τερέζος
00s
DJ SHADOW, The Private Press (MCA, 2002)
Θα'θελα το Endtroducing να βγαίνει σε κάθε δεκαετία και να το ψηφίζω πάντα νο.1. Αλλά κι αυτό δεν είναι άσχημο, ε; Τα έβαλα από δω, τα έβαλα από κει, δε βρήκα καλύτερο cut & paste άλμπουμ στα noughties. Ένα άλμα λυρισμού σε σχέση με το ντεμπούτο (ή μήπως με επηρεάζει ο Wong Kar-Wai;), λιγότερο turntablism, κινηματογραφική ροή με γκραν φινάλε '... on the motorway'. Ίσως το "χαμένο άλμπουμ" των U.N.K.L.E. (πόσο θα στράβωσε ο Lavelle όταν το άκουσε;), ωραία δεν ήταν που κάποτε οι δίσκοι ακούγονταν μονορούφι από την αρχή ως το τέλος (...και τα κορίτσια ήταν αγνά...και τα αγόρια τσίφτες);
'09
BLAKROC, Blakroc, V2
Με το που βλέπω τους Black Keys με πιάνει (εντελώς αδικαιολόγητη και άδικη, ξέρω) απέχθεια. Σκέφτομαι παχυντικά αμερικάνικα φαγητά, τα προγούλια του Μάικλ Μουρ, την Κου-Κλουξ-Κλαν και όλα όσα πιθανώς παρανοϊκά έχω συνδέσει με την "παραδοσιακή" americana. Βέβαια, όταν κάνουν παρέα με τον Danger Mouse με ψιλοτσιτσιρίζουν και φέτος με κέρδισαν (ευτυχώς που τους πρόλαβα στο νήμα της χρονιάς). Γιατί παρέχουν τα κιθαριστικά θέματα στη μεικτή του hip hop που αγαπάμε (Oi Dirty Bastard, Raekwon, RZA, Mos Def, Q-Tip κ.ο.κ. σημείωσε το όνομα Nicole Wray) και βγάζουν το smooth "μαύρο" διαμάντι του 2009. Κι εγώ τώρα πρέπει να ξανακούσω όλους τους δίσκους τους και να μετανοήσω...
τσουλούφης
00s
Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Βραχνός Προφήτης, Λύρα, 2000
'09
The Dead Weather, Horehound, Third Man
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου