CARIBOUSwim (City Slang)
A
Ίσως στην πρώτη ακρόαση του Swim να ψαρώσεις με τα σπουδαία πρώτα δύο tracks ‘Odessa’, ‘Sun’ και να αδικήσεις το υπόλοιπο. Θα σου περάσει γρήγορα. Γιατί ο κύριος Dan Snaith (κάποτε Manitoba) κάνοντας ριζική μεταβολή από την Andorra παραδίδει ένα άλμπουμ που επαναπροσδιορίζει τις απαιτήσεις μας από τον όρο electronica. Αφήνει στην άκρη την κιθαριστική pop εμμονή με τους Beach Boys, συνεργάζεται με FourTet και Jeremy Greenspan (Junior Boys), συζητά με τον ομόλογό του μαθηματικό James Holden, εξασκείται ασταμάτητα σε dj sets (λίγοι τον τίμησαν στο εγκεφαλικό πέρασμά του από το περσινό Synch) και κυκλοφορεί έναν δίσκο που κατά δήλωσή του είναι ηλεκτρονική μουσική που ακούγεται «σαν να έχει φτιαχτεί από νερό». Γίνεται όσο pop χρειάζεται χρησιμοποιώντας άψογα τα φωνητικά (όπως στο ‘Odessa’ ή το λυγμικό ύμνο συμβόλαιο διαζυγίου ‘Found Out’), αναπολεί τα acid φίλτρα στο ‘Kali’, παρακολουθεί τον ήχο της Border Community και «χορεύει» στο ‘Bowls’, υπενθυμίζει στους Chemical Brothers ότι το δικό του ‘Leave House’ είναι το αντίστοιχο ‘Leave Home’ που θα έπρεπε να βγάζουν το 2010. Τελικά συναρμολογεί έναν δίσκο που θα έβγαζαν οι Junior Boys αν ήταν περισσότερο nerds και λιγότερο ‘80s maniacs. Σίγουρα μέσα στο κόλπο για τα άλμπουμ της χρονιάς, μια electronica πρόταση που μπορεί να επιβιώσει μαζικά χωρίς να μιλά μόνο στο dance πλήθος αλλά και χωρίς να διολισθαίνει επικίνδυνα σε ρετροποπ ευκολίες…
caribou - found out
A Sufi And A Killer (Warp)
A-
Αντιγράφω από το seagazing: «Μυστικιστής; Σωτήρας; Ο Manu Chao του dubstep; Ο σοφός της ερήμου; Ο μουσικός από το μέλλον; (ή μήπως από το παρελθόν;) Το απόλυτο τίποτα της μετά-twitter εποχής?”. Συνεχίζω στη μπλογκόσφαιρα και βρίσκω μια πιο εύγλωττη περιγραφή «O DJ Shadow κρεμάστηκε με τα άντερα των Avalanches» με την απαραίτητη υποσημείωση «Δεν ξέρω αν είναι ποστντάμπστεπ, αφτερσέιβμπάλσαμ ή προεβολούσιονρόκερ». Πάω στους «θεσμικούς», τσεκ στη Guardian που χαρακτηρίζει τον δίσκο «…ένα κοσμικό τριπάρισμα που μοιάζει σαν ο Screamin’ Jay Hawkins να διασκευάζει τη Μ.Ι.Α. ενώ ρεμιξάρεται από τους Portishead», εδώ η υποσημείωση διευκρινίζει “…in a good way”. Όπως καταλαβαίνεις οι μουσικογραφιάδες στην περίπτωση του ντεμπούτου του αινιγματικού κυρίου Sumach Ecks από το Σαν Ντιέγκο δεν επιστρατεύουν τη συνηθισμένη σοφιστεία περί «αταξινόμητου δίσκου» που «δεν μπορεί να περιγραφεί» κτλ. Καθένα από τα 19 κομμάτια του A Sufi And A Killer είναι και μια ιστορία. Από τα 56 δευτερόλεπτα του εναρκτήριου ‘(bharatanatyam)’ μέχρι το κλείσμο του ‘Made’, την πεντάλεπτη παύση και το hidden track. Στο ενδιάμεσο έχεις συντονιστεί με τα beats της νέας διεστραμμένης αντίληψης περί hip hop που καλλιεργούν στην Καλιφόρνια (και στα εργαστήρια της Warp) ο Flying Lotus και ο Gaslamp Killer, οι δύο αρχιτέκτονες του δίσκου. Έχεις πάρει μια τζούρα από τις ψυχεδελικές αναθυμιάσεις μιας desert rock ανεμοθύελλας που σου αφήνει η τριάδα ‘Ageing’, ‘DedNd’ και ‘I’ve Given’. Έχεις βιώσει τη μυστικιστική τελετή που προοικονομήθηκε από τις συνεργασίες με τον Gaslamp σε tracks όπως το ‘Ancestors’, εκεί που ο Sufi απογειώνει τη σαμανική του ιδιότητα. Και μετά έρχεται το μπουζούκι. Στο ‘Kobwebs’ το θεωρείς την απαραίτητη ανατολίτικη επιρροή που ούτως ή άλλως χαρακτηρίζει το στίγμα του δίσκου. Αλλά στο ‘Klowds’ κωλώνεις. Γιατί αυτό δεν είναι η επόμενη έκφραση του bass sound, όπως μπορείς να βιαστείς να κατατάξεις το δίσκο που εγκαινιάζει την μετά dubstep εποχή. Αυτό είναι ρεμπέτικο, το ξέρει δεν το ξέρει ο Sufi όταν γρυλλίζει μάγκικα ‘…Into The Sky, I See Clouds…’. Σκέψου τα όλα αυτά ντρεσαρισμένα με το σαρδόνιο αφαιρετικό αντιμάρκετινγκ της Warp που προμοτάρει τον Sufi περισσότερο ως πνευματιστή γκουρού παρά ως καλλιτέχνη, χάζεψε στο εκ-πλη-κτι-κό sufisays.com τις μαζεμένες «σοφίες» του από τα διάφορα κοινωνικά δίκτυα κι έχεις όλο το πακέτο. Τόσο επιβλητικό και προσεκτικά σχεδιασμένο που σχεδόν ξεχνάς κάποια μισοφτιαγμένα κομμάτια που «γεμίζουν» το άλμπουμ και σχεδόν παρασύρεσαι από την επιτήδευση του image making. Γιατί ο Sufi έχει ψυχή και το κήρυγμά του προσηλυτίζει προκαλώντας το «πίστευε και μη ερεύνα». Θρησκευτικοί μεσάζοντες πολιτισμού ήδη κανονίζουν την έλευσή του στην Αθήνα…
gonjasufi - love of reign (zwolf remix)
Where Did The Night Fall (Surrender All)
B-
Στο τέταρτο στούντιο άλμπουμ (ας μη μετρήσουμε το μάλλον περιττό End Titles…Stories For Film – το παραπληρωματικό spin-off του ρισκαδόρικου αλλά επιτυχημένου War Stories) o Lavelle ίσως φρενάρει για πρώτη φορά. Με την καλή έννοια. Δεν πραγματοποιεί πάλι ηχητική στροφή 360°, διατηρώντας τις κιθάρες ως βάση. Κι αν έχει κάποια σημασία φτιάχνει μάλλον το πιο ώριμο άλμπουμ του (όχι το καλύτερο – όσο υπάρχει το αξεπέραστο Psyence Fiction), ίσως ασυναίσθητα, ποντάροντας για μια φορά στην ποιότητα κι όχι στον πειραματισμό, στην σταθερότητα κι όχι στην έκπληξη. Το άλμπουμ στοιχηματίζω ότι θα αποτελέσει ραδιοφωνικό θρίαμβο έχοντας μισή ντουζίνα κομματιών που μπορούν να παίξουν σοβαρή μπάλα στο ραδιοφωνικό playlist είτε αυτό διεξάγεται σε alternative είτε σε mainstream στάδιο. Το ψυχεδελικό ζητούμενο επιτυγχάνεται απόλυτα από την αρχή στο’70s gupsy caravan rock του ‘Follow Me Down’ (με τους Sleepy Sun) και στο ‘Natural Selection’ (με τους The Black Angels) με το ρεφρέν-τσιτάτο ‘…one day I’ll find the right one for me’ που μυρίζει «χιτάκι». To αιθέριο ‘Joy Factory’ (με τους Autolux) είναι η δική τους απάντηση στο ‘Empire Ants’ των φετινών Gorillaz (χωρίς το disco φίλτρο), η καλύτερη στιγμή του δίσκου κι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ. Το ‘Caged Bird’ θα ήταν η uptempo συνέχεια του ‘We Curry On’ αν η φιλότιμη Katrina Ford μπορούσε να γεμίσει το λαρύγγι της Beth Gibbons, ενώ το ‘Falling Stars’ μοιάζει με το σίκουελ του ‘Keys To The Kingdom’ με ίδιο πρωταγωνιστή, τον Gavin Clark. Από τους υπόλοιπους συνεργάτες συμπαθητική η Elle J, το ‘Ever Rest’ με τον Joel Cadbury παραπέμπει στο ‘Never Never Land’, ενώ το κλείσιμο με τον μεγάλο Mark Lanegan δυστυχώς μοιάζει να περίσσεψε από τους Soulsavers. Συμπερασματικά, οι U.N.K.L.E. υπηρετούν τίμια τη δική τους μεταροκ πρόταση και ίσως να τους αδικώ λίγο στη βαθμολογία. Αλλά, είμαι από εκείνους που προτιμούσαν τον προ-ροκ «έντιμο βίο» τους…
u.n.k.l.e. feat. big in japan - the answer (error operator remix)
Further (Freestyle Dust/ EMI)
B+
1η παρατήρηση: τέρμα οι συνεργασίες. Στο έβδομο άλμπουμ των Bros δε θα δεις να παρελαύνει στα φωνητικά η αφρόκρεμα όσων μεσολάβησαν από το We Are The Night κι έπειτα (εγκαταλείποντας την λογική που κατά καιρούς συμπεριλάμβανε στα credits Noel Gallagher, Beth Orton, Bernard Sumner, Q-Tip, Klaxons κ.ά.). Στα λιγοστά σημεία που χρειάζεται μια φωνητική γέφυρα/ανάσα αναλαμβάνουν η Stephanie Dosen (έχει περιοδεύσει και με Massive Attack) και οι ίδιοι. Καλά νέα, λέω εγώ. 2η παρατήρηση: ο κόσμος και κυρίως ο τύπος τους περιμένει με το δάχτυλο στην σκανδάλη. Τα σπαθιά της κριτικής πετσόκοψαν τα δύο τελευταία άλμπουμ. Δίκαια το Push Your Button, άδικα κατ’ εμέ το We Are The Night (βλέπε το ανεκδιήγητο 3.8 του Pitchfork). 3η παρατήρηση: σε μια εποχή που η electronica βρίσκεται στην πιο συναρπαστική φάση της εδώ και μια δεκαετία με τους Holy Fuck και τους Fuck Buttons να γεφυρώνουν το χάσμα με το post-rock (όπως κατ’ αναλογία έκαναν πριν 15 χρόνια οι Bros με την Britpop), οι Ed Simons και Tom Rowlands αποδεικνύουν ότι είναι αξεπέραστοι στο κομμάτι της παραγωγής. Παραδίδουν για άλλη μια φορά ένα τεχνικά άψογο άλμπουμ είτε χρειάζεται να σαμπλάρουν χλιμιντρίσματα αλόγων όπως στο ξέφρενο techno του ‘Horse Power’ είτε τοποθετούν το ‘Baba O’ Riley’ των Who σε κάποια στάση του διαστημικού (σχεδόν) 12λεπτου μαραθώνιου που λέγεται ‘Escape Velocity’. 4η παρατήρηση: αυτή είναι και η αντίρρησή μου. Από το να ενδιαφέρονται για ένα διαστημικό ηχητικό ταβάνι θα μπορούσαν να τσιγκλίσουν κι άλλο την ευπρόσδεκτη εσωστρέφεια που έφερε η απουσία συνεργασιών. Το ‘Escape Velocity’ το έχουμε ξανακούσει από αυτούς, το ξέρουμε ότι το έχουν, επομένως η υπέροχη electronica των ‘Another World’ και ‘Dissolve’με την καλειδοσκοπική εναλλαγή layers και τις trademark ψυχεδελικές αναφορές είναι τα πράγματα που τους ζητάμε πια. 5η παρατήρηση: το άλμπουμ δεν έχει singles. Το ‘Swoon’ που προβάλλεται ως πρώτον είναι ένα συμπαθητικό b-side οποιουδήποτε ύμνου έχουν γράψει στο παρελθόν (νομίζω δε ότι μεγαλύτερη τέτοια δυναμική θα είχε το παρόμοιο ‘Midnight Madness’ που σήμανε την επιστροφή τους πριν από μια διετία).6η παρατήρηση: άρα καλύτερα θα κάνεις να δεις το Further ως σύνολο. Και ίσως συμφωνήσεις ότι από το ‘liftin’ me higher’ του εναρκτήριου ‘Snow’ μέχρι την καταβύθιση στο σπουδαίο ‘Wonders Of The Deep’, αυτό είναι η καλύτερη τους δουλειά από το Surrender. Χωρίς φόρμουλα, χωρίς παρέα, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις…
the chemical brothers - another world
...to be continued...
τερεζος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου