Η Τρομοκρατία σαν Συμβολικός Καθρέφτης του Συλλογικού
1. «Είναι αληθές ότι τα ένσημα διπλασιάζονται. Από 50 ένσημα το χρόνο σε 100 ένσημα το χρόνο. Είναι δηλαδή ένας αριθμός ο οποίος θεωρείται επαρκής για να μπορεί κάποιος να έχει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ο αριθμός των 50 ενσήμων ήταν ιδιαίτερα χαμηλός και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, ουσιαστικά, να ωφελούνται ή να επωφελούνται αυτής της ρυθμίσεως πρόσωπα τα οποία δεν έχουν συνεισφέρει έτσι όπως έχουν συνεισφέρει στη πλειονότητα τους οι Έλληνες πολίτες. Ήταν λοιπόν ένα άδικο μέτρο αυτό το οποίο ίσχυε, έναντι όλων των υπολοίπων Ελλήνων πολιτών οι οποίοι συνεισέφεραν ανελλιπώς τις εισφορές τους, έτσι ώστε να μπορούν να έχουν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που χρειάζονται.
... Όλοι οι Έλληνες πολίτες να πληρώνουν επί 12 μήνες το χρόνο, να εργάζονται ανελλιπώς, να στερούνται δηλαδή ένα ποσό χρημάτων από την καθημερινή τους διαβίωση και να ωφελούνται –επαναλαμβάνω- ορισμένοι οι οποίοι εργάζονται πολύ λιγότερο. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι δίκαιο.
... Νομίζω ότι είναι απολύτως δίκαιο κάθε Έλληνας πολίτης ο οποίος πληρώνει, να απαιτεί να έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αρκεί να έχει ένα μίνιμουμ, το οποίο μίνιμουμ ορίζεται στα 100 ένσημα.
Σας ευχαριστώ.»
BRIEFING170308. Ενημέρωση συντακτών από τον Υπουργό Επικρατείας και Κυβερνητικό Εκπρόσωπο Θεόδωρο Ρουσόπουλο, Αθήνα, 17 Μαρτίου 2008
Ακόμα με σοκάρει το ειδικό βάρος του μηνύματος του Ρουσόπουλου. Ως μήνυμα που φέρει διακριτές αξίες, ως φορέας μιας κοσμοθεώρησης η οποία τοποθετεί το Δίκαιο σε τελείως διαφορετικά πλαίσια από τα «συνηθισμένα», από αυτά δηλαδή που θεωρούσα δεδομένα και αυτονόητα. Είχα ταραχτεί και τότε, θεωρώντας αυτή τη δήλωση ως συμβολική μιας νέας τάξης πραγμάτων που σκοτώνει οριστικά τον όποιο εναπομείναντα κοινωνικό ιστό που έστω και φαντασιακά θεωρεί χρέος του να νοιαστεί για τον διπλανό και τον παραδιπλανό του (κλισε;). Που αγνοεί τη «ντροπή» σαν έννοια και σαν συνταγματικά κατοχυρωμένο δίχτυ ενότητας σε σχέση με τα ανεπίτρεπτα να ξεπεραστούν όρια «ανθρωπιάς» που έχουν άρρητα συμφωνηθεί ανάμεσα στα μέλη της κάθε κοινωνίας. Με την προϋπόθεση βέβαια πως η κοινωνία υπάρχει ως τέτοια και καθ’αυτή. Ο Ρουσόπουλος επινόησε μιαν άλλη κοινωνία μέσα στην κοινωνία. Αυτή η άλλη κοινωνία αποτελεί γι αυτόν βαρίδι και θέλησε να το πετάξει. Αν δεν δουλεύεις, die motherfucker! Και τέτοια. Καταλαβαίνεις.
2. Τον ξαναθυμήθηκα χθες που κατά λάθος άρχισα να διαβάζω την προκήρυξη των «Πυρήνων της Φωτιάς» και με έναν αδικαιολόγητο ψυχαναγκασμό που είχε κάτι το μαζοχιστικό τη διάβασα ολόκληρη. Την γράψανε για την επίθεση της κατσαρόλας που δέχτηκε προχθές η κουτσή Γιαννάκου. Δεν το προτείνω σε κανέναν. Και δεν θα πω ούτε για το ότι είναι τόσο μικράκια, ούτε για τα άλλαντάλλα που έγραφαν, ούτε για τις συστηματικές ανορθογραφίες-τσάμπα-μαγκιές –που σε ένα μαλακισμένο βαθμό εκφυλισμένης μεταμοντέρνας θεωρητικοποίησης (δηλαδή ο μεταμοντερνισμός που γνωρίζουν οι αμόρφωτοι) θεωρούν πως καταγγέλουν και σπάνε την κανονικότητα. Δεν θα πω ούτε για το αγαπημένο μου κομμάτι που λέει πως «σε ένα μελλοντικό επαναστατικό χωροχρόνο ίσως να αισθανόμαστε περισσότερο και να σκεφτόμαστε λιγότερο», που με έκανε να φαντάζομαι ντεμέκ φρικιά να κάνουν Ζεν και τέτοια, και να φωνάζουν: Νιώσεεεεε! Νιώσε γαμώ την παναγία μου!
Όχι.
Αυτό που με κέντρισε ήταν το ότι θεωρούν όλους τους υπόλοιπους αντίπαλους. Όλους.
3. Διάβασα εξαιτίας μιας αφόρητης υποψίας που είχα μερικές από τις προκηρύξεις της 17Ν. Δεν θεωρούσαν ανίδεους αντιπάλους ή κατάπτυστους εχθρούς όλους τους υπόλοιπους που δεν ανήκαν στην οργάνωση τους. Όχι μόνο τους αποκαλούσαν (περικλείοντας και τους εαυτούς τους μέσα σε αυτό) «λαό» και «Ελλάδα», αλλά επιζητούσαν και την υποστήριξη όλων αυτών που σήμερα τοποθετούνται απέναντι. Θεωρούσαν τους εαυτούς τους κομμάτι του όλου και συνομιλούσαν με το όλο, ωσάν να ήταν «μαζί». Και δεν έχει καμμία απολύτως σημασία το κατά πόσο ήταν μαζί ή όχι. Και κατά πόσο γούσταρε «ο λαός» ή όχι τη χαμένη δικαιοσύνη που η 17Ν θεωρούσε πως ανακτούσε με τη δράση της. Συμβολικά, σημασία έχει το ότι αυτοί θεωρούσαν πως δεν είχαν κάτι να χωρίσουν με τον υπόλοιπο κόσμο και πως δρουν σαν ένας «συλλογικός» τιμωρός που ψυχανεμιζόταν την αδικία που ένωνε πολλούς. Η 17Ν αναφερόταν σε έναν τέτοιο τύπο φαντασιακής κοινωνίας. Του «μαζί».
4. Γινόμαστε μια νεοφιλελεύθερη κοινωνία στην οποία προκύπτουν τα πράγματα και οι έννοιες που μοιάζουν ικανές να μας χωρίζουν, που κανένας δεν γουστάρει κανέναν, που κανένας δεν εκφράζει κανέναν. Είμαστε σε μια ελεύθερη πτώση που ο «λαός» έσπασε σε στρατόπεδα, «αλήτες», «εχθρούς» και «νοικοκυραίους». Καμμία αίσθηση «κοινής λογικής», γιατί αυτή χάθηκε με την απώλεια του «κοινού». Και το «κοινό» δεν αναφέρεται μόνο σε κοινές εμπειρίες καθ’αυτές. Χρειάζεται και η ανάδειξη των εμπειριών αυτών μέσω των οποίων μοιραζόμαστε το χρόνο μας εδώ. Εξ’ αρχής χρειάζεται να στρέψεις την προσοχή σε αυτό που σε ενώνει για να ενωθείς, αντί σε αυτό που σε χωρίζει. Και εμείς έχουμε εστιάσει στις διαφορές μας. Σαν να μην ζουμε πια παρέα.
Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ μέσα από τον τρόπο, όχι απλώς του χαρακτήρα των επιθέσεων, αλλά της εννοιοδότησης των επιθέσεων όπως αυτός περνά μέσα από τις προκηρύξεις φαίνεται να μπορεί να αποδώσει την κίνηση που έχει ήδη συμβεί σε ολόκληρο τον ελληνικό κοινωνικό ιστο (μαξιμαλισμός;). Μπορεί να δείξει σαν σύμβολο την πραγματικότητα για να καταλάβουμε τις ευρύτερες κινήσεις που διαδραματίζονται και που αναδεικνύουν μια ειλημμένη τροχιά. Από τον σύμμαχο λαό, στον εχθρό λαό, από τη συσπείρωση στην διάσπαση –συμβολικά και αληθινά. Από το όλοι μαζί, στο μόνος εναντίον όλων.
01/11/09
Vodka Juniors - King of the street
Fantastikoi Hxoi - Ο Δρόμος δεν έχει αλλαγή
σημείωμα laternative
...πολύ γουστάρω που γράφει "η ζωή στο σαλόνι" στο μπλογκ μας, για τον απλούστατο λόγο ότι τα θέματα με τα οποία ασχολείται σηκώνουν κουβέντα, διαφωνία, ένταση επιχειρημάτων ... κι όλα αυτά δε γίνονται καπνίζοντας πίπες, αλλά λέγοντας (ίσως;) πίπες ενώ πίνουμε...άρα οδηγούμαστε στη συνθήκη που αναπολεί το παραπάνω κομμάτι, δηλαδή στη συνθήκη της παρέας...και η παρέα μας οδηγεί σε αυτά που μας ενώνουν για να ακολουθήσω τη συλλογιστική της "ζωής"...
θέλω λοιπόν να πω και γω κάτι (όχι προς επίρρωση ή "έγκριση" αλλά μπας και συνεχιστεί η κουβέντα)...
με το 2. συμφωνώ απόλυτα - η "βιβλιοκριτική" αποτίμηση (και τελικά απόρριψη) της προκήρυξης είναι πολύ πιο ουσιαστική από τις μαγνητοφωνημένες απορρίψεις των Πρετεντέρηδων στα παραθύρα...ομολογώ ότι δεν έφτασα σε τέτοιο ψυχαναγκαστικό ντελίριο για να τη διαβάσω ολόκληρη, αλλά έχω "πάθει" στο παρελθόν και ξέρω...
όμως με το 3. έχουμε πρόβλημα - σε προηγούμενο δημοφιλές (sic) σημείωμα της η "ζωή" είχε μιλήσει για τη γενιά μας κι εγώ στα σχόλια είχα βάλει το στοιχείο της νοσταλγίας...η ρετρολαγνεία είναι, επιμένω, η ασθένεια των '00s και δείχνει επανάπαυση και πνευματικό βόλεμα...να το πω με μια σχηματική αφέλεια: βαριόμαστε να ανακαλύψουμε (και να κρίνουμε κατόπιν) τους The Pains Of Being Pure At Heart και πατάμε άλλη μια φορά play στο τοτέμ 'Unknown Pleasures' των Joy Division, το οποίο είναι μεν συγκλονιστικό αλλά βγήκε δε τότε που γεννιόμαστε, μην το ξεχνάμε...και τέλος πάντων με τη μουσική δεν τρέχει και τίποτα...αλλά μην φτάσουμε σε σημείο να νοσταλγούμε σε όρους pop (με την έννοια του λαϊκού) αυθεντικότητας τους "τρομοκράτες" των '80s...όλοι θυμόμαστε ή αντιλαμβανόμαστε εκ των υστέρων ότι η 17Ν δρούσε ειδικά μέχρι τα '90s (νομίζω μέχρι τον Μπακογιάννη) σε καθεστώς σιωπηρής λαϊκής αποδοχής που συνοψιζόταν σε ένα οργισμένο χαμόγελο όταν έτρωγαν τον βασανιστή Μάλλιο ή ένα ασαφές "για να τον φάνε κάτι θα είχε κάνει" αν επρόκειτο για κάποιον ξένο, βιομήχανο, εκδότη...αυτό βασιζόταν όμως στα μετεμφυλιακά/μεταχουντικά/αντιμερικανικά αντανακλαστικά, στην απόλαυση της συλλογικής παραίσθησης των βαλκάνιων ανυπότακτων και σε καμιά δήθεν επίκληση του "λαού"(ή ενσωμάτωση στο "λαό") ... κι επειδή με τις προκηρύξεις της 17Ν ο ψυχαναγκασμός μου τερμάτισε (η "ζωή" και το Μπράιτον το ξέρουν καλά) από ένα σημείο και μετά (όταν τελείωσαν δηλαδή τα αντιχουντικά επιχειρήματα) οι προκηρύξεις είναι μνημεία ασυναρτησίας, αυτιστικού εθνοσοσιαλισμού, ακραίου λαϊκισμού και φυσικά μήτρες θεωριών συνωμοσίας που σαφως και θεωρούσαν "ανίδεους αντιπάλους ή κατάπτυστους εχθρούς όλους τους υπόλοιπους"...όσο για τη φαντασιακη κοινωνία του "μαζί" που οραματιζόταν η 17Ν - πάλι σόρι - αλλά δεν μπορώ να τη διακρίνω στη συμπεριφορά των μελών της μετά τις συλλήψεις...δοσίματα, συνεργασία με αρχές εις βάρος των υποτιθέμενων "συντρόφων", ούτε καν τήρηση των συνωμοτικών κάνόνων όπως θα περίμενε κανείς...
το 4. δεν το πολυκατάλαβα...
τερέζος
υγ. περιμένουμε σχόλια - είναι η τροφή του καλλιτέχνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου