Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

the past (interview) is a grotesque animal vol.1 - ΝΕΑ ΣΤΗΛΗ χοχοχο

Καινούρια ενότητα στο αγαπημένο σας μπλογκ...συνεντευξεις που εκανε στο παρελθον το laternative crew και μπορεί να έχουν κάποιο ενδιαφέρον σήμερα (μπορεί και όχι)...
Ξεκίνημα με τον Φαίδωνα Γεωργίτση που συνάντησα πριν ενάμιση χρόνο στο κτήμα του στην Παιανία για τον "Ταχυδρόμο" των ΝΕΩΝ (5/9/2009)...

κλικ του ενλαρτζ - φωτο σκεύη ερωτοκρίτου

ΦΑΙΔΩΝ ΓΕΩΡΓΙΤΣΗΣ – Ο ΖΕΝ ΠΡΕΜΙΕ ΠΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΩΣ ΚΑΛΤ

28 χρόνια μετά ξανά στις αίθουσες με το «Ο γιος του Τσάρλι»


Τον συναντάμε στο κτήμα «Κεκρωπία» στην Παιανία. Στο «Βατικανό του», όπως λέει. Καλλιτεχνικό όνειρο ζωής (που έχει κτίσει εδώ και δυο δεκαετίες με τα χέρια του) με αρχαίο θέατρο και φιλοδοξίες να στεγάσει σχολές υποκριτικής, χορού και φεστιβάλ για νέους, αλλά η νομιμοποίησή του συνεχώς σκοντάφτει στη γραφειοκρατία και σε περιφερειακά πολιτικά σκάνδαλα υπουργών. Μας εντυπωσιάζει με το πώς διατηρείται στα 70 του. Στεγνός, ακόμα γοητευτικός, νευρώδης. Ξεχασμένος ίσως. Κινηματογραφικά σίγουρα. 28 χρόνια απουσιάζει από το πανί. Αλλά, η επιστροφή του με το καλτ (προσοχή όχι trash) διαμαντάκι «Ο γιος του Τσάρλι» τον υπενθυμίζει. Όχι ως γοή στα μεγάλα μιούζικαλ, αλλά ως ξεπεσμένο γκάνκστερ στα κακόφημα σοκάκια της Τρούμπας και αντίπαλο του αρχινονού Κώστα Βουτσά (!). Ξετυλίγει στον «Τ» το κουβάρι των αναμνήσεων από 4 δεκαετίες, ενώ γεμίζει συνεχώς το ποτήρι του με το αντιοξειδωτικό ρόφημα «κέμπουκα»...


Εμφανίζεστε στο σινεμά για πρώτη φορά μετά το 1981 όταν και γυρίστηκαν τα δύο τελευταία σας φιλμ, «Σεξοκυνηγός» και «Κατάσκοπος Νέλλη». Πώς εξηγούνται αυτά τα 28 χρόνια απουσίας;

Είναι πολύ απλό. Έμεινα μακριά γιατί δε μου ζήτησε κανείς να παίξω. Μόνο μια φορά με «ενόχλησαν», αλλά δε μου άρεσε η ταινία και δεν την έκανα. Ούτως ή άλλως είναι δύσκολο να με βρει κανείς. Για να με επιλέξει κάποιος, πρέπει να με θυμηθεί, να με ψάξει. Δεν κάνω παρέα με ηθοποιούς, δεν κινούμαι στους κύκλους του επαγγέλματος.Ο πιο καλός, ίσως, φίλος που είχα στον χώρο ήταν και ο άνθρωπος που με «έβγαλε» - ο σκηνόθετης Βασίλης Γεωργιάδης, με τον οποίο κάναμε τα «Κόκκινα Φανάρια» και «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο».

Πάντως είχατε ήδη ντεμπουτάρει ως ναύτης στο «Ποτέ την Κυριακή»…

Και ο Ντασέν ήταν φίλος μου. Ήθελε μάλιστα να με πάει στην Αμερική. Αλλά, εγώ δεν ήθελα να αφήσω την Ελλάδα, κυρίως λόγω ενός δεσμού που είχα εκείνη την εποχή και δεν το συζητούσε να με «αφήσει».

«Το κόψατε το μουστάκι» δηλαδή;

Είναι ωραίο να το κόβεις καμιά φορά. Μου αρέσει. Είναι πολύ σημαντικό να είσαι ερωτευμένος, η ζωή σου είναι γεμάτη. Μπορεί να χάνεις κάποιες ευκαιρίες, αλλά κερδίζεις πιο ουσιαστικά πράγματα.

Πώς περάσατε στο δέυτερο μισό των ‘60s στην κωμωδία και το μιούζικαλ, στις μαζικές ταινίες που σας καθιέρωσαν;

Για να είμαι ειλικρινής δεν ήθελα και πολύ να το δοκιμάσω. Προερχόμουν από το Θέατρο Τέχνης που κάπως σνομπάραμε αυτά τα είδη. Την καριέρα μου την είχα ξεκινήσει δίπλα στον Κουν και τους ανθρώπους του κινηματογράφου τους θεωρούσαμε παρακατιανούς. Τελικά, κατέληξα να κάνω πάνω από 40 ταινίες (σ.σ. 24 μόνο τη δεκαετία του ’60) και νομίζω παντως ότι έβαλα και το προσωπικό μου στοιχείο. Αν τους ρόλους μου τους έπαιζε κάποιος κωμικός, ταινίες όπως «Οι θαλασσιές οι χάντρες» ή το «Μια κυρία στα μπουζούκια» ίσως να μην γνώριζαν τόση επιτυχία. Είχα αποστροφή στην «μπαλαφάρα», ήμουν συγκρατημένος και ήθελα να υπάρχει στην πλοκή μια «κατάσταση» στα όρια της αλήθειας. Νομίζω ότι έτσι επηρεάζονταν και οι σεναριογράφοι οταν έγραφαν για μένα.

Είχατε συνείδηση της εικόνας του ζεν-πρεμιέ; Αισθανθήκατε ποτέ εγκλωβισμένος σε αυτήν την εικόνα;

Δεν το επεδίωκα, αλλά σίγουρα με διευκόλυνε. Ο Δαλιανίδης έλεγε «βασικά να έχεις ψυχή και ταλέντο, ε αν είσαι κι όμορφος τόσο το καλύτερο». Δεν εγκλώβίστηκα ποτέ γιατί φρόντιζα να ανατρέπω την εικόνα. Άλλωστε, τους ωραίους τους έπαιζα σε κωμωδίες όπου υπάρχει το περιθώριο να αυτοσαρκάζεσαι. Άκου μια ιστορία: γύριζα από την Κρήτη όπου είχα ολοκληρώσει τα γυρίσματα του «Εκείνος κι Εκείνη». Με φωνάζει ο Φίνος. «Θελώ να κάνεις μια ταινία;». «Τι ταινία;» του λέω. «Κωμωδία», μου απαντά. «Δεν σου έχω πει ότι δε θέλω;» τσαντίζομαι. Με στέλνει στον Δαλιανίδη. Πάω με βαριά καρδιά. Λέω με ύφος «τι με θέλετε κύριε Δαλιανίδη;». «Να παίξεις σε ένα μιούζικαλ». «Αφού δεν ξέρω να παίζω κωμωδία». «Θα μάθεις», μου απαντά χαμογελώντας. Συμφωνούμε να παίξω εναν αληθινό μάγκα και βάζω όρο να έχει και μουστάκι. Ε, λοιπόν αυτήν την συνάντηση την έβαλε στο σενάριο και για να με «εκδικηθεί» προέκυψε η περίφημη ατάκα.

Πώς ήταν να είσαι σταρ εκείνη την εποχή;

Δεν το αιθάνθηκα, ούτε το έπαιξα, ποτέ. Βεβαια οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν συχνά υπερβολικές, μην ξεχνάς ότι μιλάμε για μια τελείως διαφορετική εποχή. Με την πρώην σύζυγό μου, την Μπέτυ Αρβανίτη, πήγαμε γαμήλιο ταξίδι στη Θάσο. Φτάνοντας στην Καβάλα μπούκαρε ο κόσμος στο πλοίο κι εκείνο μπατάρισε. Επενέβη το λιμενικό κι άρχισε να πέφτει ξύλο, επικράτησε πανικός. Αργότερα στο ταξίδι έρχεται μια γυναίκα με το παιδί της και μου λέει «άγγιξε το». Εγώ ντρεπόμουν πολύ με αυτά, αλλα ο κόσμος μυθοποιούσε πολύ εύκολα τότε.

Βλέποντάς τες με μια απόσταση τεσσάρων δεκαετιών, ήταν τελικά καλές εκείνες οι ταινίες;

Για να τις βλέπει ακόμα το κοινό, νομίζω δεν χωρά αμφισβήτηση.

Εμπορικά αυτό είναι σαφές, αλλά καλλιτεχνικά;

Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή. Ήταν προσαρμογές από τα αμερικάνικα μιούζικαλ – που λάτρευε ο Δαλιανίδης – χωρίς όμως την ανάλογη υποδομή παραγωγής και το ανθρώπινο δυναμικό π.χ. μπορεί να είχαμε ηθοποιούς, αλλά δεν είχαμε χορευτές. Ότι έγινε με τόσα λίγα μέσα, ήταν μεγάλο επίτευγμα. Μήπως ήταν καλλιτεχνικά αριστουργήματα τα αντίστοιχα αμερικάνικα; Μαζικές ταινίες για να περνάς καλά ήταν κι εδώ κι εκεί. Άλλωστε δεν είχαμε και παιδεία. Το μόνο που μας δίδασκαν στο σχολείο ήταν να είμαστε καλοί πατριώτες και χριστιανοί. Πώς θα μπορούσαμε με αυτά τα εφόδια να βγάλουμε πιο «δύσκολες» ταινίες; Εκείνα τα φιλμ απηχούσαν μια κοινωνική πραγματικότητα οικογενειακής ζεστασιάς, προέβαλλαν το ρόλο της γειτονιάς κι αυτό δεν είναι κακό. Γι’ αυτό αρέσουν ακόμα.

Συνεργαστήκατε με θρύλους όπως ο Κουν και ιστορικές μορφές όπως ο Φίνος; Τι άνθρωποι ήταν;

Ο Κουν ήταν τεράστια προσωπικότητα, είχε τεράστιο πάθος. Μαζί με τον Τσαρούχη και τον Χατζιδάκι αποτελούσαν μια μεγαλοφυή τριάδα που έκανε εκπληκτικά πράγματα π.χ. η συνεργασία τους στους «Όρνιθες». Γύρω τους περιστρέφονταν πολλά νέα απαίδευτα παιδιά, τους οποίους έπαιρναν τελείως παρθένους και τους «έβγαζαν στο κλαρί». Εγώ όμως ήθελα να βγω μόνος μου στο κλαρί, είχα την ιδιορρυθμία του ανεξάρτητου και γι’αυτό μετά τον πρώτο χρόνο έφυγα από τον Κουν και πήγα στον Χρήστο Βλαχιώτη (και ύστερα στον Κατσέλη).

Υπήρχαν δηλαδή τα καλλιτεχνικά λόμπι και τότε;

Βεβαίως, έχω φάει πολύ κυνήγι σεξουαλικά τόσο από άντρες όσο και από γυναίκες. Αλλά, αν δεν ήθελα δεν έδινα ούτε κλωστούλα από τον εαυτό μου. Και σε κάποια πράγματα δεν είχα καθόλου κλίση...

Ο Φίνος;

Ηταν ο άνθρωπος με το κατσαβίδι, ο τεχνικός. Έστησε μια αυτοκρατορία με αγάπη, με δουλειά, με φιλοδοξία. Ήταν μερακλής – αυτή είναι η σωστή λέξη.

Ποια ήταν η παρτενέρ με την οποία είχατε την καλύτερη χημεία; Ανταγωνισμοί υπήρχαν;

Νομίζω η Λάσκαρη. Οι σχέσεις πάντως ήταν πολύ φιλικές, δεν υπάηρχαν βεντετισμοί. Τον μοναδικό που έβλεπα ανταγωνιστικά ήταν ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, γιατί θαύμαζα τις ταινίες του. Αλλά, δεν του το είπα, γιατί δεν τον είδα και ποτέ (σ.σ. γέλια)...

Αυτός ήταν το πρότυπό σας;

Όχι, όταν ξεκινούσα εκείνος που μου άρεσε ήταν ο Μάρλον Μπράντο. Μας είχαν πιπιλίσει άλλωστε και τα μυαλά στο θέατρο τέχνης μ’αυτόν.

Από τους συμπρωταγωνιστές σας ποιον θαυμάζατε;

Για όλους τους ηθοποιούς υπάρχουν κάποια είδη που τα σηκώνουν και κάποια που δεν τους πάνε. Αυτό συνέβαινε και με τη γενιά μου. Ο Κούρκουλος ήταν καλός στα γκανκστερικά, ήταν καλός «σκληρός», αλλά δεν μποορύσε να κάνει κωμωδία – δεν είχε και χιούμορ ως άνθρωπος. Ο Καρράς ήταν τσαχπίνης, του πήγαινε η κωμωδία. Ο Φέρτης έπαιζε τα καλά παιδιά γιατί κι ο ίδιος ήταν γνήσιο «καλό παιδί». Εγώ ας πούμε αντιπροσώπευα κάτι σαν «οργισμένο νιάτο». Αλλά, είχα και ανησυχίες, εκανα πολλά πράλληλα πράγματα. Ήμουν στη γιόγκα από μικρός και το ’61 παραλίγο να πάω στα Ιμαλάια, πιο μικρός είχα μπει στη σχολή ναυτικών δοκίμων όπου ήμουν συνέχεια φυλακή γιατί επιχειρούσα να δραπετεύω, ήμουν πολύ καλός μπασκετμπολίστας – έπαιζα στον Πανιώνιο. Γι’ αυτό δεν έπαιξα και πολύ στο θέατρο, δεν μπορούσα να είμαι σαν κάποιους συναδέλφους που στα διαλείμματα έπαιζαν χαρτιά.

Χρήματα κάνατε;

Ναι, αλλά τα’φαγα. Είμαστε παιδιά με τη γυναίκα μου και τα σκορπάγαμε. Νομίζαμε ότι παντοτε θα είναι έτσι, τα λεφτά θα πέφτουν βροχή, δεν ξέραμε ότι είναι και οι αλλαγές στο παιχνίδι. Δε φανταζόμαστε ότι θα σταματούσε να υπάρχει ο κινηματογράφος.

Γιατί συνέβη αυτό; Πού οφείλετο η κρίση;

Κύριως στην τηλεόραση. Με το που εμφανίστηκε άλλαξαν πολύ τα πράγματα. Ήρθε κι ο θάνατος του Φίνου το ’77 και έκλεισε οριστικά ο κύκλος.

Παίξατε σε κάποιες ερωτικές τολμηρές ταινίες στα ‘70s που οι περισσότεροι συνάδελφοί σας έχουν αποκηρύξει ή ακόμη και αρνούνται...

Αυτές οι ταινίες έγιναν γιατί η τηλεόραση υποκατέστησε τόσο το σινεμά που για να έχουν ενδιάφερον τα νέα φιλμ έπρεπε να έχουν λίγο γυμνό ως κάτι νέο για ένα ούτως ή άλλως στερημένο κοινό. Όλοι περάσαμε, κακά τα ψέματα, γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος να βγάλουμε λεφτά. Εγώ είχα χάσει και όλα μου τα χρήματα σε μια ταινία που χρηματοδότησα και σκηνοθέτησα, αλλά φούνταρε και ήμουν σε δεινή οικονομική κατάσταση. 5 χρόνια μετά τα μεγαλεία έφτασα να κουβαλάω τούβλα σε οικοδομή. Γιατί να τις αρνηθώ; Σε σχέση με το σήμερα ήταν προσκοπικές ταινίες φτιαγμένες από αγράμματους ανθρώποιυς που έβγαζαν βλακώδη ερωτισμό.

Το ίδιο ίσχυε και για τις βιντεοταινίες της δεκαετίας του ’80;

Ε, ναι πήγαινες για μια εβδομάδα γύρισμα κι έπαιρνες πολύ καλά λεφτά. Δεν έκανα και πολλές πάντως. Υπήρχε πολύ άγχος και οικονομική ανασφάλεια. Μετά ήρθαν τα σίριαλ του Φώσκολου στα ‘90s και ησύχασα, σταθεροποιήθηκα οικονομικά. Δεν θελω να ξανακάνω τηλεόραση – το μόνο πουμε ενδιαφέρει πια είναι η «Κεκρωπία», το όνειρο της ζωής μου.

Ποιο είναι το στόρι της επιστροφής σας με το «Ο γιος του Τσάρλι»;

Συναντηθήκαμε με τον Κάρολο Ζωναρά, τον σκηνοθέτη, και με έπεισε να κάνω κάτι διαφορετικό. Μου έδωσε ένα επαγγελματικά καλογραμμένο σενάριο και αποφάσισα να συμμετέχω. Θέλω να σταθώ στον Κάρολο γιατί έκανε μια ταινία που αντιπροσωπεύει την αγάπη που έχει για τα γκανκστερικά φιλμ και την οιδιπόδεια σχέση του με το ίδιο το σινεμά. Κατά κάποιον το βουβό πρόσωπο – το παιδί που παίζει στο φιλμ - είναι ο ίδιος.

Τσαλακώνετε την εικόνα σας σε αυτήν την ηλικία με τον ρόλο του μαφιόζου;

Σιγά, δεν είναι τίποτα αυτό σε σχέση με ότι είχα κάνει στο τηλεοπτικό «Τα παραμύθια δίχως κάγελα» του Τσιφόρου το 1984. Ίσα ίσα που εδώ είμαι και κυριλέ...

Με τον Βουτσά πώς ήταν που ξαναβρεθήκατε;

Μια χαρά. Άλλωστε, η ταινία έχει καταπληκτικές ερμηνείες. Ας πούμε ο Παύλος Ευαγγελόπουλος είναι τρομερός στον δεύτερο ρόλο που έχει. Αλλά, το τονίζω δεν είναι μια ταινία για κυριούληδες, είναι για νεολαίους. Κι αυτό να το βάλεις τίτλο...


τερεζος

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Μιχαλόμπος Speaking @ 16/03

Δίσκος #1: Wire - Red Barked Tree


Τι είπα: Φλυάρησα για το πόσο μεγάλη μπάντα είναι και για το πόσο μου άρεσε ο δίσκος και η πρόσφατη συναυλία τους. Χωρίς πολύ φασαρία, έχουν γράψει μερικά διαμαντάκια εφάμιλλα της πορείας τους. Είναι επίκαιροι γιατί ποτέ δεν σταματήσαμε να ακούμε την μουσική που έγραφαν παλιότερα. Είναι πάντα ενδιαφέρον και ο λόγος τους.

Τι ξέχασα: Πως μπορεί να είχε λίγο κόσμο στο live αλλά δεν έχεις πλέον δικαίωμα να γκρινιάζεις για κάτι τέτοιο. Δεν περισσεύουν λεφτά.

Τι έκανα λάθος: Το εξώφυλλο του τελευταίου τους δίσκου είναι λεπτομέρεια από έργο του Γιάννη Κουνέλλη και όχι Κουνελλή.

Ο Τερέζος: Περίμενε να βρει στην μαύρη αγορά εισιτήριο για την συναυλία των Black Keys στο Παρίσι. Τελικά πήγε στους Mogwai (και μάλλον βαρέθηκε).

Ο Τσουλούφης: Αναρωτήθηκε για την ηλικία του κοινού τους και αν πρέπει να υπάρχουν δίσκοι τους σε κάθε ροκ δισκοθήκη.

Αν ήταν ο κόσμος δίκαιος θα ακούγαμε αυτό:
Wire - Clay

Δίσκος #2: May Roosevelt - Haunted


Τι είπα: Βασισμένος στο θέρεμιν. Εξαιρετικό artwork. Αφετηρία του είναι 8 παραδοσιακοί ελληνικοί χοροί και κατάληξη μια άψογη δουλειά. Οι ηλεκτρονικές της συνθέσεις απογειώνονται από την βαθιά γνώση του θέρεμιν που στα χέρια της μεταμορφώνεται σε κάθε τραγούδι. Σωστά επιλέγει να προσθέσει στίχους σε κάποια κομμάτια. Μεγάλο κατόρθωμα το γεγονός πως το ιδιαίτερο concept του Haunted δεν μεταφράζεται σε μια δύστροπη δουλειά για λίγους. Αντιθέτως είναι προσβάσιμη και κατά την μεγαλύερη του διάρκεια εμπνευσμένη. Από τις καλύτερες εγχώριες δουλειές της χρονιάς.

Τι ξέχασα: Φωνητικά συνεισφέρει ο Harry Elektron και την μίξη έχει αναλάβει ο ION

Τι έκανα λάθος: Ίσως το σχόλιο του Τσουλούφη (δες παρακάτω) να έχει μεγαλύτερη βάση απ'ότι παραδέχομαι.

Ο Τερέζος: Συνέχιζε τις διακοπές του αμέριμνος και ετοιμαζόταν ψυχολογικά για την συναυλία των Gang of Four. Εκεί δεν βαρέθηκε.

Ο Τσουλούφης: Διαφώνησε για το πόσο εύκολο άκουσμα είναι. Του αρέσει αλλά είναι σίγουρα απαιτητικό.

Αν ήταν ο κόσμος δίκαιος θα ακούγαμε αυτό:
May Roosevelt - Outcry (Kalamatianos)

Μιχαλόμπος speaking @ 09/03

...κατόπιν πρότασης ανώνυμου αναγνώστη αλλάζει ο τίτλος από δω και πέρα. Επίσης, η πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη και άργησα τα ποστ. Με το παρντόν. Να πείτε χρόνια πολλά στον τερέζο σήμερα.Αλλάζει κατάληξη η ηλικία του...

Δίσκος #1: Radiohead - The King of Limbs


Τι είπα: Πως μπορεί να είναι ο χειρότερος δίσκος της καριέρας τους αλλά και πάλι είναι πολύ καλός. Είναι η πιο ισορροπημένη κυκλοφορία τους. Το αντιμετωπίζεις σαν δύο πλευρές βινυλίου. Στην πρώτη συγκεντρώνουν τα αποτελέσματα των καινούργιων τους επιρροών. Στην δεύτερη, υπάρχουν τα τραγούδια με τα εδραιωμένα χαρακτηριστικά της μπάντας. Δεν υπερισχύουν τα φωνητικά του Yorke ούτε τα καινούργια εφέ του Greenwood. Πέφτει μεγάλο βάρος στον ντράμερ τους. Δήλωσα την αντίθεση μου στα διάφορα σχόλια που είχαν γραφτεί μέχρι τότε πως ο δίσκος είναι ρηχός ή άοσμος. Στα 20 χρόνια της πορείας τους έχουν καταφέρει κάτι που ελάχιστες μπάντες της γενιάς τους κατάφεραν. Να είναι ανήσυχοι και δημιουργικοί . Τραγούδια όπως τα δύο τελευταία του King of Limbs δεν μπορεί να τα γράψει άλλη μπάντα στο κόσμο. Εν κατακλείδι, είμαι τελείως αντίθετος με όσους το αντιμετώπισαν αφοριστικά.

Τι ξέχασα: Ο αφορισμός των περισσοτέρων έχω την εντύπωση πως είναι δείγμα της μαζικής κατανάλωσης της μουσικής. Τους Radiohead έχω την αίσθηση πως πιο πολύ τους έχουν βαρεθεί σε ένα γενικό πλαίσιο (τη φωνή του Yorke κυρίως) και όχι γιατί δεν τους αρέσουν έστω κάποια από τα τραγούδια αυτού του δίσκου. Εξαιρούνται βέβαια όσοι μισούν τους Radiohead από την προηγούμενη δεκαετία. Αδιανόητο ίσως αλλά αν μη τι άλλο εδραιωμένο ως μουσική άποψη.

Τι έκανα λάθος: Έπρεπε να μείνει περισσότερος χρόνος για την αννούλα.

Ο Τερέζος: Είπε πως μοιάζει περισσότερο με το προσωπικό δίσκο του Yorke παρά με οποιαδήποτε άλλη κυκλοφορία του συγκροτήματος. Κάθε φορά που το ακούει του αρέσει και περισσότερο. Πιστεύει πως είναι καταπληκτικός δίσκος στα όρια του αριστουργήματος. Σίγουρα καλύτερο από τα 2 προηγούμενα τους και πολύ κοντά στο δίδυμο Kid A/Amnesiac. Έκλεισε λέγοντας πως Lotus Flower δεν μπορεί να το γράψει άλλη μπάντα.

Ο Τσουλούφης: Πιστεύει πως υπάρχει μια radiohead αντιμετώπιση. Πως εδώ και 10 χρόνια αποφεύγεται η θριαμβολογία σε κάθε τους κυκλοφορία. Το υποστήριξε λέγοντας πως σε αυτό ευθύνονται και οι Radiohead γιατί οι τελευταίες τους κυκλοφορίες τους συνοδεύονται από κάποιο εύρημα (τζάμπα στο ίντερνετ για τον προηγούμενο, καθόλου πρόμο τώρα κτλ.). Αυτό αποπροσανατολίζει το κοινό τους. Πως για την γενιά μου που τη σημάδεψε το OK Computer είναι πολύ δύσκολο να κρίνουμε με καθαρό μυαλό τους δίσκους τους. Κατέληξε πως είναι τίμιοι. Πως έχουν μια αγωνία να προσφέρουν κάτι στο κοινό τους σε όλα τα επίπεδα.

Αν ήταν ο κόσμος δίκαιος θα ακούγαμε αυτό:
Radiohead - Separator


Δίσκος #2: Anna Calvi - S/T

Τι είπα: Ντεμπούτο. 28 χρονών, ντροπαλή και ομορφή. Άλλη μια απόδειξη πόσο μεγάλη ερμηνεύτρια έχει υπάρξει η Siouxsie. Ο δίσκος της είναι αποτέλεσμα δουλειάς και επιμονής και ανά στιγμές είναι εξαιρετικός. Ο Eno έχει πει πως είναι ότι καλύτερο έχει ακούσει μετά την Patti Smith. Είναι σκοτεινός και έντονα κινηματογραφικός. Η φωνή της είναι συγκλονιστική. Μαζί με τον Jaar το καλύτερο new entry της χρονιάς μέχρι τώρα. Μια καλή απάντηση σε όσους κόλλησαν με την μετριότητα που ακούει στο όνομα Florence. Για του λόγου το αληθές άκου το δωράκι από κάτω. Ο ορισμός της γυναίκας που προσέχει ο Cave.

Τι ξέχασα: Πολλά, δεν είχαμε χρόνο. Θα έπρεπε να σχολιαστεί διεξοδικά το The Devil.

Τι έκανα λάθος: Για την Siouxsie είναι πιο σωστή η σύγκριση στα πιο πρόσφατα της και όχι τόσο στις μέρες των Banshees.

Ο Τερέζος: Το ντεμπούτο της χρονιάς. Νόμιζε πως είναι τελείως ποπ. Πολύ David Lynch, πολύ παράνοια.

Ο Τσουλούφης:
Δύσκολο όνομα για να το λες στο ελληνικά. Δεν του αρέσουν πολύ τα τραγούδια για "προσωπικούς λόγους".

Αν ήταν ο κόσμος δίκαιος θα ακούγαμε αυτό:
Anna Calvi - Desire


Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Today



Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011


Baby Guru - Marilu by Myspace_Greece

το βιντεοκλιπ του 'marilu' των baby guru από το ντεμπουτο αλμπουμ που φερει το ονομα τους, κυκλοφορει από την inner ear και βρισκεται ηδη στα δισκαδικα...
στη σκηνοθεσια ο dipyadeep

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

2night

Κουκλάκη



o NTEIBINT



σημερα στο λατερνατιβ

stay tuned

total eklips



αυτος ειναι ο γαλλος κυριος eklips που μας ελεγαν τα παιδια του αποκατω ποστ στην εκπομπη της τριτης ... σε ενα take ετσι;

τερεζος

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Οι Word of Mouth σήμερα το βράδυ ζωντανά στο Laternative


Σήμερα στο Laternative θα σας τρελάνουμε στο Beat....


Οι WORD OF MOUTH είναι η πιο γνωστή ομάδα Human Beatboxing στην Ελλάδα και Finalists του παγκόσμιου διαγωνισμού ΒΕΑΤΒΟΧ BATTLE 2009, που έγινε στη Γερμανία, εκπροσωπώντας επάξια για πρώτη φορά την Ελλάδα στη ιστορία του θεσμού.

Το δίδυμο των WORD OF MOUTH, Bitman και El Pap Chico έχοντας πολυετή εμπειρία στο Beatboxing, δηλαδή της τέχνης αναπαραγωγής ρυθμών και beats με τη χρήση μόνο του ανθρώπινου στόματος και φωνής, παρουσιάζουν ένα μουσικό Vocal Show, με βάση πρωτότυπες beatbox και κυρίως γνωστές μουσικές συνθέσεις.

Στην συνεργασία τους με την τραγουδίστρια Νατάσα Μηνδρινού (a.k.a. Cookie) ενώνουν επί σκηνής φωνή και beatbox, δημιουργώντας ένα live act performance με τη χρήση μόνο των φωνητικών ικανοτήτων και των μικροφώνων τους, χρησιμοποιώντας διασκευές γνωστών ξένων μουσικών θεμάτων και αρκετό χιούμορ για να ξαφνιάσουν ευχάριστα.

Στα πλαίσια των μέχρι τώρα εμφανίσεων ξεχώρισαν, ανοίγοντας την συναυλία του SNOOP DOGG (US) – Α/Ε (2007), προλογίζοντας τους Lords of the Underground (US) στο Hip Hop Culture Fest Vol 2 (2008), των Beat Assaillant (US) στην Γιορτή της Μουσικής (2007) και με την μόνιμη συνεργασία τους με το γυναικείο φωνητικό σχήμα Σανάδες, αρχής γινομένης στα πλαίσια του Ελληνικού Φεστιβάλ 2009.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι φωνητικές τους ικανότητες έχουν χρησιμοποιηθεί σε σειρά διαφημιστικών για την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, σε ειδικά γεγονότα των MTV, COSMOTE, ADIDAS, THE MALL ATHENS, αλλά και ως συνεργασίες σε δισκογραφικές δουλειές άλλων καλλιτεχνών, Blend Aka Mishkin, Dask, Εισβολέας, Phase 3, Empne, Sugahspank!, κ.α.

Τέλος είναι πρωταγωνιστές της beatbox ταινίας μικρού μήκους “SOUNDCHECK” σε σκηνοθεσία Κώστα Γεραμπίνη και δημιουργοί της BEATBOX ACADEMY στην Ελλάδα η οποία παρουσιάζει σειρά σεμιναρίων, επιδείξεων και προβολών με στόχο τα νέα παιδιά με θέμα το Beatbox, τις τάσεις και τα μυστικά του, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για εξάπλωση και καταξίωση του μουσικού είδους στη χώρα μας.

Το Σάββατο 12 Μαρτίου οι WOM συμπράττουν με το επαναστατημένο άρμα των BURGER PROJECT, για μια μοναδική μουσική παράσταση στο FUZZ Club μαζί με τους συντρόφους αγωνιστές Ματούλα Ζαμάνη, και τους The Koutsomoura Orchestra, για ένα ξέφρενο μουσικό πάρτυ.

Την Κυριακή 13 Μαρτίου το πρωί, οι WOM συμπράττουν με την μούσα τους Νατάσσα Μηνδρινού (a.k.a. COOKIE) και εισβάλουν με καινούργιο Beatbox Showcase στην αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στα πλαίσια της παράστασης «ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΩΝΗ», μαζί με την Σαββίνα Γιαννάτου, το Πολυφωνικό Ηπείρου Συλλόγου «Χαονία» και την Χορωδία Δήμου Αθηναίων.


www.myspace.com/wordofmouthbeatboxers

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Λατερνατιβ και Μουσικη @ 02-03

Δίσκος #1: Nicolas Jaar - Space Is Only Noise



Τι είπα: Έχει μεγαλώσει στη Χιλή. Είναι πιτσιρικάς. Είναι στην ίδια λίγκα με τον James Blake, τον How To Dress Well και Toro Y Moi. Είναι ο πρωταθλητής μεταξύ τους αφού κερδίζει όπου χάνουν πόντους οι άλλοι. Φτιάχνει ολοκληρωμένα τραγούδια χωρίς να ακούγεται ελιτιστής. Απορώ πως το καταφέρνει σε τόσο μικρή ηλικία. Μάλλον δεν είναι ποπ αν και έχει σιγνκλάκια. Απολαυστικός

Τι ξέχασα:
Βαριέμαι τα περισσότερα από τα remixes που έχει κάνει πέρσι. Δεν με ιντριγκάρει καθόλου που διαβάζω ότι στα dj set του φτάνει μέχρι τα 100 bpm.

Τι έκανα λάθος: Εντάξει ποπ είναι, μην κοροιδευόμαστε.

Ο Τερέζος:
Δεν μπορεί να καταλάβει τι το καινούργιο έχει αλλά τον τοποθετεί πάνω από τον μέσο όρο. Αισθάνεται γέρος και ενοχλείται που ο εφηβικός του ήρωας Villalobos είναι μια από τις επιρροές του Jaar. "Είναι υπερεκτιμημένος αλλά όπως φαίνεται περνάω φάση γκρίνιας"

Ο Τσουλούφης: Είναι κυρίως ενοχλημένος που έχει χαθεί αυτό το παλιό "αυτός ακούει indie" ή αυτός είναι ρέηβερ. Αποκάλυψε πως στις 30/4 θα εμφανιστεί στην Αθήνα. Του αρέσει πολύ αλλά θα τον βαρεθεί γρήγορα.

Αν
ήταν ο κόσμος δίκαιος θα ακούγαμε αυτό:
Nicolas Jaar - Space Is Only Noise If You Can See



Δίσκος #2: P.J. Harvey - Let England Shake




Τι είπα: Όγδοος δίσκος, χωρίς να μετράω τις δύο συνεργασίες της με τον Parish. Δεν είναι παλιομοδίτικα γραμμένος ως concept δίσκος αλλά διαπραγματεύεται την ιστορία και την ταυτότητα της Αγγλίας. Υπέροχος δίσκος που σε πιάνει από τα μαλλιά με την πρώτη ακρόαση. Εδώ υπάρχουν 2-3 τραγούδια που αργότερα θα τα αντιμετωπίζουμε ως highlight της καριέρας της. Κατάφερε πάλι να μεταμορφωθεί σε κάτι καινούργιο.

Τι ξέχασα: Να τονίσω πως ο δίσκος βασίζεται πολύ στη φωνή της. Πως αυτό είχε να το κάνει από τις μέρες του Rid Of Me.

Τι έκανα λάθος: Τίποτα, είμαι απόλυτος με την PJ αυτή τη φορά. Βέβαια αργότερα, μιλώντας για το Burn, Baby, Burn Tour τον Khan τον έβαλα στους Mister Comatose. Είναι Captain Comatose.

Ο Τερέζος: Δήλωσε πως βιάστηκαν να κράξουν τον δίσκο αλλά είναι λιγότερο ενθουσιασμένος από εμένα. Πρότεινε να ακούσει ο κόσμος την Anna Calvi.

Ο Τσουλούφης: Δεν είχε ακούσει τον δίσκο και σιώπησε. Αν ακούσεις προσεκτικά θα καταλάβεις πως χάζευε στο ιντερνετ.Ακούγεται το πληκτρολόγιο να έχει πάρει φωτιά.

Αν ήταν ο κόσμος δίκαιος θα ακούγαμε αυτό:
P.J. Harvey - All And Everyone
μιχαλόμπος