Η Τζάνετ και ο Μπεν στον Πρινς Τόμας

Είναι τρομερό να μην καπνίζεις και να βρίσκεσαι στο Λονδίνο. Εκεί που όλα είναι καλά, χορεύεις, διασκεδάζεις, τριβολογιέσαι κάποιοι σου λένε πάμε έξω "να κάνουμε ένα τσιγάρο". Κάθεσαι εκεί που λιάζονται οι αρουραίοι τα πρωινά και βλέπεις το πάφα πούφα. Εκεί μας πλησίασε η Τζάνετ με τον φίλο της (δεν είπε το όνομα του αλλά μπορούμε να τον λέμε Μπεν). Δυο και μισή μετά τα μεσάνυχτα στο Κόρσικα Στούντιος. Περιοχή Έλεφαντ Και Καστλ. Στα ντεκς διάφοροι Νορβηγοί μεταξύ των οποίων και ο Πρινς Τόμας που παρουσίαζε το καινούριο του album.

Αφού είπαμε τα ονόματα μας, το που διαμένουμε στο Λονδίνο, τη δουλειά και την ηλικία φτάσαμε επιτέλους και στη χώρα προέλευσης. "Ελλάδα", λέω με μια αίσθηση παράξενης περηφάνιας. Όχι για την καταγωγή αλλά πιστεύοντας πως εξαιτίας των οικονομικών εξελίξεων θα γινόμουν το κέντρο της συζήτησης. "Και για πες πως τα πάτε; Και τι γίνεται εκεί; Και θα επιβιώσετε; Εσύ είσαι καλά; Θα βρεις δουλειά; Μήπως θες μια λίρα;" Και άλλες τέτοιες ερωτήσεις που θα κατέληγαν σε μια συγκαταβατική, αλά Γιώργος Παπανδρέου, απάντηση, "θα τα καταφέρουμε. Είναι και το Δ.Ν.Τ.. Δεν ξέρω τι θα γίνει αλλά εμείς οι Έλληνες τα καταφέρνουμε στα δύσκολα..."... και άλλες πολλές τέτοιες αηδίες. Την πάτησα όμως!

Πριν βρεθώ στο Κορσικα είχα πάει στο θέατρο και είχα παρακολουθήσει το Jerusalem. Πολυβραβευμένη παράσταση που καταπιανόταν με τους "lads" και την βρετανική working class. Τρομερός ρυθμός, πειθαρχημένοι ηθοποιοί, χιούμορ, δράμα και το δάκτυλο στις πληγές της αγγλικής κοινωνίας. Όχι, όμως, για τους θεατές της παράστασης που χάλασαν πενήντα λίρες για να παρακολουθήσουν μια τρίωρη παράσταση σε ένα ασύλληπτο βικτοριανό θέατρο (Apollo Theatre). Ο καθένας τους έμοιαζε σαν να είναι απόγονος του Λόρδου του Σάφολκ που έχει παντρευτεί τη Βιρτζίνα Γουλφ και έχουν γεννήσει τον Ιρβιν Γουέλς και τον Νικ Χορνμπι... Στο τέλος χειροκρότησαν, αποθέωσαν και έκλεισαν έτσι την Παρασκευή τους.

Η Τζάνετ και ο Μπεν, τώρα, ήταν από το Ιπσουιτς. Μεσαία Αγγλία (Μίντιλαντς) και αν κάποιος έχει ακουστά από αυτό θα είναι η τοπική του ποδοσφαιρική ομάδα που είχε κάνει διάφορα περάσματα από την Πρέμιερ Λιγκ. 25 ετών η Τζάνετ, 28 ο Μπεν. Μια φορά τους δύο μήνες παίρνουν την απόφαση που θ' αλλάξει για λίγο τη ζωή τους. Μαζεύουν την παρέα τους, παίρνουν το κόουτς και κατεβαίνουν στη μεγάλη πρωτεύουσα. Πότε στο Φαμπρικ για χάουζ και πρόγκες, πότε στο Μάτερ για Ντραμς και Μπάσα και τώρα στο Κόρσικα όπου τους έτυχε η ανιαρή γι' αυτούς Νιου Ντίσκο. Στη Λόντρα δεν κυκλοφορούν με το μετρό, ούτε με λεοφωρείο, ούτε με ταξί. Νοικιάζουν μια λιμουζίνα. Στοιχίζει 40 λίρες και είναι γεμάτη με ποτά. "Από το ένα χέρι η σαμπάνια από το άλλο το τζιν", λέει ο Μπεν. Του αρέσει το Λονδίνο, τρελαίνεται με το Ματερ αλλά πιο πολύ γουστάρει το Βέγκας. ¨Έχασα 1000 παουντς σ΄ένα βράδυ", κάνει όλος καμάρι.

"Τους βλέπεις αυτούς; Αυτοί είναι που βλέπαμε στο έργο", μου λέει ένας πατριώτης. Ο Μπεν πιάνοντας νοητά την ατάκα απαντάει... "Μην έρθετε ποτέ στο Ίπσουιτς. Είναι ένα μάτσο σκουπίδια. Μην έρθετε ποτέ. Δεν έχει τίποτα να δείτε." Ήθελε πολύ να μας πείσει. Όπως εγώ θα προσπαθούσα να τον πείσω ότι θα τα βγάλουμε πέρα παρά την κρίση. Αλλά αυτός δεν ήθελε να μας πείσει πως θα τα βγάλει πέρα. Μας έλεγε πως ότι είναι σκατά θα παραμείνει σκατά και δεν υπάρχει καμία πιθανότατα να ξεφύγει απ' αυτό. Ήταν η μοίρα του, το ριζικό του. Η Τζάνετ πίνοντας ταυτόχρονα από δύο Smirnof Ice (τα παράγγελνε τέσσερα τέσσερα) και παρατηρώντας τον ακάλυπτο, που μόλις βγαίνει ο ήλιος παίζουν κυνηγητό τα ποντίκια, είπε "εδώ σε σχέση με το Ίπσουιτς είναι σαν το Μπάκιχγαμ Πάλας". Μας ζήτησαν να τους κάνουμε σπέλινγκ τα ονόματα μας και έφυγαν. Στο κόουτς και πίσω στο Ίπσουιτς.

Έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα την εποχή του "I" και του "Nu". Ποτέ δεν πρέπει να περιμένεις στη ζωή να παρηγορηθείς. Μόνο να παρηγορήσεις.

τσουλούφης