Είναι αναμφισβήτητα ο δίσκος της χρονιάς. Με τη λογική του "γεγονότος". Της συζήτησης. Του θορύβου. Των τσακωμών. Των πύρινων άρθρων. Των ύμνων και των αποδοκιμασιών. Και να φανταστείς ότι δεν είμαι οπαδός τους. Αλλά, είναι και ο δίσκος που έδωσε στη χρονιά την απαραίτητη δόση ιδεοληψίας. Με δύο προσχηματισμένα προκατειλλημένα στρατόπεδα. Των followers που μπερδεύουν την προσμονή με την αξιολόγηση. Και των όψιμων haters που ξεχνάνε ότι ο κανόνας που μας απαγορεύει να είμαστε fans μια μπάντας για πανω από 5 χρόνια λέγεται κόμπλεξ. Στα "Προάστεια" θαυμάζω το θάρρος των AF να γράψουν κόνσεπτ άλμπουμ δεδομένου του μεγέθους τους (πια) και του ημερολογίου που λέει 2010. Αναγνωρίζω τη δυνατότητα να διηγούνται ιστορίες που μεγεθύνονται από τις συναισθηματικά επικές ενορχηστρώσεις τους. Παράλληλα, βλέπω ότι και το 2004 (που έλεγες κάτι αρνητικό και σου έριχναν βλέμμα Σπιναλογκα). Όπου δε σε πιάνουν από το λαιμό, μπορούν να καταλήξουν γλυκανάλατοι. Από την άλλη, συμβιβάστηκαν στ' αλήθεια; Μπορεί, αλλά τουλάχιστον στην δική μου αντίληψή δεν υπέπεσαν ακόμα μεσσιανικές τάσεις, άρα αφήνω το "σύνδρομο Bono Must Die" στο συρτάρι. Κι επίσης ποιοι τους κατηγορούν για κορπορατισμό; (Πρώην) Οπαδοί με φορτωμένες πιστωτικές και coffee table books πρώτη μούρη στο σαλόνι; Μπορεί και να νομιμοποιούνται να το κάνουν, ούτως ή άλλως η rock 'n' roll μυθολογία απαιτεί από τα γκρουπ να φτάνουν εκεί που δεν μπορείς εσύ. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το songwriting quality, έχει να κάνει με την παρατεταμένη εφηβεία. Οι AF διατηρούν ανέπαφο το craft και, ναι, πάνε να γεμίσουν στάδια. Έτσι δε (θα) γίνεται πάντα;
arcade fie - month of may (removed under request)
the drums - we used to wait (arcade fire live cover)
(almost famous) οι τίμιοι αγαπημένοι επανακάμψαντες vaselines...απλά
#7: πέρυσι - BLACK METEORIC STAR, st (DFA)/πρόπερσι - SANTOGOLD, st (Downtown/Atlantic)/το 2007 - BIOMASS, Market (Quetempo)/το 2006 - BEIRUT, Gulag Orkestar (Ba Da Bing!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου