... και το Vol.2

Αριστοτέλης Ωνάσης - Ο Κροίσος

Ο Έλληνας Μίδας. Η ιστορία του αγοριού από τη Σμύρνη που πουλούσε χρυσές πένες στην Αργεντινή και κατέληξε ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου. Σύμβολο αυτοδημιούργητου, κοσμοπολίτη, έξυπνου, ντόμπρου και καταραμένου άντρα. Επιχειρηματική γάτα που δε δίστασε να τα βάλει και με τη CIA για να διαφυλάξει τα συμφέροντά του. Μέγας γυναικάς και μέγας γλεντζές. Μαρία Κάλλας, Τζάκι Κένεντι και Τίνα Λιβανού ήταν μερικά από τα γυναικεία έπαθλα για τα οποία είχε δηλώσει: «Εάν δεν υπήρχαν οι γυναίκες όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα είχαν αξία».

Ανδρέας Μπάρκουλης- Ο γόης

Ο άντρας που έκανε την κοσμοπολίτικη κατά τη δεκαετία του ’60 Φωκίωνος Νέγρη να «φωνάζει» το αμίμητο «Κορίτσια, ο Μπάρκουλης». Ο μύθος λέει πως κάθε φορά που ακουγόταν το σύνθημα οι κορασίδες πρόβαιναν σε ακατάληπτα και δυνατά ουρλιαχτά. Το αριστοκρατικό σουλούπι του έμοιαζε πιο πολύ με αμερικάνο αστέρα παρά με Έλληνα ηθοποιό. Ο ρωμιός Ντιν Μάρτιν έχει εμφανισθεί σε πάνω από 100 ταινίες υποδυόμενος πάντα τον ωραίο αλλά και εκμεταλλευτή του γυναικείου φύλου.

Μάρκος Βαμβακάρης- Ο ρεμπέτης

Υπάρχει μια ιστορία για το Μάρκο. Ένας αστυνομικός ανακάλυψε πως είχε χασίς πάνω του και τον ακολούθησε προσπαθώντας να τον συλλάβει. Ο Βαμβακάρης το αντιλαμβάνεται και αρχίζει ένα ταξίμι με τα μπουζούκι του. Στην εξώπορτα του σπιτιού του ο αστυνομικός ζαλισμένος θα τον σταματήσει . «Ήθελα να σε συλλάβω» ,θα του πει «αλλά έπαιξες τόσο ωραία που δεν μπορώ να το κάνω.» Η επιτομή του ρεμπέτη. Παράνομος, αιρετικός, εργάτης αλλά ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες συνθέτες.

Σάκης Ρουβάς- Η τελευταία υστερία

Το ποπ είδωλο των nineties. Απολλώνιο κορμί, τέλεια οδοντοστοιχία, αγγελικό πρόσωπο και ωτασπίδες στ’ αυτιά. Ξελαρυγγιασμένα κοριτσάκια (και αγοράκια) πέφτουν λιπόθυμα, από το θρυλικό «1992» μέχρι και σήμερα, όταν Sakis επιδίδεται σε σέξι λικνίσματα μέσα σε στενά δερμάτινα παντελόνια και ανοιχτά λευκά πουκάμισα. Ένα υπέροχα πλαστικοποιημένο προϊόν διασκέδασης που για χάρη του χρησιμοποιήθηκαν ουκ ολίγα κοσμητικά επίθετα μπροστά από τη λέξη symbol. Τελευταία «φοριέται» και ως πατέρας.

Στέλιος Καζαντζίδης - Η φωνή της ξενιτειάς

Το παιδί του λιμανιού με τη σπαρακτική φωνή. Η συντροφιά των ξενιτεμένων, των βασανισμένων, των απανταχού γης κολασμένων. Υπήρχαν στιγμές που το τραγούδι του προξενούσε σπαρακτικά κλάματα σε όσους τον ακούγανε να «κλαίει» τραγουδώντας. Ο ήρωας, ο «άγιος», το σύμβολο του κακόμοιρου Έλληνα που τον έχει χτυπήσει η μαύρη μοίρα. Η αβάσταχτη κραυγή του άντρα που τον παράτησε μια γυναίκα. Ο ασυμβίβαστος καλλιτέχνης που αγνοούσε τα εκατομμύρια για να πάει για… ψάρεμα και άλλαζε τις ντίβες της εποχής όπως τα δολώματα στο αγκίστρι του.

Ανδρέας Παπανδρέου – Ο Ανδρέας Παπανδρέου

Ο γόνος, ο καθηγητής, ο πολιτικός, ο άντρας, ο ξενιτεμένος, ο σοσιαλιστής, ο οικογενειάρχης, ο άπιστος, ο δυναμικός, ο διωγμένος, ο κυνηγημένος, ο ανατρεπτικός, ο κινηματίας, ο επαναστατικός, ο ρεμπέτης, ο ηγέτης, ο μεταρρυθμιστής, ο πρωθυπουργός, ο ηγέτης, ο μάγκας, ο πρόεδρος, ο αυταρχικός, ο εξουσιομανής, ο σπιλωμένος, ο νικητής, ο ευαίσθητος, ο λαϊκιστής, ο πατριώτης, ο ερωτικός, ο επιπόλαιος, o "απατεώνας", ο ματαιόδοξος, ο ασθενής, ο συμβιβασμένος, ο άνθρωπος που συγκλόνισε περισσότερο την Ελλάδα το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.

Πέτρος Κωστόπουλος- Ο οικογενειάρχης εκδότης

Ο νεοέλληνας που όλοι θέλανε να γίνουν. Έξυπνος, όμορφος, πετυχημένος, με γυναίκα, παιδιά, σπίτι στη Φιλοθέη, αυτοκίνητο, εισιτήριο διαρκείας και άποψη για όλα. Από το σουτιέν της Πόλας Καπόλας μέχρι την απομάκρυνση Ρουσόπουλου. Ο opinion leader που ξέρει τη μαγική συνταγή, συμβουλεύει και ταυτόχρονα γνωρίζει μοναδικά όσα λένε οι άντρες μεταξύ τους. Δεν θα διστάσει να δείρει, να δαρθεί, να τσαλακώσει το εγώ του προστατεύοντας τα γιάπικα ιδανικά που πρεσβεύει. Ο καταφερτζής που θα κάνει τα πάντα για να συμβάλλει στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα την οποία την άλλη μέρα, επιτόπου, θα σνομπάρει.

Δημήτρης Χορν- Ο διανοούμενος της εξουσίας

Ο ευγενής, μορφωμένος, ταλαντούχος, διανοούμενος και καλοζωισμένος καλλιτέχνης. Το απόλυτο ίνδαλμα κάθε Έλληνα ηθοποιού. Μποέμ και αριστοκράτης την ίδια στιγμή. Ο άνθρωπος που έφερε την κομεντί στο ελληνικό γίγνεσθαι. Υποδυόταν το φτωχό ζωγράφο με την ίδια φινέτσα που τον χαρακτήριζε και όταν γευμάτιζε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ντελικάτος και απαιτητικός από τον εαυτό του. Χαρακτηριστικό είναι πως όταν δεν έπαιζε καλά ζητούσε συγνώμη από το κοινό την ώρα της υπόκλιση. Απέδειξε περίτρανα πως το ταλέντο δεν είναι κατ’ ανάγκη επαναστατικό και που και που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ευεργετικά από τους εκάστοτε κυβερνώντες.

Θοδωρής Ζαγοράκης- Ο πρωταθλητής

Η αυξημένη μακεδονίτικη τεστοστερόνη τον οδήγησε να κατακτήσει το κύπελλο που δεν πίστευε κανείς σε αυτή τη χώρα ότι θα βλέπαμε ποτέ. Ο μάγκας από την Καβάλα που εκφράζει το πανάρχαιο και πολυφορεμένο και τις περισσότερες φορές άστοχο ρητό «πως εμείς οι Έλληνες άμα θέλουμε όλα τα καταφέρνουμε.» Ο τελευταίος Έλληνας ποδοσφαιριστής που απέδειξε πως περισσότερο από καλός μπαλαδόρος είναι ηγέτης. Το «αθάνατο» παλληκάρι που στάθηκε στο ύψος του εκεί που δεν το περίμενε κανείς, κέρδισε την κοπέλα, βρήκε μια καλή δουλειά και…περάσανε αυτοί καλά και εμείς…

Θανάσης Βέγγος – Ο σύγχρονος Καραγκιόζης

«Όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια», λένε οι γιαγιάδες μας. Ο ήρωας που ενσάρκωνε, όμως, ο Βέγγος είχε μυαλό, δεν του επιτρεπόταν να το χρησιμοποιήσει και έτσι έτρεχε. Ο μικροαστός, μεροκαματιάρης Έλληνας σε όλο του το μεγαλείο. Τα σύγχρονα άγχη και ο αγώνας της επιβίωσης μιας ολόκληρης χώρας σε μια κινηματογραφική φιγούρα, εφάμιλλη με αυτή του Μπάστερ Κίτον και του Τσάρλι Τσάπλιν. Ο άνθρωπος της καρπαζιάς, ο συγκινητικά ευαίσθητος, ο κύριος της διπλανής πόρτας που κάποτε «σκάει» χωρίς, όμως, να τον πάρει είδηση ποτέ κανείς.