... εξαιρετική έκδοση - 100 πρόσωπα της ελληνικής μουσικής πραγματικότητας (από τον Πετρίδη, τον Μηλάτο και τον Ζήλο στον Κωνσταντίνο Βητα και τον μπασίστα των Zebra Tracks) γράφουν προσωπικά κείμενα για 100 από τα μεγαλύτερα rock icons όλων των εποχών...τώρα στο πιο κοντινό σου περίπτεροαυτή είναι η δική μου συνεισφορά
KURT COBAIN
“Live Fast, die young”. O Kurt Cobain εκπλήρωσε τη διαχρονική rock ‘n’ roll προφητεία ενασρκώνοντας την rock’ n’ roll εσωστρέφεια που πρότεινε το grunge. Κι αυτή τον σκότωσε…
Όταν ο Cobain πήρε την καραμπίνα και τίναξε τα μυαλά του στον αέρα τον Απρίλιο του 1994, τελείωνα τη β’ γυμνασίου. Η ηλίθια εφηβική αντίδραση ήταν να επιχαίρουμε, κοροϊδεύοντας τις συμμαθήτριές μας που έρχονταν με μαύρα στο σχολείο θρηνώντας εκβιαστικά για την πρώτη φορά που ήρθαν αντιμέτωπες με το κλισέ της απώλειας ενός ειδώλου. Ένα χρόνο αργότερα είχαμε «ξεπεράσει» το ‘Smells Like Teen Spirit’ και παθαίναμε με τη σειρά μας συναισθηματικό breakdown με το Unplugged, άσχετα αν στα 14 είσαι πολύ σκληρός για να μην κρατάς κάτι τέτοια μόνο για τον εαυτό σου. Μετά μεγαλώνεις, ακούς electronica, γίνεσαι «αριστερός» και τσαντίζεσαι με την εμπορευματοποίηση της εικόνας του αυτόχειρα και την «καργιόλα που στραγγίζει την κληρονομιά του». Αργότερα, «κάνεις μεταπτυχιακό», αποκτάς «αναλυτική σκέψη», βλέπεις το ντοκιμαντέρ του Nick Broomfield, διαβάζεις βιογραφίες και ημερολόγια, παίρνεις πού και πού καμιά grunge τζούρα βάζοντας στο DVD το Singles, ενώ παράλληλα ξεκινάς να γράφεις για μουσική και αναπαράγεις μεγαλοστομίες περί «τελευταίου αληθινού ροκ σταρ». Το βινίλιο του Nevermind όμως το έχεις κάπου μουσειακά παρατημένο, το ακούς σπάνια. Κι αν τύχει να πετύχεις σε κανένα μπαρ το ‘Heart-Shaped Box’, απλά τραγουδάς πιο δυνατά από τα ηχεία. Μεγαλώνοντας κι άλλο, σταματάς να πιστεύεις στο rock ‘n’ roll παραμύθι – ξέρω γω των Strokes ή των Arctic Monkeys. Ή μάλλον επιλέγεις το παραμύθι που θες εσύ να πιστεύεις. Αλλά χρειάζεσαι το επιστέγασμά του. 15 χρόνια μετά την αυτοκτονία κυκλοφορεί το Live At Reading. Θα το πάρεις, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, παρότι σιχαίνεσαι που ακόμα βγάζουν λεφτά πάνω στον τάφο του. Γύρω σου τα καρώ μάλλινα πουκάμισα έχουν ξαναέρθει στη μόδα. Τα βρώμικα all-star, έτσι κι αλλιώς, πάντα ήταν. Θα δεις λοιπόν το live και μόλις τελειώνουν τα 25 του tracks θα έχεις πάθει αυτό που δε σου δημιούργησε το Last Days του Βαν Σαντ. Την αίσθηση ότι αυτός ο ξανθομπάμπουρας με το λιγδιασμένο μαλλί είναι ο ήρωας, ο μύθος που τελικά διάλεξες να σε συνοδεύει σε όλη σου τη ζωή. Τώρα που οι Pavement έκαναν κι αυτοί reunion, τώρα που οι Pixies εξακολουθούν να παίρνουν κεφάλια όπου παίζουν, τώρα που ακόμα και οι αγαπημένοι του Vaselines επανενώθηκαν, η ανάμνησή του είναι πιο γενεακά επίκαιρη από ποτέ. Οι μεταθανάτιες αναλύσεις για το πώς οι Nirvana κεφαλαιοποίησαν το, αργότερα εκφυλισμένο alt rock, έχουν ακαδημαϊκό ενδιαφέρον αλλά ο Cobain τις αγνοούσε όταν τραγουδούσε ‘I can’t see you every night free’ μη μπορώντας να συνεισφέρει στο νοίκι της φίλης του ή όταν θρηνούσε τις άστεγες μέρες που κοιμόταν στα νοσοκομειακά halls σπαράζοντας στο ‘Something In The Way’. Είναι λοιπόν ο τελευταίος ροκ μύθος, ακριβώς γιατί αποτέλεσε τον ορισμό του. Ως original απόβλητος, ενοχικά επιτυχημένος, οριακά συνδεδεμένος με όση εφηβεία κρατάμε ζωντανή για πάντα μέσα μας…
τα 3 κομμάτια που θα βάζαμε σήμερα αν ο κόσμος ήταν δίκαιος
the thermals - I'm gonna change your life
έχει ακριβώς το απαιτούμενο κουάλιτι για να μπει στην αλυσίδα 'The Rat'-'Wof Like Me'-'The Past Is A Grotesque Animal' κτλ. με την οποία αναστενάζει η εκλογική περιφέρεια της πλ. καρύτση...βαρύ, καψούρικο, αργόμπιτο και 'cmon u know the wordz' ρεφρέν...
no age - glitter
στο άλμπουμ δώσε λίγο χρόνο, σε αυτό λίγα δευτερόλεπτα...κομματάρα
the vaselines - the devil's inside me
από τον καινούριο τους δίσκο στη μνημη του μακαρίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου