BRIAN ENOSmall Craft On A Milk Sea (Warp)
A-
Καταρχάς το Small Craft On A Milk Sea δεν μπορείς παρά να το ακούσεις ως σύνολο. Χωρίς ‘skip’, ‘next track’ κι επιλογές αγαπημένων. Οφείλεις να του δώσεις μια συμφωνική προσοχή, να το διαχωρίσεις από την εποχή του digital downloading, του ‘$0,99 per track’. Τουλάχιστον αποτίνοντας το δέοντα σεβασμό σε δύο brand names που επιτέλους συνεργάζονται. ‘Eno On Warp’. Και είναι τόσο συναρπαστικό όσο ακούγεται. Ο μεγάλος οραματιστής του περιβαλλοντικού ήχου αφήνει το διεκπεραιωτικό λούστρο για το οποίο τον ακριβοπληρώνουν πια οι Coldplay και οι U2 αυτού του κόσμου και κλείνεται μετά από 5 χρόνια μόνος στο στούντιο. Παραδίδοντας ένα μουσικό φιλμ στο οποίο θα βρεις όλες τις λέξεις κλειδιά που περιμένεις. «Μινιμαλισμός», «(α)τονικότητες», «ατμόσφαιρα», «περιβάλλον», «post-modern». Και πάνω απ’ όλα «κλιμάκωση». Είναι μοναδικός, ασύλληπτα ευρηματικός, υποδειγματικά αφηγηματικός ο τρόπος με τον οποίο ο Eno χτίζει και αναδεικνύει όσα συμβαίνουν στο άλμπουμ. Από την αιθέρια εισαγωγή του ‘Emerald And Lime’ στο ξέσπασμα του ‘Flint March’, στην αφαιρετική εναλλαγή synths-τσέλου-breakbeats-κιθάρας-εφέ-παγανιστικών κρουστών που θα τον οδηγήσουν να κλείσει σιωπηλά με το ‘Invisible’. Όπως διάβασα στο blog του gone4sure «…αυτά που ΔΕΝ κάνει προκαλούν ανατριχίλα». Άλλωστε, στα 62 του, τον πειρασμό της αμετροέπειας μπροστά στην κονσόλα τον έχει ξορκίσει εδώ και δεκαετίες…
brian eno - third uncle
(κάτι από τα πολύ παλιά)
TRICKYMixed Race (Domino)
C
Ο αιώνιος Tricky. Με το αστείρευτο ταλέντο, τη μοναδική ατμοσφαιρική (sic) ικανότητα, το απρόβλεπτο αισθητήριο. Και την σπάνια ικανότητα να τα ξεχνάει όλα αυτά. Να βάζει το καπρίτσιο που γυρνάει στο κεφάλι του το συγκεκριμένο τέρμινο πάνω από τις δυνατότητες του. Και μοιραία να έχει αυτά τα μνημειώδη σκαμπανεβάσματα. Σχεδόν ανίκανος να δώσει δύο σερί δίσκους στο ίδιο επίπεδο (πλην του ξεκινήματος). Το Mixed Race ξεκινά ως ένα τυπικό ‘Tricky kid’ άλμπουμ. Ο τίτλος παραπέμπει στη δεδομένη εμμονή, το εισαγωγικό 'Every Day' σχεδόν συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε προ διετίας η θριαμβική επιστροφή του Knowle West Boy και πριν απογειωθεί με ένα gospel φινάλε, ο Tricky βάζει τελεία. Όπως κάνει σε όλο το δίσκο, στριμώχνοντας 10 κομμάτια σε κάτι λιγότερο από μισή ώρα (!). Μια σειρά από ανολοκλήρωτες ιδέες, ένα κολάζ από δάνεια/samples που περιλαμβάνουν το χιλιοταλαιπωρημένο ‘Technologic’ των Daft Punk (‘UK Jamaican’), το ‘Peter Gunn Theme’ βλέπε Blues Brothers και το ‘My Way’ του Sinatra από «μουσικό κουτί» (στο lead single ‘Murder Weapon’). Λίγο σαλάτα; Ναι. Όσοι είναι εκεί για να το βοηθήσουν, το κάνουν - η νέα μούσα Frankey Riley είναι εξαιρετική, ο Bobby Gilespie βάζει a touch of class στο ‘Really Real’, o κιθαρίστας Hakim είναι η εξωτική πινελιά, o Blackman και ο μικρότερος αδερφός του, Marlon Thawes, ραπάρουν μάγκικο grime στο ‘Bristol To London’. Αλλά, ο ίδιος ο Tricky είναι απών. Σαν να περιμένει να τον ξεγράψουν εκ νέου για να βγάλει πάλι κάτι σπουδαίο…
tricky feat. bobby gillespie - really real
ZOLA JESUSStridulum II (Sacred Bones)
B+
Θα μπορούσε να είναι η ξαδέρφη της Μόνικας. Ελληνοαμερικάνα, ας πούμε. Θα ερχόταν ως teenager τα καλοκαίρια, ξερω γω σε κάποιο εξοχικο στην Ακράτα, και θα ήταν λίγο κακός μπελάς. Θα φιλιόταν με όλα τα αγόρια (τα οποία κρυφά το ένα από το άλλο θα έστελναν αναπάντητα γράμματα - όχι email - όλον τον χειμώνα στο Ουισκόνσιν), θα προκαλούσε μια εύλογη αμηχανία με τη "σκοτεινή" συμπεριφορά, το λουκ και την εφηβική ανεξαρτησία της στους έλληνες συγγενείς, οι οποίοι όμως θα διαβέβαιωναν στα τηλεφωνήματα από USA πώς "είναι όλα εντάξει". Τα υπόλοιπα κορίτσια θα τη ζήλευαν στην αρχή και μετά θα μιμούνταν την drama queen έξη της. Εκείνη θα συνειδητοποιούσε την απόλυτη επικράτησή όταν θα επαιρνε την κιθάρα μαζεύοντας όλους γύρω της, αλλά όταν γυρνούσε πίσω θα της έλειπε τόσο το φως, η παραλία και το πρώτο καλοκαίρι που ένιωσε ανεμελιά.
Θα μπορούσε να είναι, βέβαια, και η εγγονή της Siouxsie. Η γιαγιά θα γελούσε με τις dark απόπειρες, θα προσπαθούσε να τις αποτρέψει με έναν γεροντίστικο σνομπισμό, αλλά κατά βάθος θα χαιρόταν που το (καταραμένο) μήλο έπεσε κάτω από την (τρισκατάρατη) μηλιά. Θα της έλεγε δήθεν απρόθυμα ιστορίες για τη Lydia Lunch, το No Wave, τους βρετανούς πάνκηδες που την πολιορκούσαν στα νιάτα της, τη γοτθική ουτοπία, τις στημένες αλητείες στο 'Bill Grundy show'. Αλλά, τελικά προς απογοήτευσή της, η μικρή θα βαριόταν λίγο. Όλα αυτά θα της φάινονταν λίγο μπανάλ. Γιατί την ίδια στιγμή θα σκεφτόταν να το ξαναγυρίσει στην όπερα, να πειραματιστεί περισσότερο με τα synths ή μήπως να πάει για ψώνια στα American Apparel και να το σκεφτεί αργότερα;
Either ways, η 21χρονη με το επικό όνομα Nika Roza Danilova είναι το κορίτσι του 2010...
zola jesus - night
BELLE AND SEBASTIANBelle And Sebastian Write About Love (Rough Trade)
B-
Είναι πώς θα σε βρει. Αν ας πούμε περπατάς στην Αθήνα και το iPod shuffle σε οδηγήσει στο 'I Want The World To Stop', ο αντίχειρας θα σηκωθεί προς τα πάνω. Γιατί είναι μια από τις καλύτερες ποπαρίες των τελευταίων χρόνων. Ήχος με B&S ονομασία προέλευσης. Όπως και δυο - τρία ακόμα στο άλμπουμ (π.χ. 'I Didn't See It Coming' και 'Write For Love'). Αν πάλι πας να το αποτιμήσεις, καθισμένος στην πολυθρόνα, παίρνοντας το σοβαρό expert ύφος σου, ο αντίχειρας - δε θα πάρει την κατηφόρα αλλά - θα χαλάρώσει λίγο. Γιατί το έχεις ξανακούσει, ξέρεις ότι το κάνουν καλά, αλλά πόσο twee μπορεί να αντέξει το recession; Άσε που είναι κοινό μυστικό ότι η σχέση σας έχει χαλαρώσει μετά το Dear Catastrophe Waitress ...Εκτός αν ανήκεις στη φυλή των Αμελί που πάντα θα συγκινούνται με τους σκωτσέζους. Γιατί πάνε με τα ρούχα τους...
belle and sebastian - i want the world to stop
GRINDERMANGrinderman 2 (Mute/ANTI-)
B
Εδώ είναι το αντίθετο. Οι Grinderman αρέσουν στα αγόρια (και στα κορίτσια) γιατί πάνε με τις μπότες τους (αυτές με τις οποίες φαντασιώνονται τους εαυτούς τους σε ταραντινικά flicks). Κάπου διάβασα να χαρακτηρίζουν το άλμπουμ ως "a penthouse orgy of electric blues and feral poetry". Ωραίο. Ούτως ή άλλως, η εικόνα του Νικολάκη ως τελεταρχη με τη μουστάκα αντί για μπαγκέτα να φτύνει συμμορίτικα μπλουζ με το χαρακτηριστικό "ραπάρισμά" του (ο Cave ποτέ δεν τραγουδά - παρατήρησέ το) θα δικαούται σε κάποια χρόνια τον χαρακτηρισμό "αρχετυπική". Ούτε κι εδώ πρωτοτυπίες. Και μάλλον χειρότερο άλμπουμ (αφού ξέρεις πια περί τίνος πρόκειται) από το πρώτο. Αλλά σταθερά ποιοτικό, μιλάμε για παιχταράδες άλλωστε. Αν και σε αυτό το spin-off των Bad Seeds δεν είναι ζητούμενο η ιδιαιτερότητα. Είναι το μουσικό ισότοπο της βραδιάς που οι άντρες βγαίνουν μόνοι τους. Σε κωλόμπαρο πάλι θα καταλήξουν, αλλά θα το απολαύσουν. Και θα μεγαλοποιουν τις inside ιστορίες της για χρόνια. Τώρα άμα γράψω κι εγώ ότι "ο Cave γερνάει γαμάτα" ή ότι έτσι ορίζονται "τα μπλουζ του 21ου αιώνα" ,το μηδενίζω το κλισεδόμετρο;
grinderman - mickey mouse and the goodbye man
τερεζος
grinderman - mickey mouse and the goodbye man
τερεζος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου