- Οι αθώοι δεν έχουν τίποτα να κρύψουν!
- Γιατί, ξέρεις τι ψάχνουν;
(Max Gergeiger, 1962)
Ο νέος υπουργός Προστασίας του Πολίτη – του πρώην Δημοσίας Τάξης και του μελλοντiκού υπουργείου της Αγάπης (cf. Όργουελ) - παραδέχτηκε πως έχει πολλούς φίλους αντιεξουσιαστές και αναρχικούς, όπως τον πρόεδρο του κόμματος που έχει ήδη δηλώσει αντιεξουσιαστής στην εξουσία. Ο υπουργός έβαλε στόχο μια «δημοκρατική και φιλική Αστυνομία προς τον πολίτη». Παράλληλα, προανήγγειλε «επιστροφή του θεσμού του αστυνομικού της γειτονιάς» και αμέσως ξεκίνησε το έργο του δείχνοντας πως μερικές φορές τα λόγια είναι περιττά. Έτσι χθες το βράδυ έστειλε εκπροσώπους από όλες τις δυνάμεις ασφαλείας συγκροτημένους σε μια ομάδα των 400 στα Εξάρχεια για τσάι και συμπάθεια. Αυτοί θα ήταν και οι αστυνομικοί της γειτονιάς. Των Εξαρχείων Αφού αρχικά πλησίασαν σε κυκλική διάταξη περικυκλώνωντας την πλατεία Εξαρχείων, άρχισαν να στέκονται σε κάθε γωνία ώστε να αρχίζουν να κάνουν νέους φίλους. Το σχέδιο αυτό δεν ευοδώθηκε, αφού δεν τους πλησίαζαν ούτε καν τα πρεζάκια για τράκα, τα οποία μάλιστα άρχισαν κάπως καθυστερημένα και ταλαίπωρα να απομακρύνονται άτακτα σαν ζόμπι από τον χώρο. Στη συνέχεια θέλησαν να αυτοσυστηθούν στους περίοικους και τους περαστικούς κάνοντας αυτοί τελικά την πρώτη κίνηση. Και πάλι κανείς δεν σταματούσε στις παρακλήσεις τους να γνωριστούν και έτσι άρχισαν να καρφώνουν με τα μάτια όσους τους φαίνονταν και οι καταλληλότεροι για γνωριμία, και γιατί όχι για μια μακροχρόνια φιλία. Όλοι όμως συνέχισαν να τους αγνοούν. Άρχισαν τότε να διεκδικούν αυτό που τους έταξε ο υπουργός τους και να τραβολογάνε κόσμο να τον γνωρίσουν. Κάποιες στιγμές που οι περαστικόι έτρεχαν, επενέβαιναν και τα υπόλοιπα όργανα της αστυνομίας και με φράσεις όπως «έλα εδώ ρε μουνί», ή «πιάστον τον πούστη, πάει να φύγει» κατάφεραν να μαγκώσουν κάμποσους για νέες φιλικές γνωριμίες, αλλά δεν ήταν αρκετοί. Το φιλικό κάλεσμα, ως οριστική ελπίδα λύτρωσης από την υπαρξιακή αυτή μοναξιά των σωμάτων ασφαλείας, είχε αρχίσει να γίνεται παράφορο, και η απελπισία είχε αρχίσει ήδη να σχηματίζεται στα πρόσωπα τους κάτω από τα λευκά κράνη. Κατάλαβαν πως με τους περαστικούς θα έπρεπε να κυνηγηθούν. Άσε που οι περαστικοί περνούσαν, κάπου πηγαίνανε δηλαδή και πώς να τους απασχολήσεις και να τους πείσεις να σου αφιερώσουν λίγο χρόνο. Γι’ αυτό το λόγο τα σώματα συντάχθηκαν υπέρ των επισκέψεων στα τοπικά μπαρ και καφενεία όπου σύχναζαν οι νέοι. Μπαίναν μέσα σε ομάδες των 30 με εκπροσώπους φυσικά όλων των σωμάτων, από ασφαλίτες μέχρι και δελτάδες μαζί με τα παπάκια τους. Φεύγοντας και θεωρώντας πως είχαν γίνει αρκετά αρεστοί έδωσαν ραντεβού στο παρκάκι της Ναυαρίνου για ξενύχτι και κουβεντούλα, γιατί όχι, μέχρι πρωίας. Δυστυχώς τα παιδιά τους στήσανε. Έφυγαν κατά τις 2.30 φανερά στεναχωρημένοι από την αποτυχία της προσέγγισης και ασφάλισαν τα όπλα τους.
* Τώρα που ονόμασαν την επιδρομή μπάτσων στα Εξάρχεια «επιχείρηση σκούπα», εξοργίστηκα. Όχι μόνο από την έκφραση καθ’αυτή, αλλά από τη σχέση λέξεων και νοήματος. Πιο πολύ από όταν αναφερόταν στους μετανάστες. Δεν είναι αστείο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου