"τι έχουνε να πούνε τώρα αυτοί που λέγανε ότι...;"

(ο χερ ότο σε μια σπάνια φωτογραφία που το κουαφίρ είχε ξεμείνει από την αγαπημένη του κομοδινί βαφή)

10 πράγματα που θα θυμάμαι πάντα από τον αφάσιο παππού...

- ότι όταν ανέλαβε τον Σεπτέμβριο του 2001, σε εποχές πολύ σκληρής παράγκας, δεν καλούσε για ένα - ενάμιση χρόνο παίκτες του Ολυμπιακού (πλην Πατσατζόγλου). Αντιλαμβανόμενος ότι για να πάρει με το μέρος του τους υπόλοιπους έπρεπε να δείξει ότι δεν είναι μέρος του συστήματος που τους έκλεβε κάθε Κυριακή. Και ότι είχε τα άντερα σε κάθε "πες στον Γερμανό να πάει να γαμηθεί" του κάθε Γεωργάτου, να του δείξει την πόρτα αδιαφορώντας για το αν θα στενοχωρήσει τον "θείο" ή αν θα καραμελώσει ο φραπές...

- το πώς με ένα ραντεβού - σαν συνέχεια των προηγούμενων - έπεισε τον "παραιτημένο" Ντέμη να γυρίσει στην Εθνική. Ο Νικολαϊδης δεν έκανε και τίποτα ιδιαίτερο επί των ημερών του, αλλά ο συμβολισμός της νέας σελίδας ήταν πανίσχυρος.

- ότι διοίκησε την εθνική όχι ως εκλέκτορας, αλλά ως τεχνικός συλλόγου. Έφτιαξε εναν κορμό που κατά καιρούς "πέθαινε" γι'αυτόν, υιοθετώντας "γιους" τύπου Χαριστέα και δεν έστηνε μια ομάδα με τους καλύτερους, αλλά αυτούς που του κάνουν. Αδιαφορώντας, αν την ώρα που εκείνος σήκωνε το Γιούρο, κάποιοι έλεγαν "ναι, αλλά γιατί δεν καλεί τον Ζήκο; Τον Στολτίδη;"

- ότι έγραψε υπέροχα στ'αρχίδια του αυτό το γελοίο πράγμα που λέγεται ελληνικό πρωτάθλημα. Πήγαινε σπάνια σε ελληνικά γήπεδα, έπαιρνε στα σοβαρά τους παίκτες μόνο όταν αποδέχονταν τα προξενιά που τους έκανε με ομάδες της Ευρώπης. Την ίδια στιγμή τον κατηγορούσαν γιατί δεν "πηγαίνει στη Νέα Σμύρνη να δει τον Φερεκίδη που κάνει φοβερό πρωτάθλημα" (μια εποχή αυτό ακουγόταν συνεχώς στην εκπομπή Πανούτσου - Καρπετόπουλου)

- ότι ανέτρεψε μια για πάντα το κλισέ "γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας". Η οποία δεν τον ενδιέφερε ή με την οποία τέλος πάντων αναλωνόταν ο Τοπαλίδης. Κορυφαίο σκηνικό που δείχνει πώς δε θέλησε να μας μάθει ποτέ: τελειώνει το flash interview μετά τον ημιτελικό με την Τσεχία, ο Δάρρας που του μιλάει πάει να τον φιλήσει στο τέλος, ο Γερμανός δεν το περιμένει/δεν το καταλαβαίνει και ο Δάρρας αιωρείται φιλώντας τον αέρα...

- ότι μέχρι μια εποχή τουλάχιστον έπαιρνε (και λόγω άστρου), το απόλυτα 100% των παικτών ανεξάρτητα με το τι τους ζητούσε: έχουμε δει τον Γκούμα αριστερό μπακ, τον Χαριστέα εξτρέμ, τον Μπασινά λίμπερο, τον Γιαννακόπουλο μόνιμο αριστερό χαφ. Γι' αυτό και τους καλούσε ακόμα κι αν ήταν απροπόνητοι, χωρίς ομάδα η κουτσοί. Ήταν σίγουρα εμμονοληπτικό και παράλογο, για μένα είχε πάντοτε κάτι βαθιά ανθρώπινο και πατρικά υπερπροστατευτικό. Από το μέγεθος της μιζέριας του καθενός εξαρτάται τι κρατάει. Διακρίσεις ή εμμονές;

- ότι έδειχνε πάντοτε έναν κλινικό ρεαλισμό. Οι άμπαλοι αθλητικογράφοι διέταζαν να κάνει ανάνεωση, ο κόσμος εγκατέλειψε μόλις πέρασε η μόδα του Γιούρο το (όντως) αποκρουστικό θέαμα. Εκείνος, πιστός στο "αυτή η στάνη αυτά τα αβγά βγάζει" επέμεινε σε ένα αμυντικογενές και συμπαγές στυλ. Κάνένας φυσικά δε μας είπε με ποιους παίκτες θα γινόταν η εθνική φαντεζί...

- το πώς ξεφτίλισε τους ελληναράδες Γιακουμάτους όταν κέρδισε 1-0 στην Κωνσταντινούπολη και πήρε ρεβάνς για το 1-4 του Καραϊσκάκη...

- ότι έφερε την εθνική σε εκείνο το επίπεδο να κληρώνεται ως ισχυρή με Ελβετία και Ισραήλ και μην περνάει αέρα. Και όλοι να το θεωρούμε, δικαίως, μερική αποτυχία...

- ότι είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της κενολογίας που δημοσιεύεται καθημερινά στον αθλητικό τύπο. Σήμερα, αμήχανοι οι αρθογράφοι μαζεύουν για άλλη μια φορά τα ασυμμάζευτα, ο Μιχαϊλτσένκο τελικά δεν είναι ο Λίπι, ο Χαριστέας καλώς έπαιξε αντί του Γκέκα ("μυστικό της επιτυχίας"), ο Ρεχάγκελ "ευτυχώς τους άκουσε" (!!!). Χθες, ο Γιώργος Κοσμάς έγραφε στην "Εξέδρα": «Περισσότερες πιθανότητες θα έχει η Εθνική να περάσει από την Ουκρανία αν κάποιος κλειδώσει τον χερ Οτο στο ξενοδοχείο και του ανοίξει μετά το ματς. Με όλο τον σεβασμό, μίστερ, αλλά η πρόκριση uber alles». Όπως θα έλεγε και ο Γεωργίου, "φίλε βλέπεις μπάλα"...

τερέζος