Ο θάνατος ορόσημο της εποχής μας. Τα σύγχρονα ποπ είδωλα, δυστυχώς κάπως έτσι ήσυχα καταρρέουν. Ο κόσμος τους, όμως, αντιστρέφοντας το στίχο του T.S. Eliot, έτσι τελειώνει μέσα στην ησυχία των υπνωτικών και τον κρότο των media. Δεν υπάρχει status στο fb που να μη μιλά για τον Jackson, δεν υπάρχει ειδισεογραφικό δίκτυο που να μην έχει πρώτο θέμα το θάνατο του. 26 χρόνια μετά το Τhriller ο Michael είναι πάλι νούμερο 1. Μόνο που δεν είναι εδώ για να το ζήσει...
Σ.Δ.
Φαντάζομαι με αηδία τις αγιογραφίες των επόμενων ημερών. Το φωτοστέφανο που θα σκεπάσει την υπερπροβληματική προσωπικότητα, τις παιδοφιλικές σκιές, την "απόκρυψη" της δημιουργικής εξαφάνισης από το Dangerous του 1991 κι έπειτα. Τους λαϊκιστές DJs που θα του αφιερώσουν μια γύρα. Τους μαλάκες στο fb που θα τον "αποχαιρετήσουν" με στάτους αισθητικής Γιάννη Πλούταρχου. Αλλά, δεν μπορώ να ξεχάσω το καλοκαίρι του 1988 που ζήτησα από τη μάνα μου να μου βρει επειγόντως μια κασέτα του Bad. Τις ατέλειωτες πρόβες στο moonwalking μπροστά στον καθρέφτη. Την "αποκήρυξη" όταν ανακάλυψα τους Guns' N' Roses. Τη συνειδητοποίηση του πόσο σπουδαίος υπήρξε όταν "τον ακουγα" σε άλλα "μαύρα". Το χαμόγελο όταν έφτασε πέρυσι στα χέρια μου η χρυση έκδοση της 25ης επετείου από το Thriller. Αρα, μοιραία κι εγώ θα βάλω άυριο ένα για τον Wacko και τα μοναχικά παιδικά καλοκαίρια στη Στρώμη...
Π.Μ.
1 σχόλιο:
Καλέ εγώ ξέρεις πόσες πρόβες είχα κάνει στο σαλόνι? Αμέτρητες. Και με μικρόφωνο και χωρίς.
Γιατί βέβαια, με είχε γράψει η μαμά μου να πάω στην οντισιόν που θα έκανε τότε για το χορευτικό της συναυλίας του στην Ελλάδα μαζί με άλλα 500 παιδάκια...
Και μενα με πιασε τσιρλιπιπί εκείνη τη μέρα (έτσι γίνεται όταν θέλω κάτι πολυ) και δεν μ΄άφησε να πάω. Και πλάνταζα εγώ το καημένο, απαρηγόρητο!
Α.Μ.b.
Δημοσίευση σχολίου