Δίσκος #1: Radiohead - The King of Limbs
Τι είπα: Πως μπορεί να είναι ο χειρότερος δίσκος της καριέρας τους αλλά και πάλι είναι πολύ καλός. Είναι η πιο ισορροπημένη κυκλοφορία τους. Το αντιμετωπίζεις σαν δύο πλευρές βινυλίου. Στην πρώτη συγκεντρώνουν τα αποτελέσματα των καινούργιων τους επιρροών. Στην δεύτερη, υπάρχουν τα τραγούδια με τα εδραιωμένα χαρακτηριστικά της μπάντας. Δεν υπερισχύουν τα φωνητικά του Yorke ούτε τα καινούργια εφέ του Greenwood. Πέφτει μεγάλο βάρος στον ντράμερ τους. Δήλωσα την αντίθεση μου στα διάφορα σχόλια που είχαν γραφτεί μέχρι τότε πως ο δίσκος είναι ρηχός ή άοσμος. Στα 20 χρόνια της πορείας τους έχουν καταφέρει κάτι που ελάχιστες μπάντες της γενιάς τους κατάφεραν. Να είναι ανήσυχοι και δημιουργικοί . Τραγούδια όπως τα δύο τελευταία του King of Limbs δεν μπορεί να τα γράψει άλλη μπάντα στο κόσμο. Εν κατακλείδι, είμαι τελείως αντίθετος με όσους το αντιμετώπισαν αφοριστικά.
Τι ξέχασα: Ο αφορισμός των περισσοτέρων έχω την εντύπωση πως είναι δείγμα της μαζικής κατανάλωσης της μουσικής. Τους Radiohead έχω την αίσθηση πως πιο πολύ τους έχουν βαρεθεί σε ένα γενικό πλαίσιο (τη φωνή του Yorke κυρίως) και όχι γιατί δεν τους αρέσουν έστω κάποια από τα τραγούδια αυτού του δίσκου. Εξαιρούνται βέβαια όσοι μισούν τους Radiohead από την προηγούμενη δεκαετία. Αδιανόητο ίσως αλλά αν μη τι άλλο εδραιωμένο ως μουσική άποψη.
Τι έκανα λάθος: Έπρεπε να μείνει περισσότερος χρόνος για την αννούλα.
Ο Τερέζος: Είπε πως μοιάζει περισσότερο με το προσωπικό δίσκο του Yorke παρά με οποιαδήποτε άλλη κυκλοφορία του συγκροτήματος. Κάθε φορά που το ακούει του αρέσει και περισσότερο. Πιστεύει πως είναι καταπληκτικός δίσκος στα όρια του αριστουργήματος. Σίγουρα καλύτερο από τα 2 προηγούμενα τους και πολύ κοντά στο δίδυμο Kid A/Amnesiac. Έκλεισε λέγοντας πως Lotus Flower δεν μπορεί να το γράψει άλλη μπάντα.
Ο Τσουλούφης: Πιστεύει πως υπάρχει μια radiohead αντιμετώπιση. Πως εδώ και 10 χρόνια αποφεύγεται η θριαμβολογία σε κάθε τους κυκλοφορία. Το υποστήριξε λέγοντας πως σε αυτό ευθύνονται και οι Radiohead γιατί οι τελευταίες τους κυκλοφορίες τους συνοδεύονται από κάποιο εύρημα (τζάμπα στο ίντερνετ για τον προηγούμενο, καθόλου πρόμο τώρα κτλ.). Αυτό αποπροσανατολίζει το κοινό τους. Πως για την γενιά μου που τη σημάδεψε το OK Computer είναι πολύ δύσκολο να κρίνουμε με καθαρό μυαλό τους δίσκους τους. Κατέληξε πως είναι τίμιοι. Πως έχουν μια αγωνία να προσφέρουν κάτι στο κοινό τους σε όλα τα επίπεδα.
Αν ήταν ο κόσμος δίκαιος θα ακούγαμε αυτό:
Radiohead - Separator
Δίσκος #2: Anna Calvi - S/T
Τι είπα: Ντεμπούτο. 28 χρονών, ντροπαλή και ομορφή. Άλλη μια απόδειξη πόσο μεγάλη ερμηνεύτρια έχει υπάρξει η Siouxsie. Ο δίσκος της είναι αποτέλεσμα δουλειάς και επιμονής και ανά στιγμές είναι εξαιρετικός. Ο Eno έχει πει πως είναι ότι καλύτερο έχει ακούσει μετά την Patti Smith. Είναι σκοτεινός και έντονα κινηματογραφικός. Η φωνή της είναι συγκλονιστική. Μαζί με τον Jaar το καλύτερο new entry της χρονιάς μέχρι τώρα. Μια καλή απάντηση σε όσους κόλλησαν με την μετριότητα που ακούει στο όνομα Florence. Για του λόγου το αληθές άκου το δωράκι από κάτω. Ο ορισμός της γυναίκας που προσέχει ο Cave.Τι ξέχασα: Πολλά, δεν είχαμε χρόνο. Θα έπρεπε να σχολιαστεί διεξοδικά το The Devil.
Τι έκανα λάθος: Για την Siouxsie είναι πιο σωστή η σύγκριση στα πιο πρόσφατα της και όχι τόσο στις μέρες των Banshees.
Ο Τερέζος: Το ντεμπούτο της χρονιάς. Νόμιζε πως είναι τελείως ποπ. Πολύ David Lynch, πολύ παράνοια.
Ο Τσουλούφης: Δύσκολο όνομα για να το λες στο ελληνικά. Δεν του αρέσουν πολύ τα τραγούδια για "προσωπικούς λόγους".
Αν ήταν ο κόσμος δίκαιος θα ακούγαμε αυτό:
Anna Calvi - Desire
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου