unleash hell...laternative's 2009 and decade lists...

Λοιπόν first things first:
- για τους μη τακτικούς πελάτες ο terezos ειναι ο παναγιώτης και ο tsouloufis είναι ο σταύρος...
- η γαμημένη η forthnet μας έχει δυσκολέψει πολύ στο ξεκίνημα (σόρι seagazers, γι'αυτό αργούμε στο movie poll) αλλά θα το ξεπεράσουμε...
- εγώ ο terezos δηλώνω υπέυθυνα ότι θα ανεβάσω top 100 για τη δεκαετία και top-50 για τη χρονιά ...οι επιλογές μου γίνονται με τρομακτική εμπιστοσύνη στο ένστικτο και στο δέσιμο με τους δίσκους, όχι στην υποτιθέμενη σημασία τους - αυτές είναι δημοσιογραφικές μαλακίες - επομένως στις λίστες μου θα βρείτε εκκωφαντικές αντιφάσεις (τις οποίες θα γούσταρα πολύ να τις συζητήσουμε στα σχόλια)...μέχρι το τέλος της μέρας, με διαδοχικά ποστ θα φτάσω στο ποστάρισμα του νο.20 για 2009 και '00s για να συγχρονιστώ με τους υπόλοιπους και να πάμε όλοι μαζί στην τελική ευθεία...τα κειμένακια των δίσκων της χρονιάς θα μπουν άμεσα, forthnet επιτρεπούσης...στη δεκαετία επίσης δεν έχω βάλει συνειδητά κανέναν δίσκο του 2009...
- unleash hell...όπως με προέτρεψε ο gone4sure (τον οποίο ευχαριστούμε γαι το υπέροχο παχνίδι που μας έβαλε)...

TEREZOS '00s list (100-21 updated)
100.INTERPOL – Turn On The Bright Lights (Matador, 2002)
Το καλύτερο άλμπουμ μιας μπάντας, για την οποία ποτέ δεν κατάλαβα την ελληνική indie πρεμούρα…
99. MORRISSEY – You Are The Quarry (Sanctuary, 2004)
Το καμπανάκι επιστροφής του Mozfather, σε μια χρονική στιγμή που οι μισοί τον είχαμε ξεχάσει και οι υπόλοιποι τείναμε να τον ανεκδοτοποιήσουμε…
98. THE CHEMICAL BROTHERS – Come With Us (Virgin, 2002)
Ο πήχης μετά το Surrender ήταν στη στρατόσφαιρα, δεν τον πλησίασαν ούτε κατά διάνοια, όμως μάθαμε ότι …«ξεκίνησε στην Αφρική». Α, και το έξοχο βίντεοκλιπ του ‘Star Guitar’…
97. MASSIVE ATTACK – 100th Window (Virgin, 2003)
Μετέτρεψαν το λυρικό σκότος του Mezzanine σε σκούρα κατατονία, βγάζοντας το χειρότερο άλμπουμ της καριέρας τους. Δηλαδή πολύ πάνω από τον μέσο όρο…
96. THE ROOTS – Phrenology (Geffen, 2002)
Σε μια περίοδο που ο πλανήτης βομβαρδιζόταν με r’n’b του κώλου (στην κυριολεξία) έβαλαν την ψυχή των φυσικών οργάνων στο hip hop κι έβγαλαν ένα από τα singles της δεκαετίας. ‘The Seed 2.0’…
95. THE STREETS – Original Pirate Material (Vice, 2002)
Δυσκολεύτηκα πολύ να τον αποδεχθώ (με τρέλαινε η βρετανική του προφορά πάνω στα hip hop θέματα), αλλά ο αλαητάμπουρας έγραψε μερικούς από τους πιο in yr face στίχους των ‘00s. Αστικός χρονογράφος της βρετανικής low life…
94. QUEENS OF THE STONE AGE – Rated R (Interscope, 2000)
“Nicotine, valium, vicodine, marijuana, ecstasy and alcohol….PaPaPaPaPaaaaaaaa”
93. CLAP YOUR HANDS SAY YEAH! – Some Loud Thunder (Wichita, 2007)
Ίσως βρεις σε πολλές λίστες το μνημείο DIY ντεμπούτο τους, εμένα για κάποιο λόγο με έψησε το «πέρασε και δεν ακούμπησε» sophomore με μπλε και πράσινους κόκκους βρωμιάς στην παραγωγή…
92. KANYE WEST – 808s & Heartbreak (Roc-A-Fella, 2008)
Όσα mainstream καραγκιοζιλίκια και να κάνει, έχει personality και σαμπλάρει ιδέες πέρα από την εμπορική πεπατημένη του bootycall. His album for the maaasees…
91. HOLY FUCK – LP (Dependent, 2007)
Δε συμμερίζομαι τον μουσικογραφικό παροξυσμό για την toy pseychdelia των Καναδών, όμως κράτησαν το τιμόνι αυτής της τάσης τελειώνοντας τα noughties. Κι ένας πόντος παραπάνω για εκείνο το Synch…
90. YEAH YEAH YEAHS – Fever To Tell (Interscope, 2003)
Αν έχεις κάβλα διάβαινε…
89. EXPLOSIONS IN THE SKY – How Strange Innocence (Sad Loud America, 2000)
Ποτέ δεν κατανοήσα τον βερμπαλισμό του post-rock, γι’ αυτό μάλλον οι EITS είναι πιο αγαπημένοι μου από τους ογκόλιθους του είδους…
88. BURIAL – Burial (Hyperdub, 2006)
Το θεωρούσα τραγικά υπερεκτιμημένο μέχρι να βγει την επόμενη χρονιά το αριστούργημα. Ωραία δε θα ήταν να μην είχαμε μάθει ποτέ την φάτσα του;
87. NINE INCH NAILS – Year Zero (Interscope, 2007)
Δεκαετία στασιμότητας και πολέμου με το σύστημα «από μέσα». Υπήρξε όμως το ανυπέρβλητο ‘Survivalism’, υπήρξαν τα USB sticks πεταμένα σε τουαλέτες των clubs του LA για promo, υπήρξε και το φετινό live…
86. THOMAS SCHUMACHER – Home (Spiel-Zeug Schallplatten, 2006)
Ενας electro-techno χείμαρρος από έναν τύπο που ήταν πάντα outsider και μεταβαλλόμενος σε βετεράνο έδωσε το καλύτερό του. Μόνο στο peak της βραδιάς…
85. PANTHA DU PRINCE – This Bliss (Dial, 2007)
Κάθε χρόνο των ‘00s, υπάρχει ένα (ή περισσότερα) techno άλμπουμ που βουλώνει το στόμα στα κοράκια που κρώζουν «η dance πέθανε»…
84. LADYTRON – Light & Magic (Emperor Norton, 2002)
Πιο ώριμο συνθετικά από το ντεμπούτο τους, μια γλυκιά electropop καραμέλα που ευτυχώς ξέφυγε από την τότε πατέντα του electroclash και ποιοτικά δεν έχει σχέση με τις synthpop ασυναρτησίες της τελευταίας διετίας…
83. KASABIAN – Kasabian (Artista, 2004)
Cocky, catchy, groovy, Haçiendy, τόσο baggy που ψάχνεις να βρεις «τι ώρα παίζει σήμερα η Εθνική στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ;». Η συνέχεια ξέραμε ότι δε θα είναι ανάλογη…
82. THE DANDY WARHOLS – Thirteen Tales From The Urban Bohemia (Capitol, 2000)
Ναι, αποδείχθηκαν απατεώνες – ναι στο DIG! όλοι ταχθήκαμε υπέρ του Anton, όμως εδώ περιέχονται μερικές από τις ομορφότερες pop μελωδίες των ‘00s. Μέχρι να τις πάρουν χαμπάρι οι ξανθιές στις διαφημιστικές…
81. FAITHLESS – Outrospective (Cheeky Records, 2001)
Τότε δε θα φανταζόμουν ότι σήμερα θα «έπρεπε να ντρέπομαι» που μου αρέσει αυτός ο δίσκος…
80. DEATH IN VEGAS – Scorpio Rising (Concrete, 2002)
Κι εδώ η σκιά του προκατόχου έπεφτε βαριά, όμως το ντουέτο ανταποκρίθηκε πριν τα σκατώσει εντελώς στο ασυνάρτητο «Τσίρκο Του Σατανά»…
79. HOT CHIP – The Warning (DFA, 2006)
Προειδοποιητική χαμηλόφωνη βολή που δεν είχα πάρει στα σοβαρά μέχρι το περσινό Made In The Dark. Από τους τύπους που κατάλαβαν και δεν παπαγάλισαν το discopunkfunk blend…
78. THE GOOD, THE BAD & THE QUEEN – The Good, The Bad & The Queen (Parlophone, 2007)
Albarn, Simonon, Tong, Allen και Danger Mouse στην all-star συμμορία της δεκαετίας. «Ένα ακόμα (όχι και τόσο) μεγάλο κόλπο και …I’m off»
77. VECTOR LOVERS – Capsule For One (Soma, 2005)
Οι φουτουριστικές ασκήσεις του Martin Wheeler προτού χαμηλώσει την ένταση. Και το ‘Post-Arctic Industries’, το sci-fi έπος των ‘00s…
76. THE CHEMICAL BROTHERS – We Are The Night (Virgin, 2007)
Όσο και να λοιδορήθηκε είναι το καλύτερο τους άλμπουμ από την εποχή του Surrender. Με μια εξωπραγματική παραγωγή, αμφιλεγόμενες συνεργασίες κι ένα κλικ πιο χαμηλά στην έμπνευση από το ένδοξο παρελθόν…
75. FOUR TET – Everything Ecstatic (Domino, 2005)
Μαζί με τα Pause και Rounds σύστησαν τον όρο folktronica, ενώ αναδείκνυαν το παιδί – θαύμα/απόλυτο darling για τους «ηλεκτρονικούς κουλτουριάρηδες» των ‘00s…
74. MODESELEKTOR – Happy Birthday (BPitch Control, 2007)
Η στιγμή που το δίδυμο των ηλεκτρονικών b-boys βρήκε τις σωστές μεζούρες urban και dance για να σερβίρει το ιδιοφυές κοκτέιλ τους…
73. NEW YOUNG PONY CLUB – Fantastic Playroom (Modular, 2007)
Νάζι, nu rave – new wave, ξεπατίκωμα των Blondie, sex, ‘I can give you ice cream’, ειρωνικά ηδυπαθές - ένοχα απολαυστικό. Σαν τσιχλόφουσκα ή σαν επεισόδιο του ‘Skins’…
72. BLACK GRASS – Three (Catskills, 2008)
Τίμιος και ψυχωμένος ο τύπος από το Brighton, μπλέκει τα μαύρα subgenres σε ένα soul χαρμάνι ένα κόκκο ανώτερο από το τυποποιημένο ISO της Tru Thoughts…
71. ELLEN ALLIEN – Thrills (BPitch Control, 2005)
Ίσως η πιο ώριμη solo δουλειά της ‘berlinette’. Με πραγματικά κομμάτια και dancefloor killers, μεταφεμινιστικό και motoric…
70. FELIX DA HOUSECAT – Kittenz And Thee Glitz (City Rockers, 2001)
Τα επόμενα δύο άλμπουμ ήταν για γέλια, τα hits ξέπεσαν σε επίπεδο σκυλάδικου (‘…empty pleasures in limousine…’), όμως ο δίσκος είναι ένα από τα πιο καλοφτιαγμένα και τίμια ‘80s homages σε μια δεκαετία γεμάτη με ανούσια νοσταλγία…
69. PORTISHEAD – Third (Island, 2008)
Ίσως το πιο μανιχαϊστικό άλμπουμ της δεκαετίας. Κάποιοι (οι περισσότεροι) είχαν προαποφασίσει ότι θα το λατρέψουν, κάποιοι ότι θα το σνομπάρουν. Πειράζει που βρέθηκα στη μέση;
68. BELLE & SEBASTIAN - Fold Your Hands Child, You Walk Like a Peasant (Jeepster, 2000)
Το έχω ακούσει τόσες πολλές φορές το χειμώνα του 2004 στο Μπράιτον που δεν έχει νόημα κανένα "αντικειμενικό" statement…
67. STEREO MC’s – Deep Down And Dirty (Island, 2001)
Θριαμβευτική επιστροφή και ταυτόχρονα οριστικό κύκνειο άσμα τους. Ηλεκτρονικό funk με ψυχή και μερικά από τα πιο ιδρωμένα live που χορέψαμε στα ‘00s. Πάντα με την ίδια συνταγή…
66. THE KILLS – Midnight Boom (Domino 2008)
Χωρίς τα γκάζια του παρελθόντος, με τα πιο ωραία τραγούδια τους ever (να γίνονται όσο πιο lo-fi χρειαζόταν) και την Alison να μας φτάνει σε οριακά σημεία male γκρουπισμού…
65. RADIOHEAD – Amnesiac (Parlophone, 2001)
Αφού γράψω 100 φορές «Τους Radiohead στις λίστες πρέπει να τους βάζουμε ψηλότερα», ομολογώ ότι όταν βγήκε το θεωρούσα ανώτερο του Kid A…
64. HOT CHIP – Made In The Dark (DFA, 2008)
Πέρυσι το υπερεκτίμησα βάζοντάς το στο νο.2 του 2008, αλλά είναι το πιο καλό τους άλμπουμ, ανεπηρέαστο από το τέλμα της DFA, ίσως καμμένο από την κατάχρησή του στο blog house…
63. ISOLEÉ – We Are Monster (Playhouse, 2005)
Το ευφυές δημιούργημα του Rajko Müller πήγε να συστήσει (μαζί με την ακμάια τότε Kompakt) τον όρο “schaffel techno”. Ευτυχώς, ξέφυγε από χαζοταμπέλες κι έμεινε ως μια από τις πιο πλήρεις ηλεκτρονικές συλλήψεις της δεκαετίας…
62. BLACK MOUNTAIN – In The Future (Jagjaguwar, 2008)
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα κολλήσω τόσο με έναν καθαρά κιθαριστικό δίσκο. Οι Καναδοί έπαιξαν το χαρτί των «μεγάλων» συνθέσεων, έφτιαξαν μια γκρίζα (και όχι πολύχρωμη) ψυχεδέλεια, ισορροπώντας ιδανικά μεταξύ μελωδίας και παραμόρφωσης…
