Το ΔΝΤ με κάνει να χαμογελάω...

Το διάγγελμα του Πρωθυπουργού, με αφορμή την είσοδο της αγαπητής μας χώρας στο "μηχανισμό στήριξης", μου έδωσε μια γλυκόπικρη χαρά. Περίεργο συναίσθημα: να ευχαριστιέσαι με τον πόνο σου. Σαδομαζοχισμό τον λένε αυτοί που ξέρουν τα μυστικά του σεξ. Η μεγαλύτερη χαρά, βέβαια, είναι που μου έδωσε την ευκαιρία να γράψω ένα ποστ στο blog. Μη χάσουμε και τον ειρμό του blogging και δεν είμαστε in... To post που θα περιγράφει την ανείπωτη αυτή πικροχαρά θα γίνει, όπως επιτάσσει η σύγχρονη δημοσιογραφία, σε bullets. Και για να στηρίξω και τις hipster καταβολές μου και να ολοκληρωθώ σαν νέος θα σας πω πως ακούω και το Kουστουμάκι του Boy. Στιχουργικά αποτυπώνει άψογα την εποχή μας.

• Στο όμορφο Καστελόριζο. Τα γραφικά σπιτάκια φώτιζαν το πρόσωπο του Πρωθυπουργού. Γέλια νέων και κλάματα μωρών έδιναν ένα νησιώτικο τόνο στην ατμόσφαιρα. Η ανοιξιάτικη ακριτική Ελλάδα στα καλύτερα της. Εκεί, ο εορτάζων έβγαλε ένα κακό, γραφικό ( η "Οδύσσεια των Ελλήνων" και "η χαρτογράφηση των υδάτων με προορισμό την Ιθάκη" κάνουν το ηλιοβασίλεμα στην Καλντέρα να τρομάζει) αλλά παρ' όλα αυτά σημαντικά ιστορικό λόγο. Όπως έγραψε και ο Τάσος Τέλλογλου στο protagon ζούμε "το δραματικό τέλος της μεταπολίτευσης". Και αυτό γίνεται με κρότο και όχι με σιωπή, αλλάζοντας το τσιτάτο-στίχο του Έλιοτ. Πάπαλα, το αστειάκι της γενιάς του Πολυτεχνείου. Ανέβασαν τόσο την Ελλάδα ώστε να βλέπει καλύτερα το πάτωμα. Να ξέρει που θα πέσει...
• Είμαστε άσχετοι. Αυτή ήταν η παραδοχή του ΓΑΠ. Από το 1974 και μετά η χώρα κυβερνήθηκε από ανίκανους. Και παρήγαγε ανίκανους. Συνέχεια. Το πελατειακό σύστημα από τους κοτσαμπάσηδες μέχρι σήμερα ήταν ο μοχλός της πολιτικής. Το επιχείρημα της. Κομματόσκυλα, ρουσφέτια, συμβασιούχοι, άμοιροι, αμμόρφωτοι στελέχωσαν το δημόσιο βίο της χώρας μας σε όλες τις βαθμίδες. Το αστείο, και καλό να είναι, πόσο να κρατήσει; Οι περισσότεροι από αυτούς θα βρεθούν στο δρόμο και είναι κρίμα. Αλλά σε μια χώρα που κυβερνούν και πολιτεύονται οι ηλίθιοι, στο λογαριασμό καταλαβαίνεις τελικά πόσο ηλίθιος είσαι και συ. Μακάριοι αυτοί που ήξεραν και έφτιαξαν τη βίλα στην οδό Αγράμπελης. Τ' ακίνητα σπάνια χάνουν την αξία τους.
• Restart. Αλλά με μια παλιά συνταγή. Πάντα τα "ξένα χέρια" ερχόντουσαν να μας βγάλουν από τη δύσκολη θέση. Από το 1821 μέχρι σήμερα. Μη γελιόμαστε...και μην ξεγελιόμαστε. Αν θέλετε εθνική κυριαρχία, τη Μακεδονία, την υφαλοκρηπίδα, τις παρελάσεις και όλα τ' άλλα που συγκροτούν την εθνική μας ταυτότητα να πάτε να πάρετε άλλη υπηκοότητα. Εδώ το παραμύθι αυτό δεν βγάζει πουθενά. Ο Πρωθυπουργός παραδέχεται πως "εμείς δεν τα καταφέρνουμε" οπότε ας έρθουν οι ξένοι που τα ξέρουν καλύτερα. "Τόσο μπορέσαμε, τόσα κάναμε". Στο καλό.
• Δικαιολογία. Χαίρομαι γιατί επιτέλους (για να διατηρήσω και το ήθος της φυλής, της μπελαλίλικης) πως και εγώ πριν πατήσω τα τριάντα μου θ' αποκτήσω τη "δικαιολογία μου". "Έχετε γνωρίσει πτώχευση ρε κωλόπαιδα" , θα λέω και θα διαιωνίζω τον γελοίο, αιώνιο πόνο του έθνους. Θα ακουμπάω και εγώ "κάπου" και θα ξύνομαι όπως όλοι οι Έλληνες. Γιατί όχι; Σε πηγάδι κατούρησα;
• Οι χατζάρες. Αισθάνομαι μια μικρή δικαίωση. Εγώ και άλλοι άνθρωποι που πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι ο Δεκέμβρης του 2008 σήμανε κάτι τελικά. Θέλω να σας θυμίσω ένα σκηνικό: Στην πορεία που έγινε το σώσε (αυτή της Δευτέρας) είδαμε όλοι "διαδηλωτές" να κάνουν βόλτα στην Ομόνοια κρατώντας σπαθιά που μόλις είχαν κλέψει από μαγαζιά όπλων. Η εικόνα ήταν τελείως κουροσαβική. Ο Ιάπωνας είχε μια μοναδική ευκολία να περιγράφει την τρέλα στις ταινίες του. Την παράνοια. Το κενό της λογικής. Τα παιδιά με τα σπαθιά ήταν ακριβώς αυτό. Το κενό της λογικής που υπάρχει σε όλον τον κοινωνικό ιστό αυτού του τόπου. Δεν υπάρχει πολιτική, δεν υπάρχει τίποτα το πνευματικό, όλα είναι δανεικά. Αυτό συνειδητοποιήσαμε, τότε. Πως κινούμαστε μέσα σε μια παράνοια που δικαιολογούνται όλα. Το Βατοπαίδι, τα Ομόλογα, τα βίσματα, ο φίλος μου που τον έβαλε ο μπάρμπας του ο βουλευτής στο δημόσιο, οι "σαμουράι¨στην Ομόνοια. Σήμερα όλοι αυτοί που είπαν πως ο "Δεκέμβρης" ήταν ένα έργο βαρβάρων βλέπουν πως όλες οι μεγάλος προσδοκίες τους θα μπουν στη μέγγενη των βαρβάρων του ΔΝΤ. Ο Δεκέμβρης το έδειξε, οι ξένοι "φίλοι" μας θα το κάνουν πράξη.
• Τα δικά μας ¨πόδια" Μπορεί να είναι πιο δυνατά, μπορεί να είναι κουτσά. Είμαι χαρούμενος γιατί είδα τους άλλους που με έχουν τρελάνει με την κενή κωλοπιλάλα τους να πέφτουν. Είμαι χαρούμενος γιατί μάλλον το ήθελα...

τσουλούφης