Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

...οι ταινίες της εβδομάδας...







Τα πολλά πρόσωπα του Tony

The imaginarium of doctor Parnassus (Ο φανταστικός κόσμος του Δόκτορα Παρνάσσους) O Dr. Parnassus περιπλανιέται στους δρόμους του σημερινού Λονδίνου με τον «θίασο» του δίνοντας παραστάσεις στο δρόμο και καθοδηγεί τις φαντασίες όλων. Όμως ο διάβολος Tom Waits καραδοκεί αφού περιμένει τα λάφυρα από μια συμφωνία που είχαν κάνει όταν του χάρισε τη νεότητα για χάρη ενός έρωτα... Το ‘κανε το θαύμα του πάλι ο Terry Gilliam. Η τελευταία ταινία του Heath Ledger είναι σαν να βλέπεις 10 παραμύθια μαζί, θα χαζέψεις με τα σκηνικά και τη σκηνοθεσία, μπορεί κάποιες στιγμές να σου φανεί λίγο ασυνάρτητο αλλά όταν τελειώσει θα ζητάς κι άλλο ...........................Ψηλά στο imdb

(500) days with Summer (500 μέρες με τη Summer). O Tom είναι από εκείνους τους ρομαντικούς τύπους- είδος προς εξαφάνιση - που πιστεύουν στον κεραυνοβόλο έρωτα, στη δική μας «γρήγορη» και κυνική εποχή. Η Summer από την άλλη είναι το εντελώς αντίθετο - λογική κι αναισθησία - και δεν πιστεύει σε τίποτα σχετικό με έρωτες και ροζ συννεφάκια. Ο πρώτος θα προσπαθήσει να της αλλάξει γνώμη και να την κερδίσει. Για να σε προλάβω, η ιστορία δεν είναι καθόλου κλασσικό love story αλλά μια ανεξάρτητη bittersweet ταινία με πρωταγωνιστές δύο από τους καλύτερους ηθοποιούς της δικής τους γενιάς (Joseph Gordon-Levitt, Zooey Deschanel) που θα σε κάνει να γελάσεις και να φύγεις με χαμόγελα.............................................Bloody good!

Fish Tank. Μια δεκαπεντάχρονη η οποία μένει με την αδερφή και τη μητέρα της, την ενοχλούν τα πάντα και προκαλεί συνέχεια προβλήματα στους γύρω της. Μέχρι την ημέρα που θα έρθει στο σπίτι ο καινούριος φίλος της μαμάς της. Μπορεί να φαίνεται απλή σαν ιστορία, αλλά έχει πολλά να σου πει. Δυνατή, σε προβληματίζει συγκινεί και σε γεμίζει φόρτιση. Σημείωσε τ όνομα της Andrea Arnold που έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία και ότι έχει 8 υποψηφιότητες στα BAFTA και 2 στις προηγούμενες Κάννες...................... Ψηλά στο imdb

District 9. Κοντεύουν 30 χρόνια από τότε που οι πρώτοι εξωγήινοι έφτασαν στη γη και καθώς τα έθνη διαπραγματεύονταν για το πώς έπρεπε να τους χειριστούν, αποφασίστηκε να τους εγκαταστήσουν στη Νότια Αφρική, στην περιοχή District 9. Σήμερα, την ευθύνη των εξωγήινων έχει η MNU (Multi-National United), μια εταιρεία ιδιωτικών συμφερόντων που θα αποκομίσει τεράστια κέρδη αν καταφέρει να χρησιμοποιήσει τα πανίσχυρα όπλα τους, τα οποία όμως προϋποθέτουν εξωγήινο DNA για να τεθούν σε λειτουργία. Όταν ο ένας υπάλληλος της MNU, προσβληθεί από έναν εξωγήινο ιό που αλλάζει το DNA του, γίνεται ο άνθρωπος-κλειδί για την εξερεύνηση της εξωγήινης τεχνολογίας....................


Planet 51. (Πλανήτης 51 - Επισκέπτης από τη γη) Ο Τσακ είναι αστροναύτης και προσγειώνεται στον πλανήτη 51, με την πεποίθηση πως είναι ο πρώτος άνθρωπος που πατάει το πόδι του στον πλανήτη αυτό. Έκπληκτος όμως ανακαλύπτει πως ο πλανήτης κατοικείται από μικρά πράσινα ανθρωπάκια που ζουν ειρηνικά με ένα τρόπο ζωής που θυμίζει την Αμερική των ΄50s. Κι έχουν μόνο ένα φόβο: πως μια μέρα θα εμφανιστούν στον πλανήτη τους εισβολείς από άλλο πλανήτη. Άμα έχεις ανιψάκια, αδελφάκια κτλ. βγάλε τους εισιτήριο...........................................................

Micmacs (Micmacs - Μικροαπατεώνες στα δύσκολα) Μια παρέα, από τους πιο περίεργους τύπους που έχεις δει, αποφασίζει να αφανίσει δύο ισχυρούς κατασκευαστές όπλων. Κι εννοείται δεν πάνε όλα σύμφωνα με το σχέδιο και τις κομπίνες που έχουν σκεφτεί. Κωμωδία μ’ έξυπνο και μαύρο γαλλικό χιούμορ, με μια ατμόσφαιρα πολύ λυρική, εντελώς διαφορετική από προηγούμενες ταινίες του Jeunet. ..........................Bloody good!

L’affaire Farewell (Φάκελος Farewell: O κατάσκοπος που γκρέμισε το τείχος) Αρχές της δεκαετίας του ‘80, στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, ένας αξιωματικός της KGB, έρχεται σε επαφή με ένα Γάλλο μηχανικό που εργάζεται στη Ρωσία και τον τροφοδοτεί με μυστικά έγγραφα που περιέχουν πληροφορίες για τις ΗΠΑ. Για δύο ολόκληρα χρόνια, τα έγγραφα που δίνει στη γαλλική κυβέρνηση ο αξιωματικός της KGB, περνούν από τα χέρια του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Μιτεράν. Παράλληλα και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ρόναλντ Ρέιγκαν, αξιοποιεί αυτή την πηγή πληροφοριών καθώς του αποκαλύπτεται ότι πράκτορες της KGB έχουν εισχωρήσει ακόμη και εντός της CIA και του Πενταγώνου..........................................................................................................................

Τhe haunting in connenticut. (Οι φωνές των νεκρών) Oι Κάμπελ μετακομίζουν στο σπίτι των ονείρων τους στα προάστια του Κονέκτικατ, όμως αυτό κρύβει ένα μάλλον σκοτεινό παρελθόν. Στο υπόγειο ανακαλύπτουν ότι το σπίτι αποτελούσε χώρο τέλεσης κηδειών. Σιγά-σιγά αποκαλύπτεται πως ο γιος του ιδιοκτήτη χάρη στις μεταφυσικές του ικανότητες, διετέλεσε εδώ ως ο δαιμονικός αγγελιοφόρος, παρέχοντας την έξοδο από την οποία οι πνευματικές οντότητες μπορούσαν να περάσουν στον άλλο κόσμο. Όταν όμως ο Τζόνα, το αγόρι που επικοινωνούσε με τους νεκρούς, επιστρέφει...
point system - The winner is... (Αριστούργημα), Ψηλά στο imdb (Πολύ καλή), Bloody good! (Καλή), για DVD(μέτρια), Cut! (Κακή), στα προσεχώς μας (θα το δούμε)
ΚΙΚΗ ΠΑΠ

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Τα ντέρμπι της Κυριακής σήμερα στο Laternative στις 22:00@Σκαι 100.3


Παρά τις διαβεβαιώσεις του σείχη περί "στέρεης" οικονομίας του Ντουμπάι, οι διεθνείς αγορές εξακολουθούν να καταγράφουν και σήμερα απώλειες, Γι' αυτό και η σημερινή εκπομπή θ' αφήσει το σκληρό και ανελέητο κόσμο της οικονομίας και θ' αναζητήσει τα αίτια και τους σκοπούς που η ανθρωπότητα έχει επιλέξει να χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα. Καλεσμένος στο studio o συγγραφέας Θανάσης Χειμωνάς.

Κατά τύχη και Ολυμπιακός...
Καλή του τύχη...

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

...2night we party...


free press - free voice - free PARTY - free chicks - free dudes - free booze...

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

...οι ταινίες της εβδομάδας...


ο Thom Yorke τραγουδά το 'Hearing Damage' στο σάουντρακ του New Moon (τσίμπα το παρακάτω)

Twilight Saga: The new moon. Η Bella και ο Edward αναγκάζονται να χωριστούν. Στα γενέθλια της πρώτης ο βαμπιροφίλος της πρέπει να φύγει μακριά της για πάντα κι εκείνη για να ξεπεράσει την όλη στεναχώρια και θλίψη γνωρίζει καλύτερα τον Jacob, ο οποίος είναι λυκάνθρωπος – αιώνιοι εχθροί των βρυκολάκων - και ξεκινάνε τα προβλήματα. Σίκουελ του Twilight, με διάρκεια μεγαλύτερη χωρίς λόγο, love stories και ρομάντζα που αγγίζουν τα όρια της φλωριάς να στο πω κι έτσι. Όλα τ’ αστέρια στο soundtrack με Thom Yorke, Alexandre Desplat, Editors, Muse, Black Rebel Motorcycle Club, Grizzly bear να είναι μερικοί απ αυτούς που συμμετέχουν.................για DVD
ΥΓ: Αν είσαι απ αυτούς, τους πάρα πολλούς, που έχουν πάθει ψύχωση με τις συγκεκριμένες βαμπιρομαντικές ιστορίες προφανώς δε σε νοιάζει τίποτα απ όλα αυτά.

Whatever works. (Κι αν σου κάτσει;) Μεσήλικας και μίζερος πρώην καθηγητής πανεπιστημίου γνωρίζει μικρότερη του κοπέλα, η οποία του ζητάει να τη φιλοξενήσει στο διαμέρισμα του στη Νέα Υόρκη. Στην πορεία κάνουν κι ένα γάμο. Η μητέρα της κοπέλας, Patricia Klarkson προσπαθεί να πείσει την κόρη της ν’ αλλάξει γνώμη κι ο πατέρας να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις όλων τους. Déjà vu. Όσο καλός σεναριογράφος και σκηνοθέτης κι αν είναι, όσο κι αν μας αρέσει ο Woody Allen, όσο κι αν έχουμε ατάκες του σε post it κτλ, ναι μεν θα περάσεις πολύ καλά αλλά σίγουρα θα νομίζεις ότι την έχεις ξαναδεί..........................για DVD

Welcome. Ένας Κούρδος μετανάστης που βρίσκεται την πόλη Καλαί της Γαλλίας θέλει να περάσει απένταντι στην Αγγλία για να συναντηθεί με την κοπέλα του και να πραγματοποιήσει τ' όνειρο του να γίνει ποδοσφαιριστής. Η μόνη λύση που βρίσκει είναι να πάει κολυμπώντας, αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρει κολύμπι. Βραβείο οικουμενικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Βερολίνου, συγκινητικό χωρίς κλισέ μελοδραματα - λόγος για να διαλέξεις σινεμαδική έξοδο..............................Bloody good!

Η ζωή στους βράχους. Ντοκιμαντέρ της Αλίντας Δημητρίου. Τριάντα τρεις γυναίκες της αντίστασης καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τις διώξεις (εξορίες σε Χίο – Τρίκερι – Μακρόνησο) που υπέστησαν αυτές και οι οικογένειές τους, μετά την υπογραφή της συνθήκης της Βάρκιζας, στις 12 Φεβρουαρίου 1945.

Fighter. Το kung fu βοηθάει μια κοπέλα τούρκικης καταγωγής να ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό της και τις δυνάμεις της. Το κοντινό της περιβάλλον γεμάτο ταμπού και κόλλημα στα ήθη και έθιμα δεν έχει την ίδια γνώμη κι αντιδρά. Κάτι σαν θηλυκός karate kid σε μια προβλέψιμη ιστορία....................

point system - The winner is... (Αριστούργημα), Ψηλά στο imdb (Πολύ καλή), Bloody good! (Καλή), για DVD(μέτρια), Cut! (Κακή), στα προσεχώς μας (θα το δούμε)

ΚΙΚΗ ΠΑΠ

thom yorke - hearing damage το track που ετοίμασε ο frontman των radiohead ειδικά για το φιλμ, τυπικά Yorkικό - σαν να περίσσεψε από το Eraser

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

tonight? pandemonium...




φωτογραφίες από από το pandemonium tour που συνάντησε η nori kapza σε κάποια στάση της δικής της παγκόσμιας περιοδείας

σήμερα οι Pet Shop Boys στο expo Metropolitan (support o Tasman)...

για να μπεις εντελώς τελείως στο κλίμα κλίκαρε εδώ και διάβασε τα καταπληκτικά κείμενα του ορκισμένου fan Κωνσταντίνου Τσάβαλου, 'The Complete Story' σε πέντε συνέχειες...

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

"τι έχουνε να πούνε τώρα αυτοί που λέγανε ότι...;"

(ο χερ ότο σε μια σπάνια φωτογραφία που το κουαφίρ είχε ξεμείνει από την αγαπημένη του κομοδινί βαφή)

10 πράγματα που θα θυμάμαι πάντα από τον αφάσιο παππού...

- ότι όταν ανέλαβε τον Σεπτέμβριο του 2001, σε εποχές πολύ σκληρής παράγκας, δεν καλούσε για ένα - ενάμιση χρόνο παίκτες του Ολυμπιακού (πλην Πατσατζόγλου). Αντιλαμβανόμενος ότι για να πάρει με το μέρος του τους υπόλοιπους έπρεπε να δείξει ότι δεν είναι μέρος του συστήματος που τους έκλεβε κάθε Κυριακή. Και ότι είχε τα άντερα σε κάθε "πες στον Γερμανό να πάει να γαμηθεί" του κάθε Γεωργάτου, να του δείξει την πόρτα αδιαφορώντας για το αν θα στενοχωρήσει τον "θείο" ή αν θα καραμελώσει ο φραπές...

- το πώς με ένα ραντεβού - σαν συνέχεια των προηγούμενων - έπεισε τον "παραιτημένο" Ντέμη να γυρίσει στην Εθνική. Ο Νικολαϊδης δεν έκανε και τίποτα ιδιαίτερο επί των ημερών του, αλλά ο συμβολισμός της νέας σελίδας ήταν πανίσχυρος.

- ότι διοίκησε την εθνική όχι ως εκλέκτορας, αλλά ως τεχνικός συλλόγου. Έφτιαξε εναν κορμό που κατά καιρούς "πέθαινε" γι'αυτόν, υιοθετώντας "γιους" τύπου Χαριστέα και δεν έστηνε μια ομάδα με τους καλύτερους, αλλά αυτούς που του κάνουν. Αδιαφορώντας, αν την ώρα που εκείνος σήκωνε το Γιούρο, κάποιοι έλεγαν "ναι, αλλά γιατί δεν καλεί τον Ζήκο; Τον Στολτίδη;"

- ότι έγραψε υπέροχα στ'αρχίδια του αυτό το γελοίο πράγμα που λέγεται ελληνικό πρωτάθλημα. Πήγαινε σπάνια σε ελληνικά γήπεδα, έπαιρνε στα σοβαρά τους παίκτες μόνο όταν αποδέχονταν τα προξενιά που τους έκανε με ομάδες της Ευρώπης. Την ίδια στιγμή τον κατηγορούσαν γιατί δεν "πηγαίνει στη Νέα Σμύρνη να δει τον Φερεκίδη που κάνει φοβερό πρωτάθλημα" (μια εποχή αυτό ακουγόταν συνεχώς στην εκπομπή Πανούτσου - Καρπετόπουλου)

- ότι ανέτρεψε μια για πάντα το κλισέ "γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας". Η οποία δεν τον ενδιέφερε ή με την οποία τέλος πάντων αναλωνόταν ο Τοπαλίδης. Κορυφαίο σκηνικό που δείχνει πώς δε θέλησε να μας μάθει ποτέ: τελειώνει το flash interview μετά τον ημιτελικό με την Τσεχία, ο Δάρρας που του μιλάει πάει να τον φιλήσει στο τέλος, ο Γερμανός δεν το περιμένει/δεν το καταλαβαίνει και ο Δάρρας αιωρείται φιλώντας τον αέρα...

- ότι μέχρι μια εποχή τουλάχιστον έπαιρνε (και λόγω άστρου), το απόλυτα 100% των παικτών ανεξάρτητα με το τι τους ζητούσε: έχουμε δει τον Γκούμα αριστερό μπακ, τον Χαριστέα εξτρέμ, τον Μπασινά λίμπερο, τον Γιαννακόπουλο μόνιμο αριστερό χαφ. Γι' αυτό και τους καλούσε ακόμα κι αν ήταν απροπόνητοι, χωρίς ομάδα η κουτσοί. Ήταν σίγουρα εμμονοληπτικό και παράλογο, για μένα είχε πάντοτε κάτι βαθιά ανθρώπινο και πατρικά υπερπροστατευτικό. Από το μέγεθος της μιζέριας του καθενός εξαρτάται τι κρατάει. Διακρίσεις ή εμμονές;

- ότι έδειχνε πάντοτε έναν κλινικό ρεαλισμό. Οι άμπαλοι αθλητικογράφοι διέταζαν να κάνει ανάνεωση, ο κόσμος εγκατέλειψε μόλις πέρασε η μόδα του Γιούρο το (όντως) αποκρουστικό θέαμα. Εκείνος, πιστός στο "αυτή η στάνη αυτά τα αβγά βγάζει" επέμεινε σε ένα αμυντικογενές και συμπαγές στυλ. Κάνένας φυσικά δε μας είπε με ποιους παίκτες θα γινόταν η εθνική φαντεζί...

- το πώς ξεφτίλισε τους ελληναράδες Γιακουμάτους όταν κέρδισε 1-0 στην Κωνσταντινούπολη και πήρε ρεβάνς για το 1-4 του Καραϊσκάκη...

- ότι έφερε την εθνική σε εκείνο το επίπεδο να κληρώνεται ως ισχυρή με Ελβετία και Ισραήλ και μην περνάει αέρα. Και όλοι να το θεωρούμε, δικαίως, μερική αποτυχία...

- ότι είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της κενολογίας που δημοσιεύεται καθημερινά στον αθλητικό τύπο. Σήμερα, αμήχανοι οι αρθογράφοι μαζεύουν για άλλη μια φορά τα ασυμμάζευτα, ο Μιχαϊλτσένκο τελικά δεν είναι ο Λίπι, ο Χαριστέας καλώς έπαιξε αντί του Γκέκα ("μυστικό της επιτυχίας"), ο Ρεχάγκελ "ευτυχώς τους άκουσε" (!!!). Χθες, ο Γιώργος Κοσμάς έγραφε στην "Εξέδρα": «Περισσότερες πιθανότητες θα έχει η Εθνική να περάσει από την Ουκρανία αν κάποιος κλειδώσει τον χερ Οτο στο ξενοδοχείο και του ανοίξει μετά το ματς. Με όλο τον σεβασμό, μίστερ, αλλά η πρόκριση uber alles». Όπως θα έλεγε και ο Γεωργίου, "φίλε βλέπεις μπάλα"...

τερέζος

Παντρειές

Σήμερα μια παλιά συμμαθήτρια μου είπε πως παντρεύτηκε. "Έκατσε και παντρεύτηκα" Τι να της πεις; "Γιατί παντρεύτηκες στα 26 σου;" Έτσι όπως έχουμε συνηθίσει θεωρούμε ότι ο κόσμος πρέπει να παντρεύεται στα 33, να κάνουμε παιδιά στα 45, ν' αποπληρώνουμε τα δάνεια στα 70 και μετά να ψοφάμε. Κάπως έτσι πρέπει να γίνεται ή κάπως αλλιώς... Κάποιον να έχεις να τα λες, ρε παιδάκι μου...

Η ίδια συμμαθήτρια μου μίλησε για μια κυρία που μας έκανε ιδιαίτερα στο γυμνάσιο. Μαθηματικά, φυσική, χημεία, οτιδήποτε έχει αριθμούς. Ήταν γιγάντιου μεγέθους με μαλλί ξανθό, ξεραμένο από τη λακ που θύμιζε τους εγκεφάλους από τους Αριανούς του Mars Attack του Μπάρτον. Βαμμένη πάντα με γαλάζια μάσκαρα πάνω και κάτω από το φρύδι. Το πρόσωπο της ήταν τρεις φορές το μέγεθος της φάτσας του κανονικού ανθρώπου. Μια μέρα μου είχε εξομολογηθεί πως "κάνω μπάνιο δέκα φορές την ημέρα". Έμενα ώρες να σκέφτομαι πως σκατά έμπαινε και έβγαινε μέσα στο μπάνιο. "Μετά από χρόνια", συνέχισε η συμμαθήτρια, "αφού είχε γίνει τριπλή απ' ότι ήταν κόπηκε κατά λάθος στο πόδι. Δεν το κατάλαβα και έπαθε σηψαιμία. Τη βρήκαν σαπισμένη στο σπίτι της. Ήταν πράσινη όλη και ίσα που φαινόταν η μπλε μάσκαρα". "Άντε ρε", απάντησα με κάποια ψυχραιμία. "Της άρεσε πολύ ο Γρηγόρης Βαλτινός", θυμήθηκα μόνος μου όταν αργότερα καλοσκέφτηκα πως ένας άνθρωπος που είχα περάσει αρκετά τετράωρα μαζί του προσπαθώντας να με κάνει ν' αποστηθίσω ορισμένα σχολικά προβλήματα, σάπισε μια μέρα, μόνος του στο σπίτι του.

Σήμερα ο Μιχαλόπουλος έβαλε στα καπάκια στην εκπομπή Dead Man's Bones και μετά Fuck Buttons. Καλό παντρολόγημα. Μίλησε πολύ εύστοχα και για τους δύο και με συγκίνησε ο κερατάς. Οι πρώτοι ξαφνικά εμφανίστηκαν και πήραν μια ολόκληρη καμπαρεσκοτεινή παράδοση και της έδωσαν κάτι μοναδικά σύγχρονο και οι άλλοι -έτσι μοιάζει πως έγινε-ξαφνικά έβγαλαν ένα δίσκο που έδειξε ένα νέο δρόμο. Όχι ότι ήταν εξαιρετικά πρωτότυπος αλλά επειδή κανείς δεν περίμενε μια μπάντα να κάνει ένα τόσο δημιουργικό u-turn μέσα σ' ένα χρόνο.

Δεν ξέρω μ΄ όλα αυτά πως έγινε αλλά θυμήθηκα αυτό το μέρος από ένα ντοκιμαντέρ του Νταλάρα και του Channel 4 για το Ρεμπέτικο. Ο θρύλος του είδους Γιώργος Μουφλουζέλης μετά το τραγούδι για τις παντρειές μιλάει για τη ζωή, τους έρωτες και τις παντρειές. Το "Κρατώντας από το χέρι το παιδί του" είναι το τραγούδι που κλείνει...Συγκλονιστικό! Μετά μιλά ο Νταλάρας κάτι αγγλικά και όλα έρχονται στη θέση τους.





τσουλουφης

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Cobain's εγκώμιο


Καταλαβαίνεις πότε μία μπάντα σε έχει πραγματικά σημαδέψει από τη δυσκολία σου να ξεκινήσεις να γράφεις κάτι για αυτή. Είναι περίπου 2 το βράδυ, είναι η τρίτη φορά που σηκώνω το καπάκι του mac, ανοίγω ένα λευκό doc και ξανά μανά το παρατηρώ σαν χάνος να μένει άσπρο ξέξασπρο. Είναι εντυπωσιακό αυτό. Σου φέρνει τα πάνω κάτω. Γιατί δεν το περίμενες. Και μένεις να χάσκεις πάνω στην τραπεζαρία με τα αραδιασμένα βινύλια, περιοδικά με σχετικά αφιερώματα (όπως εκείνο του Ποπ+Ροκ που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του ’96, και στο οποίο άπαντες οι συντάκτες διάλεγαν love or hate στρατόπεδο), να χαζοδιαβάζεις ξανά και ξανά τα liner notes που έγραψε ο πάντα εύστοχος Thurston Moore για το With The Lights Out, εκείνο το φοβερό και τρομερό box-set με ακυκλοφόρητες, live και κάθε λογής κακές εκτελέσεις της μπάντας που λάτρεψες στα 13 σου, απεμπόλησες στα 16 σου, συμπάθησες ξανά στα 19 σου, για να τους ξεχάσεις μετά από λίγο, γύρω στα 23 να αρχίσεις να χωνεύεις ότι αυτή ήταν, είναι και θα είναι η ακούσια αγαπημένη σου μπάντα (έστω κι αν η εκούσια θα είναι μία εντελώς διαφορετική, ενός τύπου με γλαδιόλες στην κωλοτσέπη). Και για να θυμηθείς όλο αυτό το παραμύθι το 2009, λίγους μήνες πριν αφήσεις πίσω σου τα 29.Δε θυμάμαι πάρα πολλά πράγματα από την αγριεμένη grunge προ-εφηβεία μου. Δηλαδή πολλά πράγματα σχετικά με τους Nirvana. Θυμάμαι σίγουρα τα καρό πουκάμισα, ένα χακί-λαδί-κάτι τέτοιο τέλος πάντων και ένα κόκκινο-μπλε, που ήταν ακόμη πιο ζεστό από το “χακί-λαδί-κάτι τέτοιο τέλος πάντων”, αλλά παρ’ όλ’ αυτά μου άρεσε περισσότερο κι ας έλιωνα στον ιδρώτα κάθε φορά που το έβαζα. Θυμάμαι να τα φοράω στο σχολείο, να τα φοράω στο σπίτι, να τα φοράω στα Goody’s, να τα φοράω στα πεζούλια που καθόμουνα με μπύρες περιπτέρου στο ένα χέρι και κρέπες γλυκές στο άλλο (γύρευε γιατί κάναμε αυτόν τον συνδυασμό…). Θυμάμαι και τα All Star, όχι τα χρώματά τους, αλλά το ότι βρωμούσαν και έζεχναν γιατί και αυτά τα φορούσα στο σχολείο, στο σπίτι και πάει λέγοντας. Θυμάμαι και εκείνη την (“αλήστου μνήμης”) νεανική εκπομπή, νομίζω “Τελευταίο Θρανίο” τη λέγανε, της οποίας οι παρουσιαστές, ένα κορίτσι και ένα αγόρι (που αργότερα νομίζω έκανε καριέρα ως παρουσιαστής στο ελληνικό Disney Club, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος), αφιέρωσαν μερικά λεπτά για να λύσουν τις απορίες μιας τηλεθεάτριας για το “grunge κίνημα”. Θυμάμαι μία γκόμενα-new entry στην τότε παρέα μου να μου λέει ότι μοιάζω με τον Cobain (το οποίο φυσικά ισχύει εξίσου λογικό με το να πεις ότι μοιάζω στον Gary Numan, δηλαδή καθόλου, αλλά ας όψεται το λιγδιασμένο μακρύ μαλλί). Θυμάμαι να φουσκώνω σαν παγόνι, ποιος ξέρει, πιθανότατα να ερεθίστηκα κιόλας (ηλίθιες εφηβικές ορμονικές διαταραχές). Θυμάμαι επίσης ότι δεν έκλαψα τη μέρα που ο Cobain βρέθηκε αυτοτουφεκισμένος. Ήμουνα συντονισμένος, μπα κολλημένος ήμουνα, στο MTV, έβλεπα τα breaking news, έβλεπα τον γενικότερο οδυρμό, VJs να σκίζουν τα ρούχα τους, κορίτσια να τραβάνε τα μαλλιά τους, αγόρια να σκίζουν ακόμη περισσότερο τα τζιν τους (το τερπνόν μετά του ωφελίμου θα έλεγε ένας κυνικός), αλλά εγώ εκεί, ούτε δάκρυ, τίποτα. Θυμάμαι όμως να κλειδώνω την πόρτα του “παιδικού” μου δωματίου, να κάθομαι οκλαδόν πάνω στην κόκκινη-γκρι μοκέτα, να σηκώνω το κεφάλι, να κοιτάζω τη μούρη του Kurt στην αφίσα που τον έδειχνε αν-φας, και να προσπαθώ να κλάψω για πάρτη του. Και αν σκεφτείς ότι το ίδιο είχα κάνει και στην κηδεία του συνονόματου παππού μου, καταλαβαίνεις ότι εκεί έγκειται το ειδικό βάρος ενός rock star σαν και αυτόν τον συμπλεγματικό, ξανθό Αμερικανό, με τα προβληματικά παιδικά χρόνια, με τα χαλασμένα στομάχια, με τις χιλιοτρυπημένες φλέβες, με τα διαλυμένα μυαλά (όχι, αυτό δεν είναι μακάβριο αστείο): το ότι με έναν γαμημένα “κάτι” μαγικό τρόπο που ξεχωρίζει τα σύκα από τη σκάφη, έκανε χιλιάδες, εκατομμύρια, κι εγώ δεν ξέρω πόσα παιδιά σαν και μένα να νοιαστούν τόσο πολύ γι’ αυτόν, για τη μουσική του και μέσω αυτής για τους ίδιους τους τους εαυτούς, ώστε να προσπαθούν να στάξουν ένα ή περισσότερα δάκρυα για πάρτη του. Το πόσοι το κατάφεραν και πόσοι όχι, ποσώς αλλάζει την ουσία, η οποία είναι μία κι άλλη καμία. Ότι κάπου εκεί, στα τέλη των 80s έσκασε μύτη ένας τύπος που με όχημα μια μπάντα θα έβγαζε με τη δεύτερη ένα δίσκο (ξέρεις ποιον), που με έναν διαολεμένα απροσδιόριστο τρόπο θα γινόταν κτήμα μιας πιτσιρικαρίας η οποία δε μπορούσε εκ των πραγμάτων να έχει ασχοληθεί on time με την indie-ligencia των 80s (ως είθισται, μαθαίνεις μεγαλώνοντας) και γι’ αυτό είχε πήξει στο περμανάντ-ροκ (έστω και αν έλεγε ότι ακούει Ramones), ένα δίσκο που θα κέρδιζε και την αποδοχή των μεγαλυτέρων που κατάφερναν να μη χαλαστούν από το ότι το “Smells like teen spirit” θα κατέληγε εν μία νυκτί να ακούγεται ακόμη και σε super-market, ένα δίσκο που θα άρπαζε και τη χλεύη των κομπλεξικών που χάνοντας το δάσος θα κολλούσαν στο ότι οι Nirvana είναι φτυστοί οι Pixies (που δεν είναι). Και μετά ως άλλος παρανοϊκός μάγκας δεν θα εξαργύρωνε την επιτυχία του, γιατί μη μου πει κανείς ότι το Albini-κό In Utero, όσο γαμάτος δίσκος κι αν είναι (που είναι!) θα απασχολούσε το Μεγάλο Κοινό αν δεν το είχε γράψει αυτός ο “φτωχός, γλυκός” ξανθομπάμπουρας με τα αδρά γένια και την ξερή φωνή.Τελικά έγραψα κάτι για τους Nirvana, κάτι για τον Cobain. Αλλά και πάλι, αυτή η μπάντα, αυτός ο rocker, μου έχει αλλάξει τα πέταλα. Σ’ ευχαριστώ Kurt. Άντε γαμήσου.


το κείμενο είναι γραμμένο από τον φίλο μας Θεοδόση Μίχο, η εισαγωγή του μέιλ στο οποίο ήταν ενσωματωμένο είχε ως εξής:
"Επειδή μόλις είδα το Live at Reading και έπαθα ένα χοντρό κοκομπλόκο. Επειδή τέτοια γαμημένα live γίνονται μόνο μία φορά (μόνο μία!). Επειδή θα πέταγα και τα δύο μου πικάπ από το μπαλκόνι για να είμαι στη θέση του τύπου που του έδωσε (του έδωσε!) ο Cobain την κιθάρα του μετά το τέλος του Territorial Pissings και του όλου gig. Επειδή είναι κομματάκι ωραίο να ξέρεις ότι πρόλαβες την τελευταία πραγματικά σπουδαία ροκ μπάντα on time (προσοχή, δεν εννοώ την καλύτερη). Ξέρω γω επειδή μου τη βίδωσε, πάρτε κάτι που είχα γράψει για τον Cobain, μπας και ψήνεστε να το ανεβάσετε, έτσι, σαν καμία-σχέση-με-κριτική για το dvd. Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο Ποπ & Ροκ. Υποθέτω του περασμένου Απριλίου. Δε θυμάμαι. Και ελέω μετακόμισης, όλα τα περιοδικά είναι σε κούτες."
το μόνο που έχουμε να προσθέσουμε είναι ότι το 'Live At Reading' είναι μεν ξεκάθαρη τυμβρωρυχία μιας ιερής αγελάδας που ακόμα γεννάει μετρητά, αλλά το ακούς/βλέπεις και "κλαις"...Κερτ σ' ευχαριστούμε κι εμείς. Άντε γαμήσου ξανά...


(μα καλά ποιος είναι αυτός ο) shave us
nirvana - drain you (live at reading) το αγαπημένο μου σε μια ασύλληπτη εκτέλεση στο ρίντινγκ (χάος μεταξύ 1'35''-2'35'')
nirvana - scoff (live at pine street theatre) λάιβ εκτέλεση που ξεθάφτηκε πρόσφατα, υπήρχε στο Bleach
αλόχα
τερέζος

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

...κυριακή βράδυ, circlesquare @ tiki

Κυριακή βράδυ, ο Jeremy Shaw (aka Circlesquare) στο πολυαναμενόμενο (έστω από λίγους) live στο Tiki...


ξεκίνημα με μια ανέλπιστη διασκευή στο 'serenade' από Steve Miller Band...

...απουσία πλήκτρων (πριν το λάιβ όλοι γι' αυτό απορούσαν) με πολλά προηχογραφημένα/αποθηκευμένα στα λάπτοπ για λόγους οικονομίας χώρου προφανώς...ούτως ή άλλως το tiki δεν είναι και μπερναμπέου...



...από εκείνου του τύπου τις συναυλίες που γνώριζες έναν προς έναν με το μικρό του όνομα όσους στέκονταν κάτω από τη μικρή σκηνή (καμιά 80ρια άτομα)...αλλά κυριολεκτικά έναν προς έναν...εμείς τα "ευαίσθητα παιδιά αυτής της πόλης" (χα!) που γοητευθήκαμε από την ποστ έβριθινγκ προσέγγιση του Jeremy (ωραίος τύπος, ευγενικός, με τις τραντούλες του, μας έδωσε και τι-σερτς στο τέλος)...



...γενικά μάλλον το περιμέναμε ότι το πρότζεκτ Circlesquare (και μάλλον γι'αυτό μας ξετρέλανε όταν το πρωτακούσαμε) προορίζεται για το σαλόνι σου the day after...η κυριακή μπορεί να ήταν day after, αλλά δε μου προέκυψε το φιλινγκ ενός αυθεντικού live που μπορεί να δώσει και κάτι διαφορετικό από ότι έβγαλε ο δοκιμστικός σωλήνας του στούντιο...


...παρόλα αυτά τόσο το 'Dancers', όσο και το 'Ten To One', αλλά κυρίως το υπέροχο 'All Live But The Ending' δούλεψαν στα σκοτάδια του Tiki και η γνώμη δεν αλλάζει, το Songs About Dancing And Drugs (!K7) είναι από τους δίσκους της χρονιάς (χωρίς να προσπαθώ να επηρεάσω την ψηφοφορία των bloggers που έχει πάρει φωτιά)...μπράβο και στον Δ. που τους έφερε, στην ώρα τους, έστω και για τους 80 του Λεωνίδα....

many thanx to nori kapza για τις καταπληκτικές φωτογραφίες...τσεκέρετε το λινκ της στα δεξιά σας...

(μα καλά ποιος είναι αυτός ο) shave us
circlesquare - dancers (konrad black remix) το είχα δώσει και στο αλήστου μνήμης flesh gordon, πάρτε το κι από εδώ
circlesquare - hey you guys (the juan maclean remix) μια άλλη πολύχρωμη - πιο καρεκλάτη - οπτική στην electropop ευαισθησία του καναδού
αλόχα
τερέζος

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

...o lumiere brother live σήμερα στο laternative...





...δεύτερο 'laternative live joint' για τη φετινή σεζόν, σήμερα το βράδυ υποδεχόμαστε τον Lumiere Brother (aka Θανάσης Χριστοδούλου) που θα μας παρουσιάσει σε μια "σπιτική" στουντιακή εκδοχή το πρώτο του σόλο άλμπουμ με τίτλο Fiction. Και μάλιστα, την κατάλληλή στιγμή καθώς ο δίσκος κυκλοφορεί τη Δευτέρα 16/11 από την Archangel. Όνομα δανεισμένο από τους θρυλικούς κινηματογραφικούς οραματιστές των αρχών του περασμένου αιώνα, θητεία σε συγκροτήματα που πάλευαν λίγο πριν τα κοινωνικά δίκτυα πυροδοτήσουν την ελληνική αγγλόφωνη σκηνή, ήχος που τιμά την μπιτλική παράδοση/"κλέβει" την ατμόσφαιρα των σάουντρακ κι έχει έντονες αναφορές στη γαλλική κουλτούρα...

αυτή είναι η δική μας άποψη, ο ίδιος θα μας τα πει καλύτερα διαλέγοντας μουσική, παίζοντας live τη δική του και κουβεντιάζοντας μαζί μας σήμερα Παρασκευή 13/11, 22.00-00.00 @ σκαι 100.3...

μπορείτε να τον τσεκάρετε εδώ

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

....οι ταινίες της εβδομάδας...


("Tom Cruise perhaps" - κλιπάκι από το New York, I Love You)




Το Μεγάλο Μήλο ερωτεύεται και πλημμυρίζει

New York, I love you. Μικρές, σπονδυλωτές (έτσι επειδή είναι η αγαπημένη λέξη του Τσουλούφη) ιστορίες με love is in the air ατμόσφαιρα και φόντο το Μεγάλο Μήλο. Μετά το Paris je taime, είναι η επόμενη του «προτζεκτ» Cities of love και θα δεις να τριγυρνάνε μέσα από Julie Christie μέχρι Heyden Christensen και από Fatih Akin μέχρι Mira Nair να συντονίζουν τις κάμερες. Όχι δεν θυμίζει διαφημιστικό του υπουργείου Τουρισμού για να πας στη Νέα Υόρκη προσεχώς κι απλά περιφέρονται κάτι ωραίοι ηθοποιοί. Άμα σε πιάσουν τα ρομαντικά σου, πέρνα καμιά βόλτα από κει (κι άκου και το τραγούδι των LSD Soundsystem)..............................................Bloody good!

2012. Και μόλις δεις το από πάνω πήγαινε καπάκι σ’ αυτή για να δεις την πόλη που ενέπνευσε πολύ σινεμαδόκοσμο να πνίγεται και το Άγαλμα να πέφτει για εκατομμυριοστή φορά. Αλλά μη φοβηθείς γιατί ο John Cusack θα μας σώσει όλους . Οι Μάγια είχαν βγάλει μαι προφητεία ότι τη συγκεκριμένη χρονολογία θα καταστραφεί ο κόσμος οπότε όταν φτάνει εκείνη η ώρα, ο John είναι σε εκδρομή με τα παιδιά του κι (αφού μαθαίνει το μεγάλο μυστικό που κρύβει η κυβέρνηση) αποφασίζει να αναλάβει δράση. Πάρε τον εξοπλισμό για εφετζίδικα καρέ (μεγάλα ποπ κορν, coca cola, νάτσος κτλ) και καλή τύχη....................................................για DVD

Τι απέγινε η Έλι. (About Elly). Ο Ahmad μετά από πολλά χρόνια στη Γερμανία ξαναγυρίζει στην Τεχεράνη και οι παλιοί συμφοιτητές του απʼ το πανεπιστήμιο οργανώνουν προς τιμήν του ένα τριήμερο στην Κασπία θάλασσα. Μία απ αυτούς η Sepideh φέρνει μαζί της την Elly για να την προξενέψουν στον πρόφατα χωρισμένο Ahmad, αλλά τα ασήμαντα ψέματα που αρχίζουν να συσσωρεύονται απʼ τη στιγμή που η παρέα φτάνει στην παραλία, γίνονται ξαφνικά μπούμερανγκ όταν η Elly εξαφανίζεται χωρίς κανείς να ξέρει που πήγε. Γύρω γύρω ακούγονται πολύ καλά σχόλια. Όταν βρούμε τον χρόνο θα τη δούμε οπωσδήποτε............................στα προσεχώς μας

Πάπισσα Ιωάννα (Pope Joan).Το 853 μ.Χ ήταν η πρώτη γυναίκα που έγινε πάπας της Καθολική Εκκλησίας (ντυμένη άντρας). Ο υποτιθέμενος δάσκαλος και θεραπευτής Ανγκλίκο τιμήθηκε με το υπέρτατο αξίωμα του Βατικανού για να λιθοβοληθεί μετά από δύο χρόνια μέχρι θανάτου όταν αποκαλύφθηκε η πραγματική ταυτότητά του (γένους θηλυκού).Το Βατικανό το κράτησε μυστικό για περισσότερο από 1000 χρόνια και η Donna Woolflock Cross το έκανε μυθιστόρημα. Αν αντέχεις 150 λεπτα μες τη φλυαρία και τα κλισέ, κάνε το σταυρό σου και μπες στην αίθουσα................................

point system - The winner is... (Αριστούργημα), Ψηλά στο imdb (Πολύ καλή), Bloody good! (Καλή), για DVD(μέτρια), Cut! (Κακή), στα προσεχώς μας (θα το δούμε)
ΚΙΚΗ ΠΑΠ

Ροντέο




Από TvXs:

Με ένα εκατομμύριο ευρώ επικηρύσσονται οι δράστες της επίθεσης εναντίον της Κωνσταντίνας Κούνεβα, που είχε σημειωθεί το Δεκέμβριο του 2008, μετά από κοινή απόφαση των υπουργών Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου και Προστασίας του Πολίτη, Μ. Χρυσοχοΐδη.

Ο κ. Χρυσοχοΐδης σημείωσε ότι πρόκειται για ένα μήνυμα ότι η ελληνική κοινωνία είναι κοντά σε αυτή τη γυναίκα.


Εκεί που δεν υπάρχει δικαιοσύνη, ασφάλεια, ανθρώπινα δικαιώματα, σεβασμός, εργασιακή ασφάλεια και πολλά άλλα, επιζούν οι σερίφηδες, οι καουμπόηδες και οι κυνηγοί επικηρυγμένων. Μην πυροβολήσετε τον πιανίστα μόνο...

Τσουλούφης

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Τα έχουμε πει αυτά New Yοrk Mag...


...εδώ στην Ελλάδα για την σκηνή του Brooklyn. Πολύ καιρό τώρα. Δεν περιμέναμε εσένα... να μας τα πεις αυτήν την εβδομάδα... τσεκάρετε και εδώ ΠΕΡΑ το top 40 των κομματιών... που υποτίθεται πως ορίζουν τον συγκεκριμένο ήχο... ΕΔΩ είναι και το reportaζζζζ ολάκερο...

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

...η ζωή στο σαλόνι επιστρέφει...βάζοντας debate...

Η Τρομοκρατία σαν Συμβολικός Καθρέφτης του Συλλογικού

1. «Είναι αληθές ότι τα ένσημα διπλασιάζονται. Από 50 ένσημα το χρόνο σε 100 ένσημα το χρόνο. Είναι δηλαδή ένας αριθμός ο οποίος θεωρείται επαρκής για να μπορεί κάποιος να έχει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ο αριθμός των 50 ενσήμων ήταν ιδιαίτερα χαμηλός και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, ουσιαστικά, να ωφελούνται ή να επωφελούνται αυτής της ρυθμίσεως πρόσωπα τα οποία δεν έχουν συνεισφέρει έτσι όπως έχουν συνεισφέρει στη πλειονότητα τους οι Έλληνες πολίτες. Ήταν λοιπόν ένα άδικο μέτρο αυτό το οποίο ίσχυε, έναντι όλων των υπολοίπων Ελλήνων πολιτών οι οποίοι συνεισέφεραν ανελλιπώς τις εισφορές τους, έτσι ώστε να μπορούν να έχουν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που χρειάζονται.

... Όλοι οι Έλληνες πολίτες να πληρώνουν επί 12 μήνες το χρόνο, να εργάζονται ανελλιπώς, να στερούνται δηλαδή ένα ποσό χρημάτων από την καθημερινή τους διαβίωση και να ωφελούνται –επαναλαμβάνω- ορισμένοι οι οποίοι εργάζονται πολύ λιγότερο. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι δίκαιο.

... Νομίζω ότι είναι απολύτως δίκαιο κάθε Έλληνας πολίτης ο οποίος πληρώνει, να απαιτεί να έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αρκεί να έχει ένα μίνιμουμ, το οποίο μίνιμουμ ορίζεται στα 100 ένσημα.

Σας ευχαριστώ.»

BRIEFING170308. Ενημέρωση συντακτών από τον Υπουργό Επικρατείας και Κυβερνητικό Εκπρόσωπο Θεόδωρο Ρουσόπουλο, Αθήνα, 17 Μαρτίου 2008

Ακόμα με σοκάρει το ειδικό βάρος του μηνύματος του Ρουσόπουλου. Ως μήνυμα που φέρει διακριτές αξίες, ως φορέας μιας κοσμοθεώρησης η οποία τοποθετεί το Δίκαιο σε τελείως διαφορετικά πλαίσια από τα «συνηθισμένα», από αυτά δηλαδή που θεωρούσα δεδομένα και αυτονόητα. Είχα ταραχτεί και τότε, θεωρώντας αυτή τη δήλωση ως συμβολική μιας νέας τάξης πραγμάτων που σκοτώνει οριστικά τον όποιο εναπομείναντα κοινωνικό ιστό που έστω και φαντασιακά θεωρεί χρέος του να νοιαστεί για τον διπλανό και τον παραδιπλανό του (κλισε;). Που αγνοεί τη «ντροπή» σαν έννοια και σαν συνταγματικά κατοχυρωμένο δίχτυ ενότητας σε σχέση με τα ανεπίτρεπτα να ξεπεραστούν όρια «ανθρωπιάς» που έχουν άρρητα συμφωνηθεί ανάμεσα στα μέλη της κάθε κοινωνίας. Με την προϋπόθεση βέβαια πως η κοινωνία υπάρχει ως τέτοια και καθ’αυτή. Ο Ρουσόπουλος επινόησε μιαν άλλη κοινωνία μέσα στην κοινωνία. Αυτή η άλλη κοινωνία αποτελεί γι αυτόν βαρίδι και θέλησε να το πετάξει. Αν δεν δουλεύεις, die motherfucker! Και τέτοια. Καταλαβαίνεις.

2. Τον ξαναθυμήθηκα χθες που κατά λάθος άρχισα να διαβάζω την προκήρυξη των «Πυρήνων της Φωτιάς» και με έναν αδικαιολόγητο ψυχαναγκασμό που είχε κάτι το μαζοχιστικό τη διάβασα ολόκληρη. Την γράψανε για την επίθεση της κατσαρόλας που δέχτηκε προχθές η κουτσή Γιαννάκου. Δεν το προτείνω σε κανέναν. Και δεν θα πω ούτε για το ότι είναι τόσο μικράκια, ούτε για τα άλλαντάλλα που έγραφαν, ούτε για τις συστηματικές ανορθογραφίες-τσάμπα-μαγκιές που σε ένα μαλακισμένο βαθμό εκφυλισμένης μεταμοντέρνας θεωρητικοποίησης (δηλαδή ο μεταμοντερνισμός που γνωρίζουν οι αμόρφωτοι) θεωρούν πως καταγγέλουν και σπάνε την κανονικότητα. Δεν θα πω ούτε για το αγαπημένο μου κομμάτι που λέει πως «σε ένα μελλοντικό επαναστατικό χωροχρόνο ίσως να αισθανόμαστε περισσότερο και να σκεφτόμαστε λιγότερο», που με έκανε να φαντάζομαι ντεμέκ φρικιά να κάνουν Ζεν και τέτοια, και να φωνάζουν: Νιώσεεεεε! Νιώσε γαμώ την παναγία μου!

Όχι.

Αυτό που με κέντρισε ήταν το ότι θεωρούν όλους τους υπόλοιπους αντίπαλους. Όλους.

3. Διάβασα εξαιτίας μιας αφόρητης υποψίας που είχα μερικές από τις προκηρύξεις της 17Ν. Δεν θεωρούσαν ανίδεους αντιπάλους ή κατάπτυστους εχθρούς όλους τους υπόλοιπους που δεν ανήκαν στην οργάνωση τους. Όχι μόνο τους αποκαλούσαν (περικλείοντας και τους εαυτούς τους μέσα σε αυτό) «λαό» και «Ελλάδα», αλλά επιζητούσαν και την υποστήριξη όλων αυτών που σήμερα τοποθετούνται απέναντι. Θεωρούσαν τους εαυτούς τους κομμάτι του όλου και συνομιλούσαν με το όλο, ωσάν να ήταν «μαζί». Και δεν έχει καμμία απολύτως σημασία το κατά πόσο ήταν μαζί ή όχι. Και κατά πόσο γούσταρε «ο λαός» ή όχι τη χαμένη δικαιοσύνη που η 17Ν θεωρούσε πως ανακτούσε με τη δράση της. Συμβολικά, σημασία έχει το ότι αυτοί θεωρούσαν πως δεν είχαν κάτι να χωρίσουν με τον υπόλοιπο κόσμο και πως δρουν σαν ένας «συλλογικός» τιμωρός που ψυχανεμιζόταν την αδικία που ένωνε πολλούς. Η 17Ν αναφερόταν σε έναν τέτοιο τύπο φαντασιακής κοινωνίας. Του «μαζί».

4. Γινόμαστε μια νεοφιλελεύθερη κοινωνία στην οποία προκύπτουν τα πράγματα και οι έννοιες που μοιάζουν ικανές να μας χωρίζουν, που κανένας δεν γουστάρει κανέναν, που κανένας δεν εκφράζει κανέναν. Είμαστε σε μια ελεύθερη πτώση που ο «λαός» έσπασε σε στρατόπεδα, «αλήτες», «εχθρούς» και «νοικοκυραίους». Καμμία αίσθηση «κοινής λογικής», γιατί αυτή χάθηκε με την απώλεια του «κοινού». Και το «κοινό» δεν αναφέρεται μόνο σε κοινές εμπειρίες καθ’αυτές. Χρειάζεται και η ανάδειξη των εμπειριών αυτών μέσω των οποίων μοιραζόμαστε το χρόνο μας εδώ. Εξ’ αρχής χρειάζεται να στρέψεις την προσοχή σε αυτό που σε ενώνει για να ενωθείς, αντί σε αυτό που σε χωρίζει. Και εμείς έχουμε εστιάσει στις διαφορές μας. Σαν να μην ζουμε πια παρέα.

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ μέσα από τον τρόπο, όχι απλώς του χαρακτήρα των επιθέσεων, αλλά της εννοιοδότησης των επιθέσεων όπως αυτός περνά μέσα από τις προκηρύξεις φαίνεται να μπορεί να αποδώσει την κίνηση που έχει ήδη συμβεί σε ολόκληρο τον ελληνικό κοινωνικό ιστο (μαξιμαλισμός;). Μπορεί να δείξει σαν σύμβολο την πραγματικότητα για να καταλάβουμε τις ευρύτερες κινήσεις που διαδραματίζονται και που αναδεικνύουν μια ειλημμένη τροχιά. Από τον σύμμαχο λαό, στον εχθρό λαό, από τη συσπείρωση στην διάσπαση συμβολικά και αληθινά. Από το όλοι μαζί, στο μόνος εναντίον όλων.

ΕΤΣΙ, ενώ η τρομοκρατία λέγεται ότι διαρηγνύει τον κοινωνικό ιστο, η 17Ν τον επικαλείται και τον αναζητά με αγωνία, μιλώντας για «λαό» και «Ελλάδα». Αντίθετα τους Πυρήνες δεν τους αφορά. Δεν θεωρούν πως υπάρχει. Γι αυτό και μιλάνε για τους εαυτούς τους σε έναν αυτιστικό μονόλογο. Και αντί να σπάνε την κανονικότητα και να αντιστέκονται στον μοναχικό κόσμο που επαγγέλεται ο νεοφιλελευθερισμός φαίνεται τελικά να την υπηρετούν. Σαν πιστά αντίγραφα της.

01/11/09

Η Ζωή στο Σαλόνι

Vodka Juniors - King of the street

Fantastikoi Hxoi - Ο Δρόμος δεν έχει αλλαγή




σημείωμα laternative

...πολύ γουστάρω που γράφει "η ζωή στο σαλόνι" στο μπλογκ μας, για τον απλούστατο λόγο ότι τα θέματα με τα οποία ασχολείται σηκώνουν κουβέντα, διαφωνία, ένταση επιχειρημάτων ... κι όλα αυτά δε γίνονται καπνίζοντας πίπες, αλλά λέγοντας (ίσως;) πίπες ενώ πίνουμε...άρα οδηγούμαστε στη συνθήκη που αναπολεί το παραπάνω κομμάτι, δηλαδή στη συνθήκη της παρέας...και η παρέα μας οδηγεί σε αυτά που μας ενώνουν για να ακολουθήσω τη συλλογιστική της "ζωής"...

θέλω λοιπόν να πω και γω κάτι (όχι προς επίρρωση ή "έγκριση" αλλά μπας και συνεχιστεί η κουβέντα)...

με το 2. συμφωνώ απόλυτα - η "βιβλιοκριτική" αποτίμηση (και τελικά απόρριψη) της προκήρυξης είναι πολύ πιο ουσιαστική από τις μαγνητοφωνημένες απορρίψεις των Πρετεντέρηδων στα παραθύρα...ομολογώ ότι δεν έφτασα σε τέτοιο ψυχαναγκαστικό ντελίριο για να τη διαβάσω ολόκληρη, αλλά έχω "πάθει" στο παρελθόν και ξέρω...

όμως με το 3. έχουμε πρόβλημα - σε προηγούμενο δημοφιλές (sic) σημείωμα της η "ζωή" είχε μιλήσει για τη γενιά μας κι εγώ στα σχόλια είχα βάλει το στοιχείο της νοσταλγίας...η ρετρολαγνεία είναι, επιμένω, η ασθένεια των '00s και δείχνει επανάπαυση και πνευματικό βόλεμα...να το πω με μια σχηματική αφέλεια: βαριόμαστε να ανακαλύψουμε (και να κρίνουμε κατόπιν) τους The Pains Of Being Pure At Heart και πατάμε άλλη μια φορά play στο τοτέμ 'Unknown Pleasures' των Joy Division, το οποίο είναι μεν συγκλονιστικό αλλά βγήκε δε τότε που γεννιόμαστε, μην το ξεχνάμε...και τέλος πάντων με τη μουσική δεν τρέχει και τίποτα...αλλά μην φτάσουμε σε σημείο να νοσταλγούμε σε όρους pop (με την έννοια του λαϊκού) αυθεντικότητας τους "τρομοκράτες" των '80s...όλοι θυμόμαστε ή αντιλαμβανόμαστε εκ των υστέρων ότι η 17Ν δρούσε ειδικά μέχρι τα '90s (νομίζω μέχρι τον Μπακογιάννη) σε καθεστώς σιωπηρής λαϊκής αποδοχής που συνοψιζόταν σε ένα οργισμένο χαμόγελο όταν έτρωγαν τον βασανιστή Μάλλιο ή ένα ασαφές "για να τον φάνε κάτι θα είχε κάνει" αν επρόκειτο για κάποιον ξένο, βιομήχανο, εκδότη...αυτό βασιζόταν όμως στα μετεμφυλιακά/μεταχουντικά/αντιμερικανικά αντανακλαστικά, στην απόλαυση της συλλογικής παραίσθησης των βαλκάνιων ανυπότακτων και σε καμιά δήθεν επίκληση του "λαού"(ή ενσωμάτωση στο "λαό") ... κι επειδή με τις προκηρύξεις της 17Ν ο ψυχαναγκασμός μου τερμάτισε (η "ζωή" και το Μπράιτον το ξέρουν καλά) από ένα σημείο και μετά (όταν τελείωσαν δηλαδή τα αντιχουντικά επιχειρήματα) οι προκηρύξεις είναι μνημεία ασυναρτησίας, αυτιστικού εθνοσοσιαλισμού, ακραίου λαϊκισμού και φυσικά μήτρες θεωριών συνωμοσίας που σαφως και θεωρούσαν "ανίδεους αντιπάλους ή κατάπτυστους εχθρούς όλους τους υπόλοιπους"...όσο για τη φαντασιακη κοινωνία του "μαζί" που οραματιζόταν η 17Ν - πάλι σόρι - αλλά δεν μπορώ να τη διακρίνω στη συμπεριφορά των μελών της μετά τις συλλήψεις...δοσίματα, συνεργασία με αρχές εις βάρος των υποτιθέμενων "συντρόφων", ούτε καν τήρηση των συνωμοτικών κάνόνων όπως θα περίμενε κανείς...

το 4. δεν το πολυκατάλαβα...


τερέζος

υγ. περιμένουμε σχόλια - είναι η τροφή του καλλιτέχνη


Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

...videos, playlists, treats...

Δύο music videos που διαστέλλουν κάπως τον όρο...

κόρε ύδρο - πικρή γεύση ... επικό κι ασχολίαστο (σκηνοθετημένο από τον γιώργο αρβανιτάκη)



flowered up - weekender ... ένα 16λεπτο φιλμάκι σκηνοθετημένο από τον W.I.Z. που εικονογραφεί τη μεγάλη επιτυχία των λονδρέζων one hit wonders της ηδονιστικής κουλτούρας, μοιάζει τόσο μακρινό (βλ. ρούχα, περιβάλλον κτλ.) αλλά και τόσο οικείο (αν καμιά φορά θυμάσαι το weekend που πέρασε)...r.i.p. liam maher (ο τραγουδιστής της μπάντας που πέθανε πριν ακριβώς δύο εβδομάδες στα 41 του)




χρωστάμε λίστες από την εποχή που ο τσουλούφης ήταν πρόσκοπος, όποτε πάμε (στο τέλος δωράκια)....

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9/10, 22.00-00.00 (καλεσμένες στο στούντιο η Αλίκη Κοσυφολόγου και η Σοφία Πολυχρονοπούλου ζεστές ακόμα από την περιπέτεια τις υποψηφιότητάς τους στις πρόδφατες εκλογές, μας τη διηγήθηκαν και διάλεξαν τη μουσική της δεύτερης ώρας...)
DEAD '60s - Riot On The Radio
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ - Είδα Την Άννα Κάποτε (live)
THE LAST DRIVE - Magdalene
SIMIAN MOBILE DISCO feat. JAMIE LIDELL - Off The Map
WILD BEASTS - Two Dancers
THE ROLLING STONES - Street Fighting Man
HOCKEY - Too Fake
HAPPY MONDAYS - 24Hour Party People
ASTOR PIAZZOLLA - Vuelvo Al Sur (Koop remix)
XAVIER OSMIR - Agua De Beber
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ - Άστρο Του Πρωινού

ΔΕΥΤΕΡΑ 12/10, 21.00-00.00 (τρίωρο με κουβέντα για το ξεκίνημα του 'I love gr' στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ, τον Αριστοτέλη Παπαπάνο για την εθνική ποδοσφαίρου σοτ τηλέφωνο, την ηθοποιό Δέσποινα Γκάτζιου που μας μίλησε για το πρότζεκτ "Πρόχειρο Θέατρο" και τον VJ Spyros για gaming)
DEAD '60s - Riot On The Radio
FRANZ FERDINAND - Can't Stop Feeling (Who Made Who remix)
THE BIG PINK - Too Young To Love (Delorean remix)
MEN WITHOUT PANTS - My Balloon
FOO FIGHTERS - Wheels
OF MONTREAL - Crazy (Gnarls Barkley cover)
FELIZOL feat. SPORTEX - Ssik
TAME IMPALA - Remember Me (Blueboy cover)
A PLACE TO BURY STRANGERS - Deadbeat
FILM - Berlin (NTEIBINT remix)
FEVER RAY - Triangle Walks (Allez Allez remix)
ARCTIC MONKEYS - Red Right Hand (Nick Cave & The Bad Seeds cover)
dEUS - Sister Dew
TV ON THE RADIO - Heroes (David Bowie cover)
THE HORRORS - Sea Within A Sea
BON IVER - Skinny Love
JOHNNY CASH - Hurt (NIN cover)

ΤΡΙΤΗ 13/10, 22.00-00.00 (κουβέντα για το cool, τον Tom Waits και ο Μάκης (Παπ)Ασημακόπουλος σε εμφάνιση έκπληξη και preview του καθοριστικού ματς Ουρουγουάης-Αργεντινής)
DEAD '60s - Riot On The Radio
FEIST - My Moon, My Man
DANGER MOUSE/SPARKLEHORSE feat. GRUFF RHYS - Just War
ZEBRA TRACKS - Silicon Valley
HIS MAJESTY, THE KING OF SPAIN feat. PENNY BALTATZI - Come On
PURESSENCE - Every Mouse On Every Street
TOM WAITS - Dirt In The Ground
LOVE IS ALL - Make Out, Fall Out, Make Up
THE CRAMPS - The Way I Walk
GIRLS - Darling
THE FLAMING LIPS - I Can Be A Frog
ORBITAL - The Box
MASSIVE ATTACK - Splitting The Atom
DJ HELL feat. P. DIDDY - The DJ

ΠΕΜΠΤΗ 15/10, 22.00-00.00 (στο τηλέφωνο ο Γιώργος "ήσουν, είσαι και θα είσαι ιερό τέρας" Μιχαλόπουλος προτείνοντας δίσκους, ο El Pap Chico των beatboxers Word Of Mouth για την παράστασή τους με το πολυφωνικό συγκρότημα "Σανάδες" και ο Αντώνης Κούφαλης εκ των θεατρικών συγγραφέων της παράστασης "Πάχνη")
DEAD '60s - Riot On The Radio
HIS MAJESTY, THE KING OF SPAIN - Gouge Away (Pixies cover)
RICHARD HAWLEY - For Your Lover, Give Some Time
THE GOOD, THE BAD & THE QUEEN - 80's Life
THE FLAMING LIPS - The Sparrow Looks Up At The Machine
YACHT - The Afterlife
BLOC PARTY - Flux
WORD OF MOUTH/ΣΑΝΑΔΕΣ - part 1
WORD OF MOUTH/ΣΑΝΑΔΕΣ - part 2
HIS MAJESTY, THE KING OF SPAIN feat. PENNY BALTATZI - Come On
THE GASLAMP KILLER - Show Stopper

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16/10, 22.00-00.00 (στο τηλέφωνο η Κική Παπ για τις ταινίες της εβδομάδας. ο Γιώργος Μουζής για το Athens Digital Week και ο His Majesty, The King Of Spain με την μπάντα του στο στούντιο στην επιστροφή των "laternative live joints")
DEAD '60s - Riot On The Radio
GRANDADDY - Hewlett's Daughter
BECK - Lost Cause
THE REPLACEMENTS - Waitress In The Sky
JOHN FRUSCIANTE - Murderers
THE BRAINWASH SQUAD - Decay
LITTLE JOY - With Strangers
HIS MAJESTY, THE KING OF SPAIN - Mustafa And His Army Of Bastard Children (live)
HIS MAJESTY, THE KING OF SPAIN - Come On (live)
HIS MAJESTY, THE KING OF SPAIN - Encyclopedic Knowledge (live)
THE MODERN LOVERS - Dignified And Old
HIS MAJESTY, THE KING OF SPAIN - Gouge Away (Pixies live cover)
HIS MAJESTY, THE KING OF SPAIN - When You Were Mine (Prince live cover)
HIS MAJESTY, THE KING OF SPAIN - Campbell's (live)

ΔΕΥΤΕΡΑ 19/10, 22.00-00.00 (οι αθλητικοί μας ρεπόρτερ και ο VJ Spyros για μπλιμπλίκια και βιντεοπαίχνιδα)
DEAD '60s - Riot On The Radio
WALKMEN - The Rat
DEAD WEATHER - New Pony (Bob Dylan cover)
BLACK MOUNTAIN - Angels
ABBIE GALE - Clown
ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ - Ξεσσαλονίκη
MAJOR LAZER feat. MR. LEXX & SANTIGOLD - Hold The Line (Public Speaker remix)
ANDREW WEATHERALL - Walk Of Shame
LCD SOUNDSYSTEM - Bye Bye Bayou (Alan Vega cover)

ΤΕΤΑΡΤΗ 21/10, 22.00-00.00 (καλεσμένος στο στούντιο ο συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης - γεμάτη κουβέντα για το 'Logicomix', τα μαθηματικά, το Βιετνάμ και τη Χούντα, το Δεκέμβρη και το Θαλή με τους φίλους του, τους διαννοούμενους και το κινηματογραφικό σχίσμα...διάλεξε και τη μουσική, το ακούτε εδώ)
DEAD' 60s - Riot On The Radio
CLINT MANSELL - πr2
THE DOORS - Hello, I Love You
CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL - Fortunate Son
BOB DYLAN -Like A Rolling Stone
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ/ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ - Ιστορίες Παλιές
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ - Οι Πίσω Μου Σελίδες
MONIKA - I'm Not Young In My Youth
THE BOY - Σ' Αγαπάω Να Της Λες

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 23/10, 22.00-00.00 (πολλή κουβέντα για τα Εξάρχεια, ελέυθερο πρόγραμμα και η Κική Παπ στο τηλέφωνο για τις ταινίες της εβδομάδας)
DEAD' 60s - Riot On The Radio
GIRLS - Big Bad Mean Motherfucker
THE BLACK HEART PROCESSION - Suicide
THE RAVEONETTES - Suicide
BODEGA GIRLS - Ain't That Cold
IAN BROWN - Stellify (faster version)
THE FLAMING LIPS - Convinced Of The Hex
DEAD MAN'S BONES - My Body's A Zombie For You
DAVID BOWIE - The Man Who Sold The World
BIOMASS -Altamira
THE OSCILLATION - Liquid Memoryman
ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ ΗΧΟΙ - Παλιά Εδέμ
A MOUNTAIN OF ONE - Bones (House Of House remix)

ΔΕΥΤΕΡΑ 26/10, 22.00-00.00 (αθλητικό ημίωρο και δεύτερη ώρα αφιερωμένη στην 'ψυχή βαθιά" του Παντελή Βούλγαρη με το ρεπορτάζ της Κικής Παπαδοπούλου με τη γνώμη του κοινού μόλιε βγήκε από την αίθουσα και τον πρωταγωνιστή Χρήστο Καρτέρη στο τηλέφωνο)
DEAD '60s -Riot On The Radio
VAMPIRE WEEKEND - Horchata
MY WET CALVIN - Good Boy, Bad Boy
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ - Έρημα Βουνά
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ - Μακεδονίτικο
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ - Ψυχή Βαθιά

ΤΡΙΤΗ 27/10, 22.00-00.00 (στην σκιά της επίθεσης στο ΑΤ Αγίας Παρασκευής μιλήσαμε με το Νίκο Σταματέλο για το κάζο του Ολυμπιακού στις Σέρρες, υποδεχθήκαμε στο στούντιο τον Serge Santiago που έπαιζε εκείνο το βράδυ στην Αθήνα και είμαστε σε διαρκή επικοινωνία με τους αστυνομικούς ρεπόρτερ)
DEAD '60s - Riot On The Radio
DAVID BOWIE - Cat People
THE OSCILLATION - Head Hand Low (Julian Cope cover)
WOLF & CUB - This Mess (Serge Santiago dub mix)
RETRO/GRADE - Zoid
RETRO/GRADE - Moda
RONDO VENEZIANO - La Serenissima (Serge Santiago Extended Edit)
KANO - It's A War (Retro/Grade remake)
LOS ANGLES - Magical Body (Retro/Grade re-edit)
FAT PHAZE - It's Magic (Lottie & Serge Santiago's version)
SERGE SANTIAGO - Atto D'Amore (dub remix)
HERCULES & LOVE AFFAIR - Blind (Serge Santiago chicago remix)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30/10, 22.00-00.00 (στο τηλέφωνο ο υπεύθυνος εποικοινωνίας των εκδόσεων Μαμουθκόμιξ Κωστής Κατσακιώρης και ο κομίστας Παναγιώτης Πανταζής για τα 50α γενέθλια του Αστερίξ, η Κική Παπ με τις τανίες της εβδαμάδας και η ατζέντα του Σου-Κου)
DEAD '60s - Riot On The Radio
THE HORRORS- Scarlet Fields
MANO NEGRA - Santa Maradona (lanchuma de futbol)
NOIR DESIR - Le Vent Nous Portera
SERGE GAINSBOURG - En Melody
unknown - Bongo And Sound
GEORGES BRASSENS - Colombine
JACQUES BREL - Les Bourgeois
BATTANT - The Butcher
VITALIC - Second Lives
LIQUID LIQUID - Optimo
THE CHEMICAL BROTHERS feat. NOEL GALLAGHER - Setting Sun
FUCK BUTTONS - Surf Solar

ΔΕΥΤΕΡΑ 2/11, 22.00-00.00 (οι αθλητικοί μας σε κέφια κι extended mix και στο τηλέφωνο ο Μανώλης Βασιλάκης, δημοσιογράφος και συγγραφέας, για την κυκλοφορία του The Athens Review Of Books που βρίσκεται ήδη στα περίπτερα)
DEAD '60s - Riot On The Radio
DJ SHADOW - Fixed Income
ANIMAL COLLECTIVE - Leaf House
SILLY BOY - I Used To Listen To Ziggy And Get Undressed
A PLACE TO BURY STRANGERS - In Your Heart
TINDERSTICKS - City Sickness
MARY & THE BOY/FELIZOL - Time Machine
THE FLAMING LIPS - Watching The Planets

ουφ!..requests στο cbox στα δεξιά σας και στο laternative@skai.gr ...
on demand ακροάσεις παρπάνω εκπομπών που σας έψησαν εδώ

(μα καλά ποιος είναι αυτός ο) shave us

bodega girls - ain't that cold βοστονέζικο white funk δωματίου

ben klock - subzero (original mix) το πιο mindfuckin' techno track που έχω ακούσει τελευταία (αν και δεν είναι brand new/κυκλοφόρησε το Γενάρη πριν τον σπουδαίο δίσκο του γερμανού One

london, I love you but you're bringing me down (Hearing Double and JCB Soundsystem) off to london, baby!

αλοχα

τερέζος




Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Το The New York Books Review βρήκε συμπαραστάτη...


Το αντίστοιχο της Νέας Υόρκης θεωρείτε αυτήν τη στιγμή το κορυφαίο περιοδικό στον κόσμο σε επίπεδο κριτικής βιβλίου και δοκιμιακής σκέψης. Σήμερα κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του Athens Book Review που, αν κρίνουμε από την ομάδα, θέλει να ακολουθήσει τα χνάρια του αμερικάνικου. Στα βιβλιοπωλεία και στα περίπτερα...

Αντιγράφουμε από το Δελτίο Τύπου...

Το Athens Review of Books είναι ένα καινούργιο μηνιαίο περιοδικό ποικίλης ύλης για το βιβλίο, τις νέες εκδόσεις, τις ιδέες, τα πρόσωπα, τις ιστορίες με τις οποίες ασχολείται η βιβλιοπαραγωγή – αλλά και η κοινωνία. Περιέχει μεγάλα, εξονυχιστικά ακριβή κείμενα, γραμμένα από σημαντικούς εκπροσώπους της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, της λογοτεχνίας και της δημοσιογραφίας.

Στο 1ο τεύχος του Athens Review of Books, που κυκλοφορεί στις 2 Νοεμβρίου, μπορείτε μεταξύ άλλων να διαβάσετε:

● Ένα αφιέρωμα στον δημοφιλή Αμερικανό συγγραφέα-στοχαστή Φίλιπ Ροθ, που υπογράφει η Κατερίνα Σχινά.

● Την ιστορία της Εξελικτικής, από τον Δαρβίνο ως τις μέρες μας, και τον τρόπο με τον οποίο την προσέλαβε η Ακαδημία Αθηνών, από τον βιολόγο και ακαδημαϊκό Κώστα Κριμπά.

● Όλα όσα δεν ξέρετε για τον εγκληματία πολέμου Ράντοβαν Κάρατζιτς, η δίκη του οποίου άρχισε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Γράφει ο Λεωνίδας Χατζηπροδρομίδης.

● Την πραγματική διάσταση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, από τον καθηγητή John O. Iatrides.

● Μικρά διεισδυτικά βιογραφικά σημειώματα για τρεις σημαντικούς εκλιπόντες, τον Άγγελο Ελεφάντη, τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη και τον Σπήλιο Παπασπηλιόπουλο, τρεις αριστερούς χωρίς Αριστερά. Γράφει ο Λεωνίδας Λουλούδης.

Ακόμα: ο Αλέξης Ηρακλείδης γράφει για τα ελληνοτουρκικά, ο Νίκος Μαραντζίδης για τον Δημοκρατικό Στρατό και την ιστοριογραφία, ο Χρήστος Χωμενίδης για την εθνική λογοτεχνική εσωστρέφεια, ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου για τη μυθιστοριογράφο Ζυράννα Ζατέλη, ο Χ.Ε. Μαραβέλιας για τη θρησκοληψία και τον αθεϊσμό. Μπορείτε ακόμα να βρείτε ανάλυση για το φαινόμενο Μάικλ Τζάκσον, ένα κείμενο γνωριμίας με τη λογοτεχνία του Τόμας Πίντσον, άρθρα για τον Βέρνερ Χέρτσογκ και για την ταινία του Παντελή Βούλγαρη Ψυχή βαθιά και πολλή ακόμα, ενδιαφέρουσα και προκλητική, ύλη.