Αυτή η γενιά των τριαντάρηδων, οι γεννημένοι του ‘77 με ‘82 ας πούμε, γέρασε πρόωρα. Μοιάζουμε όλοι με εξηντάρηδες. Με παππούδες. Και καταλαβαίνεις πόσο σχεσιακό είναι αυτό. Βγαίνει από την απόσταση που έχεις. Της κατανόησης. Και της συννενόησης. Με τους μικρότερους. Και τους μεγαλύτερους. Με τους Άλλους. Είναι ίσως η πρώτη φορά που η διαφορά ενός 24άρη με έναν 29άρη μοιάζει μεγαλύτερη από πενήντα χρόνια. Γιατί εμείς προλάβαμε στο τσάκ έναν κόσμο που χάθηκε οριστικά. Χωρίς να το καταλαβουμε. Χωρίς να το πολύ-θέλουμε. Σαν να μην νοιαστήκαμε αρκετά γι αυτόν. Να τον ρουφήξουμε. Είναι τόσα πολλά που έγιναν μέσα σε 10 χρόνια, και είναι πιο πολλά αυτά που μας χωρίζουν. Από τη μία μοιάζουμε να ισορροπούμε, και από την άλλη μοιάζουμε ήδη νοσταλγοί. Προλάβαμε τη ζωή χωρίς ιδιωτικά κανάλια, τη ζωή χωρίς κινητό, τη ζωή χωρίς υπολογιστή, τα νησιά χωρίς τουριστική ανάπτυξη, τη ζωή χωρίς φόβο. Στο τσακ.
Είμαστε Οι τελευταίοι των Χωρίς. Προλάβαμε μια ζωή χωρίς. Και δεν ξέραμε πως θα είμαστε οι τελευταίοι. Καμμία σημασία δεν έχει πώς τη βιώσαμε. Πώς τη θυμόμαστε. Σημασία έχει πως εμείς είμαστε οι τελευταίοι που τη ζήσαμε εκείνη τη ζωή.
Πρόλαβαμε να φάμε κρέμα και αυγά τηγανητά στην Ομόνοια, προλάβαμε να σπάσουμε τα πόδια μας από μπάλα, ποδήλατο και κούνιες, προλάβαμε να δούμε άχτιστη σε γωνιές της, την Αθήνα, να δούμε μαργαρίτες και παπαρούνες δίπλα σε πολυκατοικίες, προλάβαμε το γιουσουρούμ, το ευρωμπάσκετ. Γράψαμε κασέτες με τραγούδια σε γκόμενες. Ξέραμε τι είναι το rewind. Και πώς ακουγόταν. Και πως έτρωγε πολύ μπαταρία από το walkman. Στερηθήκαμε μπανάνες. Φάγαμε γιορμάδες. Ακούσαμε το σήμα της ΕΡΤ. Είδαμε από ασπρόμαυρες τηλεοράσεις. Είμασταν οι τελευταίοι που ιδρωμένοι από την μπάλα που παίζαμε στον δρόμο απ’ έξω, διψάσαμε. Και μπήκαμε από πόρτα ακλείδωτη και ανοιχτή, μέσα στο σπίτι το άγνωστο, και ζητήσαμε από μια κυρία στην κουζίνα λίγο νερό να πιούμε.
29/08/09
(μα καλά ποιος είναι αυτός ο) shave us
Salonumuz Klimalidir – Αγάπη μου Επικίνδυνη
6 σχόλια:
Εξαιρετικό κείμενο... Αυτές οι σκέψεις με βασανίζουν εδώ και μερικούς μήνες. Ο χρόνος θα δείξει εάν αυτές οι εμπειρίες "χωρίς" θα είναι ώφελος ή βαρίδια.
...όλα το ζουμί είναι η λέξη "νοσταλγία"...σε μια δεκαετία ('00s)που δεν υπήρξε ένα μαζικό νεανικό κίνημα για να πιαστούμε (π.χ. '90s - rave), αυτόν τον ρόλο έπαιξε το ρετρό - η νοσταλγία για πράγματα που στην πλειοψηφία τους δεν τα ζήσαμε π.χ. η ηλίθια ναβίωση των πιο ηλίθιων κομματιών των '80s...κι αυτό είναι που μας κάνει να συμπεριφερόμαστε σαν κουρασμένοι πριν καν τα 30...κι αυτό κάνεις στο δεύτερο μισό του post, αυτό κατω από τη φωτογραφία...δηλαδή τι να κλάσει το walkman μπροστά στο i-pod;
αυτά - γενικά συμφωνούμε, απλά αφού μας βαφτίζεις "Οι Τελευταίοι των χωρίς", ας κρατήσουμε τουλάχιστον το 'χωρίς προφυλακτικό'
τερέζος
κάντε και κανένα παιδί να του τα πείτε, όμως, όλα αυτά.
Γιατί όλοι στην καριέρα το έχετε ρίξει... γερομπισμπίκηδες...
φαντάσου αυτοί που ήταν χωρίς φαγητό τι θα γράφανε στα blog...
ευτυχώς και δυστυχώς δεν ξέρουνε πολλά από windows...
τσουλούφης
Έλα υπερβολές... Κι εγώ τα έκανα αυτά (εκτός από τα αυγά στην Ομόνοια) και γεννήθηκα το '86.
Ωραιο κειμενο Σταυρο.Ολοι της γενιας μας τα ψιλο-σκεφτομαστε αυτα..Και νομιζω το πιο σημαντικο ειναι το οτι παιζαμε εξω ωρες στην Αθηνα για μενα οχι τοσο η τεχνολογια..Αλλα αυτο που σκεφτομαι οταν με πιανει αυτη η "νοσταλγια" ειναι οτι τα ιδια λεγανε και τα ξαδερφια μου οταν ημουν 15 και αυτοι 30, τα ιδια ελεγε και ο μπαμπας μου κτλ..Οσο για αυτην την κουραση, ο κοσμος ειναι κουρασμενος στην Αθηνα, δεν νομιζω οτι ειναι σε αλλες περιοχες της Ελλαδας, και σιγουρα οχι σε αλλα μερη του κοσμου, πχ στην Αγγλια που εχω ζησει λιγο..
Άντζελα δεν το έχω γράψει εγώ αλλά "η ζωή στο σαλόνι". Εγώ είμαι του 83... δεν πρόλαβα να τα ζήσω αυτά
Σταύρος-Τσουλούφης
Δημοσίευση σχολίου