γεια σου γιαννη παλικαρι...

Με τον Μιχαλόπουλο (τον συμπαθή φρεσκολουσμένο κύριο που μας προτείνει δίσκους συνήθως τις Τετάρτες) έχουμε μια ongoing ιδεολογική, ας πούμε, διαφορά. Που αφορά την προσέγγιση των πραγμάτων. Αυτός με κατηγορεί ότι είμαι πολύ ψύχραιμος, δήθεν cool κι απαράδεκτα κυνικός (ίσως επειδή του είχα πει μια φορά ότι "δεν είναι όλοι οι μπάτσοι γουρούνια"). Αν και του εξηγώ ότι πληρώνομαι γι'αυτό. Εγώ πάλι τον κατηγορώ ότι παραείναι οπαδός και μερικές φορές ικανοποιώντας την ανάγκη του αυτή φοράει παρωπίδες και χάνει την κρίση του. Τεσπα, άλλοτε έχω δίκιο, κάποτε έχει άδικο :-) . Στην περίπτωση του Αγγελάκα, όμως, τουμπεκιάζομαι. Το σκεφτόμουν το Σάββατο, ενώ τον έβλεπα να κατσικιάζει και πάλι επί σκηνής, σε μια από τις μετριότερες συναυλίες που έχει δώσει με τους Επισκέπτες στο καινούριο Fuzz. Είναι εκτός συζήτησης το ότι είναι ο ήρωας της γενιάς μας (και μια δυο προηγούμενων κι επόμενων). Αυτό που συνειδητοποίησα βλέποντας έναν ασφυκτικά sold out συναυλιακό χώρο είναι ότι αποτελεί ίσως τη μοναδική δημόσια φιγούρα στην Ελλάδα, στην οποία δεν μπορείς να καταλογίσεις τίποτα (ακόμα κι αν είσαι κατινοκυνικός δημοσιογράφος). Καμία παρέκκλιση από την ειλικρινή πορεία και το καλλιτεχνικό όραμα. Καμία παρέκκλιση από τον ασκητισμό του ρόκερ και την θαρραλέα θέση σε όσα συμβαίνουν.
Ο Αγγελάκας μαζί με τις υπόλοιπες Τρύπες διαχώρισε σοφά τη θέση του και δε συμμετείχε σε εκείνες τις συναυλίες-όπιο του λαού για τον Οτσαλάν και τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία (τότε που ο πιτσιρικάς Νικήτας Κλιντ έκαιγε το αμερικάνικο διαβατήριο και οι Λαζοπουλομαχαιρίτσες έκαναν πλειστηριασμό αντιαμερικανισμού). Τα έχωνε επί σκηνής στη Λιάνα Κανέλλη που ονειρευόταν - ερήμιν τους - συναυλίες με τις Τρύπες στα Ίμια (δε θυμάμαι αν ήταν πριν ή μετά γίνει κομμουνίστρια). Δεν έβαψε τα μαλλιά του για να πηγαίνει σε πάρτι όπως ο Παπακωνσταντίνου, ούτε κυκλοφόρησε σουξεδάκια στη Heaven όπως ο Πορτοκάλογλου. Διέλυσε σε ένα βράδυ τις Τρύπες, δε μας είπε ποτέ ακριβώς γιατί, δε διέσυρε την παρέα και δεν τυμβωρυχεί στην κληρονομιά της (παρότι νέες γενιές 15χρονων ουρλιάζουν σε κάθε λάιβ "ω είναι ωραία στον Παράδεισο") παριστάνοντας τον πάνκη στα 50φευγα (άσχετα αν παραμένει ο ελληνικός ορισμός του). Δεν σταματά να τα χώνει διαχρονικά στον τυχοδιωκτισμό του επίτιμου Διονύση Σαββόπουλου. Δεν πήρε ραδιοφωνική εκπομπή στον σταθμό της Γιάννας, ούτε κάνει εκπομπή αμέσως μετά τον Θέμο και την μπουμπούκα, όπως μας τα χάλασε τελευταία ο Τζιμάκος. Ούτε μια γκέλα ρε παιδί μου που στην τελική φυσιολογική θα ήταν στα 25 χρόνια που μας απασχολεί. 25 χρόνια που κάποιοι τον "ξεπέρασαν" θεωρώντας εφηβικό το μήνυμά του, σατιρίζοντας το παχύ του λάμδα, υποκύπτοντας στην golden boy culture που θεωρεί γραφικό το "σιγά μην κλάψω". Και μένα, ο ελιτισμός που κρύβω (όπως όλοι μας) ενοχλείται όταν βλέπω γύρω μου το περασμένο Σάββατο αρκετό μπουζουκοκοινό (που δεν έχει και πολύ σχέση με τα "ροκ αίμα" του Λυκαβηττού) να περιμένει τα "χιτάκια", συνειδητοποιώτας την ίδια στιγμή ότι ο Αγγελάκας έγινε overground. Όμως του αξίζει απόλυτα. Γιατί δεν πούλησε ούτε σταγόνα της ψυχής του στο διάολο γι' άυτό. Αντίθετα, τον προσκάλεσε στην απομόνωσή του στην Κρήτη να πιουν καμιά τσικουδιά ακούγοντας ριζίτικα με τον Ψαραντώνη...

τερέζος

(μα καλά ποιος είναι αυτός ο) shave us
(τα mixes που στέιλαμε στον rodon fm την περασμένη εβδομάδα)

1η ώρα - τσούλούφης
2η ώρα - τερέζος
(για το tracklist στέιλτε ένα mail στο laternative at gmail dot com)