61. LILY ALLEN – Alright, Still (Regal, 2006)
Η πιτσιρίκα έφτυσε με αφοπλιστική αυθάδεια ( πίσω από τις επιτηδευμένα αφελείς pop/ska μελωδίες του Mark Ronson) γαμάτους ειλικρινείς στίχους για το να είσαι 20ρης στο Λονδίνο (και άλλού). Και μετά μεγάλωσε. Κι έβγαλε τη φετινή μπούρδα…
60. THOM YORKE – The Eraser (XL, 2006)
Ένα από τα προσωπικά μου growers των ‘00s. Δεν το πίστεψα όταν βγήκε, το ανακάλυψα σιγά σιγά, το θεωρώ καλύτερο και από In Rainbows και από το Hail To the Thief…
59. RAINING PLEASURE – Flood: [Coming Of A] Great Amount Of Water (EMI, 2001)
Κόρδοβα 2002: νομίζω ότι μια μέρα άκουσα το ‘Fake’ πάνω από 60 φορές. «Ο καλύτερος Britpop δίσκος των ‘00s βγήκε στην Ελλάδα», μετά ήρθαν οι διαφημίσεις, το ‘Fame Story’, ο Χατζιδάκις, τα ντοκιμαντέρ και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
58. THE LAST SHADOW PUPPETS – The Age Of The Understatement (Domino, 2008)
Το χαρτόσημο πάνω στο πιστοποιητικό που λέει ότι ο Alex Turner είναι το indie wonderboy της δεκαετίας. Στραβώνω που το ‘Standing Next To Me’ κατάντησε χιτ κομμωτηρίου…
57. PJ HARVEY – Stories From The City, Stories From The Sea (Island, 2000)
Μέτρια η εσωστρέφεια που έδειξε στη δεκαετία το κορίτσι μας, κάπως το’ σώσε με έναν άνισο δίσκο στο ξεκίνημα της που όμως έβγαλε 4-5 δυνατά singles. Και μετά ήρθε η επάρατη ωριμότητα. Αξέχαστο το κόκκινο φόρεμα στο Rockwave 2001…
56. FLYING LOTUS – Los Angeles (Warp, 2008)
Περσινή απόδειξη ότι η πρόοδος θα έρθει από τύπους που λάτρεψαν και αποκρυπτογράφησαν τον κώδικα του hip hop, δε διστάζουν να τον περάσουν στην κονσόλα και καταλήγουν περισσότερο electronica απ’ ότι urban…
55. SANTOGOLD – Santogold (Atlantic, 2008)
Αν δεν τη βλέπεις ή χάσεις κάποια γυρίσματα της φωνής δε θα ορκιζόσουν ότι είναι λευκή; Αταξινόμητο ντεμπούτο με τρομερούς συνεργάτες στην παραγωγή, αγοροκοριτσίστικο punk/funk για τις γειτονιές του Μπρούκλυν…
54. EDAN – Beauty And The Beat (Lewis Recordings, 2005)
Το έμαθα μόλις φέτος και όταν τελείωσαν οι ρίμες της πρώτης ακρόασης έψαχνα για μασέλα. Ρε συ, μήπως στα ‘00s τα κλειδιά της μαύρης μουσικής τα κράτησαν white boyz?
53. ROISIN MURPHY – Overpowered (EMI, 2007)
Υπέροχο, καλοφτιαγμένο ποπ κομψοτέχνημα από την ‘Madonna των εναλλακτικών» με εκλεκτικά catchy tunes που σε καμία στιγμή δεν ξεπέφτουν σε chart ευκολίες και δίνουν γήπεδο στο συγκλονιστικό λαρύγγι της…
52. SIXTOO - Jackals and Vipers In Envy Of Man (Ninja Tune, 2007)
Dope man, mindfuckin’ cinematic knee - wobbling trippy dope…
51. ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ & ΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ – Από ‘Δω Και Πάνω (All Together Now, 2005)
Ίσως “too old to rock ‘n’ roll”, ο Αγγελάκας μάζεψε τους καλύτερους παίκτες εκεί έξω κι έφτιαξαν κάτι που εγώ αποκαλώ βαλκανική soul με τα συνηθισμένα συνθηματολογικά ρεφρέν και τους ανυπέρβλητους στίχους του. Ο μεγάλος ελληνικός δίσκος της δεκαετίας...
50. KLAXONS – Myths Of The Near Future (Polydor, 2007)
«(…)Το ντεμπούτο των Klaxons (pardon my French) γαμάει. Δεν είναι τυχαία η φράση. Τέτοια ωμά, υγρά, εκρηκτικά, με εφηβική ορμητικότητα άλμπουμ μόνο έτσι περιγράφονται», έτσι το είχα περιγράψει τότε στο Avopolis. Nu rave what?
49. THE FLAMING LIPS – Yoshimi Battles The Pink Robots (Warner, 2002)
Λίγο μετά το τέρας ωριμότητας The Soft Bulletin κι αρκετά πριν τη δημιουργική παράνοια του φετινού Embryonic, η Yoshimi στέκεται ακριβώς στη μέση…
48. K-OS – Joyful Rebellion (Virgin, 2004)
«Μαύρο» outsider των ‘00s, ένας δίσκος μοναδικής μουσικότητας από τον Καναδό rapper που περιέχει τραγούδια και όχι μανιφέστα ή ασκήσεις scratching/sampling. Ανάμεσά τους το σπουδαίο ‘Man I Used To Be’…
47.NO AGE – Nouns (Sub Pop, 2008)
Μέσα σε μισή ώρα (τόσο διαρκεί ο δίσκος) οι δύο weirdos από το LA ξεπερνούν το «τελευταίο έντιμο σύνορο» του θορύβου (έτσι το χαρακτηρίζουν), ανανεώνουν την Sub Pop και βολτάρουν στο χάος…
46. AMON TOBIN – Supermodified (Ninja Tune, 2000)
Τώρα εγώ τι να πω; Το bricolage του βραζιλιάνου αποκτά μεταλλικές αιχμές, το drill’n’bass που μας παρουσίασε στο Synch του 2006 παραμονεύει, δίσκος για αυτιά με υψηλό IQ…
45. U.N.K.L.E. – War Stories (Surrender All, 2007)
Κανένας δίσκος δε με ταλαιπώρησε περισσότερο μέσα στα noughties. Στην αρχή δε μου άρεσε, μετά μου άρεσε, ύστερα ναι μεν αλλά…μετά και το live στο Ejekt του 2008 κατάλαβα ότι γουστάρω τόσο μα τόσο πολύ την πλειοψηφία του tracklist. Κι ας μην έχω συμφιλιωθεί ακόμα με τη ροκ στροφή…
44. GNARLS BARKLEY – The Odd Couple (Atlantic, 2008)
Μετά το ‘Crazy’ του πρώτου δίσκου, o Danger Mouse εδώ αποδεικνύει ότι η συνεργασία του με τον Cee-Lo είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα χιτάκι. Το πιο cool alias σε κατάθεση ψυχής (διαβάζεται και soul)…
43. BOOKA SHADE – Movements (Get Physical, 2006)
Κι ενώ το electro house είχε αρχίσει να ξεφουσκώνει, τα αφεντικά της Get Physical κεφαλαιοποιούν τα σινγκλάκια σε ένα άλμπουμ που δουλεύει τόσο σε πίστα όσο και σε σαλόνι…
42. U.N.K.L.E. – Never, Never, Land (Mo’ Wax, 2003)
Πριν ο Lavelle γίνει ροκάς, φτιάχνει ένα άλμπουμ που δεν ξεχνά τελείως τα breaks και το πνεύμα της Mo’Wax με μεικτή εκλεκτών κυρίων στα φωνητικά κι ένα σκοτεινό feeling που κερδίζει κατά κράτος τους Massive Attack εκείνης της χρονιάς..
41. THE CINEMATIC ORCHESTRA – Man With A Movie Camera (Ninja Tune, 2003) Η τελευταία πολύ μεγάλη στιγμή της Ninja Tune; Τίτλος και όνομα μπάντας σε πρωτοφανή αρμονία; Αν είχε και το ‘All Things To All Men’ με τον Roots Manuva θα έμπαινε top-10;
40. BEIRUT – Gulag Orkestar (Ba Da Bing!, 2006)
Κι εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ένας πιτσιρικάς από το Αλμπουκέρκι μαθαίνει τα χάλκινα της βαλκανικής γειτονιάς μας και τα κάνει παραμύθια περιπλάνησης. Παρακαλώ, μην το πει κανείς ethnic...
39. CARL CRAIG/MORITZ VON OSWALD – ReComposed (Maurice Ravel & Modest Mussorgsky) (Deutsche Grammophon, 2008)
Αγόρασε, κατέβασε, κλέψε, βρες τώρα αυτόν τον δίσκο…δύο ηλεκτρονικοί pioneers καταπιάνονται με τις κλασικές συνθέσεις. Βάλε κάτι να πιεις, κλείσε τα μάτια, άραξε στην πολυθρόνα και απέλυσε τον ψυχαναλυτή σου…
38. FUJIYA & MIYAGI – Lightbulbs (Full Time Hobby, 2008)
Σε μια οπαδική τρέλα το ψήφισα νο.1 πέρυσι, γοητευμένος από το πόσο καλά αυτοί οι δύο βρετανοί ποδοσφαιρόφιλοι μπορούν να μπλέκουν τον Prince με τους Neu! γράφοντας μοναδικά σαρδόνιους στίχους…
37. ANDERS ILAR – Enkel (Audio.nl, 2005)
Αν το minimal techno είχε να παρουσιάσει άλλες 10 τέτοιες εγκεφαλικές εκρήξεις, σήμερα δε θα ήταν είδος υπό αποκήρυξη ή ανέκδοτο…
36. ART BRUT – Bang Bang Rock ‘N’ Roll (Fierce Panda, 2005)
Στα ευτραφή μάγουλα του Eddie Argos, o Mark E. Smith βρίσκει ιδιοσυγκρασιακό διάδοχο και ο Woody Allen έναν πιθανό μελλοντικό ατακαδόρο και πρωταγωνιστή. Τα επόμενα δύο άλμπουμ είναι της πλάκας, αλλά το ντεμπούτο μένει…
35. GORILLAZ – Gorillaz (Virgin, 2001)
Είμαι λίγο Ρουβίτσα με τον Albarn. Και οι Gorillaz είναι ένας πολύ καλός λόγος. Το πιο ‘music meets art’ πρότζεκτ των ‘00s, με την ουσιαστική συμβολή του Jamie Hewlett, και μια πλειάδα καλεσμένων στο μουσικό κομμάτι που στέκεται μια χαρά αυτόνομο και χωρίς το Tank Girl. Κι εκεί ήταν η μαγκιά.
34. EXPLOSIONS IN THE SKY - Those Who Tell The Truth Shall Die, Those Who Tell The Truth Shall Live Forever (Temporary Residence Limited, 2001)
Κάποιον χειμώνα δε μπορούσε να με πάρει ο ύπνος αν δεν άκουγα το ‘Have You Passed Through This Night?’…
33. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Β./ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ – Transformations (M41, 2003)
Το live στο Synch του 2006 ήταν συναισθηματικό σοκ. Ποτέ δεν έχω ξαναδεί τόσο πολύ κόσμο (φίλους μου) να φεύγουν με δάκρυα από συναυλία. Φαντάζομαι το ίδιο κάνουν και όταν τελειώνει αυτό το άλμπουμ…
32, IAN BROWN – Solarized (Fiction, 2004)
Αγαπημένος μου σόλο δίσκος από της μαϊμού. Ωραίες μελωδίες, η έπαρση λίγο χαμηλότερα από το σημείο της γραφικότητας, ρεφρενάκια – τσιτάτα (‘Keep what ya got, by giving it all away’), πιο κοντά στους Stone Roses παρά στους U.N.K.L.E. Που σημαίνει αγαπησιάρικος…
31. AMY WINEHOUSE – Back To Black (Island, 2006)
Μας πήρε τα μυαλά πριν ξεκινήσει το decca reality, έκανε μόδα την (για άλλη μια φορά) επιστροφή των soul divas με τις μεγάλες φωνές, έβαλε όλο το Νησί στο ψάξιμο για ‘new Amies’ που κατέληξε σε κάτι υπερεκτιμημένες Duffy. Θα ξαναγυρίσει;
30. THE AVALANCHES – Since I Left You (Modular, 2000)
Δίσκος συναρμολογημένος αποκλειστικά με 3500 vinyl samples. Με ψυχή και όραμα, όχι σαν κάτι κακέκτυπα τύπου Girl Talk. Από τότε τους περιμένουμε για το δεύτερο άλμπουμ που εξελίσσεται στο ‘Chinese Democracy’ της electronica…
29. JAMIE LIDELL – Multiply (Warp, 2005)
Στο Synch του 2005 έλειπα. Τα τηλεφωνικά reviews ανέφεραν πρώτο το όνομά του (μαζί με τους 2020 Soundsytem). Και μετά άκουσα το Multiply. Και κατάλαβα ότι υπάρχει ψηφιακή soul…
28. BOARDS OF CANADA – Geogaddi (Warp, 2002)
Ενίοτε υπνωτικό, κλειστοφοβικό, παγωμένο αλλά και σποραδικά ρυθμικό, παράξενα αισιόδοξο, σε στιγμές εντελώς τελείως childish. ΟΚ μπορεί να ακουστώ 100 χρονών, αλλά βγαίνουν πια τέτοιοι δίσκοι;
27. DAFT PUNK – Discovery (Virgin, 2001)
Έχω μια εντελώς αυθαίρετη θεωρία ότι οι Daft Punk είναι το πιο επιδραστικό act στην ιστορία μετά τους Beatles. Έστω και με μόνο τρία άλμπουμ, εκ των οποίων το πρώτο είναι το καλύτερο, το δεύτερο καθοριστικό και το τρίτο μάπα. Το ‘Discovery΄είναι το μεσαίο…
26. THE WHITE STRIPES – Elephant (V2, 2003)
Χαρισματικός ο Jack; Σίγουρα. Ωραίο το στυλ; Αναμφίβολα. Μπάντα των ‘00s οι Stripes; Για μένα όχι, αφού δεν μπορώ να συγχρονιστώ με τις μπλουζ/παλιοροκ εμμονές τους. To Elephant είναι η πιο μαζική στιγμή τους και το ‘Seven Nation Army’ μακράν το χαρακτηριστικότερο ριφάκι της δεκαετίας.
25. TRENTEMOLLER – The Last Resort (Poker Flat, 2006)
Ένας τύπος που δεν ακούει πολύ dance, αποφεύγει τα dj sets, πίνει νερό στο όνομα των Cure/Smiths/My Bloody Valentine κατάφερε να φτιάξει ένα συγκλονιστικό ηλεκτρονικό άλμπουμ (που τόσο ζηλεύουν κατά βάθος οι Radiohead)
24. GUI BORATTO – Chromophobia (Kompakt, 2007)
Θέλεις killer traxx? Έχει 2-3 που κονιορτοποιούν σόλες κι εγκεφαλικά κύτταρα. Θες κομμάτια που να σε πείσουν ότι ο βραζιλιάνος αρχιτέκτονας κάνει και μουσική; Απλά νιώσε τον αιθέρα του ‘Beautiful Life’. Σε καθαρά χορευτικούς όρους το καλύτερό μου άλμπουμ για τα ‘00s.
23. DANGER MOUSE – Grey Album (self-released, 2004)
Ο Brian Burton είναι ο δικός μου πιο επιδραστικός τύπος των ΄00s. Κυρίως για το “γκρι άλμπουμ. Ενώνοντας τις μελωδίες του «λευκού άλμπουμ» των Beatles με τις ρίμες του «μαύρου» του Jay-Z, ο Danger Mouse κατοχυρώνει την mash-up culture και μετατρέπεται σε αποδιοπομπαίο τράγο του συστήματος. Γιατί «ξέχασε» να ζητήσει την άδεια των samples…
22. PIER BUCCI – Familia (Crosstown Rebels, 2005)
Δύο θέσεις πάνω από τον Boratto λόγω «παλαιότητας» και αυτού του ιδιαίτερου τρόπου που ο Χιλιανός πάντρεψε τη latino κουλτούρα με τη minimal λαίλαπα του 2005. Ο Villalobos είναι ο Θεός των ‘00s, ο Luciano ένας σπουδαίος παραγωγός/dj, αλλά το κορυφαίο ολοκληρωμένο (κι όχι EP) της ‘Chilean connection’ το κυκλοφόρησε ο senor Bucci…
21. MORRISSEY – Ringleader Of The Tormentors (Sanctuary, 2006)
Αν το You Are The Quarry ήταν η επιστροφή, εδώ η παλινόρθωση. Ένα άλμπουμ ρωμαϊκής καταγωγής και καθαρτικής ευαισθησίας που κανένας άλλος άνθρωπος στον πλανήτη δε θα μπορούσε να γράψει. Ιταλικές σημαίες ψηλά στο ταεκβοντό τον Νοεέμβρη του 2006...

τερεζος 2009 λιστ (21-50)
21. THE HORRORS – Primary Colours (XL)
Αλματώδη βήματα προόδου από το emo ντεμπούτο, echo στροφή στους bunnymen, Geoff Barrow "εσύ μεγαλέ παραγωγέ" και 'Sea Within A Sea' το τραγούδι μου για τη χρονιά.
22. DJ HELL – Teufelswerk (International Deejay Gigolo)
Συνεπής ο "ζιγκολό" στο electrotechno του, δεν τον πήρε η κάτω βόλτα του electroclash, τρομερές οι συνεργασίες του P.Diddy & Bryan Ferry.
23. MAYER HAWTHORNE – A Strange Arrangement (Stones Throw)
OK, οριστικά οι νέοι soulmen έχουν λευκή επιδερμίδα...
24. THE PAINS OF BEING PURE AT HEART – The Pains Of Being Pure At Heart (Slumberland)
Απολύτως τίποτα καινούριο ως πρόταση, εξαιρετική post-shoegaze ξεπατικωσούρα...
25. BLOCKHEAD – The Music Scene (Ninja Tune)
Ο τύπος "το έχει" σε κάθε κυκλοφορία, λίγο λιγότερο abstract hip hop και περισσότερη μελωδία σε σχέση με το παρελθόν
26. YPPAH - They Know What Ghost Know (Ninja Tune)
Ψυχεδελικό shoegaze γι'αυτούς που ακούνε "μάυρα"...χαχα...πριν λίγα χρόνια δε νομίζω ότι θα το κυκλοφορούσαν οι λονδρέζοι, τώρα πάλι καλά που ξεχωρίζει μέσα στην αρκετή σαβούρα που υπογράφουν τελευταία
27. DEAD MAN’S BONES – Dead Man’s Bones (ANTI-)
Στέκομαι ψύχραιμος απέναντι στην τελευταία, σαφώς ευπρόσδεκτη και καλόγουστη, εμμονή. Αυτό...
28. BLEND aka MISHKIN – Sudden Death (A Field Guide To) (Cast-A-Blast)
Αυτό είναι hip hop made in Athens και όχι οι φλώροι γαμωμανάδες της Espresso, του Mad και των μπουζουκιών
29. THE DEAD WEATHER – Horehound (Third Man)
Κατώτερο των προσδοκιών της συνεργασίας Jack-Alison, δεν μου έβγαλε ότι έχει κάποια ιδιαίτερη ταυτότητα πέρα από το άθροισμα της ποιότητας των μελών του...
30. JUNIOR BOYS – Begone Dull Care (Domino)
Σεμνοί μάστορες ενός κλινικού "λευκού" ήχου που μακάρι να ήταν η electropop που μας αξίζει. Δηλαδή περισσότερο electro παρά pop...
31. FELIZOL – Birthdays (Puzzlemusik)
Είναι άνισο γιατί στην ουσία αποτελείται από τρία άλμπουμ μέσα σε ένα, αλλά πρόκειται για την κατάθεση ψυχής, ταλέντου και σκληρής δουλειάς χρόνων από έναν από τους πολύ σοβαρούς νέους έλληνες δημιουργούς...
32. ANIMAL COLLECTIVE – Merriweather Post Pavillion (Domino)
Είμαι αρνητικά προκατειλλημένος απέναντί τους, το παραδέχομαι. Τους βρίσκω μάστορες, εμπνευσμένους, αλλά διαρκώς υποχωρητικούς απέναντι στιςποπ φόρμες και τους βαριέμαι όταν αυνανίζονται γλυκαίνοντας τον θόρυβο...
33. BIBIO – Ambivalence Avenue (Warp)
Ενδιάφερον το copy paste του με folkιζουσα διάθεση, το εργοστάσιο στο Σέφιλντ ποτέ δεν σταματά να βγάζει τα φυντάνια...
34. BIOMASS – Electrozali (Low Impedance)
Για λίγους αλλά καλούς, και πορπάντων δυνατούς λύτες. Άλλο ένα κεφάλαιο της ελληνικής electronica...
35. THE RAVEONETTES – In And Out Of Control (Fierce Panda)
Ευχάριστη έκπληξη ο avarage πλην γλυκύτατος δίσκος τους. Αν κι έχουν περάσει οριστικά στο ποπ τερέν...
36. BATTANT – No Head (Kill The DJ)
Ρούκις πολλά υποσχόμενοι με μια paranoia pop διάθεση και τα εύσημα του Andrew Weatherall (που εμένα μου φτάνουν και μου περισσεύουν)
37. SIMIAN MOBILE DISCO – Temporary Pleasure (Wichita)
Η προσωπική απογοήτευση της χρονιάς. Όχι γιατί είναι χάλια, αλλά γιατί είχα τεράστιες προσδοκίες από ένα άλμπουμ hype συνεργασιών...
38. SILVERSUN PICKUPS – Swoon (Dangerbird)
Αν ζούσαν οι Smashing Pumpkins θα παρακαλούσαν να ακούγονται έτσι...
39. THE BIG PINK – A Brief History Of Love (4AD)
Πολύ φασαρία για ένα έπος ('Velvet'), δύο - τρία συμπαθητικά ('Dominos' etc.) και μια μελιστάλαχτη στιχουργική πάνω σε συνθέσεις που θέλουν να είναι Jesus And Mary Chain...
40. FEVER RAY – Fever Ray (Rabid Records)
Κι εδώ μόνο στιγμές, όπως το υπέροχο 'When I Grow Up", σπουδαίο remixes στο υλικό, μου αρέσει πολύ η παγερή φωνή της αλλά ποτέ δε συγκινήθηκα από τους Knife
41. THE JUAN MACLEAN – The Future Will Come (DFA)
Ο τίμιος ντίσκο - fight for the right to party - δίσκος της χρονιάς. Με τον παιάνα του gay clubbing 'Happy House'...
42. LAURENT GARNIER – Tales Of A Cleptomaniac (PIAS)
Είναι ο ήρωάς μου, αλλά εδώ το παράκανε φτιάχνοντας μια μεγαλομανή σαλάτα που έχει επίπεδο, αλλά χάνεται κάπου μεταξύ dance καταγωγής, προθέσεων breaks και hip hop ασκήσεων
43. WAX TAILOR – In The Mood For Life (Atmosphériques)
Εγγυημένη παριζιάνικη ποιότητα funk/breaks/soul. Βάλτε μπροστά και στα τρία το nu...
44. IGGY POP – Preliminaires (Virgin)
Εμένα ο γέρος με κέρδισε με αυτήν την τζαζ/παριζιέν/καμπαρέ/Ουελμπέκ/Τομ Γούειτς στροφή του...καλύτερα δηλαδή από το να συνεργαζόταν με τίποτα Sum 41
45. JAPANDROIDS – Post-Nothing (Unfamiliar)
Ο θόρυβος μοιάζει με τον Δεκέμβρη. Άλλοι τον είπανε τυφλή βία κι άλλοι ξέσπασμα των αδιέξοδων...
46. GIRLS – Album (True Panther)
Too much fuss, if you ask me...
47. CLUTCHY HOPKINS & SHAWN LEE – Fascinating Fingers (Ubiquity)
Κομψοτέχνημα που στα 20 πρέπει να μισείς, στα 30 να εκτιμάς και στα 40 να λατρεύεις...
48. THE XX – xx (Young Turks)
Too much fuss, if you ask me vol.2
49. MASERATI – Passages (Temporary Residence Ltd.)
Αν και βαριέμαι τα instrumental παραδέχομαι τα γκάζια τους...
50. MODERAT – Moderat (Bpitch Control)
Συνεργασία δύο πάλιουρων της Bpitch (Modeselektor & Apparat) που μπαίνει τόσο χαμηλά, μάλλον γιατί δεν πρόλαβα να τον ακούσω όπως και όσο πρέπει...