say hello to my little friend

...ΣΕΠ σημαίνει Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός...

τερεζος

felizol & boy, σημερα live στο laternative...

Αν το 2009 ήταν η χρονιά που κορύφωσε την έκρηξη της νέας ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους δύο κυρίους της παραπάνω φωτογραφίας. Αριστερά, Felizol (aka Γιάννης Βεσλεμές) και δεξιά The Boy (aka Αλέξανδρος Βούλγαρης).

Αναμείχθηκαν σε τρεις εκπληκτικούς δίσκους που πήγαν τα πράγματα της εγχώριας παραγωγής αρκετά μπροστά. Μιλάμε για το βλάσφημο δεύτερο άλμπουμ (και κύκνειο άσμα) των Mary & The Boy Time Machine (Inner Ear) και τα δύο προσωπικά τους, την πανέξυπνη λυρική electronica του Felizol στο Birthdays (Puzzlemusik) και τον δίσκο της γενιάς μας που λέγεται Please Make Me Dance (Inner Ear) του Boy.

Όπως θα έχετε διαπιστώσει και από την καθημερινή playlist του λατέρνατιβ είναι δύο καλλιτέχνες που εκτιμάμε απεριόριστα, θέλαμε καιρό αυτό το λάιβ και το πραγματοποιούμε - μαζί με πολύ κουβέντα περί καλλιτεχνικών ανέμων και υδάτων - σήμερα 22.00-00.00 @ Σκαι 100.3...

Συντονιστείτε...

BC/AC*: η λογική του Κακού

1. ΤΟ ΣΟΥΠΕΡ-ΜΑΡΚΕΤ δρα συγχρόνως σαν σύμβολο και σαν ωμός ρεαλισμός: είναι ίσως το μοναδικό σύμβολο που κάνει αυτό που συμβολίζει, κι εν προκειμένω ισοπεδώνει. Ενώ συμβολίζει την διάλυση, ταυτόχρονα διαλύει όντως. Διαλύει την αγορά και το εμπόριο παρασέρνοντας και απορρυθμίζοντας ολόκληρο τον ζωτικό κοινωνικό χώρο εν γένει∙ λεηλατεί και καίει, κάνοντας τον τόπο ίσωμα –αφού ως γνωστόν το σούπερ-μάρκετ στηρίζεται οριζόντια, μιας και η κάθετη στάση συνιστά τροχοπέδη κάθε επέκτασης– φυτεύοντας ασφυξιογόνα. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να πουλήσει ένα σούπερ-μάρκετ. Για την ακρίβεια, τα πουλάει όλα. Το σούπερ-μάρκετ (hereafter referred to as ΣΜ –αφού αιωρείται κιόλας) ως δομή μοιάζει να συγκροτεί το απόλυτο καρκινικό κύτταρο της λογικής του κακού∙ είναι ο γίγαντας χωρίς ταυτότητα∙ είναι ό,τι θές να είναι∙ είναι αβαρές και γι αυτό δεν ονοματίζεται∙ το ακατονόμαστο είναι η ελαφριά αρχή του.

(Είναι γνωστή η αγωνία κάθε σαμάνου απέναντι σε ό,τι ακατονόμαστο. Η σαμανική αρχή προβλέπει τεχνικές ανεύρεσης του ονόματος του επικίνδυνου όντος, αφού η γνώση του ονόματος αναπαριστά τη γνώση της ουσίας καθ’αυτής, του είναι του κάθε ανήμερου θεριού: το όνομα είναι η φερέγγυα βάση ελέγχου και δαμασμού του άγριου κόσμου)

ΜΗΝ ΑΠΟΡΕΙΣ με τα πολισχιδή του πρόσωπα∙ γι αυτό είναι και σούπερ, το ΣΜ: είναι κυριολεκτικά απ’ όλα και τίποτα (δεν είναι τυχαίο πως τα ΣΜ δεν μυρίζουν τίποτα). Η δύναμη τους αντλείται στην απουσία οποιασδήποτε ταυτότητας με την παραδοσιακή αποτίμηση της. Το σούπερ-μάρκετ δεν αναφέρεται σε είδος, αλλά σε ατελείωτους διαδρόμους, που σαν μια δεύτερη ζούγκλα μπορεί να φιλοξενεί τον κόσμο όλο. Ζούμε τη μετάβαση των πραγμάτων από την εποχή του είδους, στην εποχή της τιμής και του άφθονου χώρου τοποθέτησης. Το ΣΜ σηματοδοτεί την αφετηρία της σκοτεινής εποχής κατά την οποία τα πράγματα χάνουν την βαριά τους ταυτότητα και γίνονται αέρας: μπαίνουν τα πράγματα σε σειρά. (Αυτό μάλλον εννοεί η «διαφάνεια» του πράγματος που επικαλείται ο Αρανίτσης.) Άπειροι φωταγωγημένοι διάδρομοι αφθονίας, γεμάτοι με προϊόντα, δηλαδή με πράγματα που πουλιούνται. Μόνο που τα πράγματα σε τέτοιον χώρο δεν νοούνται ως τέτοια, δεν είναι κάτι∙ είναι όλα προϊόντα, εξίσου το ένα με το άλλο, άμεσα συγκρινόμενα με άλλες τιμές και όχι με άλλα ομοειδή.

Το προϊόν δεν είναι πράγμα.

Το προϊόν δεν είναι για την ακρίβεια τίποτα, αφού απλώς καταναλώνεται∙ έχει δηλαδή άλλη λειτουργία και απλώς κοστίζει κάποιο αριθμητικό και ουδέτερο αντίτιμο το οποίο καταφέρνει να συγκρίνει τα πράγματα με ένα ανόητο μέγεθος που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να προσδίδει νούμερα (το οριστικό χτύπημα στο πράγμα αφού έτσι γίνεται δυνατό να συστοιχιθεί και να συγκριθεί με πράγματα ασύγκριτα και ανόμοια, όπως μισό κιλό τσίχλες με μισό κιλό φέτα). Μπορεί με βεβαιότητα να πει ποιό αντίτιμο είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο. Το μέσο έκφασης, και εδώ, φέρεται πάλι να καταστρατηγεί αυτό το οποίο εκφράζει. Αντί να μιλάει για το πράγμα, φαίνεται να το τρώει και να παίρνει τη θέση του. Αντ’αυτού λοιπόν το πράγμα κατά το συλλογισμό του ΣΜ.

Έκαστος στο είδος του; Το ΣΜ δεν έχει είδος, αλλά χώρο. Ένα ΣΜ μπορεί να χωρέσει όλα τα είδη∙ να τα καταπιεί. Μπορεί να πουλήσει τα πάντα. Είναι όμως και βολικη η λογική του Κακού. Επιπλέον είναι και φτηνή. Από τα μονοπώλια των ειδών, φτάσαμε στα μονοπώλια ως είδος καθ'αυτό. Είναι ένας, και τα πουλάει όλα φτηνότερα. Είναι και η παραμορφωμένη γιγάντωση που τρομάζει λόγω όγκου και δυσπλασίας. Το ΣΜ είναι τέρας. Είναι που λέμε ασύγκριτα τα μεγέθη. Δεν λέγαμε κιόλας, βάλτα με κανέναν στο μπόι σου;

à propos: Σκέψου σήμερα πώς μιαν απλή απαγόρευση πώλησης λαχανικών, φρούτων, κρεάτων, ψαριών, γαλακτοκομικών, ψωμιού, ή ρούχων και κατσαρολικών θα άλλαζαν τις ζωές μας, κάνοντας το ΣΜ σαν μεγαλύτερο-απ’ότι-συνήθως και πάντα απαραίτητο μπακάλικο∙ δες το σαν μια ειλικρινή αναδιανομή κεφαλαίου. Φαντάσου λίγο τον χώρο της μεγάλης ανάσας που θα παίρναμε όλοι μαζί: ο ψίθυρος του διαβόλου.



2. Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ, ως σουπερμαρκετοποίηση, είναι ένα άκρως αποτελεσματικό καρκινικό κύτταρο που μεταφέρεται κυνικά σε κάθε πτυχή της ζωής και αποκληρώνει τα είδη των πραγμάτων, αλλά και των ανθρώπων∙ δηλαδή των πάντων. Και ως καρκίνος θα ζήσει μέχρι να φάει όλον τον οργανισμό και να πεθάνει παρέα με το σακατεμένο απομεινάρι του.

Οι εφημερίδες γονάτισαν video-club και δισκάδικα. Σύντομα και τα βιβλιοπωλεία (τους δημοσιογράφους πιο πριν). Τα κινητά με ένα χτύπημα του δαχτύλου τους εξαφάνισαν τα ρολόγια (και τους ρολογάδες). Σύντομα και τις φωτογραφικές (οι φωτογράφοι έχουν ήδη εξαφανιστεί). Μία από τις εφαρμογές του i-phone παριστάνει το αλφάδι. Τα κομπιούτερ είχαν ήδη καταβροχθισει τον μισό πλανήτη (με εμάς μέσα). Το λάβαρο για το μεγάλο φαγοπότι είχε ήδη σηκωθεί από το ΣΜ που κατασπάραξε μονομιάς γεωργούς, μανάβηδες και λαϊκές αγορές, κτηνοτρόφους, χασάπηδες και ψαράδες, περίπτερα και φούρνους. Τα πήρε όλα. Με απερίγραπτη ευκολία. Με ένα σμπάρο.


3. ΧΑΘΗΚΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, μπήκαν και αυτοί στη σειρά. Απόγίνανε υπάλληλοι. Υπεύθυνοι ενός τομέα, ενός τμήματος. Του όλου. Χωρίς επαφή με το όλο. Ανειδίκευτοι και αποτελεσματικοί, σαν απ’τους «Μοντέρνους Καιρούς»: δεν κάνουν τίποτα στ’αλήθεια και ούτε χρειάζεται να μάθουν ποτέ τίποτα. Για να είναι άχρηστοι και εξαρτημένοι. Αποκομμένοι υπάλληλοι εξυπηρετούν κάποια από τις γραφειοκρατικά ορισμένες κινήσεις που οφείλουν να επαναλαμβάνουν. Έτσι κάνουν όλοι το ίδιο∙ κάτι που δεν έχει συνοχή, κάτι χωρίς αρχή και τέλος. Οι υπάλληλοι δεν γνωρίζουν τι δουλειά κάνουν, γιατί στην πραγματικότητα δεν κάνουν καμμία.

Έκαστος στο είδος του; Καλά αυτός (ο έκαστος) τράπηκε σε άτακτη φυγή. Νύχτα∙ πριν βγουν οι κρεμάλες. Μια στεναχώρια τον πλάκωσε που του έκλεβαν τη ζωή και αυτός στεκόταν ανήμπορος μπροστά στη μείωση του: χωρούσε τελικά η ζωή του στα χέρια του κάθε ανειδίκευτου, στα χέρια του κάθε υπαλλήλου; Αυτό που τον σπάραζε μέσα του ήταν πως ζούσε τόσον καιρό με την αυταπάτη μιας βαριάς ταυτότητας. Η ίδια η ζωή, του αποδείκνυε πως η παρουσία του ήταν τελικά αδιάφορη, πως τίποτα δεν είχε σημασία. Τίποτα από αυτά που ήξερε. Όλα ήταν θέμα τιμής και αστραφτερής αφθονίας. Όλα ήταν θέμα ευκολίας∙ ανεξαρτήτως κόστους. Πάση θυσία.


*πριν και μετά τα Carrefour (Καρφούρ)


13/03/10
Η Ζωή στο Σαλόνι

σημερα στο laternative... a slice of the big apple

Σήμερα στο λατερνατιβ 22.00-00.00 @ σκαι 100.3 φιλοξενούμε τους Αχιλλέα Πεκλάρη και Αλέξανδρο Λαμπροβασίλη...
θα μας μιλήσουν για το νεοϋρκεζικο τεκνο τους, το 'Hopes, Dreams & Hard Times' που βασίζεται σε φωτογραφικά πορτρέτα του δεύτερου, ντυμένα με "αληθινές" συνεντεύξεις που έδωσαν τα πρόσωπα στον πρώτο...
Κυκλοφορεί την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις του Βιβλιοπωλείου της Εστίας, ενώ οι φωτογραφίες εκτίθενται στο Μουσείο Μπενάκη από 24/3 έως 18/4 (εγκαίνια 22/3, 19.00)...
Όπως καταλαβαίνεις έχουμε πολλά να πούμε για την αστική (ανθρωπο)γεωγραφία της επιβλητικής μητρόπολης, για τη μετάβασή της στην post 9/11 περίοδο, για τους μύθους και τη γοητεία της, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο βιώνει την παγκόσμια κρίση (που εν πολλοίς ξεκίνησε κι από κάποια νεοϋρκέζικα γραφεία)...
Είναι περιττό να πούμε ότι το σάουντρακ θα είναι απολυτα 'Αι Λαβ Νιου Γιορκ' (από τους Velvets στους Strokes κι από τον Biggie στον Jay-Z)...

stay tuned...

η υποθεση του μαριου ζερβα...

κλικ του ενλαρτζ

Τις παραπάνω φωτογραφίες που κάνουν το γύρο του ίντερνετ από την προηγούμενη Πέμπτη 11/3, φαντάζομαι θα τις έχετε δει. Αυτό είναι το (φορτισμένο συναισθηματικά) κείμενο/δελτίο τύπου που μας έστειλε η πρωτοβουλία για την αποφυλάκιση του Μάριου Ζέρβα που είναι πλέον προφυλακιστέος στις φυλακές Κορυδαλλού - ο μόνος από τους συλληφθέντες που δεν αφέθηκε ελεύθερος και για τον οποίον ακόμα δεν έχει οριστεί δικάσιμος (σε αντίθεση με τους υπόλοιπους)...

"Στη φυλακή αποφάσισαν ανακριτής και εισαγγελέας ότι πρέπει να οδηγηθεί ο Μάριος Ζ., γιατί τόλμησε να συμμετέχει στην μεγάλη πορεία της Πέμπτης , και είχε την ατυχία να βρεθεί στο πεδίο δράσης ενός ασύδοτου πωρωμένου και ψεύτη αστυνομικού.
Ο Μάριος συνελήφθη στην οδό Πανεπιστήμιου, μπροστά στην Αγροτική Τράπεζα, και κοντά στα πάνω του ΕΕΚ και των σωματείων που ακολουθούσαν, από πάνοπλο άνδρα των ΜΑΤ ο οποίος του επιτέθηκε ξαφνικά από πίσω, ερεθισμένος όπως φαίνεται από τα φουντωτά ράστα μαλλιά του και την ανέμελη εμφάνιση του, μπροστά σε δεκάδες άλλους πολίτες που συμμετείχαν στην πορεία και που διαμαρτύρονταν γι αυτό.
Με την συνηθισμένη επαγγελματική πώρωση ο αστυνομικός που τον συνέλαβε αφού τον οδήγησε στην ΓΑΔΑ κατέθεσε σε βάρος του ότι είχε κρυμμένα τα χαρακτηριστικά του , ότι του είχε εκσφενδονίσει μολοτωφ και ότι κινδύνεψε από φωτιά .
Ο Μάριος είχε την τύχη να καταγράφει η σκηνή της συλλήψεις του από πολλές φωτογραφικές μηχανές και σε video, και προσκομίστηκαν και στην ανάκριση οι φωτογραφίες που αποδεικνύουν αδιάψευστα ότι το πρόσωπο του ήταν εντελώς γυμνό, ότι καμία μολοτωφ και καμία φωτιά δεν υπήρχε στο σημείο που πιάστηκε και στον γύρω χώρο , ότι στο σημείο εκείνο δεν υπήρχε καμία ένταση, που να μπορεί να ταιριάξει με την κατάθεση του αστυνομικού.
Εξάλλου, επικαλέσθηκε κατά την ανάκριση δεκάδες μάρτυρες πολίτες, που βρισκόντουσαν παρόντες στο γεγονός και που προσφέρθηκαν αυθόρμητα να καταθέσουν την αλήθεια.
Όμως, ανακριτής και εισαγγελέας, αφού άκουσαν εκτός διαδικασίας τους μάρτυρες αστυνομικούς και από την άλλη αγνόησαν τους δεκάδες μάρτυρες υπεράσπισης και τις φωτογραφίες , προχώρησαν στην πρωτοφανή απόφαση για προφυλάκιση .
Προφυλάκιση που γίνεται
- με τις διατάξεις ενός νόμου , απονομιμοποιημενου ήδη στη συνείδηση της κοινωνίας, αφού η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει εδώ και έξι μήνες την κατάργηση του,
- κατά παράβαση των διατάξεων περί προφυλάκισης , και μάλιστα
περιφρονώντας, αγνοώντας και παραβιάζοντας επιδεικτικά τις αλλαγές που πρόσφατα έγιναν στο σχετικό άρθρο του νόμου, σύμφωνα με τις οποίες για να επιβληθεί προφυλάκιση απαιτείται να είναι κάποιος ύποπτος φυγής είτε να έχει αμετάκλητες καταδίκες στο ιστορικό του,προϋποθέσεις που καμιά δεν ισχύει για τον Μάριο.
Ο Μάριος , που διδάσκει κολύμβηση σε νήπια στον ΟΑΚΑ, δουλεύοντας 7 μέρες την εβδομάδα , οδηγείται στις φύλακες και τα παιδιά του, που στα χέρια του μαθαίνουν να αγαπάνε το νερό , θα χάσουν το δάσκαλο τους.
Κι εμείς θα χάσουμε την πίστη μας στο προφανές και στο αυτονόητο
Δεν θα χάσουμε όμως την πίστη μας στο Μάριο και θα παλέψουμε για την απόδειξη της αλήθειας , την αποφυλάκιση και την απαλλαγή του."

2 Παρατηρήσεις:

1) Η πρώτη έχει να κάνει με τη ζωώδη αποχαύνωση του τύπου που βγάζει φωτογραφία με το κινητό στην πάνω φωτογραφία. Δεν ξέρω αν είναι δημοσιογράφος, μπλόγκερ, οτιδήποτε τελοσπάντων θα μπορούσε να προσφέρει στην κάλυψη των γεγονότων. Αλλά το να γίνεται δίπλα σου χαμός κι εσύ να ανησυχείς για το λοκάρισμα του ζουμ, δείχνει το βαθμό που - παρά τα όσα έχουν γίνει τους τελευταίους 15 μήνες - εξακολουθούμε να είμαστε "θεατές" και πιστοί ιδεολόγοι των pixels και της "ήμουν κι εγώ εκεί" καφενειακής κουλτούρας...

2) Η δεύτερη έχει να κάνει με ένα απόσπασμα του κειμένου. "Προφυλάκιση που γίνεται με τις διατάξεις ενός νόμου, απονομιμοποιημενου ήδη στη συνείδηση της κοινωνίας, αφού η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει εδώ και έξι μήνες την κατάργηση του". Πολύ καλό για να είναι αληθινό. Δυστυχώς κανένας κουκουλονόμος δεν είναι "απονομιμοποιημένος". Η κατάργηση έχει ενταχθεί στο επικοινωνιακό ντελίριο με το οποίο μας προστατεύει, στα λόγια πάντα, ο Χρυσοχοϊδης. Σπέρνουμε στον αέρα "σοσιαλιστικές" συγγνώμες και υποσχέσεις (σαν και την τελευταία του Βούγια για μείωση των χημικών) και στο δρόμο θερίζουμε προεκτείνοντας το νόμο Δένδια με αυθαίρετες προσθήκες όπως π.χ. η ράστα κόμη του Μάριου Ζ. ...

τερέζος

Η Τζάνετ και ο Μπεν στον Πρινς Τόμας

Είναι τρομερό να μην καπνίζεις και να βρίσκεσαι στο Λονδίνο. Εκεί που όλα είναι καλά, χορεύεις, διασκεδάζεις, τριβολογιέσαι κάποιοι σου λένε πάμε έξω "να κάνουμε ένα τσιγάρο". Κάθεσαι εκεί που λιάζονται οι αρουραίοι τα πρωινά και βλέπεις το πάφα πούφα. Εκεί μας πλησίασε η Τζάνετ με τον φίλο της (δεν είπε το όνομα του αλλά μπορούμε να τον λέμε Μπεν). Δυο και μισή μετά τα μεσάνυχτα στο Κόρσικα Στούντιος. Περιοχή Έλεφαντ Και Καστλ. Στα ντεκς διάφοροι Νορβηγοί μεταξύ των οποίων και ο Πρινς Τόμας που παρουσίαζε το καινούριο του album.

Αφού είπαμε τα ονόματα μας, το που διαμένουμε στο Λονδίνο, τη δουλειά και την ηλικία φτάσαμε επιτέλους και στη χώρα προέλευσης. "Ελλάδα", λέω με μια αίσθηση παράξενης περηφάνιας. Όχι για την καταγωγή αλλά πιστεύοντας πως εξαιτίας των οικονομικών εξελίξεων θα γινόμουν το κέντρο της συζήτησης. "Και για πες πως τα πάτε; Και τι γίνεται εκεί; Και θα επιβιώσετε; Εσύ είσαι καλά; Θα βρεις δουλειά; Μήπως θες μια λίρα;" Και άλλες τέτοιες ερωτήσεις που θα κατέληγαν σε μια συγκαταβατική, αλά Γιώργος Παπανδρέου, απάντηση, "θα τα καταφέρουμε. Είναι και το Δ.Ν.Τ.. Δεν ξέρω τι θα γίνει αλλά εμείς οι Έλληνες τα καταφέρνουμε στα δύσκολα..."... και άλλες πολλές τέτοιες αηδίες. Την πάτησα όμως!

Πριν βρεθώ στο Κορσικα είχα πάει στο θέατρο και είχα παρακολουθήσει το Jerusalem. Πολυβραβευμένη παράσταση που καταπιανόταν με τους "lads" και την βρετανική working class. Τρομερός ρυθμός, πειθαρχημένοι ηθοποιοί, χιούμορ, δράμα και το δάκτυλο στις πληγές της αγγλικής κοινωνίας. Όχι, όμως, για τους θεατές της παράστασης που χάλασαν πενήντα λίρες για να παρακολουθήσουν μια τρίωρη παράσταση σε ένα ασύλληπτο βικτοριανό θέατρο (Apollo Theatre). Ο καθένας τους έμοιαζε σαν να είναι απόγονος του Λόρδου του Σάφολκ που έχει παντρευτεί τη Βιρτζίνα Γουλφ και έχουν γεννήσει τον Ιρβιν Γουέλς και τον Νικ Χορνμπι... Στο τέλος χειροκρότησαν, αποθέωσαν και έκλεισαν έτσι την Παρασκευή τους.

Η Τζάνετ και ο Μπεν, τώρα, ήταν από το Ιπσουιτς. Μεσαία Αγγλία (Μίντιλαντς) και αν κάποιος έχει ακουστά από αυτό θα είναι η τοπική του ποδοσφαιρική ομάδα που είχε κάνει διάφορα περάσματα από την Πρέμιερ Λιγκ. 25 ετών η Τζάνετ, 28 ο Μπεν. Μια φορά τους δύο μήνες παίρνουν την απόφαση που θ' αλλάξει για λίγο τη ζωή τους. Μαζεύουν την παρέα τους, παίρνουν το κόουτς και κατεβαίνουν στη μεγάλη πρωτεύουσα. Πότε στο Φαμπρικ για χάουζ και πρόγκες, πότε στο Μάτερ για Ντραμς και Μπάσα και τώρα στο Κόρσικα όπου τους έτυχε η ανιαρή γι' αυτούς Νιου Ντίσκο. Στη Λόντρα δεν κυκλοφορούν με το μετρό, ούτε με λεοφωρείο, ούτε με ταξί. Νοικιάζουν μια λιμουζίνα. Στοιχίζει 40 λίρες και είναι γεμάτη με ποτά. "Από το ένα χέρι η σαμπάνια από το άλλο το τζιν", λέει ο Μπεν. Του αρέσει το Λονδίνο, τρελαίνεται με το Ματερ αλλά πιο πολύ γουστάρει το Βέγκας. ¨Έχασα 1000 παουντς σ΄ένα βράδυ", κάνει όλος καμάρι.

"Τους βλέπεις αυτούς; Αυτοί είναι που βλέπαμε στο έργο", μου λέει ένας πατριώτης. Ο Μπεν πιάνοντας νοητά την ατάκα απαντάει... "Μην έρθετε ποτέ στο Ίπσουιτς. Είναι ένα μάτσο σκουπίδια. Μην έρθετε ποτέ. Δεν έχει τίποτα να δείτε." Ήθελε πολύ να μας πείσει. Όπως εγώ θα προσπαθούσα να τον πείσω ότι θα τα βγάλουμε πέρα παρά την κρίση. Αλλά αυτός δεν ήθελε να μας πείσει πως θα τα βγάλει πέρα. Μας έλεγε πως ότι είναι σκατά θα παραμείνει σκατά και δεν υπάρχει καμία πιθανότατα να ξεφύγει απ' αυτό. Ήταν η μοίρα του, το ριζικό του. Η Τζάνετ πίνοντας ταυτόχρονα από δύο Smirnof Ice (τα παράγγελνε τέσσερα τέσσερα) και παρατηρώντας τον ακάλυπτο, που μόλις βγαίνει ο ήλιος παίζουν κυνηγητό τα ποντίκια, είπε "εδώ σε σχέση με το Ίπσουιτς είναι σαν το Μπάκιχγαμ Πάλας". Μας ζήτησαν να τους κάνουμε σπέλινγκ τα ονόματα μας και έφυγαν. Στο κόουτς και πίσω στο Ίπσουιτς.

Έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα την εποχή του "I" και του "Nu". Ποτέ δεν πρέπει να περιμένεις στη ζωή να παρηγορηθείς. Μόνο να παρηγορήσεις.

τσουλούφης

οι ταινιες της εβδομαδας...

(...hurt locker in flames...)

Hurt Locker. Μια ομάδα Αμερικάνων στρατιωτών στην εμπόλεμη Βαγδάτη έχουν 38 μέρες για να εκπληρώσουν την αποστολή τους. Η B- company όπως λέγονται είναι η μοναδική ομάδα που αφοπλίζει βόμβες και προσπαθούν να προσαρμοστούν με τις καινούριες τεχνικές που εφαρμόζει ο καινούριος και τολμηρός αρχηγός τους. Η Kathryn Bigelow πέτυχε την εκδίκηση μιας κυριας στα Όσκαρ και έκανε τους Αμερικάνους να φουσκώσουν από υπερηφάνεια μέχρι να σκάσουν. Το δικό της πολυβόβολο είναι η κάμερα της που πετυχαίνει όλους τους στόχους μαζί με τις βόμβες του τρομερού μοντάζ. Ναι, ο πόλεμος είναι σκληρό ναρκωτικό, αλλά το αποτέλεσμα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι υπερεκτιμημένο.......................για DVD

Το Λουλούδι της ερήμου. (Flower of the desert). Οι γονείς μιας δωδεκάχρονης (που έχει υποστεί κλειτοριδεκτομή) από τη Σομαλία αποφασίζουν να την παντρέψουν με έναν ηλικιωμένο. Εκείνη το σκάει και αφού μένει εσώκλειστη δουλεύοντας στην πρεσβεία της χώρας της μετά τον εμφύλιο φεύγει για το Λονδίνο όπου την ανακαλύπτει ένας φωτογράφος και ξεκινάει μια καινούρια ζωή. Βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Waris Diri θ αγγίξει όπως είναι αναμενόμενο περισσότερο τις γυναίκες. Πολύ ρεαλιστικό κι ωμό, θα τρελαθείς με την πρωταγωνίστρια Lia Kebede................Bloody good.

Art Therapy. Ο Νίκος Περράκης παρακολουθεί τις ζωές τριών καλλιτεχνών στην Αθήνα. Βασικοί πρωταγωνιστές, ο street artist Αλέξανδρος Βασμουλάκης(Zap51), η τραγουδίστρια των Stiletto Skag/σχεδιάστρια Ίλια Πατάπη και ο τελειόφοιτος δραματικής σχολής και κοινωνικός λειτουργός, Aνδρέας Κωνσταντίνου.......στα προσεχώς μας

Να με θυμάσαι. (Remember me).Ένας Νεουρκέζος που έχει χάλια σχέση με τον πατέρα του μετά από ένα οικογενειακό πρόβλημα γνωρίζει μια κοπέλα κι η ζωή του αλλάζει. Ο βρυκόλακας Robert Pattinson που προκαλεί υστερία σε μια ιστορία τίγκα στο μελό, καλύτερη όμως απ ότι θα περίμενες.............................................για DVD.

Παραδεισένια Οστά. (Lovely Bones) Η δεκατετράχρονη Σούζι Σάλμον βιάζεται και πεθαίνει. Σ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας παρακολουθεί πως αντιμετωπίζουν το θάνατο της η οικογένεια της, οι φίλοι της και όλα τα κοντινα της πρόσωπα. Θα μπορούσε να είναι πιο δυνατή αλλά σε συγκινεί, είναι oλοκληρωμένη και θα σ’ αρέσουν οι πολύ καλες ερμηνείες ειδικά του Stanley Tucci.………………..Bloody Good.

Κατάσκοπος διπλανής πόρτας. (Spy next door). Ο Μπομπ Χο,ένας υπερκατάσκοπος της CIA, αποφασίζει να εγκαταλείψει την καριέρα του και να ζήσει μια ήρεμη ζωή με την φίλη και γειτόνισσα του. Πριν εκείνη συμφωνήσει να τον παντρευτεί πρέπει να κερδίσει την εκτίμηση των τριών παιδιών της. Κι όταν το ένα απ αυτά κατεβάσει μια άγνωστη φόρμουλα απ τον υπολογιστή, οι Ρώσοι τρομοκράτες αναλαβάνουν δράση.

Δίψα (Thirst) . Ένας ιερέας συμμετέχει σε ιατρικό πείραμα όπου προσπαθούν να σώσουν ζωές από έναν επικίνδυνο ιό. Όταν μετά από κάποια επιπλοκή πεθαίνει , επιστρέφει στη ζωή ως βαμπίρ και προσπαθεί να επιβιώσει ανάμεσα στο δίλλημα της ανάγκης του για αίμα και της πίστης του στο Θεό. Ο αγαπημένος Park Chan Wook κινείται εξερευνά πάλι θεματα ηθικής, μην περιμένεις όμως να σου δημιουργήσει την πώρωση της " τριλογίας της εκδίκησης". Έχει μια καλή ιστορία για να παραδεχτείς για την σκοτεινή του ατμόσφαιρα και το (διακριτικό) χιούμορ του........Bloody good

point system - The winner is... (Αριστούργημα), Ψηλά στο imdb (πάρα πολύ καλή), Bloody good! (καλή) , για DVD(μέτρια), Cut! (Κακή), στα προσεχώς μας (θα το δούμε)

ΚΙΚΗ ΠΑΠ

... και το Vol.2

Αριστοτέλης Ωνάσης - Ο Κροίσος

Ο Έλληνας Μίδας. Η ιστορία του αγοριού από τη Σμύρνη που πουλούσε χρυσές πένες στην Αργεντινή και κατέληξε ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου. Σύμβολο αυτοδημιούργητου, κοσμοπολίτη, έξυπνου, ντόμπρου και καταραμένου άντρα. Επιχειρηματική γάτα που δε δίστασε να τα βάλει και με τη CIA για να διαφυλάξει τα συμφέροντά του. Μέγας γυναικάς και μέγας γλεντζές. Μαρία Κάλλας, Τζάκι Κένεντι και Τίνα Λιβανού ήταν μερικά από τα γυναικεία έπαθλα για τα οποία είχε δηλώσει: «Εάν δεν υπήρχαν οι γυναίκες όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα είχαν αξία».

Ανδρέας Μπάρκουλης- Ο γόης

Ο άντρας που έκανε την κοσμοπολίτικη κατά τη δεκαετία του ’60 Φωκίωνος Νέγρη να «φωνάζει» το αμίμητο «Κορίτσια, ο Μπάρκουλης». Ο μύθος λέει πως κάθε φορά που ακουγόταν το σύνθημα οι κορασίδες πρόβαιναν σε ακατάληπτα και δυνατά ουρλιαχτά. Το αριστοκρατικό σουλούπι του έμοιαζε πιο πολύ με αμερικάνο αστέρα παρά με Έλληνα ηθοποιό. Ο ρωμιός Ντιν Μάρτιν έχει εμφανισθεί σε πάνω από 100 ταινίες υποδυόμενος πάντα τον ωραίο αλλά και εκμεταλλευτή του γυναικείου φύλου.

Μάρκος Βαμβακάρης- Ο ρεμπέτης

Υπάρχει μια ιστορία για το Μάρκο. Ένας αστυνομικός ανακάλυψε πως είχε χασίς πάνω του και τον ακολούθησε προσπαθώντας να τον συλλάβει. Ο Βαμβακάρης το αντιλαμβάνεται και αρχίζει ένα ταξίμι με τα μπουζούκι του. Στην εξώπορτα του σπιτιού του ο αστυνομικός ζαλισμένος θα τον σταματήσει . «Ήθελα να σε συλλάβω» ,θα του πει «αλλά έπαιξες τόσο ωραία που δεν μπορώ να το κάνω.» Η επιτομή του ρεμπέτη. Παράνομος, αιρετικός, εργάτης αλλά ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες συνθέτες.

Σάκης Ρουβάς- Η τελευταία υστερία

Το ποπ είδωλο των nineties. Απολλώνιο κορμί, τέλεια οδοντοστοιχία, αγγελικό πρόσωπο και ωτασπίδες στ’ αυτιά. Ξελαρυγγιασμένα κοριτσάκια (και αγοράκια) πέφτουν λιπόθυμα, από το θρυλικό «1992» μέχρι και σήμερα, όταν Sakis επιδίδεται σε σέξι λικνίσματα μέσα σε στενά δερμάτινα παντελόνια και ανοιχτά λευκά πουκάμισα. Ένα υπέροχα πλαστικοποιημένο προϊόν διασκέδασης που για χάρη του χρησιμοποιήθηκαν ουκ ολίγα κοσμητικά επίθετα μπροστά από τη λέξη symbol. Τελευταία «φοριέται» και ως πατέρας.

Στέλιος Καζαντζίδης - Η φωνή της ξενιτειάς

Το παιδί του λιμανιού με τη σπαρακτική φωνή. Η συντροφιά των ξενιτεμένων, των βασανισμένων, των απανταχού γης κολασμένων. Υπήρχαν στιγμές που το τραγούδι του προξενούσε σπαρακτικά κλάματα σε όσους τον ακούγανε να «κλαίει» τραγουδώντας. Ο ήρωας, ο «άγιος», το σύμβολο του κακόμοιρου Έλληνα που τον έχει χτυπήσει η μαύρη μοίρα. Η αβάσταχτη κραυγή του άντρα που τον παράτησε μια γυναίκα. Ο ασυμβίβαστος καλλιτέχνης που αγνοούσε τα εκατομμύρια για να πάει για… ψάρεμα και άλλαζε τις ντίβες της εποχής όπως τα δολώματα στο αγκίστρι του.

Ανδρέας Παπανδρέου – Ο Ανδρέας Παπανδρέου

Ο γόνος, ο καθηγητής, ο πολιτικός, ο άντρας, ο ξενιτεμένος, ο σοσιαλιστής, ο οικογενειάρχης, ο άπιστος, ο δυναμικός, ο διωγμένος, ο κυνηγημένος, ο ανατρεπτικός, ο κινηματίας, ο επαναστατικός, ο ρεμπέτης, ο ηγέτης, ο μεταρρυθμιστής, ο πρωθυπουργός, ο ηγέτης, ο μάγκας, ο πρόεδρος, ο αυταρχικός, ο εξουσιομανής, ο σπιλωμένος, ο νικητής, ο ευαίσθητος, ο λαϊκιστής, ο πατριώτης, ο ερωτικός, ο επιπόλαιος, o "απατεώνας", ο ματαιόδοξος, ο ασθενής, ο συμβιβασμένος, ο άνθρωπος που συγκλόνισε περισσότερο την Ελλάδα το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.

Πέτρος Κωστόπουλος- Ο οικογενειάρχης εκδότης

Ο νεοέλληνας που όλοι θέλανε να γίνουν. Έξυπνος, όμορφος, πετυχημένος, με γυναίκα, παιδιά, σπίτι στη Φιλοθέη, αυτοκίνητο, εισιτήριο διαρκείας και άποψη για όλα. Από το σουτιέν της Πόλας Καπόλας μέχρι την απομάκρυνση Ρουσόπουλου. Ο opinion leader που ξέρει τη μαγική συνταγή, συμβουλεύει και ταυτόχρονα γνωρίζει μοναδικά όσα λένε οι άντρες μεταξύ τους. Δεν θα διστάσει να δείρει, να δαρθεί, να τσαλακώσει το εγώ του προστατεύοντας τα γιάπικα ιδανικά που πρεσβεύει. Ο καταφερτζής που θα κάνει τα πάντα για να συμβάλλει στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα την οποία την άλλη μέρα, επιτόπου, θα σνομπάρει.

Δημήτρης Χορν- Ο διανοούμενος της εξουσίας

Ο ευγενής, μορφωμένος, ταλαντούχος, διανοούμενος και καλοζωισμένος καλλιτέχνης. Το απόλυτο ίνδαλμα κάθε Έλληνα ηθοποιού. Μποέμ και αριστοκράτης την ίδια στιγμή. Ο άνθρωπος που έφερε την κομεντί στο ελληνικό γίγνεσθαι. Υποδυόταν το φτωχό ζωγράφο με την ίδια φινέτσα που τον χαρακτήριζε και όταν γευμάτιζε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ντελικάτος και απαιτητικός από τον εαυτό του. Χαρακτηριστικό είναι πως όταν δεν έπαιζε καλά ζητούσε συγνώμη από το κοινό την ώρα της υπόκλιση. Απέδειξε περίτρανα πως το ταλέντο δεν είναι κατ’ ανάγκη επαναστατικό και που και που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ευεργετικά από τους εκάστοτε κυβερνώντες.

Θοδωρής Ζαγοράκης- Ο πρωταθλητής

Η αυξημένη μακεδονίτικη τεστοστερόνη τον οδήγησε να κατακτήσει το κύπελλο που δεν πίστευε κανείς σε αυτή τη χώρα ότι θα βλέπαμε ποτέ. Ο μάγκας από την Καβάλα που εκφράζει το πανάρχαιο και πολυφορεμένο και τις περισσότερες φορές άστοχο ρητό «πως εμείς οι Έλληνες άμα θέλουμε όλα τα καταφέρνουμε.» Ο τελευταίος Έλληνας ποδοσφαιριστής που απέδειξε πως περισσότερο από καλός μπαλαδόρος είναι ηγέτης. Το «αθάνατο» παλληκάρι που στάθηκε στο ύψος του εκεί που δεν το περίμενε κανείς, κέρδισε την κοπέλα, βρήκε μια καλή δουλειά και…περάσανε αυτοί καλά και εμείς…

Θανάσης Βέγγος – Ο σύγχρονος Καραγκιόζης

«Όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια», λένε οι γιαγιάδες μας. Ο ήρωας που ενσάρκωνε, όμως, ο Βέγγος είχε μυαλό, δεν του επιτρεπόταν να το χρησιμοποιήσει και έτσι έτρεχε. Ο μικροαστός, μεροκαματιάρης Έλληνας σε όλο του το μεγαλείο. Τα σύγχρονα άγχη και ο αγώνας της επιβίωσης μιας ολόκληρης χώρας σε μια κινηματογραφική φιγούρα, εφάμιλλη με αυτή του Μπάστερ Κίτον και του Τσάρλι Τσάπλιν. Ο άνθρωπος της καρπαζιάς, ο συγκινητικά ευαίσθητος, ο κύριος της διπλανής πόρτας που κάποτε «σκάει» χωρίς, όμως, να τον πάρει είδηση ποτέ κανείς.

Για την Ημερα της Γυναικας vol.1

Θέλοντας να συνεισφέρουμε κι εμείς στον εορτασμό για την Ημέρα της Γυναίκας, ανατρέξαμε στο αρχείο του λατέρνατιβ και βρήκαμε ένα αδημοσίευτο κείμενο που είχαμε γράψει 2 χρόνια πριν για το ελληνικό ...ανδρικό πρότυπο. Σήμερα, το πρώτο μέρος by τερεζος, αύριο vol.2 by τσουλούφης...

THE GREEKS (σε 20 slides)

Δεν είναι οι σημαντικότεροι Έλληνες. Ίσως ούτε οι πιο εμβληματικοί, από τη στιγμή που απουσιάζουν κολοσσοί του πνεύματος και της τέχνης. Αλλά είναι τα πρόσωπα που μας ήρθαν στο νου θέλοντας να σχηματίσουμε το συνεχές που εξελίσσει την εικόνα του δημοφιλούς πρότυπου έλληνα άνδρα. Συμβολικά συνδεδεμένα με τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, εναλλάσσονται στο ελληνικό αρσενικό viewmaster του τελευταίου αιώνα…

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ – Ο ζεν πρεμιέ
Ενσάρκωσε για δυο δεκαετίες (‘60s και‘70s) το απόλυτο αρσενικό είδωλο της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Τόσο καθοριστικό που δύσκολα θα ξεπεραστεί. Λιγομίλητος και δυναμικός, μάγκας και λεβέντης, ευαίσθητος και μοιραίος, «παιδί του λαού» που πρωταγωνίστησε σε μεγάλες εμπορικές επιτυχίες, στοίχειωσε τα όνειρα ντροπαλών κορασίδων, χάρισε σκηνές ανθολογίας (χορεύοντας ΤΟ ζεϊμπέκικο) και διαχρονικές ατάκες («όχι άλλο κάρβουνο»). Μετά αφιερώθηκε στο Εθνικό. Όταν πέθανε στο ΟΑΚΑ σηκώθηκε το πανό "Ωραίος, Μάγκας και Παναθηναϊκός"...

ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ – Ο μπον βιβέρ
Αιωνίως νεανίας, πλούσιος μπον βιβέρ, γυναικάς και πλακατζής ο «Λαμπρουκος» πρόσφερε με τις κωμικές του περιπέτειες διέξοδο στα μικροαστικά όνειρα της Ελλάδας των ‘60s. Αποτελώντας την προσωποποίηση μια φανταστικής ανέμελης ‘swinging Athens’. Αργότερα μεγάλωσε, παράτησε τις κούρσες, έβγαλε τα φιλέτα από το πρόσωπο, σταμάτησε να τραγουδά το ‘Mommy Blue’ κι έγινε ο αυστηρός βιομήχανος πατέρας της Αλίκης Βουγιουκλάκη.

ΑΛΚΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΑΣ – Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη
Ποτέ άλλοτε στην ιστορία του ελληνικού σινεμά μια ταινία, ένας ρόλος, ένας τίτλος δε στιγμάτισαν περισσότερο μια καριέρα. Ο Άλκης Γιαννακάς ήταν η ελληνική απόπειρα αποτύπωσης του ήρωα που ισορροπεί ανάμεσα στην παρακμή και τον υπόκοσμο, με όπλο την ακαταμάχητη γοητεία του. Κάτι σαν αμαρτωλός γιεγιές, γυναικάς, εκμεταλλευτής που γιορτάζει και καίγεται από «Τα μυστικά της αμαρτωλής Αθήνας» πανικοβάλλοντας σε γραφικές σεκάνς την κοινή ηθική.


ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ – Ο κρητικός
Αψύς, «χωριάτης» και περήφανος, ο Ανωγειανός λυράρης κι ερμηνευτής θα αντιπροσωπεύει πάντα το φολκλόρ που δεν μεταφράζεται σε καρτ ποστάλ, αλλά σε αντίσταση και σχεδόν πρωτόγονο πάθος. Αντιδικτατορικό σύμβολο και φωνή της παράδοσης την ώρα που προετοιμαζόταν το νέο κύμα και κυριαρχούσαν τα αντάρτικα. Από τις σπάνιες περιπτώσεις ελληνικής αυθεντικότητας, την οποία συνεχίζει ο αδερφός του Ψαραντώνης.



APHRODITE’S CHILD – Greechedelia
Προφανώς το 1967 που σχηματίστηκαν θα τους έλεγαν «μαλλιάδες», «τεντιμπόιδες», «χίπηδες». Πιθανώς επειδή το σπουδαίο ταλέντο των Βαγγέλη Παπαθανασίου, Ντέμη Ρούσσου, Λουκά Σιδερά (και Αργύρη Κουλούρη) δεν κρυβόταν, να τους κατηγόρησαν για μη στρατευμένη πολιτικά στάση και «ξενομανία». Αλλά, τέσσερις δεκαετίες πριν, σε μια εποχή ασφυκτικής εσωστρέφειας, οι Aphrodite’s Child κατάφεραν να βιώσουν για μια πενταετία τον ροκ ψυχεδελικό αναβρασμό της περιόδου, μακριά από το βαλκανικό χωριό μας. Κι αυτό φάνηκε στις μετέπειτα διεθνείς καριέρες τους.



ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ – Ο ρόκερ
Σίγουρα είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση μετά θάνατον δικαίωσης και μυθοποίησης σε έναν υπερβολικό, σχεδόν γραφικό, βαθμό. Ο Σιδηρόπουλος, όμως, ή έστω η κληρονομιά της ανάμνησής του στα ‘90s, χάρισε στην ελληνική μυθολογία ένα πρόσωπο (κι ένα βίο) αναφοράς για την πολύ πονεμένη ιστορία που λέγεται ελληνόφωνο ροκ. Όμορφός, ποιητής, «καταραμένος», «πρίγκιπας»…



ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ – Ο χρυσοδάκτυλος εμιγκρές
Γεννημένος στο Τζέρσεϊ, γόνος ελλήνων μεταναστών, γύρισε πίσω στην πατρίδα αφού δεν έκατσε το όνειρο του ΝΒΑ. Και δεν άλλαξε μόνο τον ρου της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ, αλλά πέτυχε κάτι πολύ πιο υψηλό. Συμβόλισε την πρώτη μεταπολιτευτική μεγάλη νίκη το 1987. Αναδείχθηκε στον άνθρωπο που ανέβασε την «ψωροκώσταινα» στην κορυφή, έστω κι αν επρόκειτο για κάτι δευτερεύον όπως το μπάσκετ. Όχι κλέβοντας, απλά όντας ο καλύτερος. Ήταν ψυχρός, εκτελούσε κλινικά και δεν έχανε ποτέ τον ψύχραιμο ορθολογισμό του. Κατά κάποιον τρόπο ήταν ο πρώτος εκσυγχρονιστής.



ΠΥΡΡΟΣ ΔΗΜΑΣ – Ο μετανάστης ολυμπιονίκης
Ο μυώδης νεαρός από τη Χειμάρρα κατάφερε με μια κραυγή το 1992 να δώσει στους Έλληνες να καταλάβουν ότι η κοινωνία που είχαν συνηθίσει άλλαζε. Τα σύνορα είχαν ανοίξει και μετανάστες είτε παλιννοστούσαν στη «μαμά πατρίδα» είτε άλλαζαν την πληθυσμιακή της σύσταση. Αμφότεροι διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον κι αντιμετωπίζοντας την καχυποψία διλημμάτων όπως «βορειοηπειρώτης ή αλβανός». Το «για την Ελλάδα» ήταν μια πρώτη απάντηση με ιστορική αξία, ανεξάρτητα αν έχει ξεφτιλιστεί πλέον ο μύθος της dream team στην άρση βαρών.



ΝΤΕΜΗΣ ΝΙΚΟΛΑΊΔΗΣ – Ο τελευταίος σταρ
Ίσως ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα των χαρισματικών (ακολουθεί ο Αλέξης Τσίπρας; ; ετσι νομίζαμε τότε) με την έννοια της εξαιρετικής επικοινωνιακής του ικανότητας. Σπουδαίος ποδοσφαιριστής που επέλεξε να ταυτιστεί με την ΑΕΚ απορρίπτοντας (με το αζημίωτο) επιδεικτικά κάθε άλλον ελληνικό σύλλογο. Ιδεολόγος ποδοσφαιρικός επαναστάτης που ανέλαβε επιχειρηματική δράση και διοικητική θέση για να πέσει σε τοίχο και να κάνει πίσω. Αγαπημένο παιδί του lifestyle, στιλιστικό έμβλημα της τρέντι γενιάς. Πρόσωπο που αν φύγει από το ποδόσφαιρο, μπορεί να πρωταγωνιστήσει παντού, από την τηλεόραση μέχρι την πολιτική.



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ – Ο εθνικός καλλιτέχνης
Κέρδισε δίκαια εκκωφαντική αναγνωρισιμότητα μετά το θρίαμβο της τελετής έναρξης του 2004 και τώρα απολαμβάνει τους καρπούς της σύλληψής του, δουλεύοντας με πολύ ευνοϊκούς όρους και παλεύοντας με μια δυσανάλογη δημοφιλία. Είναι πλέον καλλιτέχνης – «δημόσιο αγαθό» που κανείς δεν αμφισβητεί την αξία του, αλλά σχεδόν όλοι αναρωτιούνται αν εκφράζει μια νέα κυρίαρχη αισθητική ή αποτελεί το τελευταίο άλλοθι του δήθεν. Σε κάθε περίπτωση, απαραίτητος.

...του μπι κοντινιουντ...

Γιατί να ξεκινησεις τωρα το 'Entourage'...

Το Entourage είναι μια καλογυρισμένη αμερικανιά, κάτι σαν αρσενικό αντίδοτο στο Sex And The City, με εξαιρετικές γκόμενες κι άπειρους celebrities που υποδύονται τον εαυτό τους, αποδομώντας τον ανελέητα (πώς θα σου φαινόταν ο Bob Saget του "Αμερική Εδώ Γελάτε" και του 'Full House' να "ομολογεί" πώς του αρέσει να σνιφάρει κόκα από κλειτορίδες;). Αλλά πριν και πάνω απ' όλα έχει τον Ari "motherfuckin' " Gold. Εναν big time, άπληστο, σκληρό, εβραίο, αδίστακτο, καταφερτζή, εύγλωττο χολυγουντιανό μάνατζερ που υποδύεται ασύλληπτα ο Jeremy Piven (ήρωας που βασίζεται στη ζωή/καριέρα του mega Hollywood player Ari Emanuel). Και παρότι αποθεωνει όλες εκείνες τις ματαιόδοξες πλευρές του καπιταλισμού που "πρέπει" να μισούμε, είναι ένα από τους πιο απολαυστικούς ήρωες που έχουμε δει στη μικρή οθόνη. Βρες το τώρα, έξι σεζόν σε περιμένουν. Τσοπ, τσοπ...

τερέζος

Σαββατοκύριακο για Όσκαρ

Και εμείς "κλέβουμε" μια σειρά από φωτογραφίες που έβγαλε το site του New York Mag με θέμα (σε laternative μετάφραση) "εκεί που δεν ξέρεις ποιος είναι ο ηθοποιός και ποιος ο σκηνοθέτης". Δίδυμα σκηνοθετών και ηθοποιών που συνεργάστηκαν (και συνεργάζονται) έχοντας φτιάξει κάτι παραπάνω από μια καλλιτεχνική σχέση... Σήμερα το βράδυ (05/03) πολύ Όσκαρ... Μπας και βγάλουμε κάνα φράγκο στο στοίχημα...

Τζον Λάντις-Έντι Μέρφι
Σέιλς-Κούπερ
Ρον Χάουαρντ-Τόμ Χανκς
Ρίντλευ και Ράσελ
Σπάικ Λι και Ντέντζελ
Τόνι Σκοτ και Ντέντζελ
Ράιτμαν και Μπιλ Μάρεϊ(στους θρυλικούς Γκοστμπάστερς)
Σκορσέζε και Ντε-Ντι Κάπριο
Αφοί Κοέν-Κλούνι
Σόντεμπεργκ-Κλούνι
Άλεν-Φάροου
Σκορσέζε-Ντε Νίρο (και ο μέγιστος Τζόε Πέσι που έχει να εμφανιστεί ουσιαστικά σε ταινία από το 1998)
Κάμερον-Governator
Μπάρτον-Ντεπ (ποιος είναι ποιος;)

δαφνις και χλοη...

Δευτέρα βράδυ και ο Κωνσταντίνος Ρήγος έχει τιγκάρει το Παλλάς για την πρεμιέρα του «Δάφνις και Χλόη». Ξέρεις τώρα: κάμερες, φλας, οι διάφοροι συνήθεις ύποπτοι και οι διάφοροι καλλιτεχνικοί γκουρού αυτής της πόλης. Με το που τελειώνει η παράσταση, τα συναισθήματα σου είναι ανάμικτα με γάλα και γκλαμ mainstreamίλα.

Δεν πρόκειται να σε ζαλίσω με θεατρική κριτική ολόκληρο σεντόνι. Όσο γουστάρω περίεργα και προκλητικά ανεβάσματα παραστάσεων άλλο τόσο δε μπορώ να μην έχεις να μου πεις τίποτα πέρα από την εντυπωσιακή εικόνα. Το στοίχημα είναι, όσο καλούς ερμηνευτές κι αν έχεις, την επόμενη μέρα να μας έχει μείνει κάτι ουσιαστικό. Αν όχι, το έχασες το παιχνίδι.

Μ’ άρεσε:

• Το σκηνικό με το κομμάτι από το ταβάνι του κτηρίου μια άλλης εποχής.

• Η καλύτερη σκηνή της παράστασης με τον μπλε φωτισμό που χόρευαν γυμνοί όλοι οι ήρωες.

• Οι απίστευτοι χορευτές: Μιχάλης Θεοφάνους, Αγγελική Τρομπούκη Μαρκέλα Μανωλιάδου (ειδικά αυτοί οι τρεις), Αντώνης Βαής, Τάσος Καραχάλιος, Κατερίνα Λιόντου, Βαγγέλης Τελώνης, Ιωάννα Τουμπακάρη.

• Η μουσική του Ravel.

• Ο χορός του Δόρκωνα (Θεοφάνους).

Δε μ’ άρεσε:

• Ήταν εντελώς επιφανειακό, ενώ βασίζεται σε μια τόσο καλή ιστορία, έμεινε μόνο στις ωραίες εικόνες και στο εντυπωσιακό σκηνικό.

• Κάποιες χορογραφίες που έχουμε ξαναδεί κι έχουμε ξαναδεί κι έχουμε ξαναδεί σε έργα του Ρήγου…

• Η (ναι μεν τρομερά δυνατή αλλά) χιλιοχρησιμοποιημένη ιδέα του φινάλε.

• Τα κουστούμια των πειρατών και των Νυμφών (με τα λαμέ φορέματα).

• Η «ψυχρή» σκηνοθεσία. Δεν κατάλαβα κανένα πάθος, κανέναν έρωτα, καμία απελπισία, καμία κλιμάκωση ...

στα σχόλια, διαφορετικές απόψεις και battle...

ΚΙΚΗ ΠΑΠ

σε λίγο στο ΑΝ...

κλικ του ενλαρτζ