the disco urbana series vol.6

η disco urbana είναι μια στήλη που γράφω στο Sonik από τον Σεπτέμβριο του 2006...ένα είδος μηνιαίου προσωπικού μπλογκ που ξεκίνησε ως "βόλτα στην πόλη", σημειολογεί πάντα στην απορρόφηση της ποπ κουλτούρας "εκεί έξω" και τελευταία παρεκτρέπεται γενικώς...ακολουθεί η στήλη του depeche mode τεύχους #67 που ετοιμάζεται να αποσυρθεί από τα περίπτερα (γραμμένη περίπου δύο μήνες πριν)



ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ
Σημάδια ότι το τέλος του κόσμου πλησιάζει…

- Ο Καρατζαφέρης αναστέλλει την έκδοση κάθε κομματικού εντύπου του ΛΑ.Ο.Σ. καθώς και των ευχετηρίων πασχαλινών καρτών προκειμένου τα χρήματα αυτά να διατεθούν για την αγορά αλεξίσφαιρων γιλέκων για τους αστυνομικούς της ΕΛ.ΑΣ.
- α) Υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι ο Πάγκαλος κάνει αυτοκριτική, β) υπάρχουν άνθρωποι που θα τον ξαναψηφίσουν
- «Διαρρέει» το μισθολόγιο του 9,84. Με ετήσια έσοδα 400 χιλιάρικα και αντίστοιχα έξοδα (μόνο) μισθοδοσίας 9 εκατομμύρια ευρώ για το 2010. Και μια παύλα δίπλα στο όνομα όσων παραιτήθηκαν ως καλά παιδιά γλιτώνοντας την ξεφτίλα (δεν προσπάθησαν δηλαδή να βγουν κι από πάνω όπως π.χ. η Άννα Παναγιωταρέα των €2849 το μήνα για 2 ώρες την εβδομάδα). Στο twitter, οι εναλλακτικοί γραφιάδες εξεγείρονται, τώρα που τελείωσε το ‘Big Brother’ και δεν έχουν με τι να ασχοληθούν. Πόσοι άραγε θα έλεγαν «όχι»;
- Ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης κάνει έλεγχο στον ΟΚΑΝΑ. 300 χιλιάρικα έξοδα για αγορά μεθαδόνης, 400 χιλιάρικα για τα «έξοδα τηλεπικοινωνίας» (κινητά κτλ.) των υπαλλήλων. Αν τα άλλα «μαζί τα φάγαμε» και τους χρήστες «μαζί τους σκοτώνουμε»;
- Χιονίζει στην Αθήνα. Οι Αθηναίοι παρακαλάνε να το στρώσει για να μην πάνε στη δουλειά, Είναι οι ίδιοι που κόλλησαν στη Μαλακάσα στην μεγάλη επιστροφή της Καθαράς Δευτέρας κι έπαιρναν τηλέφωνα στα ραδιόφωνα βρίζοντας (δίκαια) την «παραχωρησιούχο» εταιρεία και το «κράτος». Αλλά, για στάσου, πολλοί απ’ αυτούς δεν έχουν σταματήσει να πληρώνουν διόδια ακριβώς επειδή οι υπηρεσίες είναι ανεπαρκείς; Μπερδεύομαι; Εσύ;
- Η απεργία πείνας τελειώνει ευτυχώς αναίμακτα, παρά την εγκληματική επιπολαιότητα των ελλήνων υποστηρικτών της και τον σοκαριστικά απάνθρωπο κυνισμό των σχολιαστών που υποδείκνυαν αδιαπραγμάτευτη στάση και απελάσεις. Οι τελευταίοι την επόμενη μέρα μιλάνε για «κυβέρνηση χωρίς πυγμή». Και δε ντρέπονται…
- Βλέπεις το φωτορεπορτάζ για το σεισμό/τσουνάμι της Ιαπωνίας (http://boston.com/bigpicture/) και διαβάζεις τα νέα για την πυρηνική διαρροή της Φουκουσίμα. Και σκιάζεσαι για τον τίτλο της disco που διαβάζεις.
- Γιορτάζεις τα κούλουμα σε τραπέζι με φίλους όπου ο καθένας κουβαλάει το φαγητό του και στο βάθος ακούγονται ελληνικά πραδοσιακά. Ναι, όπως έκαναν οι γονείς σου – απλά τώρα η μουσική παίζει από Η/Υ. Spooky?
- Ο πατέρας σου έκανε facebook
- Ο Τρεντ Ρέζνορ παραλαμβάνει το Όσκαρ φορώντας black tie
- Το «Πρώτο Θέμα» δίνει τον «Κυνόδοντα»
- Ο Ricardo Villalobos έγινε ήδη επιρροή. Του Nicolas Jaar.
- O δίσκος του Nicolas Jaar θεωρείται αριστούργηματικός. Όπως πριν λίγο καιρό του James Blake. Πέραν της αγωνίας για ‘next big things’, τι δεν πιάνουμε στην disco;
- Ο Caribou βγάζει EP αφρικάνικης μουσικής κάτω από το moniker Daphni (Edits Vol.1, Resalta)
- Οι Strokes στην έσχατη ελπίδα να το σώσουν καταφεύγουν στη σιγουριά της 80ιλας. Και ευτυχώς αποτυγχάνουν παταγωδώς.
- Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους αρέσουν οι καινούριοι Radiohead. Όπως με τους Arcade Fire, είναι θέση όχι άποψη.
- H Didi μετά τα κούλουμα ανοίγει το Terra Vibe και για την 25η Μαρτίου με teaser ΔΤ «Ξέχνα την κρίση τη βαριά/Και γιόρτασε ελληνικά/Στης Μαλακάσας τα βουνά/Χιλιόμετρα τριανταεπτά/Απ’ της Αθήνας τα βουητά». Εστάλη μια μέρα μετά τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Της Ποίησης.
- Λαμβάνεις ΔΤ με τις εξής 22 λέξεις: «Οι Matisse κι ο Alex Kavvadias αποφάσισαν να χωρίσουν τους μουσικούς τους δρόμους, μια που το καλλιτεχνικό τους όραμα δε συμβαδίζει πια»
- Ο Μάικ Ζαμπίδης παλεύει εναντίον ΤΟΥΡΚΟΥ prime time Σαββατόβραδο στην τηλεόραση, μπροστά σε 7000 ΕΛΛΗΝΕΣ. «Σουγκλάκο ζεις για πάντα παλαιστής».
- Ο ΟΠΑΠ βγάζει κουπόνι με κυνοδρομίες
- Έρχονται στην Ελλάδα οι Twisted Sister
- O Στρατος Τζώρτζογλου πρωταγωνιστεί σε θεατρική εκδοχή του ‘Trainspotting’
- Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ανοίγει συναυλία των Deep Purple
- Η (kill) Μπήλιω Τσουκαλά επιστέφει στη δημόσια τηλεόραση μετά από έναν χρόνο απουσίας. Μας χαιρετά λέγοντας ότι «από τότε συνέβησαν πολλά»…
- «Η Μαρύ Κυριακού βραβεύτηκε ως πρότυπο της νέας γενιάς»
- Στο ελληνικό ποδόσφαιρο περιμένουν να έρθει η κάθαρση από κάτι κασέτες που αποκαλύπτει ο Κούγιας λύνοντας για 2522η φορά τη σιωπή του
- Κατά Μπέο «γέμισε η Ελλάδα Τσετσένους»
- Ο Βαγγέλης Μαρινάκης δηλώνει ότι «η Σούπερ Λίγκα δεν είναι καρτέλ που αποπνέει σήψη»
- «Η μόνη ελπίδα που έχει μείνει ζωντανή σε ατή τη χώρα είναι η τραγουδίστρια», @SasaPapadima

τερεζος

ο γιωργος αυγεροπουλος του "εξαντα" σημερα στο λατερνατιβ

με πολύ μεγάλη χαρά σήμερα το βράδυ φιλοξενούμε τον γιώργο αυγερόπουλο, δημιουργό του "εξάντα", του καλύτερου λόγου για να βλέπεις ελληνική τηλεόραση... η αφορμή και η αφετηρία της κουβέντας είναι αυτή η εκδήλωση την Κυριακή στο Floral...
θα πουμε πολλά και διάφορα, σίγουρα ενδιαφέροντα, 22.00-00.00, λατερνατιβ @σκαι 100.3...

stay tuned

οι baby guru σημερα στο λατερνατιβ

...κι όμως δεν έχετε ακούσει/διαβάσει τα πάντα για αυτούς...
η άγνωστη ζωή/σκοτεινή πλευρά των baby guru σήμερα στο λατέρνατιβ, 10-12 @ σκαι 100.3

stay tuned
(επρεπε να το κανουμε να'χει σασπενς...)

σήμερα το βράδυ

Δύο μέρες πριν ξεκινήσει η ART – ATHINA κάνει στάση στο Laternative. Απόψε στις 22.15 μας επισκέπτονται στο studio όλοι όσοι ετοιμάζονται πυρετωδώς για την 17η διοργάνωση της ART – ATHINA που θα πραγματοποιηθεί από 12 έως και 15 Μαίου στο Κλειστό Π. Φαλήρου (γήπεδο TaeKwonDo).
Μαζί μας θα είναι ο Φοίβος Σακαλής, Διευθυντής Επικοινωνίας της ART-ATHINA 2011,ο Γιώργος Καρτάλος, μέλος του προεδρείου του Πανελληνίου Συνδέσμου Αιθουσών Τέχνης και ιδιοκτήτης της γκαλερί Αγκάθι, η Κατερίνα Νίκου επιμελήτρια της έκθεσης βίντεο Blitzkrieg και η Δήμητρα Σιατερλή, Καθηγήτρια του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Φλώρινας τους Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, δράσεις Εν Φλω.

Δείτε και το site της Art-Athina για περισσότερες λεπτομέρειες...

σημερα το βραδυ

...άλλο ένα Smiths party? σχεδόν...βαριεσαι? κακως - αφενος μεν θα κανουμε ότι μπορουμε για να μην ακουσεις μονο τα προφανη (στα οποια βεβαια θα πανηγυρισουμε δεοντως), αφετερου δε υποσχομαστε οτι γλαδιολες, προβολες και αμπιενς θα το πανε αλλου...αφετερου τρε, η φαση είναι σικρετ γκιγκ - μεινε συντονισμενος και γυρω στα μεσανυχτα θα μαθεις ποιος θα διασκευασει λαιβ στη σκηνη του οξυγονου τραγουδια της μοναδικης μπαντας στον κοσμο που αγαπησαν (κι αγαπανε) γοητευτικοι αντρες, οι τελευταιοι διασημοι πλειμποιζ και μερικα κοριτσια που ειναι μεγαλυτερα απο τα υπολοιπα...



population presents Barbarism begins at home -... by diytvgr

Μιχαλόμπος Speaking @ 13/04

...μετά από μεγάλη καθυστέρηση επιστρέφουν οι καταγραφές όσων λέμε στον αέρα. Χρωστάω 4 ποστ που θα ανεβαίνουν σιγά σιγά τις επόμενες μέρες...

Δίσκος #1: Gravitysays_I - The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud

Τι είπα: Διθυράμβους. Είναι η καλύτερη εγχώρια παραγωγή μέχρι σήμερα. Είναι μια σπουδαία μπάντα. Αν κάτι τους χαρακτηρίζει είναι πως ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, ξέρουν να γράφουν καλά τραγούδια και είναι και καταπληκτικοί παίκτες. Άλλαξε ο ήχος τους από τις μέρες που κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο "The Roughest Sea". Μεγαλεπήβολο το εγχείρημα τους, αφού θέλουν να διηγηθούν μια πολιτικού ενδιαφέροντος ιστορία όπου πρωταγωνιστεί η απάτη και η λαϊκη μάζα. Είναι concept δίσκος που χωρίζεται σε 2 μέρη αν και ουσιαστικά αποτελείται από 9 διαφορετικά θέματα. Είναι πρωτότυποι και πολύπλοκοι και καταφέρνουν να φέρουν στο προσκήνιο ένα τόσο ιδιαίτερο όργανο όπως το σαντούρι που ανα στιγμές διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Τέλος, τόνισα πως το αδικούμε αν το χαρακτηρίσουμε απλά post rock. Έχει τόσες λεπτομέρειες και είναι τόσο λεπτομερώς σχεδιασμένο που δεν μπορώ να του αντισταθώ.

Τι ξέχασα: Να προσθέσω πως το δούλευαν για χρόνια αδιαφορώντας για το πότε θα ήταν σωστό να το κυκλοφορήσουν. Είναι μια μπάντα που φαίνεται να αποζητά τον διαχωρισμό της από την ευρύτερη αγγλόφωνη σκηνή θέλoντας να λειτουργήσει με τους δικούς της όρους.

Τι έκανα λάθος: Μπέρδευα τίτλους. Μίλαγα από τον πεζόδρομο έξω από το Bios λίγο πριν αρχίσει το γλέντι του Dan Deacon και αυτό δεν βοηθάει. Να πω περισσότερες λεπτομέρεις για την Restless Wind που κυκλοφόρησε τον δίσκο τους. Ο Simon Bloom κρύβεται από πίσω.

Ο Τερέζος: Τόνισε πως ακόμα κι αν δεν είναι σωστό να το χαρακτηρίσουμε "έντεχνο" σίγουρα δεν υπάρχει διάθεση να αναδειχθούν σινγκλάκια. Υπενθύμισε πως το ίδιο συνέβαινε και στην προηγούμενη δουλειά τους αλλά και πως η δομή του είναι καθαρά βινυλιακής λογικής.

Ο Τσουλούφης: Αναρωτήθηκε αν είναι ρίσκο να χωρίσεις τον δίσκο σου σε δύο μόλις κομμάτια μεγάλης διάρκειας που μπορεί να έχει αποτέλεσμα ο ακροατής να βαρεθεί και να μην ακούσει τελικά ολόκληρη την δουλειά. Ο Τερέζος απάντησε πως το κάνουν γιατί "μπορούν".Έκλεισε με την προτροπή να τους πάρω συνέντευξη πριν προλάβουν οι ανταγωνιστές. Το έκανα.

Αν ο κόσμος ήταν δίκαιος θα ακούγαμε αυτό:
(δεν δίνω mp3 μιας και θα ήταν σαν να δίνω ολόκληρο το δίσκο)





Δίσκος #2: Kills - Blood Pressure



Τι είπα: Χρυσή μετριότητα. Κάτω από τα συνηθισμένα τους standards και αυτό είναι το βασικό του πρόβλημα. Μπορεί να έχει singles και το γνωστό παιχνιδιάρικο στυλ τους αλλά αν το βάλεις απέναντι στο παρελθόν τους, απογοητεύεσαι. Πάντως δεν θα μου έκανε εντύπωση να αρέσει σε κάποιο κόσμο αφού μάλλον είναι ευχάριστο άκουσμα.

Τι ξέχασα: Να πω τι μουσική παίζουν βασικά. Το έσωσε ο Τερέζος.

Τι έκανα λάθος: Με παρέσυρε ο Τερέζος και είπα μια κουβέντα παραπάνω για το προηγούμενο τους δίσκο "Midnight Boom".

Ο Τερέζος: Το βρήκε ανέπνευστο. Είναι και μεγάλος φαν και έχει προδωθεί. Το βρήκε χαμένο ανάμεσα στον σελέμπριτι γάμο του Jamie και στην συνεργασία της Alison με τον Jack White. Έκλεισε λέγοντας πως αν δεν υπήρχε το ένδοξο παρελθόν τους θα το κρίναμε πιο αυστηρά.

Ο Τσουλούφης: Μας υπενθύμισε με αυστηρό τρόπο πως το ροκ έχει και την μυθολογία του και εκεί χωράνε και ο γάμοι και οι έξτρα ιστορίες της προσωπικής τους ζωής.


Αν ο κόσμος ήταν δίκαιος θα ακούγαμε αυτό:
Kills - You Don't Own The Road

εις μνημην θου βου

Σε όλους αρέσει να γράφουν νεκρολογίες κι επικήδεια κείμενα. Κι ας αποτελεί άγραφο κανόνα, κυρίως της αγγλοσαξονικής δημοσιογραφίας που έχει μακρά παράδοση στο είδος, ότι είναι ίσως τα πια δύσκολα assignments που μπορεί να αναλάβεις. Ο "νεκρολόγος" είναι καιροσκόπος. Επενδύει συναισθηματικά πάνω στο ήδη συγκινημένο κοινό κι ανάλογως του ταλέντου που διαθέτει, γράφει συνήθως αυτάρεσκα κείμενα που αποσκοπούν όχι στο να αναδειχθεί η απώλεια, αλλά στο να εισπράξει ο ίδιος τη συγχαρητήρια βουρκωμένη διαπίστωση "καλά τα είπες".
Στις μύχιες δημοσιογραφικές μου σκέψεις πάντοτε δύο νεκρολογίες πρωταγωνιστούσαν. Τουλάχιστον εντός ελληνικών συνόρων. Του Νίκου Γκάλη που ελπίζω να αργήσει κανα δυο αιώνες. Και η σημερινή. Του Θανάση Βέγγου. Γιατί είναι δύο πρόσωπα, προς τα οποία ο θαυμασμός μου χτίστηκε σιγά σιγά και δικαιολογήθηκε όταν ήμουν αρκετά ώριμος να εκτιμήσω πράγματα, αξίες και στάσεις πολύ πέρα από το προφανές ασύγκριτο ταλέντο τους. Τον Γκάλη όταν ήμουν έφηβος κι έπαιζα μπάσκετ συνοικιακού επιπέδου, τον αντιπαθούσα. Ήταν και λίγο "μαγκιά"¨στ' ανοιχτά γήπεδα να τον αμφισβητείς προς χάριν του αλτρουισμού των άλλων "τριών σωματοφυλάκων". Το ενθάρρυναν και οι τότε προπονητές, άσε που ο ίδιος ήταν πολύ στυγνός επαγγελματίας για το "λαϊκισμό" που θέλει να απορροφήσει ένα 12χρονος. Πολύ μετά κατάλαβα ότι όταν είσαι σπάνιος, μάλλον αναγκαστικά είσαι και απόμακρος. Και όταν έκανε τον γύρο του ΟΑΚΑ με τη φλόγα στους Ολυμπιακούς, συγκινήθηκα όσο λίγες φορές στη ζωή μου. Αλλά, δεν είναι αυτός το θέμα σήμερα και μακάρι να αργήσει πολύ να γίνει για τέτοια αφορμή.
Ο Θου-Βου επίσης δε μου άρεσε όταν ήμουν μικρός. Όσο κι αν φαίνεται κουτό, θεωρούσα χαζές τις τανίες του. Δε μπορούσα να εκτιμήσω το ακαταπόνητο κινησιολογικό ντελίριο των gangs του, ούτε φυσικά την ευγενική σουρεάλ ματιά του πάνω στο DNA της φυλής. Στην πορεία, βλέποντας και ξαναβλέποντας τις ταινίες, όχι τόσο τις "σοβαρές", αντιπολεμικές" της έγχρωμης περιόδου, αλλά τα σλάπστικ κρεσέντο της δεκαετίας του '60 (από τα Θου-Βου στο "Δόκτωρ Ζι-Βέγγος" κι από τον "Πολυτεχνίτη κι Ερημοσπίτη" στο α-ξε-πε-ρα-στο "Τύφλα Να'Χει ο Μάρλον Μπράντο"), πια τον θεωρώ τον συγκλονιστικότερο κωμικό που έχω παρακολουθήσει μάζι με (έναν ακόμα που άργησα να καταλάβω πλήρως) τον Πίτερ Σέλερς. Κι επίσης ο μύθος του γιγαντώθηκε μέσα μου λόγω της υποδειγματικής δημόσιας παρουσίας του. Δεν ξέρω τι καριέρα θα έκανε, πόσα λεφτά θα έβγαζε ή πόσα αστέρια θα είχε στη Χόλιγουντ Άβενιου έτσι και γεννιόταν αλλού, όπως διαβάζω παντού σήμερα. Μπορώ να καταλάβω, όμως, ότι το περίβλημα προσωπικότητας μέσα από το όποίο ξεχείλιζε το ταλέντο του ήταν εντυπωσιακά συμπαγές κι αυθεντικά (τόσο αυθεντικά που το ζηλεύεις) λόου προφάιλ. Γι' αυτό την οικουμενικότητα που εξέπεμψε στην "Ψυχή Βαθιά", τη νιώσαμε ακόμα κι εμείς που ο Εμφύλιος μας μοιάζει τόσο οικείος όσο κι ο Τρωικός Πόλεμος.
Παρότι αυτή η νεκρολογία με προκαλούσε πάντοτε, όπως έγραψα και παραπάνω, δεν έχω κάτι άλλο να πω. Ίσως γιατί στον ιντερνετικό μύλο, οι 14 ώρες που πέρασαν από την ώρα που ξεψύχησε στον "Ερυθρό" που ταλαιπωριόταν εδώ και καιρό μέχρι τώρα που γράφω είναι ήδη μια αιωνιότητα. Στα σημερινά βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, το παρατεταμένο χειροκρότημα νομίζω θα είναι ανατριχιαστικό. Το έζησα ως αυτόπτης μάρτυς και πέρσι, όταν ο Θου-Βου επισφράγισε την τελετή ακόμα και με την αμήχανη "'άρρωστη" παρουσία του. Αυτό που προσωπικά κρατάω, όμως, είναι το δέος που τελικά προκαλεί οποιαδήποτε σύγκριση του δικού του βίου του με το πνεύμα της εποχής που τελικά "έφυγε" ...

τερεζος