Ξέρεις, είναι και που έλειπα, και γύρισα ξαφνικά και ενθουσιάστηκα με την κατάσταση εδώ. Αυτήν που βρήκα με τα αμέτρητα αφισάκια των λάιβ, με τις 2000 εγγραφές στο μάισπέις, με έναν γενικό ας πούμε αναβρασμό. Ψιλοχαμός εδώ που τα λέμε σε σχέση με τον πενταετή μεσαίωνα που πέρασε η Αθήνα. Ήταν τότε που καθημερινή στις 4 το μόνο που έπαιζε ανοιχτό και κοντά στα σύνορα, ας πούμε του δήμου, ήταν ένα κωλάδικο στην Πανόρμου. Αλλά και αυτό μπόμπες είχε. Ναι. Παίζει κίνηση. Και γενικά θεωρώ πως βγήκαμε κάπως από το τούνελ για κάμποσο καιρό ακόμα. Οπότε με μια τέτοια χαρά γούσταρα αυτή την κάβλα που όλοι παίζουν μουσική. Πάλι. Πάμε-λίγο-ρε-παιδί-μου και τέτοια. Και θα το πώ τώρα γιατί αλήθεια το νομίζω και δεν θα το ξαναπώ ποτέ, και ορκίζομαι γι αυτό, κάτι πολύ καλό θα βγεί από όλο αυτό και θα γουστάρουμε όλοι. Του πούστη. Μοιάζει λίγο με το ευρωμπάσκετ η φάση. Όλοι μπάσκετ. Και τσούπ, να και οι μπασκετμπολίστες.
Με τους σκυλάδες και τους τραγουδιστές και με πίστα και μπουζούκια και τέτοια γενικά δεν έχω κάποιο ιδεολογικό πρόβλημα. Ας πούμε πως δεν με ενοχλούν αυτοί καθ’ αυτοί. Οπότε δεν θα μπω τώρα στα άλλα που με ενοχλούν. Τα «περί» και τα τριγύρω. Και η αλήθεια είναι πως με την είσοδο των φέιμ-στόρι, άρχισα να σέβομαι ειλικρινά, Γονίδη, Άντζελα, εντάξει με τον Μαζωνάκη έχω και ένα πάθος, ακόμα και Καρρά. Και σε καμμιά περίπτωση δεν το λέω αυτό σε στιλ «cult». Άλλο και αυτό το «cult»: ο χρυσός μηχανισμός απενοχοποίησης (των κόμπλεξ). Όχι. Καμμία σχέση. Όλοι αυτοί, αυτοί οι παλιοί ας πούμε, έκαναν 20 χρόνια πίστα. Στον παλιό Διογένη έπρεπε να έχεις γράψει χιλιόμετρα, να τα λες κάθε βράδυ, και όχι μόνο να αντέχεις στα απίστευτα που συμβαίνανε σε αυτά τα μαγαζιά, αλλά να δείχνεις και ευτυχής και άνετος, και άρχοντας. Και εκεί που ο άλλος παίρνει τα παράσημα του -έχει πασχίσει στην πίστα με το να χέρι να κρατάει το μικρόφωνο και με το άλλο να πιάνει γαρύφαλλα, και με το τρίτο να τα πετάει πίσω, να μιλάει, να τα λέει, να χαιρετάει, και γενικά να επιτελεί ένα πολυμήχανο δράμα ΚΑΘΕ βράδυ- τσουκ! δίπλα του ο τάδε του φέιμ στόρι που τα έμαθε όλα σε εντατικά.
Αυτό με τα εντατικά δεν το πιασα ποτέ. Λες και οι υπόλοιποι, που κανουμε το κανονικό μάθημα αγγλικών είμαστε μαλάκες. Λες και το πρόβλημα εντοπίζεται στον ρυθμό διδασκαλίας, και όχι σε αυτόν της μάθησης. Έβλεπα μια διαφήμιση στο μετρό του Λονδίνου, εκεί που δεν προλαβαίνεις με τίποτα, τίποτα, και που πουλιούνται όλα. Έβλεπα λοιπόν μια διαφήμιση που υποσχόταν πως στο τάδε καταπληκτικό μετροπόλιταν γιουνιβέρσιτι έπαιρνες πτυχίο σε ενάμιση χρόνο και μάστερ σε 6 μήνες. Και αναρωτιόμουν. Εγώ θέλω να πάρω πτυχίο σε 3 μήνες και μάστερ σε 24 ώρες. Why not? Με τσιπάκια εμφυτευμένα λέμεε. Σωστά;
Ε, πού να ΣΤΑΘΕΙ ο φείμ-στόρι-Κώστας ας πούμε. Ε, και πόσο μαλάκας να νιώσει και ο κάθε Γονίδης. Και εντάξει δεν θα ξεφύγω με το πως ένιωσε ο Γονίδης, αλλά θα μείνω στο πως να σταθεί ο άσχετος, εκεί που τον πετάξανε (ποιοί;). Και μην μου πεις πως ο άσχετος δεν θα πρεπε να δεχθεί γιατί το ξέρουμε πόσο ψώνιο είσαι και εσυ. Στάνταρ θα δεχόταν. Και θα ξαναδεχόταν. Και ξανά. Είναι τα φώτα. Αφού ξέρεις.
