...movietalking...

Είδα το Avatar το περασμένο Σάββατο. Πιο πολύ για να μπορώ να συμμετέχω στην κουβέντα και όχι τόσο από δέος μπροστά στο "εργο ζωής" του James Cameron κτλ. (που by the way κατηγορείται για ρατσιστικές προεκτάσεις στο τελευταίο hype debate που χαράσσει τον δρόμο για τον συντριπτικό υπερκερασμό τον 230 εκ. δολλαρίων που κόστισε). Στο προηγούμενο ποστ της Κικής, ο panos αναρωτιέται στα σχόλια "γιατί να το δει;". Γιατί πρέπει, λέω εγώ. Γιατί είναι το αρτιότερο - κατασκευαστικά- εγχείρημα που προετοιμάζει για τη νέα μορφή των blockbusters, για την επόμενη μορφή της μαζικής κινηματογραφικής διασκέδασης. Αλλά, για την ώρα αυτό που έχει σημασία είναι η διαφορετική κινηματογραφική εμπειρία που προσφέρει (άσχετα αν υποψιάζομαι ότι ελάχιστες - στα όρια της καμίας - αθηναϊκές κινηματογραφικές αίθουσες μπορούν να την υποστηρίξουν). Το τελετουργικό. Η προσμονή του "μεγάλου" που δημιουργεί το hype. Η κοινωνική διάστασή του. Τον τελευταίο καιρό πιστεύω ότι το cinema είναι το τελευταίο (μοναδικό;) μέρος που μπορώ να ηρεμήσω. Χωρίς υπολογιστή, τηλέφωνα, μηνύματα κτλ. και με τον προσχηματικό στόχο της προσήλωσης στην οθόνη. Στο Avatar δεν ισχύουν όλα αυτά. Γιατί μοιάζει με πάρτι. Ποπ κορν, giant coke, τετριμμένα αστειάκια για τα 3D γυαλιά, αναμενόμενες ατάκες "ζαλίζομαι", γηπεδικός σχολιασμός της πλοκής, κανιβαλισμός του "οράματος". Κουβέντες μεταξύ αγνώστων, χάχανα, φιλοσοφικές διαπιστώσεις κομμωτηρίου "οι κακοί τελικά είναι οι άνθρωποι", σερβιρισμένη στο πιάτο η αναγωγή σε καουμπόιδες-ινδιάνους... με 8-9 ευρώ in a cinema near you. Και ζητώντας συγγνώμη από όλα τα ασιατικά δημιουργήματα όλων των εποχών, αυτός είναι ο ορισμός της κινηματογραφικής μαγείας ως κοινωνική εκδήλωση...


Χθες το βράδυ, γυρνώντας από την εκπομπή, ξαναείδα το I Want You του Michael Winterbottom. Και θυμήθηκα τον ανατριχιαστικό μινιμαλιστικό ρεαλισμό του βρετανού σκηνοθέτη, την εκπληκτική θολή φωτογραφία της μιζέρης low life στο ψαροχώρι Hastings (by the way εκεί ζει τώρα αυτός), τον εγκλωβισμένο πιτσιρικά που εμπιστεύεται περισσότερο τους ήχους από τα λόγια, την κάβλα Luka Petrusic να "ερμηνεύει" το υπέροχο 'Killer 80' των Rare που ψάχνω και δεν βρίσκω από το πρωί, την κλιμάκωση του δράματος με τη φωνή του Elvis Costello και το τυπικά low budget/κυνικά απότομο φινάλε. Δεν κάνω σύγκριση με το παραπάνω. Η διαφορά ταινιών σαν το Avatar με ταινίες σαν το I Want You είναι όση και του μεγέθους των δύο εικόνων του παρόντος ποστ. Είναι η διαφορά του πρότζεκτ με το φιλμ. Και ζητώντας συγγνώμη που παράβλεπω την καθοριστική θέση που θα λάβει στο pop culture timeline το "παιδί" του Cameron (ας ελπίσουμε να τον πουν επίσημα George Lucas jr. να ξεκαβλώσει), πάντα η εσωτερική δύναμη αυτών των καταραμένων φιλμ θα με συγκινεί περισσότερο. Κι ας μη μιλάω με κανέναν όταν τα βλέπω...

(μα καλα ποιος ειναι αυτος ο) shave us (ένα κομμάτι για καθένα από τα παραπάνω)
juno reactor/don davis - mona lisa overdrive δεν είναι από το Avatar, είναι το κομμάτι που συνοδεύει εκείνο το παγανιστικό rave στη Zion του Matrix Reloaded ... και είναι αλήθεια ότι με τόσο φλούο χρώματα στον πλανήτη Pandora, νόμιζες σε κάτι φάσεις ότι ήσουν σε πάρτι sunrise zone...τρανς νοτ ντεντ :-)
elvis costello & the attractions - i want you εντάξει από τις τόσες φορές που το έχετε παίξει σε γκόμενες έχει καταντήσει πιο κλισέ κι από "11 αυτοί, 11 εμείς", οπότε προτείνεται η strip χρήση που κάνει στο φιλμ ο Alesandro Nivola...αρκεί να το ξεκινάτε από το 57ο δευτερόλεπτο...

τερέζος