δαφνις και χλοη...

Δευτέρα βράδυ και ο Κωνσταντίνος Ρήγος έχει τιγκάρει το Παλλάς για την πρεμιέρα του «Δάφνις και Χλόη». Ξέρεις τώρα: κάμερες, φλας, οι διάφοροι συνήθεις ύποπτοι και οι διάφοροι καλλιτεχνικοί γκουρού αυτής της πόλης. Με το που τελειώνει η παράσταση, τα συναισθήματα σου είναι ανάμικτα με γάλα και γκλαμ mainstreamίλα.

Δεν πρόκειται να σε ζαλίσω με θεατρική κριτική ολόκληρο σεντόνι. Όσο γουστάρω περίεργα και προκλητικά ανεβάσματα παραστάσεων άλλο τόσο δε μπορώ να μην έχεις να μου πεις τίποτα πέρα από την εντυπωσιακή εικόνα. Το στοίχημα είναι, όσο καλούς ερμηνευτές κι αν έχεις, την επόμενη μέρα να μας έχει μείνει κάτι ουσιαστικό. Αν όχι, το έχασες το παιχνίδι.

Μ’ άρεσε:

• Το σκηνικό με το κομμάτι από το ταβάνι του κτηρίου μια άλλης εποχής.

• Η καλύτερη σκηνή της παράστασης με τον μπλε φωτισμό που χόρευαν γυμνοί όλοι οι ήρωες.

• Οι απίστευτοι χορευτές: Μιχάλης Θεοφάνους, Αγγελική Τρομπούκη Μαρκέλα Μανωλιάδου (ειδικά αυτοί οι τρεις), Αντώνης Βαής, Τάσος Καραχάλιος, Κατερίνα Λιόντου, Βαγγέλης Τελώνης, Ιωάννα Τουμπακάρη.

• Η μουσική του Ravel.

• Ο χορός του Δόρκωνα (Θεοφάνους).

Δε μ’ άρεσε:

• Ήταν εντελώς επιφανειακό, ενώ βασίζεται σε μια τόσο καλή ιστορία, έμεινε μόνο στις ωραίες εικόνες και στο εντυπωσιακό σκηνικό.

• Κάποιες χορογραφίες που έχουμε ξαναδεί κι έχουμε ξαναδεί κι έχουμε ξαναδεί σε έργα του Ρήγου…

• Η (ναι μεν τρομερά δυνατή αλλά) χιλιοχρησιμοποιημένη ιδέα του φινάλε.

• Τα κουστούμια των πειρατών και των Νυμφών (με τα λαμέ φορέματα).

• Η «ψυχρή» σκηνοθεσία. Δεν κατάλαβα κανένα πάθος, κανέναν έρωτα, καμία απελπισία, καμία κλιμάκωση ...

στα σχόλια, διαφορετικές απόψεις και battle...

ΚΙΚΗ ΠΑΠ