Ταυτόχρονα με αυτές τις εκσυγχρονιστικές κινήσεις εμφύτευσης γνώσης και εμπειρίας (των άλλων) και την καθετοποίηση των εταιριών, όπου ant1 παράγει, ant1 διαφημίζει, ant1 πουλάει –δύο κινήσεις που δεν συμβαίνουν μόνο σε αυτόν τον χώρο- τα πράγματα ήταν σαφή: λέγε-λέγε σε κάνουμε φίρμα αγόρι μου και μετά έρχεται και κόσμος να σε δεί και σε γουστάρουνε και όλα. Αλλά χρειαζόμαστε και τον κόσμο να συνεργαστει. Εντάξει; Αυτή η βιομηχανία, αυτή της αυτοεκπληρούμενης προφητείας είχε σταματήσει να με σοκάρει και έτσι είχα μείνει να την χαζεύω. Ούτως η άλλως εγώ-ακούω-άλλα. Ναι; Ε, και πριν καμιά βδομάδα πήγα στην συναυλία των Ματίς στο Γκάζι που το έκαναν τσάμπα με την Άθενς Βόις και όλα τα παιδιά. Τους άκουγα καιρό αυτούς. Σαν όνομα. Σε κάποια φαση είχα πετύχει και ένα δισκάκι που δεν μάρεζε, αλλά δεν πειράζει. Το ΟΝΟΜΑ έπαιζε πάντως. Πολύ. Είναι το πουλέν χρόνια. Και πάρε και άθενς βόις, και πάρε και λάιφο και αβόπολις, και γενικά πρέπει να είναι και πολύ γαμάτοι αυτοί. Εσύ τώρα δεν ξέρεις. Διαβάζεις. Τα «άλλα». Και δεν βλέπεις ant1. Λέμε τώρα. Αλλά το να παίζει λάιβ με την μπάντα που μας έχεις πείσει, το λάιβ ναναι τσάμπα, σε ένα καλό στέιτζ, και γαμάτο χώρο και να έχεις και απο κάτω 500 άτομα, και να μην είναι καν 50 δικοί τους, «δικοί τους» δηλαδή αυτοί που ακούνε και που γουστάρουν την μπάντα και που θα πάνε να τους ακούσουνε και να γουστάρουν, αυτούς τους δικούς τους (όχι δεν λέω τους φίλους, γιατί και αυτοί λείπαν κάπου) είναι συγκλονιστικό. Εντάξει, και για να μην γενικεύω εμένα με τάραξε. Και σκέφτομαι. Καλά, δηλαδή έχουμε ξεφύγει τελείως; Μας τα χουνε σπάσει για την μπάντα φάντασμα; Μα δεν τους ακούει τελικά κανείς. ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ το θράσος ή παρανοώ; Δεν έχουν κοινό λέμεεε. Ρε δεν τους ακούει κανεις. Δεν έπεσε μισό παλαμάκι σε ολόκληρη ώρα την ώρα που ο ξανθός περφόρμερ ολοκλήρωνε το προβαρισμένο σόου ανεπηρέαστος από την απάθεια που προκαλούσε. Καλά δεν είπαμε πως εμείς ακούμε κιθάρες και τα τέτοια;
Δεν με ενοχλεί που ο Ρουβάς αποκαλείται εθνικός σταρ. Ο Ρουβάς είναι εθνικός σταρ. Αλλά πόσο καιρό θα κάνει μπίζνες ο Ρουβάς και το παρεάκι του με την ερτ; Και γιατί; Το χάζευα κι αυτό μέχρι που είδα και για το λάιβ στο καλλιμάρμαρο που διαφημίζει η αφίσα: «Το Εθνικό Συμβούλιο Νεολαίας παρουσιάζει». Το ΕΣΝ είναι «Ο επίσημος φορέας που εκπροσωπεί την ελληνική νεολαία στην Ελλάδα και το εξωτερικό». Δηλαδή η μπίζνα συνεχίζεται. Και φυσικά και η επίσημη θέση του «κράτους» για το τι κουλτούρα επίσημα και πολιτικά γουστάρει. Μας λέει ρε παιδί μου, καμαρώστε τον Ρουβά. Έτσι να γίνετε όλοι. Εντάξει; Και ποιος να τους την πει δηλαδή; Η άθενς βόις; Το αβόπολις; Το μπάιος; Σίγουρα πάντως όχι οι φανς των Ματίς που δεν υπάρχουν. Χα!
Δεν γίνεται να ροκάρεις ας πούμε, και να χεις μια μπάντα και μέσα σε ένα χρόνο να καταλάβεις τη σκηνή του Λυκαββητού. Ούτε της Κοτζιά. Ούτε από τους 20 κολλητούς, ξαφνικά να παίξεις μπροστά σε 1000 ανθρώπους. Ρε παιδί μου δεν τους έχεις. Δεεεν. Θέλεις χρόνο. Η μουσική θέλει χρόνο, οι μπάντες θέλουν χρόνο. Γενικώς τα πράγματα θέλουν χρόνο. Εκτός από τα εντατικά. Και ok πάμε προς το δρόμο της διασημότητας, πάμε να γίνουμε χρυσοί θεοί. Αλλά γιατί-τέτοια-βιασύνη; Και γιατί να μασάνε τόσοι μουσικοί απέναντι σε επαγγελματίες πωλητές hype και άλλων αξεσουάρ. Και σε τι διαφέρει τελικά αυτό το «ανεξάρτητο», έτσι όπως κατακλύστηκε από παραγοντιλίκια, από το φέιμ στόρι; Στις κιθάρες; Και πώς διαφέρουν τα αντίστοιχα μέσα πώλησης του; Στο ότι είμαστε γαμώ τα άτομα; Στο ότι όλοι θέλουν να λένε ποιος ανακάλυψε ποιόν και το next-big-thing? Τόσο παραγοντιλίκι και αούα που να το σηκώσει ένας χώρος που ακόμα δεν υφίσταται καν; Είναι σαν να έχεις ένα μωρό και να του τραβάς με το στανιό τα χέρια και τα πόδια για να ψηλώσει και να μεγαλώσει εντατικά. Ε, το μωρό άλλο που δεν θέλει να μοιάζει με μεγάλος, και τελικά όχι μόνο μένει τελικά παραπληγικό, αλλά γίνεται και μαλάκας. Λέμε τώρα.
Γιατί πολύ γαμώ το «ανεξάρτητο». Καταλαβαινόμαστε και δεν το εξηγώ. Αλλά όταν του την πέφτουν από παντού όλοι αυτοί που καθετοποίησαν επίσης τις εταιρίες τους -κι αν όχι το ονειρεύονται όταν δεν κάνουν δημόσιες σχέσεις μεταξύ τους με αιμομικτικές πάντα διαθέσεις ελληνικού χωριού 19ου αιώνα για να μην ξεφύγει ο πλούτος- θέλει και μια κάποια ψυχραιμία. Και έχω μάλλον συφιλιαστεί , επειδή είναι κρίμα αυτός ο χώρος που διαμορφώνεται, πριν ακόμα γίνει κάτι, να έχει ΗΔΗ αλωθεί από παραγοντιλίκια. Την έχουν πέσει από παντού μήπως και παίξει φάση και βγει και τίποτα. Καίνε κάτι πριν γίνει. Του γαμάνε τον χαρακτήρα, πριν αποκτήσει έναν, συμβουλεύοντας τον και χαμογελώντας. Ωραία. Και έχουμε ξαφνικά μπάντες με περισσότερες συνεντεύξεις παρά κομμάτια, λάιβ με γελοίες τιμές, άνισες μεγέθους, και φωτογραφήσεις. Πολλά τα φλας λέμεε. Και περνάμε από τη βιομηχανία του σκυλάδικου στην κομπλεξική βιοτεχνία του hype, που ζηλεύει σαν κακιά αδελφή.
Έκανα και βόλτα στη γιορτή της μουσικής για να γιορτάσω. Με τόσο μεγάλες μπάντες και σχήματα που δεν μας έλεγαν καν ποιοί είναι. Πώς τους λένε, ρε παιδί μου. Τέτοια η αναγνωρισιμότητα. Ε, ναι. Όταν βγήκαν οι Last Drive, απλά γέμισε η πλατεία. Πού να μάρεσαν κιόλας. Ήταν πιο μεγάλοι από τον χώρο. Έμοιαζε σαν εκδίκηση. Χα!
Γι αυτό είναι γελοίες οι ορδές των παραγόντων. Γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν, (είναι η φύση ή η θέση;) τι χρειάζεται για να γίνει κάτι όμορφο. Είναι που λείπει η απουσία τους.
(μα καλά ποιος είναι αυτός ο) shave us
replikas - bozuk duzen
26/06/09
Η-ΖΩΗ-ΣΤΟ-ΣΑΛΟΝΙ
