Για την Ημερα της Γυναικας vol.1

Θέλοντας να συνεισφέρουμε κι εμείς στον εορτασμό για την Ημέρα της Γυναίκας, ανατρέξαμε στο αρχείο του λατέρνατιβ και βρήκαμε ένα αδημοσίευτο κείμενο που είχαμε γράψει 2 χρόνια πριν για το ελληνικό ...ανδρικό πρότυπο. Σήμερα, το πρώτο μέρος by τερεζος, αύριο vol.2 by τσουλούφης...

THE GREEKS (σε 20 slides)

Δεν είναι οι σημαντικότεροι Έλληνες. Ίσως ούτε οι πιο εμβληματικοί, από τη στιγμή που απουσιάζουν κολοσσοί του πνεύματος και της τέχνης. Αλλά είναι τα πρόσωπα που μας ήρθαν στο νου θέλοντας να σχηματίσουμε το συνεχές που εξελίσσει την εικόνα του δημοφιλούς πρότυπου έλληνα άνδρα. Συμβολικά συνδεδεμένα με τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, εναλλάσσονται στο ελληνικό αρσενικό viewmaster του τελευταίου αιώνα…

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ – Ο ζεν πρεμιέ
Ενσάρκωσε για δυο δεκαετίες (‘60s και‘70s) το απόλυτο αρσενικό είδωλο της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Τόσο καθοριστικό που δύσκολα θα ξεπεραστεί. Λιγομίλητος και δυναμικός, μάγκας και λεβέντης, ευαίσθητος και μοιραίος, «παιδί του λαού» που πρωταγωνίστησε σε μεγάλες εμπορικές επιτυχίες, στοίχειωσε τα όνειρα ντροπαλών κορασίδων, χάρισε σκηνές ανθολογίας (χορεύοντας ΤΟ ζεϊμπέκικο) και διαχρονικές ατάκες («όχι άλλο κάρβουνο»). Μετά αφιερώθηκε στο Εθνικό. Όταν πέθανε στο ΟΑΚΑ σηκώθηκε το πανό "Ωραίος, Μάγκας και Παναθηναϊκός"...

ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ – Ο μπον βιβέρ
Αιωνίως νεανίας, πλούσιος μπον βιβέρ, γυναικάς και πλακατζής ο «Λαμπρουκος» πρόσφερε με τις κωμικές του περιπέτειες διέξοδο στα μικροαστικά όνειρα της Ελλάδας των ‘60s. Αποτελώντας την προσωποποίηση μια φανταστικής ανέμελης ‘swinging Athens’. Αργότερα μεγάλωσε, παράτησε τις κούρσες, έβγαλε τα φιλέτα από το πρόσωπο, σταμάτησε να τραγουδά το ‘Mommy Blue’ κι έγινε ο αυστηρός βιομήχανος πατέρας της Αλίκης Βουγιουκλάκη.

ΑΛΚΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΑΣ – Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη
Ποτέ άλλοτε στην ιστορία του ελληνικού σινεμά μια ταινία, ένας ρόλος, ένας τίτλος δε στιγμάτισαν περισσότερο μια καριέρα. Ο Άλκης Γιαννακάς ήταν η ελληνική απόπειρα αποτύπωσης του ήρωα που ισορροπεί ανάμεσα στην παρακμή και τον υπόκοσμο, με όπλο την ακαταμάχητη γοητεία του. Κάτι σαν αμαρτωλός γιεγιές, γυναικάς, εκμεταλλευτής που γιορτάζει και καίγεται από «Τα μυστικά της αμαρτωλής Αθήνας» πανικοβάλλοντας σε γραφικές σεκάνς την κοινή ηθική.


ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ – Ο κρητικός
Αψύς, «χωριάτης» και περήφανος, ο Ανωγειανός λυράρης κι ερμηνευτής θα αντιπροσωπεύει πάντα το φολκλόρ που δεν μεταφράζεται σε καρτ ποστάλ, αλλά σε αντίσταση και σχεδόν πρωτόγονο πάθος. Αντιδικτατορικό σύμβολο και φωνή της παράδοσης την ώρα που προετοιμαζόταν το νέο κύμα και κυριαρχούσαν τα αντάρτικα. Από τις σπάνιες περιπτώσεις ελληνικής αυθεντικότητας, την οποία συνεχίζει ο αδερφός του Ψαραντώνης.



APHRODITE’S CHILD – Greechedelia
Προφανώς το 1967 που σχηματίστηκαν θα τους έλεγαν «μαλλιάδες», «τεντιμπόιδες», «χίπηδες». Πιθανώς επειδή το σπουδαίο ταλέντο των Βαγγέλη Παπαθανασίου, Ντέμη Ρούσσου, Λουκά Σιδερά (και Αργύρη Κουλούρη) δεν κρυβόταν, να τους κατηγόρησαν για μη στρατευμένη πολιτικά στάση και «ξενομανία». Αλλά, τέσσερις δεκαετίες πριν, σε μια εποχή ασφυκτικής εσωστρέφειας, οι Aphrodite’s Child κατάφεραν να βιώσουν για μια πενταετία τον ροκ ψυχεδελικό αναβρασμό της περιόδου, μακριά από το βαλκανικό χωριό μας. Κι αυτό φάνηκε στις μετέπειτα διεθνείς καριέρες τους.



ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ – Ο ρόκερ
Σίγουρα είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση μετά θάνατον δικαίωσης και μυθοποίησης σε έναν υπερβολικό, σχεδόν γραφικό, βαθμό. Ο Σιδηρόπουλος, όμως, ή έστω η κληρονομιά της ανάμνησής του στα ‘90s, χάρισε στην ελληνική μυθολογία ένα πρόσωπο (κι ένα βίο) αναφοράς για την πολύ πονεμένη ιστορία που λέγεται ελληνόφωνο ροκ. Όμορφός, ποιητής, «καταραμένος», «πρίγκιπας»…



ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ – Ο χρυσοδάκτυλος εμιγκρές
Γεννημένος στο Τζέρσεϊ, γόνος ελλήνων μεταναστών, γύρισε πίσω στην πατρίδα αφού δεν έκατσε το όνειρο του ΝΒΑ. Και δεν άλλαξε μόνο τον ρου της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ, αλλά πέτυχε κάτι πολύ πιο υψηλό. Συμβόλισε την πρώτη μεταπολιτευτική μεγάλη νίκη το 1987. Αναδείχθηκε στον άνθρωπο που ανέβασε την «ψωροκώσταινα» στην κορυφή, έστω κι αν επρόκειτο για κάτι δευτερεύον όπως το μπάσκετ. Όχι κλέβοντας, απλά όντας ο καλύτερος. Ήταν ψυχρός, εκτελούσε κλινικά και δεν έχανε ποτέ τον ψύχραιμο ορθολογισμό του. Κατά κάποιον τρόπο ήταν ο πρώτος εκσυγχρονιστής.



ΠΥΡΡΟΣ ΔΗΜΑΣ – Ο μετανάστης ολυμπιονίκης
Ο μυώδης νεαρός από τη Χειμάρρα κατάφερε με μια κραυγή το 1992 να δώσει στους Έλληνες να καταλάβουν ότι η κοινωνία που είχαν συνηθίσει άλλαζε. Τα σύνορα είχαν ανοίξει και μετανάστες είτε παλιννοστούσαν στη «μαμά πατρίδα» είτε άλλαζαν την πληθυσμιακή της σύσταση. Αμφότεροι διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον κι αντιμετωπίζοντας την καχυποψία διλημμάτων όπως «βορειοηπειρώτης ή αλβανός». Το «για την Ελλάδα» ήταν μια πρώτη απάντηση με ιστορική αξία, ανεξάρτητα αν έχει ξεφτιλιστεί πλέον ο μύθος της dream team στην άρση βαρών.



ΝΤΕΜΗΣ ΝΙΚΟΛΑΊΔΗΣ – Ο τελευταίος σταρ
Ίσως ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα των χαρισματικών (ακολουθεί ο Αλέξης Τσίπρας; ; ετσι νομίζαμε τότε) με την έννοια της εξαιρετικής επικοινωνιακής του ικανότητας. Σπουδαίος ποδοσφαιριστής που επέλεξε να ταυτιστεί με την ΑΕΚ απορρίπτοντας (με το αζημίωτο) επιδεικτικά κάθε άλλον ελληνικό σύλλογο. Ιδεολόγος ποδοσφαιρικός επαναστάτης που ανέλαβε επιχειρηματική δράση και διοικητική θέση για να πέσει σε τοίχο και να κάνει πίσω. Αγαπημένο παιδί του lifestyle, στιλιστικό έμβλημα της τρέντι γενιάς. Πρόσωπο που αν φύγει από το ποδόσφαιρο, μπορεί να πρωταγωνιστήσει παντού, από την τηλεόραση μέχρι την πολιτική.



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ – Ο εθνικός καλλιτέχνης
Κέρδισε δίκαια εκκωφαντική αναγνωρισιμότητα μετά το θρίαμβο της τελετής έναρξης του 2004 και τώρα απολαμβάνει τους καρπούς της σύλληψής του, δουλεύοντας με πολύ ευνοϊκούς όρους και παλεύοντας με μια δυσανάλογη δημοφιλία. Είναι πλέον καλλιτέχνης – «δημόσιο αγαθό» που κανείς δεν αμφισβητεί την αξία του, αλλά σχεδόν όλοι αναρωτιούνται αν εκφράζει μια νέα κυρίαρχη αισθητική ή αποτελεί το τελευταίο άλλοθι του δήθεν. Σε κάθε περίπτωση, απαραίτητος.

...του μπι κοντινιουντ...