Τέλη τέλι τέλι...

Ζούμε διάφορα τέλη τελευταία. Και είναι η αλήθεια πως επιστήμονες, φιλόσοφοι, θυμόσοφοι και αρθρογράφοι μιλούν για το τέλος που καταφθάνει με διάφορες μορφές στις εκφάνσεις της καθημερινής μας ζωής. Κατ' αρχάς να τονίσουμε πως βιώνουμε το τέλος του φθινοπώρου. Μάλλον αυτό σημαίνει και το τέλος της άνοιξης οπότε οδεύουμε χαμογελαστοί χαμογελαστοί στις δύο αγαπημένες εποχές: Καλοκαίρι και Χειμώνα. Τέλος με τα ανόητα ενδιάμεσα κοτόν μακρυμάνικα από το πουλόβερ στα κοντομάνικα και τέρμα.

Τις προάλλες με την οικονομική κρίση είχαμε απανωτά τέλη: Το τέλος του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το τέλος των golden boys και τελικά το τέλος του καπιταλισμού. Αρχίσαμε πάλι τις συζητήσεις για τον Τρίτο Δρόμο, για τη σοσιαλιστική διεθνή, είπε ο Γιωργάκης μερικά ποιήματα, ο Αλέξης έριξε μια ζεμπεκιά και η Αλέκα το μόκωσε δικαιομένη. Τα ήξερε όλα εξάλλου από πριν. Ο Κώστας από την άλλη κύριος. Έτσι ήρθε έτσι θα φύγει. Τέλος πάντων το τέλος της ελληνικής πολιτικής είναι γνωστό από καιρό. Τώρα αν τις πρώτες ώρες της 5ης Νοεμβρίου θα έχουμε μαύρο και δημοκρατικό πρόεδρο τότε αλήθεια ποιό τέλος θα είναι αυτό;

Χωρίς να γνωρίζουμε τις αληθινές προθέσεις του Μπάρακ Ομπάμα και χωρίς να ξέρουμε αν όντως θα πετύχει αυτά που ευαγγελίζεται ή αν τουλάχιστον θα προσπαθήσει μπορούμε να πούμε μετά -κάποιας- βεβαιότητας ότι ένα καινούριο τέλος θα βιώσουμε. Ελπίζουμε τουλάχιστον. Ο Ομπάμα δεν στήριξε τη ρητορεία του σε πατριωτικά gang bang αλά Αμέρικα. Δεν δήλωσε ότι θα μας ξεκάνει όλους. Δεν είπε πως θα ξεπαστρέψει τους Ιρανούς, θα σκίσει τις σάρκες των Βορειοκορεατών και θα πιει το αίμα των Ρώσων γκαζάδων. Είναι συζητήσιμο το παλικάρι και μπορεί να ξέρει και το άλλο μονοπάτι. Δεν είναι τυχαίο πως και η αριστερά (βάζοντας και την Ελληνική μέσα) κλείνει το μάτι στον Μπάρακ. Αν και συνέχεια (ποτέ δεν ξέρεις;) κρατά τις πισινές της.

Αν και οι Αμερικάνοι την πιπιλάνε την πατριωτική καραμέλα διαρκώς (όπως και εμείς άλλωστε)στην περίπτωση του Ομπάμα συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Στη χώρα που δημιουργήθηκε από μετανάστες πρώτη φορά ένας κατ΄ εικόνα και ομοίωση μετανάστης θα πάρει την εξουσία. Αυτοί που ήταν ξένοι τώρα κυβερνάνε, αυτοί που έπρεπε να φύγουν ή αλλιώς να υπηρετούν τώρα θα υπαγορεύουν την κεντρική πολιτική σκηνή. Δεν θα υπερασπίζονται την πατρίδα του Μπους αλλά αυτή του Μπους ΚΑΙ των μειονοτήτων. Από εκεί κατάγεται εξάλλου ο πρόεδρος. Γιατί όμως τόση επιμονή με το θέμα του πατριωτισμού και της πατρίδας;

Ο νεοσυντηρητισμός των Μπους και Σία βασίστηκε πάνω στις παραδόσεις και τις αξίες. Αυτό που επιτάσσει όμως η υποτιθέμενη αγάπη τους για την πατρίδα και το Θεό τους οδηγεί σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: Διαλύστε όχι μόνο όσους πάνε να μας πάρουν μέσα από τα χέρια αλλά διαλύστε τους όλους! Έτσι! Ο Μπους, ο μπέμπης εξάλλου για να εκλεχθεί έφαγε τα 2/3 της μαύρης κοινότητας της Φλόριδα. Και η μεγάλη πλάκα είναι πως ότι έγινε νοθεία το 2000 είναι κοινά παραδεκτό δίχως (στη μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου)να την πληρώνει κανείς. Όπως και με την παράγκα στο ελληνικό ποδόσφαιρο αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση. Ο Μπους, ο μπέμπης δεν εκλέχτηκε εκείνη την ημέρα αλλά στις 11/9 με το τρομοκρατικό χτύπημα στις Η.Π.Α. και τότε η αγάπη για την πατρίδα διέλυσε τον υπόλοιπο κόσμο και την ίδια του τη χώρα.

Έκανε τις εποχές δύο καταστρέφοντας το περιβάλλον, κατέστρεψε ολόκληρη τη μεσαία τάξη,(την κινητήρια, δύναμη της αγοράς), αποτελείωσε ότι μπορεί να λέγεται διεθνείς κανόνες και δίκαιο. Φυλάκισε, βασάνισε ανθρώπους. Όλα αυτά όμως εν γνώσει πάνω στις αξίες της πατρίδας. Δεν ξέφυγε ποτέ ο μπέμπης! Και τώρα φεύγει και θα τον διαδεχτεί ένας μαύρος. Ένας από αυτούς που -συμβολικα- δεν άφησε να ψηφίσουν το 2000. Αυτό και από μόνο του δείχνει κάτι.


Υ.Γ. Τέλος και ο Ντέμης-Τέλος και ο Ρουσόπουλος. (ακούστε τη σημερινή Ελληνοφρένεια)