1. ΤΟ ΣΟΥΠΕΡ-ΜΑΡΚΕΤ δρα συγχρόνως σαν σύμβολο και σαν ωμός ρεαλισμός: είναι ίσως το μοναδικό σύμβολο που κάνει αυτό που συμβολίζει, κι εν προκειμένω ισοπεδώνει. Ενώ συμβολίζει την διάλυση, ταυτόχρονα διαλύει όντως. Διαλύει την αγορά και το εμπόριο παρασέρνοντας και απορρυθμίζοντας ολόκληρο τον ζωτικό κοινωνικό χώρο εν γένει∙ λεηλατεί και καίει, κάνοντας τον τόπο ίσωμα –αφού ως γνωστόν το σούπερ-μάρκετ στηρίζεται οριζόντια, μιας και η κάθετη στάση συνιστά τροχοπέδη κάθε επέκτασης– φυτεύοντας ασφυξιογόνα. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να πουλήσει ένα σούπερ-μάρκετ. Για την ακρίβεια, τα πουλάει όλα. Το σούπερ-μάρκετ (hereafter referred to as ΣΜ –αφού αιωρείται κιόλας) ως δομή μοιάζει να συγκροτεί το απόλυτο καρκινικό κύτταρο της λογικής του κακού∙ είναι ο γίγαντας χωρίς ταυτότητα∙ είναι ό,τι θές να είναι∙ είναι αβαρές και γι αυτό δεν ονοματίζεται∙ το ακατονόμαστο είναι η ελαφριά αρχή του.
(Είναι γνωστή η αγωνία κάθε σαμάνου απέναντι σε ό,τι ακατονόμαστο. Η σαμανική αρχή προβλέπει τεχνικές ανεύρεσης του ονόματος του επικίνδυνου όντος, αφού η γνώση του ονόματος αναπαριστά τη γνώση της ουσίας καθ’αυτής, του είναι του κάθε ανήμερου θεριού: το όνομα είναι η φερέγγυα βάση ελέγχου και δαμασμού του άγριου κόσμου)
ΜΗΝ ΑΠΟΡΕΙΣ με τα πολισχιδή του πρόσωπα∙ γι αυτό είναι και σούπερ, το ΣΜ: είναι κυριολεκτικά απ’ όλα και τίποτα (δεν είναι τυχαίο πως τα ΣΜ δεν μυρίζουν τίποτα). Η δύναμη τους αντλείται στην απουσία οποιασδήποτε ταυτότητας με την παραδοσιακή αποτίμηση της. Το σούπερ-μάρκετ δεν αναφέρεται σε είδος, αλλά σε ατελείωτους διαδρόμους, που σαν μια δεύτερη ζούγκλα μπορεί να φιλοξενεί τον κόσμο όλο. Ζούμε τη μετάβαση των πραγμάτων από την εποχή του είδους, στην εποχή της τιμής και του άφθονου χώρου τοποθέτησης. Το ΣΜ σηματοδοτεί την αφετηρία της σκοτεινής εποχής κατά την οποία τα πράγματα χάνουν την βαριά τους ταυτότητα και γίνονται αέρας: μπαίνουν τα πράγματα σε σειρά. (Αυτό μάλλον εννοεί η «διαφάνεια» του πράγματος που επικαλείται ο Αρανίτσης.) Άπειροι φωταγωγημένοι διάδρομοι αφθονίας, γεμάτοι με προϊόντα, δηλαδή με πράγματα που πουλιούνται. Μόνο που τα πράγματα σε τέτοιον χώρο δεν νοούνται ως τέτοια, δεν είναι κάτι∙ είναι όλα προϊόντα, εξίσου το ένα με το άλλο, άμεσα συγκρινόμενα με άλλες τιμές και όχι με άλλα ομοειδή.
Το προϊόν δεν είναι πράγμα.
Το προϊόν δεν είναι για την ακρίβεια τίποτα, αφού απλώς καταναλώνεται∙ έχει δηλαδή άλλη λειτουργία και απλώς κοστίζει κάποιο αριθμητικό και ουδέτερο αντίτιμο το οποίο καταφέρνει να συγκρίνει τα πράγματα με ένα ανόητο μέγεθος που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να προσδίδει νούμερα (το οριστικό χτύπημα στο πράγμα αφού έτσι γίνεται δυνατό να συστοιχιθεί και να συγκριθεί με πράγματα ασύγκριτα και ανόμοια, όπως μισό κιλό τσίχλες με μισό κιλό φέτα). Μπορεί με βεβαιότητα να πει ποιό αντίτιμο είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο. Το μέσο έκφασης, και εδώ, φέρεται πάλι να καταστρατηγεί αυτό το οποίο εκφράζει. Αντί να μιλάει για το πράγμα, φαίνεται να το τρώει και να παίρνει τη θέση του. Αντ’αυτού λοιπόν το πράγμα κατά το συλλογισμό του ΣΜ.
Έκαστος στο είδος του; Το ΣΜ δεν έχει είδος, αλλά χώρο. Ένα ΣΜ μπορεί να χωρέσει όλα τα είδη∙ να τα καταπιεί. Μπορεί να πουλήσει τα πάντα. Είναι όμως και βολικη η λογική του Κακού. Επιπλέον είναι και φτηνή. Από τα μονοπώλια των ειδών, φτάσαμε στα μονοπώλια ως είδος καθ'αυτό. Είναι ένας, και τα πουλάει όλα φτηνότερα. Είναι και η παραμορφωμένη γιγάντωση που τρομάζει λόγω όγκου και δυσπλασίας. Το ΣΜ είναι τέρας. Είναι που λέμε ασύγκριτα τα μεγέθη. Δεν λέγαμε κιόλας, βάλτα με κανέναν στο μπόι σου;
à propos: Σκέψου σήμερα πώς μιαν απλή απαγόρευση πώλησης λαχανικών, φρούτων, κρεάτων, ψαριών, γαλακτοκομικών, ψωμιού, ή ρούχων και κατσαρολικών θα άλλαζαν τις ζωές μας, κάνοντας το ΣΜ σαν μεγαλύτερο-απ’ότι-συνήθως και πάντα απαραίτητο μπακάλικο∙ δες το σαν μια ειλικρινή αναδιανομή κεφαλαίου. Φαντάσου λίγο τον χώρο της μεγάλης ανάσας που θα παίρναμε όλοι μαζί: ο ψίθυρος του διαβόλου.
2. Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ, ως σουπερμαρκετοποίηση, είναι ένα άκρως αποτελεσματικό καρκινικό κύτταρο που μεταφέρεται κυνικά σε κάθε πτυχή της ζωής και αποκληρώνει τα είδη των πραγμάτων, αλλά και των ανθρώπων∙ δηλαδή των πάντων. Και ως καρκίνος θα ζήσει μέχρι να φάει όλον τον οργανισμό και να πεθάνει παρέα με το σακατεμένο απομεινάρι του.
Οι εφημερίδες γονάτισαν video-club και δισκάδικα. Σύντομα και τα βιβλιοπωλεία (τους δημοσιογράφους πιο πριν). Τα κινητά με ένα χτύπημα του δαχτύλου τους εξαφάνισαν τα ρολόγια (και τους ρολογάδες). Σύντομα και τις φωτογραφικές (οι φωτογράφοι έχουν ήδη εξαφανιστεί). Μία από τις εφαρμογές του i-phone παριστάνει το αλφάδι. Τα κομπιούτερ είχαν ήδη καταβροχθισει τον μισό πλανήτη (με εμάς μέσα). Το λάβαρο για το μεγάλο φαγοπότι είχε ήδη σηκωθεί από το ΣΜ που κατασπάραξε μονομιάς γεωργούς, μανάβηδες και λαϊκές αγορές, κτηνοτρόφους, χασάπηδες και ψαράδες, περίπτερα και φούρνους. Τα πήρε όλα. Με απερίγραπτη ευκολία. Με ένα σμπάρο.
3. ΧΑΘΗΚΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, μπήκαν και αυτοί στη σειρά. Απόγίνανε υπάλληλοι. Υπεύθυνοι ενός τομέα, ενός τμήματος. Του όλου. Χωρίς επαφή με το όλο. Ανειδίκευτοι και αποτελεσματικοί, σαν απ’τους «Μοντέρνους Καιρούς»: δεν κάνουν τίποτα στ’αλήθεια και ούτε χρειάζεται να μάθουν ποτέ τίποτα. Για να είναι άχρηστοι και εξαρτημένοι. Αποκομμένοι υπάλληλοι εξυπηρετούν κάποια από τις γραφειοκρατικά ορισμένες κινήσεις που οφείλουν να επαναλαμβάνουν. Έτσι κάνουν όλοι το ίδιο∙ κάτι που δεν έχει συνοχή, κάτι χωρίς αρχή και τέλος. Οι υπάλληλοι δεν γνωρίζουν τι δουλειά κάνουν, γιατί στην πραγματικότητα δεν κάνουν καμμία.
Έκαστος στο είδος του; Καλά αυτός (ο έκαστος) τράπηκε σε άτακτη φυγή. Νύχτα∙ πριν βγουν οι κρεμάλες. Μια στεναχώρια τον πλάκωσε που του έκλεβαν τη ζωή και αυτός στεκόταν ανήμπορος μπροστά στη μείωση του: χωρούσε τελικά η ζωή του στα χέρια του κάθε ανειδίκευτου, στα χέρια του κάθε υπαλλήλου; Αυτό που τον σπάραζε μέσα του ήταν πως ζούσε τόσον καιρό με την αυταπάτη μιας βαριάς ταυτότητας. Η ίδια η ζωή, του αποδείκνυε πως η παρουσία του ήταν τελικά αδιάφορη, πως τίποτα δεν είχε σημασία. Τίποτα από αυτά που ήξερε. Όλα ήταν θέμα τιμής και αστραφτερής αφθονίας. Όλα ήταν θέμα ευκολίας∙ ανεξαρτήτως κόστους. Πάση θυσία.
*πριν και μετά τα Carrefour (Καρφούρ)
13/03/10
Η Ζωή στο Σαλόνι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου