ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ έγιναν τηλεοπτικά πλατώ. Κάμερες στημένες κατά σειρά, κατά συρροή, περιστοιχίζουν το γήπεδο σαν κλοιός. Τα ματς σε κλοιό. Κάμερες ικανές λόγω αριθμητικού πλεονεκτήματος να μην χάσουν ούτε μια εικόνα από το γήπεδο. Να μην χαθεί τίποτα, να μην ξεφύγει τίποτα∙ τώρα όλα είναι απολύτως ορατά. Ακόμα και τα αόρατα: γι αυτά υπάρχει το zoom και το σούπερ slow-motion που αποκαλύπτουν τα πάντα. Δεν θα ξεφύγει μισή φάση, δεν θα μείνει στιγμιότυπο ακάλυπτο. Εδώ, τα δείχνουμε όλα. Σκληρά μαρκαρίσματα, πουστριλίκια, τσακωμούς, ποδοπατήματα: κάθε ανθρώπινη έκφραση γίνεται πεδίο καταγραφής. Όλα θα γίνουν εικόνα. Αυτό που βλέπουμε παριστάνει ένα ματς που δεν παίζεται πουθενά.
ΓΙ ΑΥΤΟ και πλησιάζουν οι κάμερες, όλο και πιο κοντά τους συντελεστές του θεάματος, και ειδικά τους παίκτες∙ από παντού και χωρίς διακοπή –ακόμα και στο ημίχρονο αυτές τραβάνε. Αλλά το πλάνο πρέπει να είναι κιόλας, επιτακτικά, όσο το δυνατόν πιο κοντινό: η συγκίνηση δεν έρχεται από το σύνολο του παιχνιδιού, αλλά από τα κοντινά πλάνα. Κάποιοι παίκτες φάνηκαν στην αρχή να απολαμβάνουν την τηλεοπτικοποίηση τους με τη συνακόλουθη εξέλιξη τους σε ερασιτέχνες ηθοποιούς και με παραστάσεις λαϊκές κάθε εβδομάδα. Κανείς δεν θα τολμούσε να χάσει σίγουρο γκολ χωρίς την απαραίτητη γκριμάτσα σε γκρο-πλαν. Λίγοι θα κατάφερναν να σκοράρουν δίχως τηλεοπτικό πανηγυρικό. Τόσο εκφραστικοί ποδοσφαιριστές δεν πέρασαν ποτέ από τα γήπεδα. Ταυτόχρονα αυτή έκθεση σε τηλεοπτική θέα συμμόρφωσε και τις συμπεριφορές τους σε πρότυπα τηλεοπτικά∙ οι παλιοχαρακτήρες τέλειωσαν. Όπως και η ατιμωρησία: οι κάμερες δεν χάνουν τίποτα, ό,τi και να κάνεις στο γήπεδο θα φανερωθεί. Τελειώσαν τα ψέμματα και το βρώμικο παιχνίδι. Τώρα όλα θα είναι καθαρά και σωστά. Έτσι επιβάλλει η τηλεοπτική θέα. Σε αυτο μουντιάλ –ναι το ίδιο που έβαλε πίσω από τα τέρματα διαφημίσεις ώστε ακόμα τα πέναλτι να πουλάνε– οι κάμερες ξεφύγανε, αποκτηνωθήκανε και είναι έτοιμες να ακολουθήσουν τους παίκτες περνώντας τις γραμμές του out, να μπούνε μέσα, να μπουκάρουν στο γήπεδο. Με τον αθλητικό καμεραμάν να ακολουθεί τον Τσάβι μέσα στο γήπεδο, για να μας χαρίσει την ιδανική ποδοσφαιρική εμπειρία και να μας κάνει first person shooters. Γι αυτό και το fuck-off του Ρούνει on-camera, γι αυτό και η ξεγυρισμένη σφαλιάρα ενός Αργεντίνου στον καμεραμάν την ώρα που προσπαθούσε να πανηγυρίσει, αλλά γι αυτό και η χλέμπα του Ρονάλντο πάνω στον φακό –όλα αυτά ήταν τα πρώτα δείγματα εκνευρισμού μπροστά στην μετατροπή του ματς σε ολοκληρωτικό reality show.
ΤΑ ΜΑΤΣ δεν παίζονται στο γήπεδο∙ γυρίζονται για τηλεθεατές. Αυτοί που είναι στο γήπεδο, οι φίλαθλοι, οπαδοί, οι παρόντες θεατές ενός παιχνιδιού –που παίζεται εδώ και τώρα– παρακολουθούν πλέον εκνευρισμένα ένα θέαμα που δεν τους αφορά. Αν οι παίκτες γίνανε ηθοποιοί, οι φίλαθλοι γίνανε το το ντεκόρ και το σάουντρακ. Αυτοί θα κάνουν το χαλί της μετάδοσης. Γι αυτό πρέπει να είναι κι ευπρεπείς, και να μην χαλάνε την εικόνα με ό,τι τους καπνίσει. Κι αντί να πληρώνονται γι αυτή την παρουσία τους, που δίνει παλμό στην τηλεοπτική εικόνα (πόσο τηλεοπτικά βαρετό είναι ένα παιχνίδι κεκλεισμένων των θυρών;) πληρώνουν κι από πάνω, ενώ κάνουν απλώς το ζωντανό κοινό. Ναι! Το παιχνίδι είναι live!
Γι αυτό ήρθαν και οι βουβουζέλες: οι θεατές τώρα θα κάνουν φασαρία, θα ακούγονται σαν σμήνος, θα διαμαρτύρονται βουίζοντας∙ για την τηλεοπτικοποίηση τους.
04/07/10,
η ζωή στο σαλόνι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου