synch outro - rock in athens

Ωραίο τριήμερο - όπως πάντα...

Το φετινό Synch ήταν φτωχό πλην τίμιο. Ήταν φανερή η απουσία ενός ονόματος - κράχτη (απ' ότι κατάλαβα τον ρόλο αυτό έπαιξε ο Mulatu Astatke), αλλά αρκετά τα ενδιαφέροντα πράγματα, τα καινούρια, τα "παραγνωρισμένα", αυτά που τελικά μας ικανοποίησαν και άφησαν άλλη μια χρονιά την άισθηση ενός forward φεστιβάλ και όχι ενός αθροίσματος από live. Και κάτι ακόμα, από το Λαύριο είχε να επιτευχθεί τόσο πολύ η αίσθηση του club μετά τα live και μέχρι τα ξημερώματα...

πάνω

- Ο Squarepusher - να μιλήσουμε απλά ... γάμησε μανούλες. Τέτοια λάιβ απόδοση του drum 'n' bass στα όρια του drone δεν έχουμε ξαναδεί. Ασύλληπτος μπασίστας με πολύ καλό drummer για παρέα - ήταν (και κυριολεκτικά) το πιο δυνατό act που ξέσκισε τα αυτιά μας. Όντως δύσκολο και κάποιες στιγμές κουραστικό, αλλά προσωπικά μια ανάμνηση που άξιζε τη θυσία των Junior Boys.
- Οι Fujiya & Miyagi. Εντάξει, ήμουν θετικά προκατειλημμένος, αλλά το λάιβ τους ήταν εξαιρετικό, δεμένο, πανέξυπνα στημένο, πάντα στα όρια μεταξύ kraut και funk...περνούσες καλά ρε παιδί μου. Και δε σταματούσες να κουνιέσαι. Ο ορισμός του εξαιρετικού δεύτερου ονόματος για ένα φεστιβάλ.
- Το σούπερ εγκεφαλικό techno set του Caribou. Λιγοι το τίμησαν, μισό το πρόλαβα ... εντελώς τελείως trippy
- Ο εξαιρετικός κύριος Matthew Herbert και η 17μελής big band του. Αδικημένος από την ώρα και, ίσως, τον χώρο (μακάρι να τον βλεπαμε π.χ. στο Badminton). Σπουδαίο λάιβ μεταξύ φρι τζαζ και σουίνγκ, με τον "παράφρονα" ηγέτη να διασαλεύει την τάξη με τέκνο εφέ.
- το λίγο - αλλά πειστικό - που είδα από τον Hudson Mohawke, το old skool show (με όλη τη σημασία της λέξης) των 3 Chairs και οι A Mountain Of One (ΑΜΟ για τους άσχετους) - μελαγχολική ψυχεδέλεια σε πολύ λάθος ώρα

κάτω

- οι Aeroplane ... έχουμε ακούσει εξαιρετική gay μουσική στο παρελθόν, αλλά τόσο αδιάφορα φλώρικη ποτέ. Ούτε electro, ούτε disco, ούτε indie dance (όπως με κορόιδευε ένας νεαρός σε όλο το fest), ένα ξενέρωτο σετ με αποκλειστικό καταναλωτή ανίδεους hipsters
- τα καραγκιοζιλίκια του Mathew Jonson ... μάγκα ή το κάνεις το encore ή οχι ... κι επίσης δεν είσαι 18χρονος πρωτοεμφανιζόμενος στο Κιάτο για να έχεις βγεις τελείως κομμάτια και να παίζεις στο τέρμα παραμορφώνοντας τον ήχο
- ο Mulatu Astatke - όχι γιατί δεν ήταν καλός, αλλά γιατί ήταν τόσο αφόρητα βαρετό (τουλάχιστον για μένα) αυτό το μονότονο τέμπο / πάλι καλά που ήρθε βεβαια (προβλήματα βίζας μέχρι τελευταία στιγμή)
- εγώ που μπερδεύτηκα κι έχασα τον Bug - όχι ότι με χάλασε ο σούπερ ΝΤΕΙΒΙΝΤ - αλλά όσο να΄ναι δεν βλέπουμε κάθε μέρα τον Kevin Martin
- η τσιχλόφουσκα των Teenagers. Και οι Friendly Fires ίδια απάτη είναι, αλλά τουλάχιστον το λάιβ τους ίδρωσε όλη την Τεχνόπολη

This is my truth, tell me yours στα comments (να τσακωθούμε και λιγάκι)...

Κλείνοντας πάμε 24 χρόνια πριν, το ΠΑΣΟΚ μόλις έχει κερδίσει τη δεύτερη τετραετία και λίγο πριν ολοκληρώσει το καταστροφικό πολιτιστικό του έργο αποθεώνοντας την κουλτούρα του σκυλάδικου έχει μια αναλαμπή. 'Rock In Athens', 26-27 Ιουλίου στο Καλλιμάρμαρο, αφόρητη ζέστη, επεισόδια, πέτρες στον Boy George, Depeche Mode, Clash, Cure, Talk Talk, Stranglers, ασύλληπτο line - up για την εποχή, η Μελίνα να μιλάει με τη μαμά της Nina Hagen, 90.000 κόσμος (;) και τρία βιντεάκια απο τηλεοπτική εκπομπή στην ΕΡΤ 2. Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς για το ντύσιμο, τις διψασμενες φάτσες, τα άμάνικα των μπράβων και πάνω από όλα τό απερίγραπτο σπικάζ του ρεπορτάζ. Απολαύστε ελεύθερα...







Αλόχα
ΠΜ