#1

#1

τσουλούφης

oos

Franz Ferdinand, Franz Ferdinand, Domino, 2004

09'

Fuck Buttons, Tarot Sport, Atp Recordings

τερέζος

00s

LCD SOUNDSYSTEM, Sound Of Silver (DFA, 2007)

"Καλύτερος δίσκος της δεκαετίας". Βαρύ. Έστω κι αν το προσεγγίζεις με τη λογική του "αγαπημένου", όπως μας προέτρεψε σοφά ο gone4sure. Δεν είχα πάντως πολλές αμφιβολίες, ήμουν έτοιμος. Τα διλήμματά μου ξεκινούσαν από το #2 και μετά. Sound Of Silver, λοιπόν:

- Γιατί καταρχάς δεν είναι ούτε dance ούτε indie (για να χρησιμοποιήσω τις δύο επικρατούσες ταμπέλες). Κι εμένα, που δεν μπορώ να αποφασίσω σε ποιο στρατόπεδο υπηρετώ, όσα κινούνται στο μεταίχμιο πάντα με συγκινούν...

- Γιατί με έκανε να καταλάβω πόσο μεγάλη μπάντα είναι οι Talking Heads

- Γιατί με έβαλε να ανακαλύψω, όχι εγκυκλοπαιδικά αλλά ουσιαστικά, τους Liquid Liquid και τις ESG

- Γιατί με βοήθησε να εκτιμήσω καλύτερα τους Fall

- Γιατί μαζί του (και με το 45:33) αποενοχοποίησα πλήρως τη disco

- Γιατί έχει το πιο πλήρες track των '00s που λέγεται 'Get Innocuous' (κάτι σαν εφτά τραγούδια μέσα σε ένα plus το remix των '00s από τους Soulwax)

- Γιατί πάντα το εναρκτήριο synth riff του 'All My Friends' σε καθησυχάζει σαν να γυρίζεις όντως σπίτι κι ακούς "that's how it starts, we go back to your house"...

- Γιατί το "New York, I Love You But You Are Bringing Me Down" είναι ο παγκόσμιος ύμνος αστυφιλίας

- Γιατί δε χρειάζονται παραπάνω από 9 κομμάτια για να έχεις αριστούργημα (ίσα ίσα που έτσι καταλήγεις να κάνεις δίσκο με χειρότερο κομμάτι το 'North American Scum', δηλαδή ο πήχης στον ουρανό)

- Γιατί, συμπερασματικά, έφτιαξαν κάτι σπουδαίο ανασυνθέτοντας αποκλειστικά ρετρό υλικά. Αποτυπώνοντας έτσι τη κεντρική ιδέα/μεγάλη αξία/επάρατη αρρώστεια των noughties: τη ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ.

'09

THE BOY, Please Make Me Dance, Inner Ear

Η επιλογή στο #1 κι εδώ δεν διεκδικεί παράσημο αντικειμενικότητας. Είχα χρόνια να συγκλονιστώ από ένα άλμπουμ ως πρόταση/μανιφέστο και για μένα είναι ασυζητητί ο δίσκος της γενιάς μας (όπως για προηγούμενες ήταν το ντεμπούτο από τις Τρύπες ή το αντίστοιχο των στέρεο νόβα). Ένα βίαιο ασεβές παραλήρημα/σφυροκόπημα που σε τσακίζει έτσι όπως είναι non stop μιξαρισμένο. Γιατί σε φτύνουν στη γλώσσα που μιλάς κι αυτό πονάει περισσότερο. Σημαδεύει. Έχει ειπωθεί/γραφτεί δεκάδες φορές ότι αυτός ο δίσκος είναι οριακός. Νομίζω ότι δεν έχουμε καταλάβει πόσο.

υγ. και το "Σ' Αγαπάω Να Της Λες" είναι αντίστοιχα ο εθνικός ύμνος αστυφιλίας