#10

#10

τερεζος

00s

NATHAN FAKE, Drowning In A Sea Of Love (Border Community, 2006)

Στις αρχές του 2006 ο τότε 23χρονος από το Norfolk δεν ήταν παρά ο άσημος προτεζέ του αφεντικού της Border, James Holden. Στο τέλος της χρονιάς είχε ήδη βαφτιστεί ως το νέο wonderboy που θα έσωνε την ηλεκτρονική σκηνή. Εδώ ο Fake αποκαλύπτεται ως το μπάσταρδο techno τέκνο των Pink Floyd και βολτάρει με τα μηχανήματά του στην 'σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού", 33 χρόνια μετά την ορίτζιναλ προσελήνωση. Δεν ασχολείται με το dancefloor - σχεδόν επιδεικτικά το σνομπάρει - και καταλήγει σε ένα πράο, ανακουφιστικό καλειδοσκόπιο με "χρώματα από τον πόλεμο μιας υδατογραφίας". Άλλοτε πασαλείβεται με την ψυχεδελική μερέντα, άλλοτε ευλογεί την casio culture, ποτέ δεν ξεχνά τον φάδερ Eno. 'The Sky Was Pink', 'Grandfathered', 'You Are Here', 'Charlie's House' - απλά αξεπέραστα δείγματα του πώς γίνεται ο εγκέφαλος να χορεύει πιο γρήγορα από τα πόδια. Τον λατρεύω αυτόν τον δίσκο....

'09

BEN KLOCK, One, Ostgut Ton

Θέλει μαγκιά και τσαγανό για να κυκλοφορείς dance LP την τελευταία διετία που η κρίση βάρεσε και τα μικρά labels . Δεν μιλάω για 4tracker EPs που σου παραγγέλνει ο AR κι αν σου κάτσει ένα killer track συν ένα remix "έγινες". Ο Klock ήταν ο πρώτος από τους residents του θρυλικού βερολινέζικου Berghain που έβγαλε άλμπουμ και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα. Δεν προσθέτει στην επιστήμη του techno, αλλά είναι ανοικτό σε dubtech πειραματισμούς (δηλαδή σε εκπλήσσει και δε βαριέσαι να το ακούσεις ολόκληρο), έχει τους δυναμίτες του ('Chain Reaction'), ένα υπέροχο εισαγωγικό κομμάτι ('Coney Island') και αφήνει την υπόσχεση ότι υπάρχουν τύποι που το κρατάνε ακόμα "αληθινό"...

τσουλούφης

oos

Nick Cave and The Bad Seeds, No More Shall we Part, Mute Records, 2001


09'

Arctic Monkeys, Humbug, Domino, WB, Emi