Οι Γερμανοί δεν θα ξανάρθουν ποτέ...

(ανώμαλες που πίνουν ούρα ταράνδου)

ή αλλιώς κάποια πράγματα που δεν θέλω να ματακούσω για αυτούς.

• το γερμανικό μίνιμαλ, μάξιμαλ και μίντιουμ τέκνο... δεν με αφορά αυτή η σκηνή. δεν αφορά κανέναν. ούτε τον λεωνίδα σέγκα. Καλό είναι και το Ντιτρόιτ. Ας στραφούμε προς τα εκεί...
• δεν θέλω τον Οτο Ρεχάγκελ. Δεν θυμάμαι κανένα euro. Δεν θα παρακολουθήσω το Μουντιάλ. Εκτός αν επαναπροσληφθεί ο Κώστας Πολυχρονίου. Οπότε ευχαρίστως.
• Δεν ξαναβλέπω Alpha. Κοντομηνά αγόρασε τον πίσω και σταμάτα τη γερμανική προπαγάνδα του "Κάτι ψήνεται".
• Delete στους Kraftwerk. Κάψτε τα cd... Φάτε τα βινύλια.
• Αγαπητέ κύριε Λούκο. Μην τολμήσετε να ξαναφέρετε στα άγια αθηναϊκά εδάφη ονόματα όπως: σΆουμπίνε, φουλκσπίνε, πίτερ στάιν και άλλες λοιπές μεταμοντέρνες αηδίες που το μόνο που κάνουν είναι να προσβάλλουν τις αρετές του θεάτρου που ΠΡΩΤΟΙ οι ΕΛΛΗΝΕΣ εξύμνησαν.
• Το Βερολίνο δεν είναι η εναλλακτική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Είναι το μπουρδέλο της Ευρώπης που αρέσκονται να επισκέπτονται ο Θεοδόσης Μίχος και ο Φώτης Βαλλάτος για να βγάλουν τα άρρωστα απωθημένα τους. Τα σπίτια είναι βρώμικα, η ζωή χάλια και οι ποδηλάτες κλάνουν. Ειδικά στο υπερεκτιμημένο Ανατολικό Βερολίνο που ακόμα βρωμάει κομμουνισμός και αρρώστια.
• Οι "Ζωές των Άλλων" είναι ένα κινηματογραφικό σκουπίδι. Δανίκα τώρα δικαιώνεσαι. (Ο Δανίκας για δήμαρχος)
• Όχι άλλη Βαρστααααινερ.... Δεν είναι μπίρα αλλά κόνιο.
• Οι Get Well Soon είναι η χειρότερη μπάντα τον πλανήτη.
• Ο Μπάλακ είναι αδερφή.
• Ο Ντάουμ (προπονητής) κοκάκιας.
• Τα λουκάνικα Φρανκφούρτης είναι προβρασμένα σε νερό που έχει μεγάλη περιεκτικότητα σε άργιλο.
• Όλες οι γερμανίδες μοντέλες είναι τραβέλια.
• Η λουτφχάνσα δεν πάει Καστοριά.
• Ο Σβεν Βαθ είναι μελαχροινός.

Και άλλα πολλά... πάρα πολλά που δεν θα σταματήσω λεπτό να προσθέτω...

ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ.

ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΑΝΕ ΑΔΕΡΦΙΑ.

ΧΤΥΠΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΟΠΛΑ.

ΤΗ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ

Καλό Σαββατοκύριακο.

τσουλούφης

(ευτυχισμένος μακριά από γερμανικά προϊόντα)

Y.P.O.K.R.I.S.I.A.

Αν κρίνω από τις τελευταίες δύο εβδομάδες, αυτή η πόλη στ' αλήθεια διασκεδάζει στο Trashathon και στον Ρακιντζή. "Γιατί κάνει πλάκα". Ας αφήσουμε τον φίλτατο Ηλία που - στην τελική - την κάνει άψογα τη βουτιά στον σκουπιδοτενεκέ (κι εμφανίζει κάθε φορά και νέα διαμαντάκια). Κι ας μείνουμε στον Ρακιντζή.
Σχεδόν όλοι όσοι ξέρω την Παρασκευή ήταν εκεί. Χαρίζοντας στο Gagarin ένα σπάνιο sold-out και στον Νικόλα Τριανταφυλλίδη μια, ακόμα πιο σπάνια, μεγάλη εμπορικά βραδιά. Δεν πήγα, είχαμε λατερνατιβ, αλλά τα έμαθα όλα (όπως άλλωστε όλοι μας - το διανοείσαι ότι ο Ρακιντζής είναι το talk of the town της τελευταίας εβδομάδας; Ξαναδιάβασε την προηγούμενη πρόταση, δες ποια χρονιά γράφει το ημερολόγιο στον τοίχο σου και σε ξαναρωτάω "το διανοείσαι;"). Το ζόρι που τραβάω δεν είναι "ποιοτικό". Στ' αλήθεια πιστεύω ότι τα ποπάκια του Μιχαλάκη είναι τιμιότατα κι αξιοπρεπή. Μόνο που θα στο 'λεγα και το '98 ή το '02 άμα με ρώτουσες. Κάτι που αμφιβάλλω για πολλούς από τους θαμώνες της Παρασκευής.
Το ζόρι που τραβαώ είναι με την υποκρισία της indieλιγκέντσιας. Πού σπάει πλάκα. Πού γιορτάζει την αποενοχοποίηση (τη δικιά της και του Gagarin). Που τελειώνει το live και μετά το κράζει κανιβαλιστικά. "Δεν ξέρω αν ήταν τραγικά ή ωραία", "Κοίτα μωρέ το μαλάκα τον Ρακιντζή που νόμιζε ότι τον αποθεώναμε κιόλας". Ελα ρε, δηλαδή ο μαλάκας ποιος είναι; Αυτός ή εσύ που έδωσες 15€ για να το δεις με την ντεμέκ λογική "so bad, it's good";
"Ρε συ καμία σχέση, για μένα ο Ρακιντζής είναι το καλοκαίρι του '92", μου είπε ο Τσ. που όντως τον γουστάρει όταν φτάσαμε την κουβέντα στο παραπάνω σημείο. Και τότε γιατί ρε γαμώτο όσοι είστε πραγματικοί fans δεν πηγαίνετε να τον δείτε εδώ. Παίζει κάθε Σάββατο κι έχει και παρέα που θα σας αρέσει. Αλλά, στο facebook status της επόμενης ημεράς ταιριάζει περισσότερο κάτι σε στυλ "λιώμα πάλι χθες στο Use" ή "2night YesItDoes @ 6 D.O.G.S.". Είναι πιο hip. Στην περίπτωση του Ρακιντζή θριάμβευσε πάλι η λογική του "ήμουν κι εγώ εκεί". Όπως πάντα, όλα για τα aesthetics και ποτέ για την ουσία ή το αυθεντικό fandom (θα επανέλθω).
"Έλα ρε, ξεκόλλα, αφού ο Ρακιντζής είναι καλτ". Μπλέξαμε πάλι με άγνωστες λέξεις. Στον ίδιο χώρο γίνεται κάθε χρόνο ένα φεστιβάλ που εξαντλεί τα λιγοστά αποθέματα του ελληνικού περιεχόμενου του όρου. Αλλά, εκεί δε σε έχω δει ποτέ, γιατί "αμάν πια με τη μιζέρια να βλέπω βιντεοταινίες και χοντρούς να πηδιούνται". Οπότε μικρέ μου φίλε, αστο κάτω το "καλτ" και γύρνα σελίδα στο Ozon.
Το καταλαβαίνω ότι σε αυτήν την άτσαλη post-ελληνάδικο περίοδο που προσπαθούμε να επαναφεύρουμε το mainstream, εντάσσοντας "εναλλακτικά" στοιχεία, χάνει η μάνα το παιδί και η Athens Voice τη Lifo. Όμως και η αποενοχοποίηση έχει τα όρια της. Το 'guilty pleasure' χάνει τη σημασία του, όταν γίνεται κανόνας. Μπορεί να σου ακούγομαι σαν συντηρητικός ελιτιστής. Μπορεί και να είναι έτσι. Αλλά σόρι όταν θα δω τις λίστες σου στο τέλος της χρονιάς ή το επόμενο ποστ στο μπλογκ σου ή το επόμενο άρθρο σου κοκ. που θα αποθεώνει τη συνεργασία Sparklehorse & Fennesz θα έχω εύλογα το δικαίωμα να σε ρωτήσω: α) γιατί την Παρασκευή δεν προτίμησες να δεις τον δεύτερο στον "Παρνασσό" της Καρύτση (που τίμησε μόνο ο αειθαλής τιτάνας Μιχαλόπουλος) και β) γιατί δεν κάνεις κι ένα αντίστοιχο αφιέρωμα στην δισκογραφία του Μιχάλη (κι αυτός έχει τρανταχτές συνεργασίες - Bonnie Tyler & Ian Gillan); Όμως ξέχασα, "στον Ρακιντζή έκανες πλάκα". Ήσουν εκεί, αλλά ταυτόχρονα "είσαι αλλού". Βαζοντας την αυτοπροϋπόθεση "είμαι υπεράνω". Να το κοιτάξεις αυτό, ο τσουλούφης έχει κάτι καλά κονέ με ψυχαναλυτές...
Άντε για να τελειώνω με το σεντόνι, φυσικά κι αποδέχομαι το δικαίωμα του καθενός να είναι φαν (ποιος είμαι εγώ που θα το απαγορέψω;). Αλλά, το fandom (οφείλει να) ορίζεται από έναν γλυκό ρομαντισμό και όχι μια προσέγγιση "μ' αρέσει γιατί είναι μαλακία/γραφικό/'καλτ' ". Αυτή η κυνικότητα της "πλάκας" είναι που στην πραγματικότητα ξεχωρίζει τους πανηγυρτζήδες από τους "εραστές". Και βλέποντας τόσους πολλούς από τους πρώτους γύρω μου, εύχομαι ολόψυχα "αντε και στον Γιώργο Λιναρδάκη"...

(σκατόψυχος) τερέζος

υγ 1. πιστεύω να αντιλαμβάνεσαι ότι μετά τα €15 που έδωσες στον Μιχαλάκη δε δικαιούσαι να ξαναμιλήσεις για τους αλήτες διοργανωτές που βάζουν ακριβά εισιτήρια...
υγ 2. περιμένω battle στα comments...

(...η ζωή δεν τελειώνει στη ζυγαριά...)

Μονάκριβη («Precious: Based on the Novel 'Push by Sapphire') H Precious είναι μια υπέρβαρη κοπέλα πουμένει έγκυος για δεύτερη φορά από τον πατέρα της κι η μητέρα τής κάνει τη ζωή ανυπόφορη με την απαράδεκτη συμπεριφορά της. Η μόνη σωτηρία είναι το σχολείο, όπου όχι μόνο της δίνεται η δυνατότηα να εκφραστεί αλλά και να μιλήσει για όλα όσα περνάει (που δεν είναι και λίγα). Θα κάνεις κύμα για τις ερμηνείες των Mo' Νique και Gabourey Sidibe που δεν πρόκειται να ξεχάσεις και πολύ εύκολα και η σκηνοθεσία του Lee Daniels αξίζει και με το παραπάνω την οσκαρική υποψηφιότητα. Ενώ θα μπορούσε να βουτήξει μες το μελό και ν’ αρκεστεί σ’ αυτό, είναι ταινιάρα με τα όλα της κι όσο κλάμα θα ρίξεις, άλλη τόση αιδιοδοξία θα σε γεμίσει. .....................................Ψηλά στο Imdb

Ένα άνδρας μόνος (A single man) Το 24ωρο ενός ομοφυλόφιλου καθηγητή που χάνει τον σύντροφο του και προσπαθεί να ξεπεράσει το θάνατο του ψάχνοντας το νόημα της ζωής. Μια παλιά του φίλη προσπαθεί να τον παρηγορήσει ενώ ένας φοιτητής αρχίζει να ενδιαφέρεται γι’ αυτόν. Ο Tom Ford φτιάχνει την πρώτη του ταινία προσέχοντας μέχρι και το τελευταίο μανικετόκουμπο, έχει τρομερή αισθητική και δεν του ξεφεύγει τίποτα από την εποχή των 60’s. Ίσως ο καλύτερος Colin Firth που έχεις δει κι η Julianne Moore γι’ άλλη μια φορά υπέρέχει λόγω «class»...............................Bloody good

Μαίρη και Μαξ (Mary and Max) Ένα 8χρονο κοριτσάκι αλληλογραφεί μ’ έναν 44χρονο που πάσχει από τον σύνδρομο asperger και μεγάλώνουν κατά κάποιο τρόπο μαζί. Και οι δύο φτιαγμένοι από πλαστελίνη, εκείνη ενηλικιώνεται ενώ εκείνος γερνάει αντιμετωπίζοντας τα προβλήματα που τους απασχολούν. Μετά το «Up» άλλη μια ιστορία για τη σχέση ενός μεσήλικα με ένα παιδί, περισσότερο σκοτεινή και λίγο πιο ιδιαίτερη από θέμα τεχνικής. Πολύ συγκινητικό, ατμοσφαιρικό και υποψήφιο να μπει στη λίστα με τ’ αγαπημένα σου animation………………………………….Ψηλά στο Imdb

Στην άκρη του νήματος (In the edge of darkness) Η κόρη ενός βετεράνου του τμήματος ανθρωποκτονιών δολοφονείται κι αυτός προσπαθεί να βρει τι κρύβεται πίσω από θάνατο της. Μαθαίνει όχι μόνο για την κρυφή της ζωή αλλά και για τις περίεργες διασυνδέσεις της κάνοντας έτσι την έρευνα πολύ πιο πολύπλοκη απ’ ότι νόμιζε. Ο Mel Gibson επιστρέφει μετά την κατρακύλα του σ’ ένα πολύ καλό θρίλερ με ωραίο ρυθμό που όμως κάπου έχεις ξαναδεί............................για DVD

Άμα δε σε θέλει - Ένας μουσικός και γεννημένος εραστής είδε έναν ταξιτζή να του αλλάζει τη ζωή και τη μοίρα και δύο δέσμιες της καριέρας και του έρωτα, αφέθηκαν στην πιο τρελή κούρσα της ζωής τους.

Ο Πέρσυ Τζάκσον και οι Ολύμπιοι: Η κλοπή της Αστραπής (Persy Jackson and the Olympians: The lightning thief) Ο Πέρσυ δεν είναι κι απ τα πιο ήσυχα παιδιά αφού δημιουργεί συνέχεια προβλήματα. Κάποια στιγμή μαθαίνει ότι είναι ημίθεος με πατέρα τον Ποσειδώνα και τότε ξεκινάει η περιπέτεια: Ο Δίας τον κατηγορεί ότι του έκλεψε την αστραπή του που είναι πολύ ισχυρό όπλπ ικανό να προκαλέσει καταστροφές και τότε ο Ολύμπιοι Θεοί έρχονται στον 21ο αιώνα για μια μεγάλη μάχη. Δεν το ‘χω δει αλλά πειράζει που δε με πείθει καθόλου και προτιμώ τον Harry;

point system - The winner is... (Αριστούργημα), Ψηλά στο imdb (Πολύ καλή), Bloody good! (Καλή), για DVD(μέτρια), Cut! (Κακή), στα προσεχώς μας (θα το δούμε)

ΚΙΚΗ ΠΑΠ

Οικονομικό hangover

Ζούμε τραγικές στιγμές. Τραγικές στιγμές παραλογισμού. Η χώρα χρεοκοπεί στα διεθνή ταμπλόιντς, ο Πρωθυπουργός εμφανίζεται σε κάθε φωτογραφία του πιο θλιμμένος και από τον Ρόμπερτ Πάουελ στον Ιησού τον Ναζωραίο (του Τζεφιρέλι) και οι “Ελληνίδες, Έλληνες” νομίζουν πως η χώρα είναι το μαύρο πρόβατο του ευρωπαϊκού στάβλου. Για άλλη μια φορά ο λαός μας αφυπνίζει τα γνωστά του κόμπλεξ που σε μια μερίδα του πληθυσμού επιβάλλουν να τραγουδήσουν once again το “Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει” και σε μια μικρότερη να βάλει την ουρά κάτω από τα σκέλια, να πέσει σε ένα μίνι λήθαργο, ύστερα να εμφανιστεί πάλι στο προσκήνιο και να αποζητήσει όπως ο “άσωτος υιός” μια δεύτερη ευκαιρία. Κοιτώντας λίγο αποστασιοποιημένα αλλά όχι αναίσθητα την κρίση, εγώ και το τσουλούφι μου, μαζέψαμε κάποιες σκέψεις... Ήρθε η ώρα λοιπόν:

Γιατί όλοι οι εταίροι μας μας κουνάνε το δάκτυλο; Γιατί όλα τα μέσα εξωτερικού μας χλευάζουν; Η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους είναι αποτέλεσμα των αποτυχημένων και εγκληματικών επιλογών της πολιτικής ηγεσίας του τόπου (επί σειρά ετών); Φυσικά αλλά πάνω απ' όλα είναι η αδυναμία της Ένωσης να διασφαλίσει ίσες ταχύτητες για τα μέλη της. Αν δουλέψουν όλοι οι Έλληνες μαζί για 365 μέρες 24/7 είναι ζήτημα αν θα καταφέρουν να πλησιάσουν το μισό Α.Ε.Π της Γερμανίας. Που θα εργαστούν; Στον τουρισμό; Στα πλοία; Στα έργα; Θα γίνουν ποδοσφαιριστές; Πόσες επενδυτικές ευκαιρίες δίνει άραγε η Ελλάδα; Ακόμα και αν τρώγανε στις 8 και κοιμόντουσαν στις 12 και όχι στις 12 ώστε να κοιμηθούν στις 3 (μια από τις αιτίες της κρίσης που διεπίστωσε ο ασυναγώνιστος πολιτικός νους Καρατζαφέρης) δεν έχουν κάπου να εργαστούν ώστε να δημιουργήσουν μια ανταγωνιστική οικονομία σε σχέση με αυτή της Γαλλίας. Και εδώ που τα λέμε, από τις χώρες της Ε.Ε., καμιά δεν το έχει. Κοιτάξτε τον κατάλογο και θα καταλάβετε.

Η Ε.Ε. δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι Ένωση αν δεν ενωθεί πολιτικά. Και δεν είναι Ένωση. Το μόρφωμα αυτό αν θέλουμε να υπάρξει θα πρέπει να έχει μια κεντρική διοίκηση και κάθε χώρα να είναι περιφέρεια της. Με τη δική της σημαία και τα δικά της φαγητά αλλά όχι με τους δικούς της μισθούς, τους δικούς της μεσάζοντες και τη δική της νομοθεσία. Αυτά οφείλουν να είναι συνολικά. Το ξέρω ότι ξενίζει ( η εθνική κυριαρχία και άλλα τέτοια θα ακουστούν) αλλά δεν είναι κάπως παράδοξο ένας δάσκαλος στο Λουξεμβούργο να αμείβεται όσο 15 Έλληνες;- δεν είναι ανάγκη ν' αναφέρω άλλα παραδείγματα, υπάρχουν και οι σχετικοί πίνακες-. Όλοι πρέπει να χάσουν την βόλεψη τους. Και όχι για να σωθεί η Ελλάδα να πρέπει ν' αγοράσει φρεγάτες από τη Γαλλία; Μετά που θα “σκάσει” η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Βουλγαρία τι θα γίνει; Θα αγοράσει Audi από τη Μέρκελ; Με τι λεφτά αγοράζουμε τις “βαρκούλες”; Με αυτά που μας δάνεισαν... Και πάλι πάμε από την αρχή... Αν μας αφήσουν να “πέσουμε” δεν θα είναι εξαιτίας των αποτυχημένων (που είναι) ελληνικών πολιτικών αλλά και του συστήματος της Ένωσης που βασίζεται στο δόγμα: “όλο και πιο πολλοί για να τα φάνε στο τέλος οι χοντροί.” Με τις εκάστοτε “φρεγάτες”!

Αυτή δεν θα έπρεπε να είναι και η διαπραγματευτική θέση του Πρωθυπουργού; Ναι! Και εκεί θα ταίριαζε η ρητορεία “όλοι οι Έλληνες μια γροθιά και θα τον “φάμε” το βασιλιά” που έχει πείσει το 67% των Ελλήνων να βλέπουν στο Γιώργο Παπανδρέου (τον “Γιωργάκη” που λέγαμε παλιά και χασκουγελούσαμε) τον μεγάλο σωτήρα του έθνους. Αλλά ο αξιότιμος κύριος Πρωθυπουργός δε μπορεί να τα πει όλα αυτά. Ανήκει, βλέπετε, στη μερίδα που έχει την ουρά στα σκέλια (που λέγαμε παραπάνω). Γιατί; Παραθέτω μερικά από αυτά που δε μπορεί να (μας) εξηγήσει:

1. που πήγαν τα λεφτά από τους δανεισμούς; που πήγαν τα λεφτά από τα κονδύλια; που πήγαν τα λεφτά γενικότερα;

2. γιατί πληρώσαμε τόσο ακριβά τους ολυμπιακούς; Γιατί τα περισσότερα έργα δεν έγιναν ενώ τα πληρώσαμε;

3. γιατί το κράτος έχει γίνει παρακλάδι των κομμάτων; γιατί όλες οι κυβερνήσεις τα τελευταία... αμέτρητα χρόνια.... μην έχοντας που να βάλουν τα “παιδιά” τους, τα βάζανε στο δημόσιο δημιουργώντας συνέχεια υπηρεσίες που δεν καλύπτουν καμία ανάγκη. Για παράδειγμα γιατρούς δεν έχουμε την ώρα που τη θέση “συμβούλου για θέματα γαστρονομίας της πέρας Αγιάχνης” μπορεί να γίνει και η κουτσή Μαρία;

4. γιατί “κρύβαμε” τ' αληθινά νούμερα;

5. γιατί το κράτος δεν μπορεί ν' αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή και βάζει τον πολίτη ν' αγοράσει δώδεκα φακέλους και να μετράει μόνος του τις αποδείξεις;

6. γιατί τα περισσότερα δημοσιογραφικά μέσα ζουν από την κρατική διαφήμιση που "αλλάζει" έντυπα ανάλογα με την κυβέρνηση;

Και άλλα ευχάριστα ερωτήματα που συγγράφουν το ευτυχισμένο σενάριο της μεταπολίτευσης. Χρηματιστήριο, ζίμενς, Βατοπέδι, εξοπλισμοί και πάει λέγοντας...

Τι διαλέγουμε; “Βάζουμε πλατούλα, αγαπούλα” και δε λέμε κουβέντα και αν μας κόψουν τον 12ο μισθό περιμένοντας, όμως, να δούμε πως κάποιος από τους πολιτικά ιστάμενους θα φάει και μια βουρδουλιά στον ποπό; Ή παίρνουμε απόφαση πως πρέπει να αλλάξουμε ρότα σαν κοινωνία, ν' αντιληφθούμε όλοι τι σημαίνει “συνέχεια στο κράτος”, να απαιτήσουμε κάποιος να ελέγξει την ακρίβεια σε αυτή τη χώρα και ν' ανακαλύψουμε όλοι μαζί τους ενόχους; Καλό! Το άλλο με τον Πόντιο και το Γερμανό και τον Αρμένιο το ξέρετε; Τίποτε από τα δύο δε γίνεται. Οι παθογένειες της χώρας συναντούν αυτές τις Κοινότητας και κάνουν καλή παρέα. Σαν αυτά τα βράδια που καταλήγουν στο Jokers και μετά σε ένα άδειο κρεβάτι. Ξυπνάς το πρωί με πονοκέφαλο, αναρωτιέσαι για ποιο σκοπό έγιναν όλα αυτά και γιατί κατέληξες πάλι με άδειο πορτοφόλι... Το άτιμο το spread σαν το hangover είναι.

τσουλούφης

υ.γ. οι editors διασκεύασαν το feel good inc των gorillaz. Δεν ξέρω πόσο "feel good" θα σας δώσει αλλά ταιριάζει απόλυτα στη "feel good" φάτσα των Ελλήνων πολιτικών τις τελευταίες ημέρες.

jazzie b in da house....

...μερικά πράγματα που έμαθα χθες στη red bull music academy από τη διάλεξη του jazzie b (του μεγάλου τυπά από την Antigua που μαζί με τον nelly hooper προμήθευαν τα beats στους soul II soul - τους λονδρέζους αναμορφωτές του βρετανικού r'n'b εκεί πίσω στα τέλη των '80s)...
- Μη φοβάστε να κάνετε λάθη. Μερικές φορές πληρώνονται (με την καλή έννοια). Όπως όταν είχαμε αρνηθεί να εμφανιστούμε στην τηλεόραση επειδή ήθελαν η βοκαλίστριά μας, Caron Wheeler. να κάνει play-back. Όλοι μας θεωρούσαν τρελούς που κλοτσήσαμε τέτοια ευκαιρία, μετά από λίγες εβδομάδες βρεθήκαμε στο νο.1...
- Η μουσική βιομηχανία δεν έχει κανόνες, ότι κι αν κάνεις μάλλον το έχει σκεφτεί κάποιος άλλος, επομένως δε χρειάζεται να φοβάσαι τίποτα. Υποστήριξε την ιδέα σου...
- Όταν κάναμε το μπαμ στα mid - 80s στη Βρετανία έβλεπα τη media list που μας έδινε το management της δισκογραφικής. Αλλά παντού υπήρχαν συνεντεύξεις, πουθενά φωτογραφίσεις. Κανένα περιοδικο δε μας έβαζε στο εξώφλλο γιατί είμαστε "πολύ μαύροι". Μόλις πήγαμε στην Αμερική μας θεωρούσαν πάνκηδες γιατί φορούσαμε φανταχτερά avant-garde ρούχα
- Το 1990 τρέξαμε μια μεγάλη περιοδεία στις ΗΠΑ. Στο crew συμμετείχαν πάνω από 100 άτομα, ο μάνατζερ σε κάθε πόλη με παρακαλούσε να αφήσω κάποιους. Μερικούς τους είχα πάρει μαζί γιατί είχαν απλά ωραίο όνομα, όλοι όμως το θυμούνται όταν μου τηλεφωνούν για τα γενέθλιά μου
- Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι μακροχρόνια τις εταιρείες, γι'αυτό αγόρασα πίσω τα δικαιώματα του καταλόγου μου, ήθελα να ελέγχω τη χρήση τους"

...τα υπόλοιπα και άλλα πολλα, συντομα στο λατερνατιβ, σημερα 22.00-00.00 υποστηριξτε τον τσουλουφη, είναι μόνος...

μα καλα ποιος ειναι αυτός ο (shave us)
soul II soul - back 2 life (12inch mix) είναι το πρώτο βιντεοκλιπ που θυμαμαι από το MTV η η μόνη μου ανάμνηση από το mega top;


τερεζος

Sufisτείες...

Η πόλη σε σύγχυση. Βρέχει, φυσάει, βροντάνε τζαμαρίες, ο δρόμος έχει γεμίσει σκουπιδοσακούλες και στη σκάλα του φωταγωγού νομίζω πως χοροπηδάνε Ορκ και Όρου Χάι... Δεν έχει ταξί, κάποιοι απεργούν και άλλοι περιμένουν το τριήμερο της σάρκας και του έρωτα. Χτες έμαθα πως ένας “κύριος” της Warp κυκλοφορεί και “μοιράζει” το νέο άλμπουμ του Gonjasufi. Βγήκα στο παράθυρο και το πήρα. A sufi and a Killer το όνομα του και θα κυκλοφορήσει στις 8 Μαρτίου του 2010 (δεν ξέρω αν θα το δούμε στην Ελλάδα, ρωτήστε τον τερέζο για αυτά). Χτες στο ραδιοθάλαμο μου εξηγούσε ο συνάδελφος πως “περνάμε στην εποχή του post-dubstep” Τον κοίταζα σαν βλαμμένη αγελάδα (και, φυσικά, συμφωνούσα) γιατί και την κανονική dupstep εποχή, αν και μπορούσα να την εξηγήσω κοινωνιολογικά, δεν μπορούσα να την αφουγκραστώ μουσικά. Μου δημιουργούσε πλήξη. Δεν θα αρνηθώ ότι πλήξη δημιουργούσε και η ίδια η κοινωνία και αυτό με έκανε να παραδεχτώ πως επιτέλους έζησα σαν ένας ώριμος παπάρας και όχι σαν παιδαρέλι τη δημιουργία ενός μουσικού είδους που αντιπροσώπευε την εποχή μου.





To A Sufi and a Killer το ακούω σήμερα όσες ώρες είμαι ξύπνιος. Στο repeat. Δε με νοιάζει να συγκρατήσω τα κομμάτια, να δώσω περισσότερη σημασία σε κάποιο "γύρισμα" ή sample ή να σταχυολογήσω επιρροές, επιδράσεις και υφολογικό στυλ. Θέλω, απλά, να το ακούω μέχρι να με καλέσει η “μαμά δουλειά”, το Lost, το Entourage και το κρεβάτι μου πάλι. Επίσης, δεν με νοιάζει αν είναι φτιαγμένο από υπολογιστές, κλαπατσίμπανα, βιολοντσέλα ή τρομπέτες. Είναι σαν να έχεις το ραδιόφωνο ανοικτό και να παίζει σε μια γωνία ένα ποτπουρί από ήχους πως σου φαίνονται γνωστοί, παλιακοί και μοντέρνοι. Όλα μαζί: Blues, jazz, ρεμπέτικα, ethnic, trip hop, νταμπ-στεπ, lounge, ροκ... Μια γερή δόση μουσικής που πότε τριγυρνάει σε γνωστά κατατόπια και πότε σου κλείνει το μάτι υπενθυμίζοντας σου πως “μη στεναχωριέσαι ρε man! Ωραία πράγματα θα βγαίνουν πάντα”.







Όλη η αλήθεια εδώ.


τσουλούφης

...lost laternative...

...oρεκτικό για το σημερινό λατέρνατιβ (22.00-00.00) που θα ασχοληθεί με την πρεμιέρα του 6ου και τελευταίου τίτλου, της σειράς με την οποία φάγαμε τα νιάτα μας...
κι επιδή έχουμε συζητήσει δεκάδες φορές "γιατί μας αρέσει", "ποιος είναι ο αγαπημένος μας ήρωας", "πόσες λογοτεχνικές αναφορές έχει" κτλ. σήμερα θέλουμε να είμαστε χρηστικοί...μαζί μας θα είναι ο Μήτσος Αντωνίου (ο ειδικός μας αναλυτής περί tv), θα μιλήσουμε με καμμένους losties που δραστηριοποιούνται ιντερνετικά (και όπως καταλαβαίνετε είναι σε αναμμένα κάρβουνα) και φυσικά θέλουμε τη συνεισφορά σας με συμπεράσματα, θεωρίες, απορίες τύπου "είναι ο αλενατόρε νικολό ο άνθρωπος με τα μαύρα μετά την τεσσάρα στον ΠΑΟΚ;" ...

σας περιμένουμε εδώ
laternative@skai.gr
στο διπλανό cbox
και στο "πες την άποψή σου" του skai.gr...

γεια σου γιαννη παλικαρι...

Με τον Μιχαλόπουλο (τον συμπαθή φρεσκολουσμένο κύριο που μας προτείνει δίσκους συνήθως τις Τετάρτες) έχουμε μια ongoing ιδεολογική, ας πούμε, διαφορά. Που αφορά την προσέγγιση των πραγμάτων. Αυτός με κατηγορεί ότι είμαι πολύ ψύχραιμος, δήθεν cool κι απαράδεκτα κυνικός (ίσως επειδή του είχα πει μια φορά ότι "δεν είναι όλοι οι μπάτσοι γουρούνια"). Αν και του εξηγώ ότι πληρώνομαι γι'αυτό. Εγώ πάλι τον κατηγορώ ότι παραείναι οπαδός και μερικές φορές ικανοποιώντας την ανάγκη του αυτή φοράει παρωπίδες και χάνει την κρίση του. Τεσπα, άλλοτε έχω δίκιο, κάποτε έχει άδικο :-) . Στην περίπτωση του Αγγελάκα, όμως, τουμπεκιάζομαι. Το σκεφτόμουν το Σάββατο, ενώ τον έβλεπα να κατσικιάζει και πάλι επί σκηνής, σε μια από τις μετριότερες συναυλίες που έχει δώσει με τους Επισκέπτες στο καινούριο Fuzz. Είναι εκτός συζήτησης το ότι είναι ο ήρωας της γενιάς μας (και μια δυο προηγούμενων κι επόμενων). Αυτό που συνειδητοποίησα βλέποντας έναν ασφυκτικά sold out συναυλιακό χώρο είναι ότι αποτελεί ίσως τη μοναδική δημόσια φιγούρα στην Ελλάδα, στην οποία δεν μπορείς να καταλογίσεις τίποτα (ακόμα κι αν είσαι κατινοκυνικός δημοσιογράφος). Καμία παρέκκλιση από την ειλικρινή πορεία και το καλλιτεχνικό όραμα. Καμία παρέκκλιση από τον ασκητισμό του ρόκερ και την θαρραλέα θέση σε όσα συμβαίνουν.
Ο Αγγελάκας μαζί με τις υπόλοιπες Τρύπες διαχώρισε σοφά τη θέση του και δε συμμετείχε σε εκείνες τις συναυλίες-όπιο του λαού για τον Οτσαλάν και τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία (τότε που ο πιτσιρικάς Νικήτας Κλιντ έκαιγε το αμερικάνικο διαβατήριο και οι Λαζοπουλομαχαιρίτσες έκαναν πλειστηριασμό αντιαμερικανισμού). Τα έχωνε επί σκηνής στη Λιάνα Κανέλλη που ονειρευόταν - ερήμιν τους - συναυλίες με τις Τρύπες στα Ίμια (δε θυμάμαι αν ήταν πριν ή μετά γίνει κομμουνίστρια). Δεν έβαψε τα μαλλιά του για να πηγαίνει σε πάρτι όπως ο Παπακωνσταντίνου, ούτε κυκλοφόρησε σουξεδάκια στη Heaven όπως ο Πορτοκάλογλου. Διέλυσε σε ένα βράδυ τις Τρύπες, δε μας είπε ποτέ ακριβώς γιατί, δε διέσυρε την παρέα και δεν τυμβωρυχεί στην κληρονομιά της (παρότι νέες γενιές 15χρονων ουρλιάζουν σε κάθε λάιβ "ω είναι ωραία στον Παράδεισο") παριστάνοντας τον πάνκη στα 50φευγα (άσχετα αν παραμένει ο ελληνικός ορισμός του). Δεν σταματά να τα χώνει διαχρονικά στον τυχοδιωκτισμό του επίτιμου Διονύση Σαββόπουλου. Δεν πήρε ραδιοφωνική εκπομπή στον σταθμό της Γιάννας, ούτε κάνει εκπομπή αμέσως μετά τον Θέμο και την μπουμπούκα, όπως μας τα χάλασε τελευταία ο Τζιμάκος. Ούτε μια γκέλα ρε παιδί μου που στην τελική φυσιολογική θα ήταν στα 25 χρόνια που μας απασχολεί. 25 χρόνια που κάποιοι τον "ξεπέρασαν" θεωρώντας εφηβικό το μήνυμά του, σατιρίζοντας το παχύ του λάμδα, υποκύπτοντας στην golden boy culture που θεωρεί γραφικό το "σιγά μην κλάψω". Και μένα, ο ελιτισμός που κρύβω (όπως όλοι μας) ενοχλείται όταν βλέπω γύρω μου το περασμένο Σάββατο αρκετό μπουζουκοκοινό (που δεν έχει και πολύ σχέση με τα "ροκ αίμα" του Λυκαβηττού) να περιμένει τα "χιτάκια", συνειδητοποιώτας την ίδια στιγμή ότι ο Αγγελάκας έγινε overground. Όμως του αξίζει απόλυτα. Γιατί δεν πούλησε ούτε σταγόνα της ψυχής του στο διάολο γι' άυτό. Αντίθετα, τον προσκάλεσε στην απομόνωσή του στην Κρήτη να πιουν καμιά τσικουδιά ακούγοντας ριζίτικα με τον Ψαραντώνη...

τερέζος

(μα καλά ποιος είναι αυτός ο) shave us
(τα mixes που στέιλαμε στον rodon fm την περασμένη εβδομάδα)

1η ώρα - τσούλούφης
2η ώρα - τερέζος
(για το tracklist στέιλτε ένα mail στο laternative at gmail dot com)