Οι συναυλίες είναι σαν τις μεταγραφές. Όσο μεγαλύτερο το όνομα (και η τιμή του εισιτηρίου ή το κόστος της αγοραπωλησίας) τόσο μεγαλύτερες οι προσδοκίες. Σχεδόν πάντα υπερβολικές. Γιατί ενώ εσύ περιμένεις ο παίκτης να αποδειχθεί ένα μείγμα Μαραντόνα, Σκούφαλη και Κακά ή η μπάντα να σου δώσει το live της δεκαετίας, της ζωής σου, της ιστορίας, για τον μεν πάικτη δεν είναι παρά ένας ακόμα προορισμός καριέρας - για τη δε μπάντα σχεδόν ποτέ δεν είναι κάτι παραπάνω από μια ακόμα στάση της τουρνέ. Τι μένει; Η επίκληση στο φιλότιμο και τον επαγγελματισμό. Χώρίς το πρώτο ο Ριβάλντο δε θα έπαιρνε τέσσερις κούπες στα τέσσερα χρόνια του στην Ελλάδα (συνυπολογίζω και του Βάλνερ), χωρίς τον δεύτερο ο Τρεντ Ρέζνορ δε θα μας έδινε αυτό το οργιαστικό λάιβ των NIN χθες το βράδυ (στην κορυφή του ποστ το 'Hurt' έτσι όπως έκλεισε κατανυκτικά τη βραδιά)
Απέχω πολύ από το να χαρακτηριστώ ορκισμένος φαν των ΝΙΝ. Ούτε έχω όλους τους δίσκους, ούτε ξέρω όλους τους στίχους. Αλλά ήταν και για μένα απωθημένο το να τους δω από κοντά. Όπως ήταν όνειρο ζωής για τους σχεδόν 4-5.000 που ανέβηκαν στους βράχους. Μια κοπέλα όσο έπαιζε - ντάλα μεσημέρι - ο Alec Empire, μου είπε "αφού δεν πρόλαβα τον Σάμιουελ Μπέκετ, τουλάχιστον ας δω αυτόν". Ο αυτός ήταν ο Τρεντ. Ο μεγαλοφυής μπούλης που μας ξετίναξε με το πιο ανυπόκριτο λάιβ που έχω δει ποτέ. Χωρίς ανκόρ. Χωρίς αγαπουλίτσες, αστειάκια και τσιτάτα τύπου "περνάω πολύ ωραία, είστε το καλύτερο κοινό κτλ.". Ο τύπος δεν ήρθε να σε κολακεύσει. Γνωρίζοντας ότι ήταν η πρώτη του φορά στην Αθήνα (και πιθανότατα η τελευταία) δεν έδωσε τίποτα λιγότερο από το 100%. Κι όταν μιλάμε γαι ΝΙΝ αυτό είναι απόλυτα αρκετό. Με μια εξαιρετική μπάντα (τι μπασίστας ήταν αυτός), με ένα σετ επίσης όχι λαϊκίστικο (έλειψαν αρκετά χιτάκια - συμπεριλήφθηκαν weirdo στιγμές) και με τρομακτικές κορυφώσεις. Ίσως κορυφαία στιγμή τα διαδοχικά 'Survivalism' και 'The Hand That Feeds', ίσως το επικό 'Head Like A Hole', σίγουρα κάθε φορά που ο Τρεντ ασχολούταν με τα πλήκτρα. Τελευταίο συμπέρασμα: αν η μπάντα έχει εμμονή με τον ηχητικό περφεξιονισμό (κάτι που σίγουρα συμβαίνει με τον Ρέζνορ) και ζορίσει κάπως τους έλληνες τεχνικούς τότε παύει η δικαιολογία "δεν ξέρουμε να στήνουμε ήχο στην Ελλάδα" και καταλήγουμε στο χθεσινό ηχητικό υπερθέαμα...
Και μια κουβέντα για τους Jane's Addiction. Την ώρα που έπαιζαν κάποιος με ρώτησε, δηλαδή "πώς θα χαρακτήριζες αυτή τη μουσική;" και η απάντηση "poser rock" ήρθε αυθόρμητα. Για τα φοβερά κιθαριστικά ποζεριλίκια του μικρού θεούλη Dave Navarro και για την εν γένει παρουσία του Perry Farrell. Οι περισσότεροι τον είπαν Φλωρινιώτη, εγώ επέμεινα στο Πέτρος Φλόρφιλερ χωρίς μπούκλες...Δυνατοί, έπαιξαν λίγο αλλά τα έδωσαν και μας άφησαν την κραυγή του Farrell 'Athens Let Me Lick Your Pussy'... (στο video το 'Jane Says' με το οποίο έκλεισαν κι αυτοί)
(μα ποιος είναι τελικά αυτός ο) shave us
NIN - the hand that feeds (DFA remix)
NIN - dead souls (joy division cover)
MGMT - closer (live NIN cover)
aloha
ΠΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου