πριμαβερα 2010 - ολη η αληθεια...

Ήταν η πρώτη μου Πριμαβέρα. Επιτέλους. Το' κάνα κι εγώ το τάμα. Πρέπει να πήρα χαμπάρι το φεστιβάλ γύρω στο 2005. Το 2006 μάλλον δε θα είχα λεφτά. Το 2007 προτίμησα το αλήστου μνήμης Summercase στον ίδιο χώρο. Το 2008 οι σεσημασμένοι Πριμαβερίστας δάκρυζαν στους Portishead κι εγώ βρισκόμουν μερικές εκατοντάδες χλμ. μακριά στη Μαδρίτη για "επαγγελματικούς λόγους". To 2009 περιέπαιζαν την έλξη μου για την Bat For Lashes, στέλνοντάς μου MMS με τη ζεβρέ της φόρμα, ενώ εγώ έπηζα στη γαλλική επαρχία του Κλερμόν - Φεράν χαζεύοντας στο Europavox Festival. Φέτος είχα ορκιστεί, δεν το'χανα. Ακολουθεί όλη η αλήθεια η κυριλέ εκδοχή εδώ (όσο για τις lost in space κακεντρέχειες, απαντάω με μια ερώτηση "ρε συ πώς ηταν οι Wild Beasts; δε θυμάμαι τίποτα", μια έκκλιση εκ μέρους τρίτων για λιγότερο ροχαλητό και μια αποκάλυψη για τηλεφωνήματα στα Πριμαβεράτα Κεφαλονιάς με ατάκες τύπου 'Καλοκαίρι της Αγάπης')...

Η στρατηγική: η φτωχή μου φεστιβαλική εμπειρία με έχει μάθει ότι τα "5 λέπτα εδώ και 3 τραγούδια εκεί", στο τέλος της ημέρας σου αφήνουν μια απόλυτα ημιτελή εικόνα. Σε συνδυασμό και με την έλλειψη εκρηκτικότητας που εμφάνιζε στην αρχή της βραδιάς ο Ανώφελος Πυρήνας με τον οποίο παρακολούθησα τις εργασίες του Primavera 2010, η λογική ήταν "ακούμε, ως επί το πλείστον, ολόκληρα live"...

Οι headliners: Πρώτη βραδιά Pavement. Δεν είμαι μεγάλος fan, άσχετο με την αξία τους. Τότε ασχολιόμουν με άλλα πραγματα και μετά ποτέ δε με τράβηξαν έστω μουσειακά (βλ. Βετεράνους παρακάτω). Όμως δεν μπορώ να μη σημειώσω το σεισμικό anticipation λίγο πριν ξεκινήσουν. Το 'Cut Your Hair' είναι ότι πρέπει για αρχή, οι ίδιοι το διασκεδάζουν ανυπόκριτα, αλλά δεν... Όχι μόνο για μένα, αλλά και για τους hardcore fans που μετά εγείρουν ζητήματα setlist, κλιμάκωσης που δεν ήρθε ποτέ και τέτοια ανάλογα που μαρτυρούν την ομολογία ότι ίσως ήταν καλύτερο να βλέπαμε ένα reunion τους με γκρίζα μαλλιά και την παραδοχή ότι είναι απόμαχοι και όχι στα 40something που ακόμα υπάρχει το youth illusion. Λίγο μετά το 'Silence Kit' πάω γρασίδια...



Δεύτερη βραδιά Pixies. Στο πρώτο σολντ-αουτ της ιστορίας της Πριμαβέρα (35.000 κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι), παίρνουν κεφάλια επιβεβαιώνοντας αυτό. Ο Black ουρλιάζει μπλαζέ, η Kim είναι ακόμα πιο δυσκίνητη με τα επιπλέον κιλά αλλά είναι τόσο καβλωτικό αυτό το 'less is more' παίξιμό της, ξεκινούν με το surf 'Cecilia Ann' και βομβαρδίζουν με τα αστέρια του καταλόγου τους. Όλα προ 1991 (με την εξαίρεση των 'Isla De Encanta' και 'Nimrod's Son' από το ep του '97). Και τι έγινε; Μέχρι το απωθημένο 'Gouge Away' (που δεν είχαμε ακούσει το 2004) κοπανιέμαι, μετά ηρεμώ και απολαμβάνω το κλισέ ανατριχιαστικό sing-a-long φινάλε του 'Where Is My Mind?"μέχρι και 'Head On' από Jesus And Mary Chain διασκευάσαν ρε πούστη, τι άλλο θες;...



Τρίτη βραδιά Pet Shop Boys. Βλέπω όλο το live από το λόφο πίσω από τη μεγάλη σκηνή, ήδη εκστασιασμένος από Liquid, μαζέυοντας δυνάμεις για Orbital και αγνοώντας τον Λάρυγγα που ψάχνει κόσμο για Lee 'Scratch' Perry. Στην "αρένα" 20+ χιλιάδες πανηγυρίζουν. Οι Ανώφελοι πάλι όχι. Ίσως γιατί δεν έχουμε τον Τσάβαλο κοντά, ίσως γιατί εκπληρώθηκε η περιέργεια το φθινόπωρο στο αεροδρόμιο, ίσως γιατί το camp τους ταιριάζει πια περισσότερο σε σπιτικά πάρτι και όχι σε μεγάλες σκηνές...



Ο Θρίαμβος:
Fuck Buttons - εξωσωματική εμπειρία, υπέρβατικά beats, η εκδίκηση του βόμβου, λιβάδια και τσιμέντο, αγάπη και ξέσπασμα, απομόνωση κι αγκαλιές, διεσταλμένες κόρες και διευρυμένη συνειδητότητα, SMS "αυτό δεν είναι λάιβ, είναι καταστροφή", το 'Surf Solar' έναρξη - κάλεσμα στη μυσταγωγία και το 'Bright Tomorrow' μια στιγμή που θα μας ανατριχιάζει για πάντα....



Οι Βετεράνοι: πάντα μεταξύ μέθεξης και καρικατούρας...
- Είδα για πρώτη φορά τους Fall (είναι ανέκδοτο, το ξέρω) και σχεδόν απογοητεύτηκα. Παρότι το φετινό άλμπουμ είναι μια χαρά, ο σκατόψυχος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στη μεγάλη σκηνή. Θέλει κλειστό χώρο, καλύτερη επαφή με το σύνολο του κοινού, ο τύπος δεν είναι big room - είναι μινιμαλιστής κάφρος, όχι διασκεδαστής...


- Στον Marc Almond νομίζω έκατσα κάτι λιγότερο από 150 δευτερόλεπτα, άρα τι να σας πω. Μου μετέφεραν μια ευπρόσδεκτη θεατρικότητα και μια συμπαθητική ατμόσφαιρα (τι μαλακίες σας γράφω...)
- Οι Wire ήταν μια από τις προσωπικές ατραξιόν της Πριμαβέρα. Μέχρι το υπέροχο λάιβ τους δεν έιχα χρησιμοποιήσει ποτέ τη λέξη "στακάτος" σε οποιοδήποτε μουσικό κείμενο. Νομίζω ότι βλέποντας τους ιερείς του concrete punk, κατάλαβα το νόημά της. Παιχταράδες, μάγκες, δεμένοι σε επίπεδο "Μάθε Μπαλίτσα Από Τους Άρχοντες" (ελεεινό spam), ενας Graham Lewis για τον οποίο θα παραμέριζα στο δρόμο ακόμα κι αν τον έβλεπα σε αναπηρικό καροτσάκι κι ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω ποιο ήταν εκείνο το hardcore track με το οποίο έκλεισαν το ετσιθελικό encore τους. Βοήθεια κανείς;
- Δεν είχα προσέξει τις Slits στο πρόγραμμα και είχα ψιλοχαλαστεί που δεν θα της έβλεπα στο Rodeo, δυο μέρες πριν αναχωρήσουμε. Τελικά ξενέρωσα που είδα το καρτούν reggae-punk τους στη Βαρκελώνη, με την Ari Up στα όρια ηρωίδας Αννίτα Πάνια και τα καινούρια μωρά της μπάντας να είναι σαφώς πιο ενδιαφέροντα από 'typical girls' ψευδαισθήσεις...
- Ως ακραιφνής LCD Soundsystem γκρούπι είχα καλά κυκλωμένους τους Liquid Liquid. Τους φοβόμουν όμως. 27 χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, μήπως δεν είχαν τίποτα να πουν πια, παρά μόνο μπορούν να αναφέρονται ως "βασική επιρροή"; Βλέποντας το percussion kit στη σκηνή του ATP ψιλοκαταλάβαινες ότι πάμε για πανηγύρι. Και όντως ο Sal Principato και η παρέα του έστησαν ένα "Διονυσιάκουμ" άνευ προηγουμένου, προκαλώντας ντελίριο στους Ανώφελους (το βιντεάκι με το τρίγωνο είναι instant classic πια). Ο ήχος της ζούγκλας, οι συνηθισμένες παγανιστικές αναφορές, η ποστ-ντίσκο παιγμένη λάιβ, το 'Cavern', η στιγμή που σιώπησε και το μπάσο προσκυνώντας τα κρουστά, το "ΕΕΕ ΑΑΑ ΟΟΟ' του 'Optimo', η ζωντανή (και όχι εγκυκλοπαιδική πια) παραδοχή ότι ο Murphy, οι Rapture, οι !!! και οι φίλοι τους πρέπει να πληρώνουν Liquidοσημο...


- Τους Orbital τους περιμέναμε για θριαμβικό κλείσιμο. Όταν τους είχα δει το 2000 στη βάση του Ελληνικού είχαν σχεδόν αλλάξει τη ζωή μου. Πίθανότα στην Πριμάβερα να ήταν το ίδιο καλοί. Μόνο που έχουν περάσει 10 χρόνια. Και οι ανθρακωρυχικοί φακοί στο μέτωπό τους, δε με εντυπωσιάζουν πια. Άσε που και τους ίδιους μάλλον δεν τους τιμά ότι η κορυφαία στιγμή του λάιβ ήταν όταν σάμπλαραν το 'Heaven Is A Place On Earth" κι έγινε ξαφνικά "Μπερναμπέου" στη Βαρκελώνη. Ήρωες πάντως...

Do Believe The Hype:
- αν πρόκειται για τις ζωντανές εμφανίσεις των Les Savy Fav γιατί ο Tim Harrington είναι άνετα στο top-3 των ζωντανών performers τώρα που μιλάμε. Αυθεντικός καραγκιόζης, ακραία αυθόρμητος (βαψίματα με μπογιές και πασπαλίσματα με ταλκ, εμμονική καταστροφή φωτισμού, αλώνισμα στην αρένα, μονόζυγο στα διαχωριστικά της εξέδρας, κινησιολογικός αυτοσαρκασμός του σουλουπιού του), ο τύπος είναι a league on his own. Οι Νεοϋρκέζοι δεν ανακαλύπτουν καμία Αμερική με τη μουσική τους, αλλά είναι καλή μπάντα κι έχουν τεράστιο παιχταρά κιθαρίστα. Άσε που βλέποντας τον Tim να κοπανιέται στην άκρη της σκηνής των Liquid Liquid και να μπουκάρει στο φινάλε, πρόσθεσα ένα κανονάκι συμπάθειας...


το χέρι από πάνω του είναι δικό μου - στ'αλήθεια, photo by bside

- αν πρόκειται γαι τον θόρυβο των No Age. 2 (+1) άνθρωποι που σου παίρνουν το μυαλό, παίζοντας στα όρια της ωτοασπίδας, αδιαφορώντας για τα ανύπαρκτα φωνητικά, καταστρέφοντας ποπ δομές και με τον Dean Allen Spunt να μη μας αφήνει λεπτό να ξεζαβώσουμε από τον τρόπο που παίζει drums (ενώ ταυτόχρονα "τραγουδάει"). Αξέχαστο το intro με 'Teen Creeps', πλας τα καλύτερα t-shirts του φεστιβάλ που πια φοράει όλη η Αθήνα (το άσπρο για την ακρίβεια)...
- αν πρόκειται για live των Grizzly Bear. Ομολογώ ότι βαριέμαι αφόρητα τα χιλιοπαινεμένα άλμπουμ τους, αλλά το live τους ως "Radiohead των φτωχών" ήταν ευχάριστη έκπληξη. Μπάντα που στη σκηνή τα αφήνει όλα διακριτά, 'everything in its right place' και βγάζει έναν αβίαστο λυρισμό την ώρα που οι κάθε ΧΧ θα τον τσαμπουκαλεύουν αφόρητα. Επίσης, κάθε φορά που θα ξαναπεί κάποιος τον Edward Droste "Σότα Αρβελάτζε" μου χρωστάει ένα 5ευρο...


- αν πρόκειται για τη δημοφιλία των Beach House. Το μακελειό που έγινε στην σκηνή του ATP ήταν πρωτοφανές κι ένα από τα διοργανωτικά λάθη, αφού κανείς δεν περίμενε 10+ χιλάδες "πριμαβερίστας" να τους τιμήσουν. Μάλλον ήταν για την Ray-Ban. Ακούσαμε 10-15 λεπτά, απολαύσαμε το 'Norway' και πήγαμε Wire. Σιγά μη χάσουμε το γάμο για τα συναισθηματικά πουρνάρια που κάνουν secret gigs για τα κορίτσια των φίλων μας...


- για τους Titus Andronicus. Τους είδα πολύ λίγο, δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη, αλλά θέλω πολύ να τους ξαναβρω μπροστά μου. Μου έδειξαν ένεργεια και σωστή live συνείδηση...
- καταχρηστικά θα βάλω τους Cold Cave που τους θυσιάσαμε για μια καλή θέση στους Pixies. Καλές οι εντυπώσεις της μικρής μας επαφής, αμα θες να κάνεις '80s, ε καντο στην εντέλεια με κλεμμένα synth φίλτρα., post - Curtis ερμηνεία και καμπαρντίνα μες στο καταλόκαιρο...

Don't Believe The Hype:
- αν πρόκειται για τους ΧΧ. Η όλη ύπαρξή τους είναι εκβιασμένη κι αυτό με ενοχλεί αφάνταστα. Το τρίο απλά δεν το έχει να "γεμίσει" μια σκηνή σαν το αμφιθέατρο του Ray-Ban και παρά τη "σκηνοθετική βοήθεια" του ψιλόβροχου δεν πάθαμε καμία πλάκα, χωρίς αυτό να σημαίνει πώς ήταν κακοί. Μου τη χάλασαν που δεν έπαιξαν τη διασκευή του 'Teardrops' κι επίσης παρά τις low profile ποζεριές της χοντρής και του κάγκουρα, όλη η μπάντα είναι ο πληκτράς-εφετζής Jamie Smith.


- αν πρόκειται για το συνοθύλευμα αδιαφορίας που λέγεται Big Pink. Όταν έχεις στα χέρια σου το αριστούργημα που λέγεται 'Velvet' και δεν μπορείς να το απογειώσεις συναυλιακά, παράτα το. Το ακούσαμε και φύγαμε...


-...κύριε Τερέζο. Και παρασύρεσαι από την εμμονή σου με το 'I Wanna Kill', ακολουθώντας τους Crocodiles και σνομπάροντας τους Broken Social Scene. Το αυτογκόλ μου. Γιατί οι τύποι από το Σαν Ντιέγκο περνάνε ωραία, έχουν μερικές καλές συνθέσεις αλλά στο λάιβ -παρά τις καλές προθέσεις- είναι μάπα. Ενώ η καναδέζικη κολεκτίβα έσπειρε σύμφωνα με την ελληνική αντιπροσωπεία...



Η dance: δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά η χορευτική μουσική στραβά αρμενίζει...δυστυχώς ή ευτυχώς το indie κοινό, όπως αυτό της Πριμαβέρα, είναι καλό μέτρο για το στάτους της dance σκηνής με την έννοια ότι δείχνει την απήχησή της εκτός του στενότατού πια κύκλου της. Αν εξαιρέσουμε τους υπέροχους Moderat (με το εξαιρετικό dubstepish φινάλε) που θα έπρεπε να είναι η οικονομική υπέρβαση του φετινού Synch, τα υπόλοιπα διανυκτερεύοντα acts ήταν για κλάματα. Ή εγώ γίνομαι γεροξεκούτης πιουρίστας. Γιατί, ΟΚ, ρισπέκτα στον Diplo, αλλά από πότε είναι dance αυτό το πολυεθνικό πανηγύρι που βασίζεται στη M.I.A. (ποια;); Οι Bloody Beetroots Death Crew 77 καταφέραν να συντρίψουν τους Gogol Bordello στην κορυφή του δικού μου live Hall Of Shame όλων των εποχών με ένα γελοίο banging electro με thrash κιθάρες, παιγμένες όμως από σίνθια. Δε γαμιόμαστε λέω εγώ; Κι ο πολυδιαφημισμένος Fake Blood; Το ίδιο κομπρεσαρισμένο μοτίβο κάθε 5 λεπτά μεταξύ των remixes σε La Roux και Little Boots. Θα μπορούσαμε αλλιώς να το λέμε "Πώς τα blogs σκότωσαν την ηλεκτρονική χορευτική μουσική;". Μου έλειψε πάρα πολύ ένας James Holden, έστω ένας Lavelle που τον γουστάρουν και τα indie kids...



Μου είπαν: θεωρητικά ο μουσικογραφιάς πρέπει να ξημεροβραδιάζεται αγκομαχώντας μεταξύ των σκηνών και να είναι εκεί από την έναρξη, παρακολουθώντας με μια χούφτα αρρωστάκια τα άσημα συγκροτήματα ευελπιστώντας στην ανακαλυψη του next nig thing. Ομολογώ ότι απέτυχα παταγωδώς στην κάλυψη αυτού του ρόλου, φτάνοντας το νωρίτερο 7 και κάτι στο Forum και συνήθως περνώντας καμια ώρα χαζεύοντας στα δεκάδες περίπτερα του φεστιβάλ. Άκουσα όμως:
- ότι το λαιβ των Monotonix ήταν πανηγύρι με τους Ισραηλινούς να παίζουν είτε ανάμεσα στον κόσμο είτε στις πλάτες των θεατών
- ότι η μικροτσίκα ορκίζεται στην τιμή των Sleigh Bells
- ότι οι Superchunk ήταν η επιτομή του Πριμαβέρα σπίριτ
- ότι οι Wild Beasts ήταν τρομακτικά βαρετοί το ήξερα
- ότι δεν πρέπει να πήγε κανένας Έλληνας στους Tortoise
- ότι οι Beak ήταν μοτορικά επαρκείς, διασκεδαστικά ανύπαρκτοι ρότζερ δατ
- ότι οι Best Coast ενθουσίασαν τον Βside του urban tropicalia
- ότι δεν μπορείς να είσαι fan των Yo La Tengo αν δεν είδες Condo Fucks δεν είμαι
- ότι οι Japandroids ήταν καταπληκτικοί, ήθελα να τους δω αλλά έπεσα πάνω στον χοντρό των Les Savy Fav
- ότι οι Mujeres (σημαίνει γυναίκες) είναι άντρες
- ότι οι Shellac - μπάντα φετίχ του Πριμαβέρα - τίμησαν και φέτος το εναλλακτικό ψωμί τους
- ότι οι Thee Oh Sees ήταν σπουδαίοι
- ότι ο Chris Keating των Yeasayer (μπορεί να μου πει κάποιος πώς προφέρονται, στη Βαρκελώνη άκουσα τουλάχιστον 5 διαφορετικές εκδοχές) έσπασε τα αρχίδια του κοινού μιλώντας συνεχώς μεταξύ των τραγουδιών...
- ότι ο Tim Burgess ή μάλλον η φράντζα του είναι η απόλυτη χρονοκάψουλα που μας συνδέει με τις baggy εποχές, οι Charlatans δε απέδωσαν τίμια το Some Friendly, some 20 years later...
- ότι οι Wilco φάνηκαν αντάξιοι των προσδοκιών των φανατικών τους
- ότι αν είχα δει τους The Drums θα τους έβαζα στην κατηγορία 'do believe the hype'
- ότι οι Dum Dum Girls την τελευταία μέρα στο Park Miro έπαιξαν μόνο ένα τέταρτο λόγω τεχνικών προβλημάτων


οι Spoon ήταν εξαιρετικοί, απλά δεν ήξερα σε ποια κατηγορία να τους βάλω

Το φινάλε: στο λαιβάδικο Apollo, πρώην καζίνο - το καταλάβαινες από τον εξώστη και τους χαρακτηριστικούς πολυέλαιους. Φτάνουμε κατόπιν σύστασης Πυκνάδα για τον κύριο Jeffrey Lewis και τους Junkyard, τους οποίους αγνοοούμε. Ο τύπος είναι κανονικό "μπάσταρδο του Beck" και μας εκπλήσσει όταν προβάλλει τα κόμιξ που φτιάχνει ο ίδιος σε προτζέκτορα, ενώ παράλληλα τα διηγείται με τους στίχους του. Ειδικά αυτό που έφτιαξε για τον Mark E. Smith και τους Fall ήταν πανέξυπνα σαρκαστικό και κέρδισε τη συμπάθεια της σάλας (#πάνταήθελανατογραψωαυτο). Για δες εδώ ...
Και μετά έρχεται το οριστικό κλείσιμο. Οι Black Lips είναι σε μεγάλες φόρμες επιβεβαιώνουν το απαράβατο R'n'R αξίωμα ότι όσο είσαι καβλωμένος δεν λαθεύεις και στήνουν ένα ωριαίο πάρτι με τρίλεπτα (μάξιμουμ) εφηβικά άνθεμς που προκαλούν ντελίριο στην καταλανική πιτσιρικαρία. Ο King Khan είναι από πίσω και ενισχύει με ύφος pimp το όλο κλίμα και η συναυλία διακόπτεται βίαια γιατί στο 'Bad Kids' ανεβαίνουν 60-70 πάνω στη σκηνή, επιδίδονται σε διαδοχικά stage divings, κάνουν πυραμίδα σηκώνοντας ψηλά τον Jared Swiley, σπάνε πράγματα και δίνουν στο Πριμαβέρα 2010 φινάλε-καρτ ποστάλ...





Un placer, λοιπόν...
Αφιερωμένο στην Calle De Mallorca, επίσημη έδρα της Ανωφελιάδας 2010 υποθέτω ότι θα ακολουθήσει φωτογραφικό ρεπορτάζ από τον τσουλούφη

τερέζος