από την Misirlou Oubliez, http://misirlousingstheblues.bl
Μεχρι τα 18 μου δεν ειχα βγει ποτε βραδυ στην Αθηνα, οριακα πηγαινα σε κατι παρτυ συμμαθητων μου σε σπιτια, παζαρευοντας την ωρα της επιστροφης μου με το τεταρτο. Πιστευω πως δεν ημουν σκατοφλωρος παντως, περισσοτερο η sui generis περιπτωση μιας ημιτρελης χωρις την παραμικρη συνειδηση του εαυτου της. Δηλαδη, να το θεσω και γεωπολιτικα, στις σχολικες εκδρομες δεν καθομουν πρωτο καθισμα με αυτους που ζαλιζονταν και ξερναγαν σαν τα γατια ή θελαν να γλυψουν την δασκαλα, ουτε όμως και γαλαρια με τους uber kewl τυπους που καναν μονιμως χαβαλε ακομα και όταν επεφταν λιγωμενοι κατω από τα γελια απλα βγαζοντας απροσδιοριστους ηχους κλανιας με το στομα. Δυο τρεις σειρες πριν το τελος, τα αστεια που ψελιζα ειτε δεν γινονταν κατανοητα –αυτό δεν εχει αλλαξει και πολύ από τοτε, αλλα μπορει να φταιει ότι δεν είναι και πολύ αστεια τελικα*-, ειτε δεν λαμβανονταν σοβαρα υποψην. Γενικα μπορω να πω με βεβαιοτητα ότι ημουν ενας γραφικος τυπος, αδιαφορη για τα αγορια, ακατανοητη για τα κοριτσια. Μετα εφυγα για σπουδες και όταν γυρισα παλι πισω στο χωριο μου, εβγαλα αμαξι, νομιζω πως επαθα καταθλιψη, ξεπαρθενιαστηκα, ανοιξα blog, πηρα gps και εμαθα την Αθηνα πολύ καλα. Παρολα αυτά, τον πρωτο καιρο που προσπαθουσα να φτασω κεντρο, παντα μα παντα στην Καβαλας μπερδευομουν και εστριβα ένα φαναρι πριν, στην αντιπροσωπειας της Λαντα, το οποιο είναι αδιεξοδο.
Προχτες περνωντας από αυτό το σημειο, θυμηθηκα τι εκανα τοτε και τιμης ενεκεν εκοψα εκει δεξια, και οσο περιμενα να αναψει παλι πρασινο για να ξαναβγω στον κεντρικο, εκανα ρεζουμέ τι τυπος ανθρωπου ημουν καποτε. Και η διαδικασια αυτή, να σου σου ερχεται στο μυαλο ο παλιος εαυτος σου, να ανακαλεις οσα σκεφτοσουν και πιστευες, να ειναι σαν να τα εχει κανει ενας τελειως αγνωστος, και να μουρμουριζεις "ποπο τι μαλακας ημουν τοτε", είναι από τα πιο παραξενα πραγματα που μπορει να συμβουν σε καποιον. Παρεπιπτοντως, ενα άλλο από τα πιο παραξενα πραγματα που μπορει να συμβουν σε καποιον, είναι να προσπαθησει να πιασει την ανθοδεσμη σε Ρωσοποντιακο γαμο εχοντας καταναλωσει ένα μπουκαλι βοτκα Ουκρανιας και την επομενη στιγμη να ξυπνησει σε ένα μπουρδελο στην Τυνιδα αγκαλια με έναν αποφλοιωμενο ανανα και δυο ημικαβλωμενους αλμπινους.
Εκει που θελω να καταληξω αλλα χωρις βεβαιοτητα, είναι ότι και τωρα δεν ειμαι και κανα σπουδαιο ατομο. Ισως παλι και να ειμαι βεβαια, και με ολα αυτα να εδωσα ωραια πασα για το τραγουδι αυτης της εβδομαδας. Γιατι και τοτε και τωρα, Jarvis Cocker γουσταρα να ακουω.
*παραδειγμα τετοιου αστειου: «το ξυλο σε αποχρωσεις του κοκκινου και του μαυρου θα μπορουσε να λεγεται και Στανταλοξυλο.»
4 σχόλια:
ACDC Ρεεεεεεεεεεεεε!
ΥΓ. Εγώ πάντα το παθαίνω αυτό με το flash back.
Το μονο μειον οτι δεν με εδειξε η καμερα για να βγαλω την μπλουζα μου και γω παρολο που ειχα φορεσει το καλο το σουτιεν, αυτο απο το σετακι της πρωτης φορας σεξ με γκομενο.
Έλα ρε γαμώτο!
Το μπλουζάκι που φόραγε ένας τύπος και έγραφε: ΑΡΗΣ, ΚΡΑΣΙ ΚΑΙ ACDC το είδε κανείς?
Δημοσίευση σχολίου