Sufisτείες...

Η πόλη σε σύγχυση. Βρέχει, φυσάει, βροντάνε τζαμαρίες, ο δρόμος έχει γεμίσει σκουπιδοσακούλες και στη σκάλα του φωταγωγού νομίζω πως χοροπηδάνε Ορκ και Όρου Χάι... Δεν έχει ταξί, κάποιοι απεργούν και άλλοι περιμένουν το τριήμερο της σάρκας και του έρωτα. Χτες έμαθα πως ένας “κύριος” της Warp κυκλοφορεί και “μοιράζει” το νέο άλμπουμ του Gonjasufi. Βγήκα στο παράθυρο και το πήρα. A sufi and a Killer το όνομα του και θα κυκλοφορήσει στις 8 Μαρτίου του 2010 (δεν ξέρω αν θα το δούμε στην Ελλάδα, ρωτήστε τον τερέζο για αυτά). Χτες στο ραδιοθάλαμο μου εξηγούσε ο συνάδελφος πως “περνάμε στην εποχή του post-dubstep” Τον κοίταζα σαν βλαμμένη αγελάδα (και, φυσικά, συμφωνούσα) γιατί και την κανονική dupstep εποχή, αν και μπορούσα να την εξηγήσω κοινωνιολογικά, δεν μπορούσα να την αφουγκραστώ μουσικά. Μου δημιουργούσε πλήξη. Δεν θα αρνηθώ ότι πλήξη δημιουργούσε και η ίδια η κοινωνία και αυτό με έκανε να παραδεχτώ πως επιτέλους έζησα σαν ένας ώριμος παπάρας και όχι σαν παιδαρέλι τη δημιουργία ενός μουσικού είδους που αντιπροσώπευε την εποχή μου.





To A Sufi and a Killer το ακούω σήμερα όσες ώρες είμαι ξύπνιος. Στο repeat. Δε με νοιάζει να συγκρατήσω τα κομμάτια, να δώσω περισσότερη σημασία σε κάποιο "γύρισμα" ή sample ή να σταχυολογήσω επιρροές, επιδράσεις και υφολογικό στυλ. Θέλω, απλά, να το ακούω μέχρι να με καλέσει η “μαμά δουλειά”, το Lost, το Entourage και το κρεβάτι μου πάλι. Επίσης, δεν με νοιάζει αν είναι φτιαγμένο από υπολογιστές, κλαπατσίμπανα, βιολοντσέλα ή τρομπέτες. Είναι σαν να έχεις το ραδιόφωνο ανοικτό και να παίζει σε μια γωνία ένα ποτπουρί από ήχους πως σου φαίνονται γνωστοί, παλιακοί και μοντέρνοι. Όλα μαζί: Blues, jazz, ρεμπέτικα, ethnic, trip hop, νταμπ-στεπ, lounge, ροκ... Μια γερή δόση μουσικής που πότε τριγυρνάει σε γνωστά κατατόπια και πότε σου κλείνει το μάτι υπενθυμίζοντας σου πως “μη στεναχωριέσαι ρε man! Ωραία πράγματα θα βγαίνουν πάντα”.







Όλη η αλήθεια εδώ.


τσουλούφης