Julien Temple

πρόπερσι ο Τζούλιαν Τεμπλ - ο μεγαλύτερος ροκιμαντερίστας της εποχής μας - ήταν από τους υψηλούς καλεσμένος στις "Νύχτες Πρεμιέρας"...τον είχα συναντήσει στο πατάρι του Ιανού και παρότι βαριόταν μου είχε πει 2-3 ενδιαφέροντα πράγματα (κάποια από αυτά πιθανότατα ψέματα), τα οποία ποτέ δεν τυπώθηκαν στις σελίδες κάποιου περιοδικού (είχε κάνει κι ένα dj set στο παλιό Soul παίζοντας από iPod, λίγες φορές έχω δει άνθρωπο να βαριέται τόσο πολύ)...μιας και είμαστε σε σινεφιλικό mood αυτή την εποχή ακολουθεί το interview του σκηνοθέτη του 'The Filth And The Fury', 'Joe Strummer: The Future Is Unwritten" και 'Glastonbury' μεταξύ πολλών άλλων...

ΤΖΟΥΛΙΑΝ ΤΕΜΠΛ “Είναι αφόρητα βαρετό να είσαι εμπορικός”

Ο άνθρωπος που εικονογράφησε το punk στα 55 του, ασφαλώς, δεν είναι ο νεαρός που έτυχε να έχει μια κάμερα στο χέρι καταγράφοντας την punk φρενίτιδα των ‘70s, χωμένος κάπου μέσα στο βανάκι που μετέφερε τους Sex Pistols (οι οποίοι μάλλον δεν τον αγαπάνε και τόσο πια). Είναι ένας σνομπ δανδής που φτιάχνει φιλμ περιγράφοντας μαζικές ποπ εμμονές. Είτε αυτές είναι μια αναδρομή σε ένα νεανικό κίνημα που εξακολουθεί να γοητεύει μέσα από τη “filth and fury” σύντομη διαδρομή του. Είτε είναι τρυφερές ανασκαφές σε εμβληματικές προσωπικότητες, όπως ο ηγέτης των Clash, Joe Strummer. Σε τελευταία ανάλυση είναι ο άνθρωπος που άλλαξε τη μοίρα του μουσικού ντοκιμαντέρ, καταργώντας τα όρια μεταξύ μύθου και πραγματικότητας, όπως θα διαβάσετε να λέει αργότερα. Ένας ακόμα χαρισματικός απατεώνας εκείνης της τόσο επιδραστικής γενιάς...

Κουρασμένος από όλες αυτές τις εκδηλώσεις προς τιμήν σας; Κουρασμένος από όλα αυτά τα χρόνια... (γελώντας αυτοσαρκαστικά)

Είναι η πρώτη σας φορά στην Ελλάδα; Όχι ακριβώς. Την τελευταία φορά που ήρθα στη χώρα σας έψαχνα να πουλήσω το αίμα μου. Ήθελα να κάνω με φίλους ένα ταξίδι στο Αφγανιστάν και την Ινδία και ήρθαμε στην Ελλάδα από τη Γαλλία οδηγώντας ένα 2CV. Κάναμε διάφορες τρέλες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, κάποιος καθόταν μόνιμα στην οροφή – εγώ ρύθμιζα τα πετάλια των φρένων με τα χέρια και άλλα τέτοια. Τελικά, κάπου στην Πελοπόννησο – αν θυμάμαι καλά – κατεβαίνοντας έναν λόφο καταλήξαμε στη θάλασσα και καταστρέψαμε το αμάξι. Χρειαζόμαστε τα λεφτά για να συνεχίσουμε κι έτσι βρεθήκαμε να πουλάμε το αίμα μας, κάτι που ξέραμε ότι γινόταν τότε στην Αθήνα. Το επόμενο που θυμάμαι είναι να βρίσκομαι πολύ αδύναμος από την αιμοδοσία μέσα σε ένα λεωφορείο...

Να μιλήσουμε λίγο για το τελευταίο σας πρότζεκτ, το ‘Eternity Man’; Είναι η καταγραφή της ζωής ενός άνθρώπου που ζει στο βούρκο, στο σιχαμερό υπογάστριο μιας σύγχρονης πόλης (σ.σ. πρόκειται για τον Άρθουρ Στέις, έναν αλκοολικό που έζησε το πρώτο μισό του 20^ου αιώνα στο Σίδνει και περιφερόταν στην πόλη φέροντας ένα σοβαρό χτύπημα στο κεφάλι και γράφοντας παντού με κιμωλία τη λέξη “αιωνιότητα”). Μόνο που το μέσο που χρησιμοποιώ είναι η όπερα, μια αρκετά στιλιζαρισμένη και υψηλή καλλιτεχνικά μορφή τέχνης. Είναι αρκετά διαφορετικό από τις προηγούμενες δουλειές μου, αλλά το αντιμετώπισα με την ίδια αίσθηση χιούμορ. Μόνο που δε μου αρέσει πολύ η μουσική του φιλμ, δεν την βρίσκω όσο συγκινητική θα έπρεπε.

Πριν λίγο καιρό ολοκληρώσατε και το ντοκιμαντέρ “The Sex Pistols: There'll Always Be An England”. Είναι κάτι σαν το τέλος της τριλογίας των φιλμ που έχετε γυρίσει εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια γι’ αυτούς (έχουν προηγηθεί τα “The Great Rock ‘n’ Roll Swindle” το 1980 και το “The Filth And The Fury” το 2000); Μπα, ελπίζω να ολοκληρωθεί σε 6 μέρη, αν είναι ακόμα ζωντανοί...στα σοβαρά, είναι μάλλον το τελος, δε νομίζω να βρεθεί άλλη αφορμή στο μέλλον.

Στ’ αλήθεια, ποιος ο λόγος να κάνετε αυτο το φιλμ; Στ’ αλήθεια, ο πραγματικός λόγος είναι ότι δεν είχα τι άλλο να κάνω. Και ότι χρειαζόμουν λεφτά. Και όλοι ξέρουν ότι Sex Pistols πάντα σημαίνει χρήμα. Τελικά, αντί να βγάλω, έχασα. Με ενδιέφερε πάντως να δω την αλλαγή της σχέσης τους με το κοινό μετά από τόσα χρόνια.

Η πρόσφατη επανένωση της μπάντας είναι ξεπούλημα ή αστείο; Είναι και ξεπούλημα και αστείο. Καταρχήν, το ομολογούν και οι ίδιοι. Δε νομίζω ότι προσπαθούν να το παίξουν “ανακάμψαντες ροκ θεοί”. Έχουν το χιούμορ να αντιλαμβάνονται το ανέκδοτο που συνιστά η ηλικία τους και να συμπεριφέρονται και σαν κωμικοί. Κατά τη γνώμη μου η κωμωδία ήταν πάντοτε βασικό τους χαρακτηριστικό, προσαρμοσμένη στο σκοτεινό αναρχικό τους πακέτο.

Είχατε επίγνωση του χάους που προκαλούσατε όλοι εσείς – η σκηνή του punk – ενώ σοκάρατε το Νησί; Ήταν φανταστικά, είχε πολύ πλάκα. Ήταν σαν να είχες καταταχθεί στους αμερικάνους πεζοναύτες. Εγώ πίστευα, όντας τυχερός να έχω μια κάμερα στο χέρι (την οποία είχα κλέψει από μια κινηματογραφική σχολή), ότι το καθήκον μου ήταν να συντονίζω το πολιτικό στοιχείο όλης εκείνης της δραστηριότητας. Ίσως να με μισούν τώρα γι’ αυτό, αλλά έτσι ένιωθα ότι έπρεπε να κάνω.

Οι πιο δυνατές αναμνήσεις σας, σήμερα, ποιες είναι; Θυμάμαι να πέφτω από ένα μπαλκόνι προσπαθώντας να κινηματογραφήσω μια εμφάνιση των Pistols σε ένα παλιό σινεμά. Το σημείο που βρισκόμουν κατέρρευσε, η μπάντα βρισκόταν επί σκηνής κι άρχισε να γελάει μαζί μου, συνεχίζοντας να παίζουν.

Ο Malcolm McLaren έλεγε οι σημερινοί CEOs, executives και μεγαλοστελέχη των πολυεθνικών είναι οι πάνκηδες του τότε. Και ότι προσπαθούν να εφαρμόσουν τις punk πρακτικές για να αυξήσουν πωλήσεις, μερίδια αγοράς, ανταγωνιστικότητα κτλ. Συμφωνείτε; Ναι, χρησιμοποιούν το punk ήθος για να καταστρέψουν το οικονομικό σύστημα (ξεσπά σε δυνατά γέλια). Η αναρχία του καπιταλισμού είναι ότι δεν υπάρχει ένα μαγικό κόλπο για να τον ανατρέψει, ο Καρλ Μαρξ το είχε προβλέψει. Νομίζω πάντως ότι η απληστία είναι μάλλον η αιτία του κακού. Αυτή η ολοκληρωτική και λαμπερή της επικράτηση ευθύνεται και για την οικονομική κρίση που βιώνουμε.

Δεν υπήρξε κάποιο πιο πρόσφατο νεανικό κίνημα που σας προκάλεσε το ενδιαφέρον , π.χ. η ηλεκτρονική γενιά του acid house η ο σύγχρονος βρετανικός αστικός ήχος του drum ‘n’ bass; Γνώρισα και αυτά τα στυλ – κυρίως λόγω των παιδιών μου. Θα ήταν όμως μάλλον θλιβερό κάποιος στην ηλικία μου να περνάει τα βράδια του στα clubs. Όσο για την καταγραφή αυτής της κουλτούρας, υπάρχουν νέα παιδιά που το έχουν κάνει και θα εξακολουθήσουν να το κάνοιν. Βλέπω καθημερινά να βγαίνουν νέοι μουσικοί που κάνουν ανατρεπτικά πράγματα, σήμερα όμως είναι πολύ δύσκολο να ανατρέψουν την ευρεία μαζική κουλτούρα. Αυτή είναι η εποχή του ίντερνετ, της κοινωνίας της πλήροφορίας. Είναι αφόρητα βαρετό να προσπαθείς να έχεις εμπορική επιτυχία.

Συμφωνείτε ότι η γενιά των παιδιών σας (η μεγάλη του κόρη είναι 19 ετών) αποτελείται από τουρίστες που περιοδεύουν στις νεανικές υποκουλτούρες και μπορούν να είναι κάθε βράδυ κάτι άλλο; Χωρίς το φανατισμό του παρελθόντος...Συμφωνώ, σίγουρα υπάρχουν περισσότερες επιλογές. Μην ξεχνάς ότι το punk εν πολλοίς προέκυψε γιατί δε γινόταν τότε τίποτα άλλο στην Αγγλία. Ήταν ένας τρόπος να δημιουργείς έξαψη σε ένα πνευματικά νεκρό τοπίο, ζώντας στη ‘Wasteland’.

Πόσο διαφορετικό είναι να κάνεις φιλμ ή ακόμα και μουσικά βίντεο στην εποχή του YouTube; Μου αρέσει το YouTube γιατί δίνει στον καθένα το δικαίωμα να πιάσει μια καμέρα και να κάνει κάτι δικό του, χωρίς να έχει απαραίτητα πολλά χρήματα κι έχοντας εξασφαλισμένο ένα μίνιμουμ κοινό. Είναι το ίδιο συναίσθημα, όπως όταν άνοιξε η συμμετοχή στην μουσική, όλοι πήραν μια κιθάρα κι άρχιζαν να πειραματίζονται. Και είναι και μια απάντηση στην πρακτική της μουσικής βιομηχανίας, όσον αφορά τα video clips, που προσπάθησε μέσω του MTV να πουλήσει τραγούδια σαν αρκουδάκια για παιδιά. Το άσχημο του διαδικτύου είναι η αίσθηση ότι η αστυνομία, ή κάποιος άλλος big brother, ξέρει τι συζητάς και τι κάνεις on-line. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι να εθιστείς στο να ζεις στην εικονική πραγματικότητα. Είναι πολλά παιδιά που νομίζεις ότι θα τρελαθούν αν πέσει το σύστημα. Πάντως, η αναρχία του ίντερνετ είναι κάτι το φανταστικό.

Ποια είναι η φιλοσοφία την οποία ακολουθείτε όταν ασχολείστε με ένα πρόσωπο, ένα κίνημα, ένα φεστιβάλ όπως κάνατε με το Glastonbury; Ποια είναι η διαδικασία; Απλά το να χαθώ. Στη μαγεία του και τη διαθέσιμη πληροφορία. Να νιώσω τη μουσική, να γνωρίσω τους ανθρώπους που σχετίζονται, να γίνω ηδονοβλεψίας – ένας κλέφτης στιγμών και εικόνων.

Και ο στόχος; Να διηγηθείτε την πραγματικότητα ή να δημιουργήσετε ένα μύθο; Δεν είναι το ίδιο πράγμα;

Άρα δεν αναζητάτε αντικειμενικότητα; Νομίζω ότι αυτή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ψευδαίσθηση. Πρέπει να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, το τελικό προϊόν πάντα θα είναι fiction. Όταν πας να τηρήσεις “αντικειμενικές ισορροπίες” καταλήγεις στην υποκρισία.

Μερικά διλήμματα: Sex Pistols ή Clash; Πάντα ήμουν με τους πρώτους/John Lydon ή Malcolm McLaren; Και οι δύο μάλλον με μισούν, επομένως θα προτιμούσα να μοιραστώ τη θέση μου στο τρένο με τον Tony Blair (γελώντας σαρδόνια)/Ηνωμένο Βασίλειο ή Η.Π.Α.; Μισώ την ιδέα του Βασιλείου, αλλά είμαι Άγγλος, τι να κάνουμε; Η Σκωτία πάντως πρέπει να είναι ελεύθερη (κι άλλο ειρωνικό χαμόγελο)

Τελειώνοντας, ποιος είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος άνθρωπος που γνωρίσατε όλα αυτά τα χρόνια; Ο Christopher Marlowe. Τον συνάντησα στο δωμάτιό του στο Κέιμπριτζ, ενώ είχα πάρει acid και του υποσχέθηκα ότι θα γυρίσω μια ταινία γι’ αυτόν. Δεν το έχω κάνει ακόμα (σ.σ. ο Marlow είναι ποιητής και συγγραφέας της Ελίσαβετιανής εποχής ... μόνο που έχει πεθάνει το 1593)

τερεζος