...ζωή στο σαλόνι...(ξανά)

Υπό Ομηρία


Τώρα που οι άνθρωποι δεν ξέρουν πως να βγάζουν λεφτά.

Τώρα που η νομιμότητα καταλήφθηκε από τους οργανωμένους στρατούς της μαφίας.
Τώρα που οι άνθρωποι ωθούνται στην παρανομία, ως το μόνο πλαίσιο που μοιάζει να έχει απομείνει ελεύθερο από κάθε έλεγχο.
Ίσως να είναι πρωτοφανής η πραγματικότητα του να δουλεύεις και να μην μπορείς να ζήσεις από τη δουλειά σου. Κι αφού κάτι λείπει από τον έναν, κάτι θα περισσεύει από τον άλλον. N’est pas?

[Στο Καραβάν Σαράι του Παυλίδη ο ήρωας-γεωργός όταν επιστρέφει από την πόλη –στην οποία ήταν πρόσφυγας– πίσω στο χωριό του, καταλαμβάνεται από μανία: καίει τα χωράφια του για να πεινάσει η πόλη που δεν παράγει τίποτα στ’αλήθεια. Καταστρέφει τον εαυτό του για να εκδικηθεί αυτούς που τον εκμεταλλεύονταν και τον κορόιδευαν συστηματικά. Αυτοπυρπολείται μόνο και μόνο για να κάψει τους υπόλοιπους. Μια εκδίκηση της γυφτιάς]

Με πόσα να δουλέψεις; Τι δουλειά να κάνεις; Τι να παράγεις; Πώς να συναγωνιστείς άλλες παραγωγές που στηρίζονται σε εργάτες ρομπότ;

[Πρόσφατα, ο πρόεδρος της Κίνας συμφώνησε με αυτόν της Αμερικής πως κοινός εχθρός είναι ο «προστατευτισμός». Τι σημαίνει «προστατευτισμός»; Η προστασία που παρέχει κάθε κράτος στους πολίτες του, εν προκειμένω η προστασία της εγχώριας παραγωγής ώστε να υπάρχει μια κάποια αυτάρκεια. Ο πρόεδρος της Κίνας συμφώνησε με αυτόν της Αμερικής πως οι υπόλοιποι πρέπει να μείνουν απροστάτευτοι. Απέναντι τους. Για να μονό-πουλήσουν τους εξαρτημένους]

Σκέψου την οικονομική δραστηριότητα να χωρίζεται σε δύο τομείς: έναν νόμιμο, έναν παράνομο. Αυτός της νομιμότητας σε δένει χειροπόδαρα εκβιαστικά να δουλεύεις με ευτελές αντίτιμο, είτε να είσαι έμπορος παράσιτο, ή πρωτόγονος γεωργός. Με λίγα λόγια, η νόμιμη οδός είναι αυτή του υπαλλήλου, ενώ το εμπόριο καταλήφθηκε από γίγαντες που δεν τους νοιάζουν ακόμα τα κάθε λογής «ψιλικατζίδικα»: τα ρέστα δικά σου! (τώρα βέβαια αρχίζουν να μας ζητάνε και τα ρέστα και εμείς δεν μπορούμε παρά να παίξουμε τα ρέστα μας). Τα υπόλοιπα δηλαδή. Ασφυξία. Αν θες να ξεφύγεις μόνος δρόμος είναι η παρανομία, η οποία δεν έχει πλέον να κάνει σε τίποτα με την ανηθικότητα (ποιός θα την επικαλεστει; Αυτοί που ξεγέλασαν την «πλέμπα» με το χρηματιστήριο, ή οι άλλοι που την εξαπάτησαν με τα δάνεια και τις πιστωτικές, σαν άλλες χάντρες σε άλλους ιθαγενείς;), αλλά κυρίως με το γεγονός του ότι ως παράνομη, δεν έχει ακόμα καταληφθεί από την ιερή συνεργεία του κράτος με τους συνεργάτες-γίγαντες που κάποιοι αποκαλούν «συμφέροντα». Παρόλο που τη θέση των παράνομων τοκογλύφων πήραν οι νόμιμες τράπεζες, της λέσχης το καζίνο, του στοιχήματος ο ΟΠΑΠ («ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό»), είναι προφανές πως το Ζάρα δεν μπορεί να πουλήσει ναρκωτικά, το ΙΚΕΑ δεν μπορεί να γίνει κλεπτάποδόχος και το Media Markt δεν μπορεί να γίνει μαστροπός. Προς το παρόν.

***

Δεν είναι αυτό μια κάποια δικαιολόγηση των μεσαζόντων και των παραγόντων. Δεν είναι η δικαίωση του λαμόγιου. Είναι απλά μια πιθανή εξήγηση τους ως φαινομένο των καιρών. Ο μεσάζοντας στέκεται στη μέση γιατί δεν έχει που αλλού να πάει. Είναι το παράσιτο βρωμερών θεσμών και άλλων μικροσυστημάτων. Υπό αυτή την έννοια, οι ορδές των παραγόντων που πολλαπλασιάζονται σαν μικρόβια ανάμεσα, σαν μικρόβια που βρίσκονται σε ρωγμές ραγισμένων πιάτων, θα συνθλίψουν αυτά ανάμεσα στα οποία στέκονται. Τα τέρατα που γεννιούνται στις ρωγμές των καθαρών και απροσπέλαστων συστημάτων θα δώσουν μια, και θα τα σπάσουν όλα. Και ποιος τότε δεν θα χαμογελάσει έστω και λίγο με αυτό το θέαμα της καταστροφής που θα έχει εκπληρωθεί σαν μιαν ακόμα εκδίκηση της γυφτιάς;

17/01/10

Η Ζωή στο Σαλόνι