σημερα το βραδυ...

...εμεις θα κανουμε σινεφιλ ανασκοπηση του 2010 με τον χρηστο μητση και τον γιαγκο αντιοχο, εσεις να μας ακούτε στο αυτοκίνητο κι εδω

ή εδώ

ή και στα δυο γιατι ειναι τρεις απο τις καλυτερες αθηναϊκες μπαντες που κυκλοφορουν εκει εξω...

the disco urbana series vol.4

...η disco urbana είναι μια στήλη που γράφω στο Sonik από τον Σεπτέμβριο του 2006...ένα είδος μηνιαίου προσωπικού μπλογκ που ξεκίνησε ως "βόλτα στην πόλη", σημειολογεί πάντα στην απορρόφηση της ποπ κουλτούρας "εκεί έξω" και τελευταία παρεκτρέπεται σε ένα κοινωνιολογικό πολιτικό μανιφέστο (τι λε ρε μεγάλε...)...ακολουθεί η στήλη του απολογιστικού τεύχους #64 (κυκλοφορεί), εμπνευσμένη από τα όμορφα παραμύθια που πολλοί απο σας γράφετε κάθε χρόνο στην #blogovision...

LOVE STORY

Indie ρομάντζο με τους 20 δίσκους του 2010…

Πήγε να της μιλήσει την ώρα που οι Untitled έπαιζαν το ‘Jail La La’ (#20, Dum Dum Girls, I Will Be) στο καινούριο Key bar. Κοιτάζονταν σχεδόν δύο ώρες, φυσικά και ανταποκρίθηκε, ήπιαν άλλο ένα, πήγαν μέχρι το Jokers, ξεφορτώθηκαν τους φίλους, την ώρα που άνοιξαν τα φώτα κοιτάχτηκαν αμήχανα και πήραν ταξί για το Παγκράτι. Για το σπίτι της. First time sex? Ικανοποιητικό, μάλιστα κοιμήθηκαν κι αγκαλιά. Για λίγο. Το πρωί του έφερε γαλλικό στο κρεβάτι και του έβαλε χαμηλά τον καινούριο Four Tet (#19, There Is Love In You). «Ξέρει κι από μουσική», σκέφτηκε, «δύσκολα τα πράγματα». Δε μίλησαν πολύ, κάτι κοινοτοπίες για την κρίση, το μεταπτυχιακό που τελείωνε στη σχολή της και το παρτ-ταιμ στο καφέ, τα δικά του πακέτα στο γραφείο. Έπρεπε να φύγει, το ήξεραν και οι δύο. Για να μη χαλάσει η φάση. Αντάλλαξαν φιλιά, τηλέφωνα, χαμόγελα. Κανείς δεν πήρε όλη την εβδομάδα. Εγωισμός ή ανασφάλεια; Ή το ίδιο είναι; Το Σάββατο πήγαν, με την κρυφή ελπίδα ότι θα ξαναβρεθούν, σε φεστιβάλ στην Πειραιώς. Την ώρα που χλιμίντριζε κάποιο remix του ‘Horse Power’ (#18, The Chemical Brothers, Further) βρέθηκαν να χορεύουν μαζί στις πρώτες σειρές. Είχαν πάρει, χωριστά, MDMA. Φοβούνταν τη διαχυτικότητα και τις χημικές ανάσες. Κατέληξαν στο σπίτι του στο Θησείο. Second time sex? Όχι και τόσο καλό, καταλαβαίνεις. Το πρωί το ξαναέκαναν και πέρασαν την πίστα του πρωινού πηγαίνοντας στην ‘James Joyce’. Για να την εντυπωσιάσει, της έβαλε έναν «ψυχάκια που κάνει άλμπουμ στην κρεβατοκάμαρά του» (#17, Nice Face, Immer Etwas). Εκείνη είπε ότι σχεδόν της άρεσε, βασικά το βρήκε φασαρία. Την Κυριακή το βράδυ άκουγε χαμογελώντας το ‘Modern Boys And Modern Girls’ του Sillyboy (#16, Played), ενώ τα ξερνούσε όλα στην κολλητή της. Την έδιωξε και είπε «δε γαμιέται, ας στείλω ένα μήνυμα». Εκείνος δεν απάντησε, της τηλεφώνησε. Μίλησαν δύο ώρες, κάτι γίνεται μάλλον. Την Τετάρτη δεν πήγε με τους φίλους του στο Use, της μαγείρεψε μακαρόνια με τόνο και της έβαλε την επιστροφή του Gil Scott-Heron (#15, I’m New Here), ενώ κατέβαζε μια άλλη επιστροφή - εκείνη των SWANS (#14, My Father Will Guide Upon A Rope To The Sky). Έκαναν επικό σεξ, κάτι γίνεται σίγουρα. Την πρώτη φορά που τσακώθηκαν για κάτι από αυτά που μετά δε θυμάσαι πώς άρχισαν, μόλις γύρισε σπίτι της άκουσε με μεταφεμινιστική αποστασιοποίηση την Anika (#13, Anika). Έκλαιγε, δίνοντας προσωπική drama queen παράσταση, μετανιώνοντας για την κλισέ μαλακισμένη κοριτσίστικη υπόσχεση «δε θα την ξαναπατήσω». Εκείνος πήγε με τους κάφρους σε ένα dubstep πάρτι σε μια αποθήκη στο Μοσχάτο (#12, Skream, Outside The Box). Πρώτο Σάββατο, μετά από 6 εβδομάδες, που δεν περνούσαν μαζί, «Χρειάζεται», σκεφτόταν, αλλά του έλειπε, γι’ αυτό δε φίλησε την πιτσιρίκα με τα φοβερά βυζιά που του κουνιόταν όλη νύχτα. Το μενού της ανακωχής είχε μανιταρόσουπα, μαραθώνιο ‘Mad Men’ και παθιασμένα φιλιά στο ‘Hand Me Down Your Love’ (#11, Hot Chip, One Life Stand) πριν αποκοιμηθούν στον καναπέ με Brian Eno (#10, Small Craft On A Milk Sea). Είχαν περάσει δυο μήνες που ήταν συνέχεια μαζί, αλλά για τις επόμενες μέρες δε μιλούσαν πολύ. Εκείνη θαύμαζε τη μορφή της Zola Jesus (#9, Stridulum II) και φοβόταν ότι χάνει την ανεξαρτησία της. Εκείνος έλιωνε τους !!! (#8, Stange Weather Isn’t It) και φοβόταν μήπως τελείωσε το πάρτι. Το ένιωθαν ότι έρχεται φασαρία. Ο μεγάλος τσακωμός λεγόταν Arcade Fire (#7, The Suburbs). Εκείνη ξετρελάθηκε οπαδικά σχεδόν πριν καν το ακούσει, εκείνος το αμφισβητούσε, λίγο και για να ΤΗΝ αμφισβητήσει. Λογόφεραν μπροστά στην παρέα κι έγιναν μπίλιες σπίτι του. «Με πιέζεις», «είσαι αδιάφορος», μετά εκείνη έφυγε μες στα χαράματα. Και οι δύο ντρέπονταν περισσότερο που έκαναν σαν τηλεοπτικό σίριαλ ή σαν να είναι οι γονείς τους, παρά για τον καβγά. Θέλοντας να υπερβεί τον μικροαστισμό του έρωτα, της χτύπησε το κουδούνι το επόμενο βράδυ. Και της έβαλε τέρμα από το iPhone στο ακουστικό το ‘Glitter’ (#6, No Age, Everything In Between). Συναισθηματικός λαϊκισμός, αλλά και σίγουρη επιτυχία. «Έλα γρήγορα πάνω», του είπε και τον πήδηξε στις σκάλες. Αποφάσισαν να μη μιλάνε άλλο για τους Arcade Fire που τους χωρίζουν, αλλά για τους LCD Soundsystem που τους ενώνουν (#5, This Is Happening). Έψαχναν εισιτήρια μήπως τους δουν σε κανένα Παρίσι, ενώ τρελαίνονταν με την κοινή τους ανακάλυψη, τους Tame Impala (#4, Innerspeaker). Είχε υποψίες ότι μιλάει με μια πρώην του, αλλά είπε να το παίξει «Ευρωπαία», μέχρι που ένα βράδυ τον βρήκε κλασμένο από τους μπάφους να κοκορεύεται για το θέμα μπροστά στους φίλους του. Έπαιζε Gonjasufi (#3, A Sufi And A Killer). Δε μίλησαν για δέκα μέρες. Για να τον εκδικηθεί (και κυρίως για να το μάθει) βγήκε με κάποιον άλλον στο ιστορικό τρίγωνο. Εννοείται πώς δεν έκανε τίποτα και σιχάθηκε την κατινιά της. Εκείνος την έβγαλε με μερικά μεθύσια, κάποιοι φίλοι μεσολάβησαν, τα ξαναβρήκαν. Υπό επιτήρηση πέρασαν 4-5 εβδομάδες. Δεν ήταν ωραία. Κάθε φορά που άκουγε δυνατά Pantha Du Prince (#2, Black Noise) συνειδητοποιούσε ότι δεν ήξερε αν λάτρευε περισσότερο εκείνη ή τη μοναξιά του. Ένα μεσημέρι Κυριακής πήγαν για καφέ στην Πλάκα. Και χώρισαν. Βουυρκωμένα αλλά ψύχραιμα. Γιατί ήξεραν ότι αν ήταν μαζί δε θα μπορούσαν ποτέ να ακούν το ‘Jamelia’ και να το νιώθουν στ’ αλήθεια (#1, Caribou, Swim)…

τερεζος

τα ειπαμε για σημερα - μην τα ξαναλεμε...

...μολις επικοινωνησαμε με το διοργανωτικό μαγειρειο και ακόμα δεν υπαρχει αποτέλεσμα, καθώς οι πολύ μικρές διαφορές - εδω αναλύεται πώς προέκυψαν - επιβάλλουν νταμπλ και τριπλ τσεκ ... επομενως με κομμενη την ανασα το βραδυ στο blink ανακοινώνεται ο δισκος της χρονιας (και οι υπολοιποι που συμπληρωνουν την 20αδα) συμφωνα με 94 παθιασμένους μπλόγκερζ...

#1

CARIBOU, Swim (City Slang/Merge)
Στην αρχή ήταν το κολληματικό 'Odessa'. Δεν ήθελε και πολύ για να καταλάβω ότι πάει για σινγκλάκι της χρονιάς, το κανε το θαύμα του πάλι ο Snaith, ένωσε τις εργαστηριακές ασκήσεις του τρελού επιστήμονα Manitoba με το νοσταλγό - αναβιωτή του Andorra σε ένα τρακ που φυσιολογικά παίρνει κεφάλια. Μετά ήρθε το 'Sun', οι ψαγμένοι επέμεναν ότι αυτό είναι καλύτερο, "το κομμάτι του άλμπουμ", ο bside το έβαλε χωρίς να σηκώνει αντιρρήσεις στην εκπομπή. Μετά άκουσα μια στα γρήγορα το άλμπουμ. 'Πάμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο', αλλά - ξέρεις - είχα μείνει λίγο στη λούπα των δύο κομματιών. Τριγυρίζοντας στη Βαρκελώνη τις ημέρες του Πριμαβέρα το άκουγα συνέχεια. Κατάλαβα ότι το 'Found Out' είναι το αγαπημένο μου τρακ. Γράφοντας αυτό το ριβιού ξετρελάθηκα με τις acid house καταβολές του 'Kalli' και την ευαισθησία του 'Leave House'. Σε μια παραλία της Φολεγάνδρου (Λιβαδάκι;) ο Obi Serotone των Baby Guru (που είναι το πρώτο πράγμα που περιμένουμε σαν τρελοί το 2011) μου ανέλυσε την πολυπλοκότητα/αξία του 'Lalibela' και του 'Hannibal'. To ομολογώ, ήταν τα δύο κομμάτια που ψιλοσκίπαρα, ακούγοντας το δίσκο. Δίκιο είχε, είναι μικρά διαμαντάκια και τα δύο. Πριν τις διακοπές και μετά από εντατικό ριπίτ του τσουλούφη, παραδόθηκα αργοπορημένος στο δράμα του 'Jamelia' που για να διαβάζεις μέχρι εδώ δε χρειάζεται συστάσεις. Το 'Bowls΄το γούσταρα εξαρχής, αλλά κατάλαβα τι έπος είναι (με αυτή την ανεπανάληπτη ελλειπτική κλιμάκωση που όλο σε καβλώνει χωρίς να φτάνει ποτέ) ένα βράδυ που το έπαιξε ο Dear Quentin και συγκίνησε εντελώς άκυρο κοινό στο παλιό Key. Οπότε, για κάτσε, τι έχουμε εδώ; 9 στα 9; Ο gone4sure (τα σέβη μας και για το φετινό) λυσσάει να ψηφίζουμε τα αγαπημένα, πολλοί προσπαθούν με προσωπικές κλίμακες να αναδείξουν "τα καλύτερα", αλλά ξαφνικά εγώ δεν έχω πρόβλημα. Το Swim μέσα μου έχει αποκτήσει διαστάσεις 'desert island' δίσκου, ενώ και ο πιτσφορκικός εσωτερικός σεισμογράφος που με (ψυχ)αναγκάζει να βγάλω "δίκαιο" αποτέλεσμα ευλογεί την επιλογή. Άρα, χωρίς δυσκολίες, η ηλεκτρονική ποπ όπως θα έπρεπε να ακούγεται σήμερα, απαλλαγμένη από '80s γραφικότητες, απευθυνόμενη στο χημικό υποσυνείδητο των clubbers και γαντζωμένη στην επιτηδευμένα εύθραυστη ψυχοσύνθεση των indie kids, θα κάτσει στο θρόνο του νο. 1 για το 2010. Και του χρόνου...

caribou - sun (altrice remix)
caribou - found out (dj koze remix)

#1: πέρυσι - THE BOY, Please Make Me Dance (Inner Ear)/πρόπερσι - FUJIYA & MITYAGI, Lightbulbs (Full Time Hobby)/το 2007 - LCD SOUNDSYSTEM, Sound Of Silver (DFA)/το 2006 - NATHAN FAKE, Drowning In A Sea Of Love (Border Community)

(the list)
20. DUM DUM GIRLS, I Will Be (Sub Pop)
19. FOUR TET, There Is Love In You (Domino)
18. THE CHEMICAL BROTHERS, Further (Fresstyle Dust/Parlophone)
17. NICE FACE, Immer Etwas (Sacred Bones)
16. SILLYBOY, Played (Just Gazing/The Sound Of Everything)
15. GIL SCOTT-HERON, I'm New Here (XL Recordings)
14. SWANS, My Father Will Guide Me Up A Rope In The Sky (Young God)
13. ANIKA, st (Invada/Stones Throw)
12. SKREAM, Outside The Box (Tempa)
11. HOT CHIP, One Life Stand (Astralwerks/EMI)
10. BRIAN ENO, Small Craft On A Milk Sea (Warp)
09. ZOLA JESUS, Stridulum II (Sacred Bones)
08. !!!, Strange Weather, Isn't It (Warp)
07. ARCADE FIRE, The Suburbs (Merge)
06. NO AGE, Everything In Between (Sub Pop)
05. LCD SOUNDSYSTEM, This Is Happening (DFA)
04. TAME IMPALA, Innerspeaker (Modular)
03. GONJASUFI, A Sufi And A Killer (Warp)
02. PANTHA DU PRINCE, Black Noise (Rough Trade)
01. CARIBOU, Swim (City Slang/Merge)

τερεζος

τσουλούφης

#2

PANTHA DU PRINCE, Black Noise (Rough Trade)
Φεβρουάριος του 2010, επιστροφή από Λονδίνο, i-Pod και 4 σερί ακροάσεις. Μόλις μας ζητήθηκε να δεθούμε για την προσγείωση, ήμουν σίγουρος ότι είχα ακούσει το δίσκο (μου) της χρονιάς. Τελικά, ανέλπιστα, βρέθηκε άλλος ένας που θα ποστάρω σε μερικές ώρες. Έχω γράψει ριβιού, έχω μιλήσει στο ραδιόφωνο, έχω επιχειρηματολογήσει με τις ώρες σε #mousikomaxies με παρέες για το αριστούργημα του Hendrik Weber. Τώρα που το ξανακούω, μισομεθυσμένος, τις τελευταίες ώρες της #blogovision, καταλαβαίνω ότι με συγκλονίζει γιατί είναι ΠΟΙΗΣΗ (απλά το #1 είναι περισσότερο ποιητικό, ίσως γιατί έχει λέξεις). Το niche του είναι κάτι που κρύβεται πίσω από τα κλικς και τις συγκοπτόμενες (μη) μελωδίες, κάτι που δεν μπαίνει σε κουτάκια. Είναι μοναχική μουσική. Δεν κάνει για πάρτι, μετά βίας έχει 1-2 τραξ που μπορεί να ξεσηκώσουν. Δεν είναι εξομολογητική, δεν έχει στίχους που τους ακούς και ιντινταλκαδιάζεις. Άρα δεν είναι εύκολη, δεν είναι προφανής, δεν το ακούς και καθάρισες "πάμε για ύπνο". Είναι μια σειρά από τραγούδια εικονες/ιστορίες που σε αναγκάζουν να δεις μέσα τους. Γιατί σ΄αρέσουν; Μήπως για τον ίδιο λόγο που μπορεί να φαίνεσαι απόμακρος στους άλλους; Μήπως γιατί πίσω από τυπικά minimal techno μοτίβα κρύβεται ένας παθολογικός έρωτας για τις shoegaze μελωδιες που τελικά θα μας καθορίζουν εσαεί; Μήπως γιατί πίσω από τη φαινομενικά παγερή machine music κρύβεται ψυχή βαθιά; Μήπως γιατί τα πράγματα, η μουσική, εσύ, οι υπόλοιποι γύρω σου είναι τελικά πιο περίπλοκα από ένα στιχάκι των Interpol; Τα στιχάκια, τα ριφάκια, τα catchy patterns είναι πάντα χρήσιμα, εγώ είμαι ο μεγαλύτερος sucker για δαύτα. Αλλά, δίσκοι σαν του Pantha Du Prince έχουν μια ανεκτίμητη ψυχαναλυτική αξία. Κατουράνε την αισθητική περιοχή σου και φιλτράρουν όσα εφεξής θα καταφερουν να τη διασπάσουν...

pantha du prince - abglanz
pantha du prince - moonstruck (απο το προηγουμενο άλμπουμ This Bliss)

#2: πέρυσι - CIRCLESQUARE, Songs About Dancing And Drugs (!K7)/πρόπερσι - HOT CHIP, Made In The Dark (DFA)/το 2007 - VON SUDENFED, Tromatik Reflexxions (Domino)/το 2006 - MORRISSEY, Ringleader Of The Tormentors (Sanctuary)

τερεζος

τσουλουφης

#3

GONJASUFI, A Sufi And A Killer (Warp)
Παρότι βλέπω να ποστάρεται συνεχώς από τους συνάδελφους μπλόγκερζ, έχω την εντύπωση ότι το απομυθοποιητικό live στο Bios θα του κόψει μερικά ποντάκια στην τελική καταμέτρηση. Συν το διακριτικό φάγωμα απ' όσους δεν μπορούν να δεχτούν οτιδήποτε άλλο από την α λα καρτ αισθητική "μπάσο-κιθάρα-ντραμς-φωνή" ή "'80s καρέκλα" κι αμέσως το βαφτίζουν, ξερω γω, "ακαταλαβίστικο" ή "Μανουτσαούσικο". Είναι πιθανό να τον υπερεκτιμήσαμε τον δίσκο, υποκύπτοντας και στον τρόπο που μας σερβιρίστηκε. Αλλά, νομίζω ότι η πραγματικά μεγάλη αξία του - που του χαρίζει αυτόματα υστεροφημία - είναι ότι εδώ δεν μπορείς να πεις "καλό μωρέ αλλά τα χουμε ξανακούσει αυτά". Εδώ μέχρι να καταλάβεις τι γίνεται έχεις χάσει σαγόνι και κεφάλι, έχεις πάθει το αντίστοιχο ηχητικό του "πεταλούδες στο στομάχι", όπως στροβιλίζεσαι σε μια τραμπάλα που ξεκινά από εκείνο που κάποτε λεγόταν trip hop, κερδίζει πίστα στο dubstep και μετά σε πετάει στις '60s ψυχεδέλειες και τα σοκαριστικά μπουζούκια (η πρώτη χίψτερ σκέψη δεν ήταν "θα ναι ΟΚ να μ'αρέσει αυτό";). Κάπως έτσι λοιπόν το 2010 θα το θυμόμαστε για την πρώτη εμφάνιση ενός μυστήριου γιόγκι σαμάνου που με τη βοήθεια των Gaslamp Killer και FlyLo μας έδωσε κάτι στ' αλήθεια καινούριο. Δεν το λες και λίγο...

gonjasufi - candylane (bibio remix)
gonjasufi - dednd


#3: πέρυσι - FUCK BUTTONS, Tarot Sport (ATP)/πρόπερσι - GNARLS BARKLEY, The Odd Couple (Atlantic)/ το 2007 - GUI BORATTO, Chromophobia (Kompakt)/το 2006 - LILY ALLEN, Alright, Still (Regal)

τερεζος

τσουλούφης

RIP

"I was there when Captain Beefheart started up his first band.
I told him, "Don't do it that way. You'll never make a dime."

#4

TAME IMPALA, Innerspeaker (Modular)
Ήρθε κι εμένα η ώρα μου να χρησιμοποιήσω το κλισέ. Το δικό μου "άλμπουμ - καλοκαίρι" είναι των πουλέν από το Περθ που είχα σημείωσει, ελπίζω έγκαιρα, στο αλήστου μνήμης blog 'Flesh Gordon' όταν είχαν κυκλοφορήσει το EP του 2008. Δεν είναι "καλοκαίρι" γιατί μου θυμίζει Ικαρίες, Δονούσες, κανένα κορίτσι ή τίποτα αλητείες σε κυκλαδίτικες χώρες. Αλλά, έχει αυτήν την αίσθηση της ένοχης ανεμελιάς, λίγο πριν έρθει ο Σεπτέμβρης και ξαναγυρίσουμε στα κλουβιά. Την απόλαυση της απλής ζωής σε ρετρό σκηνικό. Όταν το ακούω αισθάνομαι αόριστα νοσταλγικά, όχι μόνο γιατί τα κωλόπαιδα μπλέκουν την άφθαστη pop quality των Byrds, με την trademark ψυχεδέλεια των Pink Floyd, τις άγριες μέρες των Beatles και την παγιωση του distortion από τους Sonic Youth. Αλλά, και γιατί σαν να μου έχουν ρίξει κάτι στο ποτό τριπαρω σε ένα δικό μου 'magical mystery tour' πλάθοντας σενάρια και ιστορίες από εποχές και φάσεις που δεν έζησα - ούτε θα ζήσω ποτέ. Κι όμως τα θυμάμαι όλα σαν να ήμουν εκεί...

tame impala - skeleton tiger
tame impala - half glass full of wine (canyons drunken rage)

(almost famous) μετά από το σημερινό τέλος τα "παραπληρωματικά"...το βάθρο δεν θα έχει ταίρια...γι' αυτο σήμερα αμφιταλαντεύομαι μεταξύ των ανέλπιστα adventurous Wolf Parade (που δεν άκουσα πολύ) και φυσικά αφού μιλάμε για ψυχεδέλεια κάπου πρέπει να αναφερθεί και το όνομα Black Angels

#4: πέρυσι - DANGER MOUSE/SPARKLEHORSE/DAVID LYNCH, Dark Night Of The Soul (self released)/πρόπερσι - NO AGE, Nouns (Sub Pop)/το 2007 - AMY WINEHOUSE, Back To Black (Island)/το 2006 - ART BRUT, Bang Bang Rock And Roll (Fierce Panda)

τερεζος

τσουλούφης

Gill Scott-Heron, I 'm New Here, XL Recordings

#5

LCD SOUNDSYSTEM, This Is Happening (DFA)
Η οποιαδήποτε αμφιβολία μου για τον τρίτο δίσκο κρατησε 187 δευτερόλεπτα. Μέχρι να σκάσει αυτό το παλιρροϊκό ριφάκι με τα καταιγιστικά κρουστά που βεβαιώνει ότι η εισαγωγή του 'Dance Yrsef Clean΄που είχες κατεβάσει δεν ήταν κακής ποιότητας, ούτε ότι ο Murphy αποφάσισε να διατυπώσει δική του lo-fi θεωρία, ούτε ότι τελοσπάντων κάποιος είχε ξεχάσει τις μισές φέτες της κονσόλας κατεβασμένες. Αν συνδυαστεί, λοιπόν, η καθαρτική κορύφωση του εναρκτήριου κομματιού, με το οπαδικό συναίσθημα να ακούς το δίσκο της αγαπημένης σου μπάντας, ενώ ο τσουλούφης έχει βάλει στο φούρνο ένα σπαγκέτι ογκρατέν για να συνοδέψει την πρωτη ακρόαση μαζί με τον δΙΜΑΚΟπουλο και τον bside καταλήγεις πιθανώς σε αμετροεπή συμπεράσματα απριλιάτικα απογεύματα. 8 μήνες μετά: Ναι, το This Is Happening δεν μπορεί να παίξει μπάλα στο γήπεδο των δύο προκάτοχών του (αμφότερα νο1. μου για 2005 και 2007 αντίστοιχα). Αλλά ρε παιδιά και η Μπαρτσελόνα 10 φορές να παίξει με τη Ρεάλ, τις 2 θα της βάλει πέντε. Ναι, το χαζοζαρούμενο 'Drunk Girls' κλέβει ασύστολα τo τέμπο του 'White Light, White Heat'. Ναι, το ριφάκι του 'All I Want' μπορεί να κάνει και τα δύο μάτια του Bowie να αποκτήσουν ίδιο χρώμα (που έχουν δηλαδή) έτσι που ριπαρει αναιδώς το 'Heroes'. Ναι, τα "χορευτικά" του δίσκου ('Pow Pow', 'One Touch') είναι είτε αδύναμα είτε ψιλοβαρετά. Ναι, μοιάζει σαν να προσπαθεί να επαναλάβει τη ρετσέτα του Sound Of Silver (9 τραξ, ίδια σειρά κλιμάκωσης, μεγάλη διάρκεια). Θες να βρω κι άλλα; Μπορεί και να βρω. Αλλά, ο άτιμος το έχει. Έκανε πάλι ωραία, πλήρη, γεμάτα, χορταστικά, μαστόρικα και λεπτεπίλεπτα σχεδιασμένα τραγούδια. Φόρεσε τα λευκά, μετακόμισε στο LA, πρόβαρε ένα καλιφορνέζικο ύφος decadent crooner (κι αν τον δεις live στη φετινή περιοδεία θα καταλάβεις ότι σε αυτό το κομμάτι είναι καλύτερος από ποτέ, το δείχνει άλλωστε και στο 'Someone's Calling Me'), ενώ λατρεύοντας τη μουσική σημειολογία και τον εαυτό του έφτιαξε ένα Bowie-ικο παραμύθι αυτοεξορίας κι απόσυρσης μετά από αυτό το άλμπουμ. Έγραψε πάλι ωραίους στίχους, αυτοκρίθηκε κι αντεπιτέθηκε ('You Wanted A Hit'), θυμήθηκε ότι δεν έχει αντιγράψει New Order κι έβγαλε ψυχούλα στο 'Home'. Γέλασα πολύ με αυτό το κόμικ που έβαλε αντί πολυλογίας ο blu velvet. Εξηγεί απόλυτα γιατί τον περιμέναν τόσοι πολλοί με το πιστόλι της κακής κριτικής στον κρόταφο (σημειωτέον κανένα έγκυρο site δεν έκραξε - μόνο bloggers). O Murphy δεν είναι μουσικός (εντάξει, είναι ο καλύτερος μηχανικός ήχου που κυκλοφορεί αλλά άλλο θέλω να πω), είναι μανιακός fan/collector/μουσικό αρρωστάκι. Σαν εσένα κι εμένα. Και ποτέ δε θα του συγχωρήσουμε ότι ενώ εμείς - στην καλύτερη - κάνουμε το fandom λέξεις, εκείνος το έκανε μουσική. Κι έγινε star...

lcd soundsystem - you wanted a hit (soulwax remix)
lcd soundsystem - bye bye bayou (alan vega cover)


(almost famous) περιέργως δεν έκαναν το εκκωφαντικό buzz του LP, όμως η επιστροφή των Holy Fuck μπορεί να μην εξέπληξε αλλά για μένα είχε περισσότερο fun από πριν...

#5: πέρυσι - THE FLAMING LIPS, Embryonic (Warner)/πρόπερσι - THE KILLS, Midnight Boom (Domino)/το 2007 - NEW YOUNG PONY CLUB, Fantastic Playroom (Modular)/το 2006 - THOMAS SCHUMACHER, Home (Spiel - Zeug)


(the list so far)
20. DUM DUM GIRLS, I Will Be (Sub Pop)
19. FOUR TET, There Is Love In You (Domino)
18. THE CHEMICAL BROTHERS, Further (Freestyle Dust/Parlophone)
17. NICE FACE, Immer Etwas (Sacred Bones)
16. SILLYBOY, Played (Just Gazing/ The Sound Of Everything)
15. GIL SCOTT-HERON, I'm New Here (XL Recordings)
14. SWANS, My Father Will Guide Me Up A Rope In The Sky (Young God)
13. ANIKA, st (Invada/Stones Throw)
12. SKREAM, Outside The Box (Tempa)
11. HOT CHIP, One Life Stand (Astralwerks/EMI)
10. BRIAN ENO, Small Craft On A Milk Sea (Warp)
09. ZOLA JESUS, Stridulum II (Sacred Bones)
08. !!!, Strange Weather, Isn't It (Warp)
07. ARCADE FIRE, The Suburbs (Merge)
06. NO AGE, Everything In Between (Sub Pop)

τερεζος

τσουλούφης

μπλογκοβιζιον, δε παρτι

ωραία η αφίσα που σχεδίασε ο τάσος παπαϊωάννου (κλικ του ενλαρτζ εντ σειβ αζ) ...

κατα τ' αλλα την τριτη συναντιομαστε στο blink της καρυτση από τις 22.00, αρχικα μουσικη διαλεγουν οι pop liars, ο ludens υποσχεται οτι θα εχει τελειωσει την καταμετρηση (και δεν ξερει οτι θα τον έχουμε ηδη διπλοτσεκαρει για να μη μας φορτωσει στο top10 ολους τους lumberjacks που ψηφισε παλι) και θα κανει τον αλκη στεα ανακοινωνοντας το τελικο top20, εμεις θα συνδεομαστε απο το λατερνατιβ για να παιρνουμε κλιμα και να ανακουφιζουμε το πανελληνιο που θα αγωνια για τα πρωτα νουμερα και μετα θα διαλεξουμε και μουσικη (ισως) και ο gone4sure θα καθεται σε μια γωνια με παπικο χαμογελο ευχαριστησης...

θα ειναι υπεροχα αυτιστικο - αφου θα μιλαμε ο ενας στον αλλον με aliases - και θα εχει πολυ πλακα, ασε που μπορεις να γνωρισεις εκεινον που ερωτευτηκες επειδη ειχατε το ιδιο νο.5...
τα λεμε εκει λοιπον

#6

NO AGE, Everything In Between (Sub Pop)
Γιατί σε κάνει να θες να αντικαταστήσεις την profile pick σου με αυτή εδώ. Γιατί περνάει μια πραγματικά σπουδαία μπάντα σε κάπως ευρύτερο κοινό. Σε εκείνο που δεν διεγείρεται με όλα τα πιθανά ουσιαστικά στα οποία ταιριάζει το επίθετο "ακατέργαστος", αλλά θέλει λογάκια. Σου έλειψαν μωρό μου τα λογάκια από εκείνο το υποτιμημένο raw power αριστούργημα του 2007 ονόματι Nouns; Βαλε λοιπόν 100 φορές στο ριπίτ το συγκλονιστικό άνθεμ που λέγεται 'Glitter' και μην περιμένεις ποτέ κανένα ελληνικό ροκ (και τ'αρχίδια μου) ραδιόφωνο να αντιληφθει την ύπαρξή του(ς), όταν κι αν συμβεί αυτο εμείς μάλλον θα κοιτάμε ψηλά και θα βλέπουμε ραδικια...Κατά τ' άλλα εδώ θα διαβάσεις για Sonic Youth καταγωγές, ποπ στροφές και μεγάλα θορυβώδη live...

no age - common heat

(almost famous) δεν μου άρεσε η "Λισαβώνα" των walkmen, οι thermals ξεκινάνε και (σχεδόν) τελειώνουν στο επιβλητικό 'I'm gonna change your life', επομένως παραπληρωματικό (αν και πιο) light νο.6 το ντεμπούτο των ομόσσταβλων male bonding

#6: πέρυσι - A PLACE TO BURY STRANGERS, Exploding Head (Mute)/πρόπερσι - BLACK GRASS, Three (Catskills)/το 2007 - THE GOOD, THE BAD & THE QUEEN, st (Parlophone)/το 2006 - TRENTEMOLLER, The Last Resort (Poker Flat)

τερεζος

τσουλούφης

Broken Bells, Broken Bells, Columbia Records

#7

ARCADE FIRE, The Suburbs (Merge)
Είναι αναμφισβήτητα ο δίσκος της χρονιάς. Με τη λογική του "γεγονότος". Της συζήτησης. Του θορύβου. Των τσακωμών. Των πύρινων άρθρων. Των ύμνων και των αποδοκιμασιών. Και να φανταστείς ότι δεν είμαι οπαδός τους. Αλλά, είναι και ο δίσκος που έδωσε στη χρονιά την απαραίτητη δόση ιδεοληψίας. Με δύο προσχηματισμένα προκατειλλημένα στρατόπεδα. Των followers που μπερδεύουν την προσμονή με την αξιολόγηση. Και των όψιμων haters που ξεχνάνε ότι ο κανόνας που μας απαγορεύει να είμαστε fans μια μπάντας για πανω από 5 χρόνια λέγεται κόμπλεξ. Στα "Προάστεια" θαυμάζω το θάρρος των AF να γράψουν κόνσεπτ άλμπουμ δεδομένου του μεγέθους τους (πια) και του ημερολογίου που λέει 2010. Αναγνωρίζω τη δυνατότητα να διηγούνται ιστορίες που μεγεθύνονται από τις συναισθηματικά επικές ενορχηστρώσεις τους. Παράλληλα, βλέπω ότι και το 2004 (που έλεγες κάτι αρνητικό και σου έριχναν βλέμμα Σπιναλογκα). Όπου δε σε πιάνουν από το λαιμό, μπορούν να καταλήξουν γλυκανάλατοι. Από την άλλη, συμβιβάστηκαν στ' αλήθεια; Μπορεί, αλλά τουλάχιστον στην δική μου αντίληψή δεν υπέπεσαν ακόμα μεσσιανικές τάσεις, άρα αφήνω το "σύνδρομο Bono Must Die" στο συρτάρι. Κι επίσης ποιοι τους κατηγορούν για κορπορατισμό; (Πρώην) Οπαδοί με φορτωμένες πιστωτικές και coffee table books πρώτη μούρη στο σαλόνι; Μπορεί και να νομιμοποιούνται να το κάνουν, ούτως ή άλλως η rock 'n' roll μυθολογία απαιτεί από τα γκρουπ να φτάνουν εκεί που δεν μπορείς εσύ. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το songwriting quality, έχει να κάνει με την παρατεταμένη εφηβεία. Οι AF διατηρούν ανέπαφο το craft και, ναι, πάνε να γεμίσουν στάδια. Έτσι δε (θα) γίνεται πάντα;

arcade fie - month of may (removed under request)
the drums - we used to wait (arcade fire live cover)

(almost famous) οι τίμιοι αγαπημένοι επανακάμψαντες vaselines...απλά


#7: πέρυσι - BLACK METEORIC STAR, st (DFA)/πρόπερσι - SANTOGOLD, st (Downtown/Atlantic)/το 2007 - BIOMASS, Market (Quetempo)/το 2006 - BEIRUT, Gulag Orkestar (Ba Da Bing!)

τερεζος

τσουλούφης

Grinderman, Grinderman 2, Mute Records