Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Την ψάχνουμε τη φάση...




Σήμερα στις 22:00: H Νέα Γενιά .... για τη νέα γενιά. Ο Γιάνος Λιβανός, γενικός γραμματέας της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς, θα απαντήσει στις 22:00 το βράδυ στις ερωτήσεις μας. Στόχος αυτής της κουβέντας είναι να εξετάσουμε κατά πόσο η Γενική Γραμματεία μπορεί να βοηθήσει τα σχέδια και τους στόχους της νεολαίας την εποχή της κρίσης.







Και ένα σχόλιο για την αναστολή έκδοσης του καθημερινού Βήματος:

(επειδή διαβάζουμε πολλά από σχετικούς και άσχετους)

1. Ασφαλώς είναι μια απώλεια. Το καθημερινό Βήμα όσον αφορά τον ενημερωτικό του χαρακτήρα ήταν αξιόλογο. Καλά ρεπορτάζ, εξαιρετικά διεθνή, ενημερωμένο πολιτιστικό. Το σύνολο των αρθρογράφων του θα το κρίνει η ιστορία.

2. Εφόσον και δεν υπάρχουν εργασιακές απώλειες το κλείσιμο του είναι μια λογική κίνηση. Οι κυκλοφορίες του ήταν λιγότερες από 8.000 ημερησίως τη στιγμή που το ιντερνετικό Βήμα φυσάει. Από το να διώξουν κόσμο καλύτερα να κλείσουν μια εφημερίδα που δεν είναι και στα καλύτερα της. Λιγότερο χαρτί...

3. Το καθημερινό Βήμα ήταν μια κίνηση της γενικότερης χρηματιστηριακής ευφορίας που διαπερνούσε τη χώρα το 1999. Οι φουσκωμένες μετοχές του ΔΟΛ τότε το έφεραν πάλι στα περίπτερα. Όπως και πολλά άλλα. Επίσης, ήταν μια προσπάθεια του Οργανισμού να κρατήσει στην εξουσία την κυβέρνηση Σημίτη. Το κατάφερε ένα χρόνο αργότερα. Πολλοί μάλιστα τότε έλεγαν πως "αν βγει ο Σημίτης το καθημερινό θα κλείσει". Κράτησε δέκα χρόνια, όμως.

4. Τα πολλά Rip και τις προφητείες περί πτώσης να τις κρατήσουμε για πιο τρανταχτές περιπτώσεις και όχι για το Βήμα. Δεν έκλεισε και το Κυριακάτικο. Εξάλλου η εφημερίδα βοήθησε στη δημιουργία ενός πολύ καλού site όπως είναι αυτό του Βήματος.

5. Δεν ξέρω τι θα κάνει ο πατέρας μου. Ήταν ένας από τους φανατικούς αναγνώστες του.

τσουλούφης (σε λίγες μέρες θα αλλάξω ψευδώνυμο)


Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

as heard on radio laternative vol.4

...πέρασαν 6 εβδομάδες, αλλά τουλάχιστον δείχνουμε μια κάποια συνέπεια...


BRIAN ENO
Small Craft On A Milk Sea (Warp)
A-

Καταρχάς το Small Craft On A Milk Sea δεν μπορείς παρά να το ακούσεις ως σύνολο. Χωρίς ‘skip’, ‘next track’ κι επιλογές αγαπημένων. Οφείλεις να του δώσεις μια συμφωνική προσοχή, να το διαχωρίσεις από την εποχή του digital downloading, του ‘$0,99 per track’. Τουλάχιστον αποτίνοντας το δέοντα σεβασμό σε δύο brand names που επιτέλους συνεργάζονται. ‘Eno On Warp’. Και είναι τόσο συναρπαστικό όσο ακούγεται. Ο μεγάλος οραματιστής του περιβαλλοντικού ήχου αφήνει το διεκπεραιωτικό λούστρο για το οποίο τον ακριβοπληρώνουν πια οι Coldplay και οι U2 αυτού του κόσμου και κλείνεται μετά από 5 χρόνια μόνος στο στούντιο. Παραδίδοντας ένα μουσικό φιλμ στο οποίο θα βρεις όλες τις λέξεις κλειδιά που περιμένεις. «Μινιμαλισμός», «(α)τονικότητες», «ατμόσφαιρα», «περιβάλλον», «post-modern». Και πάνω απ’ όλα «κλιμάκωση». Είναι μοναδικός, ασύλληπτα ευρηματικός, υποδειγματικά αφηγηματικός ο τρόπος με τον οποίο ο Eno χτίζει και αναδεικνύει όσα συμβαίνουν στο άλμπουμ. Από την αιθέρια εισαγωγή του ‘Emerald And Lime’ στο ξέσπασμα του ‘Flint March’, στην αφαιρετική εναλλαγή synths-τσέλου-breakbeats-κιθάρας-εφέ-παγανιστικών κρουστών που θα τον οδηγήσουν να κλείσει σιωπηλά με το ‘Invisible’. Όπως διάβασα στο blog του gone4sure «…αυτά που ΔΕΝ κάνει προκαλούν ανατριχίλα». Άλλωστε, στα 62 του, τον πειρασμό της αμετροέπειας μπροστά στην κονσόλα τον έχει ξορκίσει εδώ και δεκαετίες…

brian eno - third uncle
(κάτι από τα πολύ παλιά)


TRICKY
Mixed Race (Domino)
C

Ο αιώνιος Tricky. Με το αστείρευτο ταλέντο, τη μοναδική ατμοσφαιρική (sic) ικανότητα, το απρόβλεπτο αισθητήριο. Και την σπάνια ικανότητα να τα ξεχνάει όλα αυτά. Να βάζει το καπρίτσιο που γυρνάει στο κεφάλι του το συγκεκριμένο τέρμινο πάνω από τις δυνατότητες του. Και μοιραία να έχει αυτά τα μνημειώδη σκαμπανεβάσματα. Σχεδόν ανίκανος να δώσει δύο σερί δίσκους στο ίδιο επίπεδο (πλην του ξεκινήματος). Το Mixed Race ξεκινά ως ένα τυπικό ‘Tricky kid’ άλμπουμ. Ο τίτλος παραπέμπει στη δεδομένη εμμονή, το εισαγωγικό 'Every Day' σχεδόν συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε προ διετίας η θριαμβική επιστροφή του Knowle West Boy και πριν απογειωθεί με ένα gospel φινάλε, ο Tricky βάζει τελεία. Όπως κάνει σε όλο το δίσκο, στριμώχνοντας 10 κομμάτια σε κάτι λιγότερο από μισή ώρα (!). Μια σειρά από ανολοκλήρωτες ιδέες, ένα κολάζ από δάνεια/samples που περιλαμβάνουν το χιλιοταλαιπωρημένο ‘Technologic’ των Daft Punk (‘UK Jamaican’), το ‘Peter Gunn Theme’ βλέπε Blues Brothers και το ‘My Way’ του Sinatra από «μουσικό κουτί» (στο lead single ‘Murder Weapon’). Λίγο σαλάτα; Ναι. Όσοι είναι εκεί για να το βοηθήσουν, το κάνουν - η νέα μούσα Frankey Riley είναι εξαιρετική, ο Bobby Gilespie βάζει a touch of class στο ‘Really Real’, o κιθαρίστας Hakim είναι η εξωτική πινελιά, o Blackman και ο μικρότερος αδερφός του, Marlon Thawes, ραπάρουν μάγκικο grime στο ‘Bristol To London’. Αλλά, ο ίδιος ο Tricky είναι απών. Σαν να περιμένει να τον ξεγράψουν εκ νέου για να βγάλει πάλι κάτι σπουδαίο…

tricky feat. bobby gillespie - really real




ZOLA JESUS
Stridulum II (Sacred Bones)
B+

Θα μπορούσε να είναι η ξαδέρφη της Μόνικας. Ελληνοαμερικάνα, ας πούμε. Θα ερχόταν ως teenager τα καλοκαίρια, ξερω γω σε κάποιο εξοχικο στην Ακράτα, και θα ήταν λίγο κακός μπελάς. Θα φιλιόταν με όλα τα αγόρια (τα οποία κρυφά το ένα από το άλλο θα έστελναν αναπάντητα γράμματα - όχι email - όλον τον χειμώνα στο Ουισκόνσιν), θα προκαλούσε μια εύλογη αμηχανία με τη "σκοτεινή" συμπεριφορά, το λουκ και την εφηβική ανεξαρτησία της στους έλληνες συγγενείς, οι οποίοι όμως θα διαβέβαιωναν στα τηλεφωνήματα από USA πώς "είναι όλα εντάξει". Τα υπόλοιπα κορίτσια θα τη ζήλευαν στην αρχή και μετά θα μιμούνταν την drama queen έξη της. Εκείνη θα συνειδητοποιούσε την απόλυτη επικράτησή όταν θα επαιρνε την κιθάρα μαζεύοντας όλους γύρω της, αλλά όταν γυρνούσε πίσω θα της έλειπε τόσο το φως, η παραλία και το πρώτο καλοκαίρι που ένιωσε ανεμελιά.
Θα μπορούσε να είναι, βέβαια, και η εγγονή της Siouxsie. Η γιαγιά θα γελούσε με τις dark απόπειρες, θα προσπαθούσε να τις αποτρέψει με έναν γεροντίστικο σνομπισμό, αλλά κατά βάθος θα χαιρόταν που το (καταραμένο) μήλο έπεσε κάτω από την (τρισκατάρατη) μηλιά. Θα της έλεγε δήθεν απρόθυμα ιστορίες για τη Lydia Lunch, το No Wave, τους βρετανούς πάνκηδες που την πολιορκούσαν στα νιάτα της, τη γοτθική ουτοπία, τις στημένες αλητείες στο 'Bill Grundy show'. Αλλά, τελικά προς απογοήτευσή της, η μικρή θα βαριόταν λίγο. Όλα αυτά θα της φάινονταν λίγο μπανάλ. Γιατί την ίδια στιγμή θα σκεφτόταν να το ξαναγυρίσει στην όπερα, να πειραματιστεί περισσότερο με τα synths ή μήπως να πάει για ψώνια στα American Apparel και να το σκεφτεί αργότερα;
Either ways, η 21χρονη με το επικό όνομα Nika Roza Danilova είναι το κορίτσι του 2010...

zola jesus - night


BELLE AND SEBASTIAN
Belle And Sebastian Write About Love (Rough Trade)
B-


Είναι πώς θα σε βρει. Αν ας πούμε περπατάς στην Αθήνα και το iPod shuffle σε οδηγήσει στο 'I Want The World To Stop', ο αντίχειρας θα σηκωθεί προς τα πάνω. Γιατί είναι μια από τις καλύτερες ποπαρίες των τελευταίων χρόνων. Ήχος με B&S ονομασία προέλευσης. Όπως και δυο - τρία ακόμα στο άλμπουμ (π.χ. 'I Didn't See It Coming' και 'Write For Love'). Αν πάλι πας να το αποτιμήσεις, καθισμένος στην πολυθρόνα, παίρνοντας το σοβαρό expert ύφος σου, ο αντίχειρας - δε θα πάρει την κατηφόρα αλλά - θα χαλάρώσει λίγο. Γιατί το έχεις
ξανακούσει, ξέρεις ότι το κάνουν καλά, αλλά πόσο twee μπορεί να αντέξει το recession; Άσε που είναι κοινό μυστικό ότι η σχέση σας έχει χαλαρώσει μετά το Dear Catastrophe Waitress ...Εκτός αν ανήκεις στη φυλή των Αμελί που πάντα θα συγκινούνται με τους σκωτσέζους. Γιατί πάνε με τα ρούχα τους...

belle and sebastian - i want the world to stop


GRINDERMAN
Grinderman 2 (Mute/ANTI-)
B

Εδώ είναι το αντίθετο. Οι Grinderman αρέσουν στα αγόρια (και στα κορίτσια) γιατί πάνε με τις μπότες τους (αυτές με τις οποίες φαντασιώνονται τους εαυτούς τους σε ταραντινικά flicks). Κάπου διάβασα να χαρακτηρίζουν το άλμπουμ ως "a penthouse orgy of electric blues and feral poetry". Ωραίο. Ούτως ή άλλως, η εικόνα του Νικολάκη ως τελεταρχη με τη μουστάκα αντί για μπαγκέτα να φτύνει συμμορίτικα μπλουζ με το χαρακτηριστικό "ραπάρισμά" του (ο Cave ποτέ δεν τραγουδά - παρατήρησέ το) θα δικαούται σε κάποια χρόνια τον χαρακτηρισμό "αρχετυπική". Ούτε κι εδώ πρωτοτυπίες. Και μάλλον χειρότερο άλμπουμ (αφού ξέρεις πια περί τίνος πρόκειται) από το πρώτο. Αλλά σταθερά ποιοτικό, μιλάμε για παιχταράδες άλλωστε. Αν και σε αυτό το spin-off των Bad Seeds δεν είναι ζητούμενο η ιδιαιτερότητα. Είναι το μουσικό ισότοπο της βραδιάς που οι άντρες βγαίνουν μόνοι τους. Σε κωλόμπαρο πάλι θα καταλήξουν, αλλά θα το απολαύσουν. Και θα μεγαλοποιουν τις inside ιστορίες της για χρόνια. Τώρα άμα γράψω κι εγώ ότι "ο Cave γερνάει γαμάτα" ή ότι έτσι ορίζονται "τα μπλουζ του 21ου αιώνα" ,το μηδενίζω το κλισεδόμετρο;

grinderman - mickey mouse and the goodbye man


τερεζος

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

the disco urbana series vol.3

...η disco urbana είναι μια στήλη που γράφω στο Sonik από τον Σεπτέμβριο του 2006...ένα είδος μηνιαίου προσωπικού μπλογκ που ξεκίνησε ως "βόλτα στην πόλη", σημειολογεί πάντα στην απορρόφηση της ποπ κουλτούρας "εκεί έξω" και τελευταία παρεκτρέπεται σε ένα κοινωνιολογικό πολιτικό μανιφέστο (τι λε ρε μεγάλε...)...ακολουθεί η στήλη του "λονδρέζικου" τευχους #62 με τους Beatles στο εξώφυλλο...



Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΑΣΤΙΩΝ

Η disco εδρεύει στο κέντρο. Δουλεύει στο κέντρο. Περιφέρεται και διασκεδάζει στο κέντρο. Για την ακρίβεια εγκλωβίζεται σε ένα απελπιστικά μικρό κομμάτι του. Και δεν μπορεί να φανταστεί την ύπαρξη της μακριά από την ευρύτερη περιφέρειά του. Είναι αυτή η νέα αστική ματαιοδοξία που καλλιέργησε το lifestyle των ‘00s. Δεν υπάρχεις αν δεν είσαι στο κέντρο. Δεν ξέρεις τίποτα αν δεν ψωνίζεις στο «μανάβικο-τρύπα που έχει το καλύτερο σέλερι των Βαλκανίων». Η μετάβαση από τα glossy περιοδικά στα free press πέταξε τα μοντέλα και τους Notiδεs από τα εξώφυλλα. Ευτυχώς. Στη θέση τους μπήκε η Τέχνη, το (συχνά ανύπαρκτο) indie. Αλλά κυρίως η Πόλη. Είπαμε «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ». Κι έτσι έσβησε σιγά σιγά ένα υπέροχο κεφάλαιο της αστικής μυθολογίας. Τα Προάστια. Τα φλώρικα «κλειστά» ΒΠ. Τα ηδυπαθή νεόπλουτα ΝΠ. Τα λαϊκά καγκούρικα Δυτικά. Τα απροσδιόριστα Ανατολικά. Όλοι στο κέντρο. Σε αναζήτηση της hipster κορύφωσης – καμιά φορά δια της Μαζωνάκειας οδού. Και ξεθώριασαν κάπως και τα στέκια. Οι «άγριες νύχτες» στο Μπουρνάζι. Η καφέ φιλοσοφία της πλατείας της Νέας Σμύρνης. ΟΙ σκληροί του Κάτω Χαλανδρίου που έστηναν μπλόκα στην «Όμπρε» στα Σίδερα. Οι dark εκδρομές για το ‘Dark Sun’ στη Θηβών. Τώρα Γκάζι, Ψυρρή, Σύνταγμα, Δε Μολ.

Οι σκέψεις αυτές έρχονται και δένουν με το The Suburbs των Arcade Fire. Η disco δε θα αποφανθεί για το τελευταίο debate της αλτερνατίβας. Ούτως ή άλλως ποτέ δεν ήταν φανατική με την μπάντα για να αποθεώσει προκαταβολικά το τρίτο άλμπουμ ως ώριμο αριστούργημα ή αντίθετα να τους κατηγορήσει για συμβιβασμό, μεγαλομανία, κορπορατισμό όπως τσιρίζει το (ελάχιστο) κράξιμο που φτάνει στα ηχεία της. Κόνσεπτ άλμπουμ, όμως, 2-3 μπάντες μπορούν να υποστηρίξουν σήμερα. Και η μακάβρια κολεκτίβα από τον Καναδά είναι η μία από αυτές. Μπορεί να γράφουν ιστορίες απόδρασης από το Μόντρεαλ ή το Κεμπέκ ή το Χιούστον ή κάπου αλλού πέρα από τον Ατλαντικό, αλλά δεν έχει σημασία όταν στο Suburban War ξετυλίγεται και η δική σου ιστορία. Από τη γειτονιά σου στο ψευδοκράτος της πλατείας Καρύτση.

This Town So Strange/They Built To Change’ - για να ξεκινήσει ο «πόλεμος» του «εκμητροπολιτισμού» της. Για να χαθεί ο εξωτισμός του φωτισμένου Μινιόν και των μεσημεριών στα Wendys του Συντάγματος. Για να εκλείψουν οι πατροπαράδοτοι τσαμπουκάδες από τις τζούνιορ «συμμορίες» που έκαναν κουμάντο στις πλατείες. Για να κάνει ο καθένας τις επιλογές του και να διαλέξει την πορεία του. Αναπόφευκτα ‘(…)the past won’t rest/until we jump the fence/ and leave it behind’. Γιατί και στα προάστια μπορεί να ήσουν εγκλωβισμένος. Ξέρω ‘γω στην αποχαύνωση του ηλίθιου ιδωτικού που σε έστελναν ή στην εξάτμιση του GLX που είχε ο κολλητός σου. ‘(…)And my old friends/I can remember when/ You Cut Your Hair (ελπίζω να μη βλέπω μόνο εγώ την Pavement αναφορά)/ And Never Saw You Again’. Ήδη οι τάσεις φυγής είχαν φανεί ‘(…)the music divides/Us into tribes’. Διάλεξε τη μεριά σου να διαλέξω τη δική μου. Το ξημέρωσες με τους καμένους στο enTechno ή στριμώχθηκες με τους «ψαγμένους» στο ‘Bios Is 8’; Πήγες στις «Νύχτες Πρεμιέρας» ή είδες σε multiplex τους «Αναλώσιμους»; Κάποτε μαζί, αλητείες χωρίς διαχωριστικά αισθητικής – ‘(…)now the cities we live in/could be distant stars’. Όμως, οι τάσεις, οι «μόδες» έχουν πάντα κυκλικό σχήμα. Η Αθηνολογία ξεχειλίζει πια με τους Atenistas, τα Athens Daily Secrets, τον Athensville . Και η Πόλη μάλλον ετοιμάζεται να υποκύψει ξαναβγάζοντας τον χειρότερο δήμαρχο που είχε ποτέ. Τα Προάστια μην τα ξεχνάς, λοιπόν. Θα επιστρέψουν ακόμα κι αν ‘(…)all my old friends/they don’t know me now’. Από τους Στέρεο Νόβα στους Arcade Fire μεσολαβούν σχεδόν είκοσι χρόνια, αλλά μην ανησυχείς. Θα τους ξαναβρείς. «Γιατί είναι Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ…»

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Facebook Groups

O Κωνσταντίνος Περιστεράς ταξινομεί από το υγρό και ζεστό Μπουένος Άιρες τις φυλές που απαρτίζουν τα 500 εκ. χρηστών του Facebook



Ο Ελληνάρας. Ανεβάζει καθημερινά βίντεο με κάποιον νέο και γνωστό Έλληνα καλλιτέχνη. Ο Ελληνάρας κάνει λάικ σε οτιδήποτε εχει να κάνει σχέση με φραπέ και ελληνική μουσική, ενώ συχνά η φωτογραφία προφίλ του εμπεριέχει ένα φτηνό αλλά γρήγορο αυτοκίνητο, με φιμέ τζάμια. Κάποιες φορές κάνει διαφήμιση μέσω του στάτους του στην συνοικιακή καφετέρια που πάει καθημερινά.



Ο μπαλαδόρος. Αυτός έχει μπερδέψει το Facebook με το «γκατζέτα». Είναι γενικά ήρεμος όλη την εβδομάδα αλλά το Σαββατοκύριακο κάνει ποστ κάθε 15 λεπτά, δίνοντας σου ζωντανά την εξέλιξη του αγώνα της αγαπημένης του ομάδας. Σε περίπτωση που αυτή κερδίσει θα δεις το λιγότερο 10 βίντεο με εκδρομές στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, ενώ εάν χάσει κάνει την πάπια μέχρι την επόμενη Κυριακή. Έχει φίλους όλους τους παλιούς και νέους άσους της ομάδας του.



Ο ενοχλητικός. Μπορεί να μην έχετε συναντηθεί τα τελευταία δέκα χρόνια, αλλά ο ενοχλητικός θα σχολιάσει ή θα κάνει λάικ σε όποια φωτογραφία βρει μπροστά του ακόμα κι αν εσύ τον αγνοείς. Μία άλλη αρετή του είναι να σου γεμίζει το home με πόστ ή βίντεο τα οποία δεν έχεις καμία όρεξη να δεις.



Ο/Η επιδειξίας. Δεν έχει και πολλές διαφορές με τον επιδειξία του δρόμου που κυκλοφορεί γυμνός κάτω από μία καπαρντίνα. Στις φωτογραφίες προφίλ του, τον βλέπεις με τα λιγότερα ρούχα που μπορεί να εμφανιστεί μιας και η λογοκρισία του Facebook δεν του επιτρέπει να εμφανιστεί γυμνός. Κάνει add “πανέμορφα” άτομα του αντίθετου φύλου και αν τα καταφέρει να την/τον ρίξει θα δεις όλη την σχέση μέσω της ιστοσελίδας. Αρχικά in a relationship, στην συνέχεια και οι δύο θα έχουν μια φωτογραφία προφίλ παρέα, ενώ όταν η σχέση φτάσει στο τέλος της θα είσαι ο πρώτος που θα το μάθεις μέσω μελοδραματικών στάτους του τύπου: “Τίτλοι τέλους”.



Ο πολιτικοποιημένος. Ανήκει σίγουρα στον χώρο της αριστεράς και κατά πάσα πιθανότητα του ΚΚΕ. Μιας και η Αλέκα θα είναι γραμματέας για πολλά χρόνια ακόμα, ο άνθρωπος μπορεί να εκφραστεί μόνο μέσω Facebook, αν και λίγο καιρό πρίν αυτό ήταν το νέο όπλο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και της CIA. Διαμαρτύρεται συνέχεια για τα πολίτικα δρώμενα της χώρας ενώ συχνά σε καλεί σε events τύπου: Συγκέντρωση στα Προπύλαια στις 10 π.μ. για διαμαρτυρία κατά του νέου εκπαιδευτικού. Τώρα ειδικά με το μνημόνιο και την τρόικα τα πληκτρολόγια έχουν πάρει φωτιά.



Η ταξιδιάρα ψυχή. Αυτός ανεβάζει όλη την memory card του τελευταίού του ταξιδιού στο Facebook πριν καν επιστρέψει. Τα στάτους του εμφανίζονται σε πέντε, το λιγότερο, διαφορετικές γλώσσες ενώ ανάμεσα στους φίλους του μπορείς να δεις ονόματα του στύλ: John Smith, Jorge Vázquez και Jacques Perpignan.



Ο χιπστερ. Ξεκινώντας, ο χίπστερ μπαίνει στο facebook μόνο από το Google Chrome. Ανεβάζει βίντεο βρετανικών συγκροτημάτων και συχνά κάνει λαικ στην Sofia Coppola και τον David Lynch. Τον τελευταίο χρόνο έχει κάνει attend σε καμία διακοσαρία βραδιές στο κέντρο της Αθήνας ενώ η φωτογραφία προφίλ του είναι σίγουρα από iphone και συγκεκριμένα με την βοήθεια του polaroid app. Χρησιμοποιεί ένα κυνικό χιούμορ για να κάνει πλάκα με τους φίλους του χιπστερ, που οι υπόλοιποι σπάνια μπορούν να καταλάβουν.



Ο καλλιτέχνης. Γενικά δεν έχει ακόμα πετύχει να πάει μπροστά με την τέχνη αλλά η αλήθεια είναι πως την αγαπάει. Συχνά χρησιμοποιεί το Facebook για να κάνει διαφήμιση στα έργα του και σε καλεί σε προσωπικές του εκθέσεις ή αλλά arty events.




Ο μεσοαστός. Ήθελε πάντα να είναι μεγαλοαστός ή αριστοκράτης αλλά ακόμα δεν είναι. Τα στάτους του είτε αφορούν την κίνηση στην Κηφισίας, είτε δίνουν πληροφορίες για κάποια δραστηριότητά του που απαιτεί αρκετά χρήματα, του τύπου: “ΣΚ στην Μύκονο με την παρέα”. Αυτονόητο είναι πως οι φωτογραφίες προφίλ του εμπεριέχουν κάποιο smart ή, αν είναι καλοκαιρινή περίοδος, ένα ιστιοπλοϊκό.



Ο φαντάρος. Ο φαντάρος παλιότερα άνηκε σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες αλλά την ημέρα που τον κάλεσε η πατρίδα όλα άλλαξαν. Η σελίδα του βάφτηκε χακί και η φωτογραφίες προφίλ του εμπεριέχουν κράνη, όπλα, άρματα μάχης και όλα τα σχετικά. Οι νέοι του φίλοι είναι παλιοσειρές και τα προφίλ τους είναι πανομοιότυπα. Τα στάτους του είναι ακατανόητα για όσους δεν έχουν πάει στρατό. “Ο αλφαμίτης μου έδωσε 10 μέρες “φύ” επειδή έτρωγα σουβλάκια ενώ με είχαν χώσει για γόπινκγ” για παράδειγμα. Υπάρχουν βέβαια και κάποια πιό κατανοητά και μπανάλ του στυλ: “Του φαντάρου την γυναίκα την γ….ε δέκα-δέκα, μα του ναύτη όμως κανείς γιατι παίζει μία τρεις”.



Ο Έλληνας του εξωτερικού. Αυτός χωρίζεται σε δύο υποκατηγορίες. Είτε θα είναι νοσταλγός της πατρίδας και η σελίδα του θα μοιάζει με ανακοίνωση της Ολυμπιακής: “17 Δεκ. 2010, ώρα: 17.25, Λονδίνο-Αθηνα, πτήση ΟΑ356”, είτε θα γουστάρει που ζει στο εξωτερικό και θα έχει σχεδόν ξεχάσει να μιλάει ελληνικά. Τα στάτους του είναι πάντα γραμμένα σε άλλη γλώσσα, ενώ όταν είναι αναγκασμένος να επικοινωνήσει με φίλους στα ελληνικά, χρησιμοποιεί πάντα γκρικλις και μία στις τρείς λέξεις την αντικαθιστά με αγγλική. Για παράδειγμα: “piga prox8es se ena fovero gig”.



Ο Βορειοευρωπαίος. Είναι στο Facebook εδώ και χρόνια αλλά όλα μοιάζουν σαν την πρώτη ημέρα. Επειδή στις ζωντανές κουβέντες με τους φίλους του είναι απαγορευμένο να μιλήσει για τον εαυτό του αν δεν ερωτηθεί, το κάνει μέσω του ίντερνετ. Σου λέει τα πάντα. Που πάει, τι κάνει, τι πίνει και άλλα παρόμοια. Έχει φίλη την γιαγιά του, που έχει το τελευταίο mac book pro, και συχνά της βάζει καρδούλες στον τοίχο της ενώ η καλύτερη του, είναι η επιλογή λάικ, μιας που εκφράζει την θετική του ενέργεια χωρίς να πρέπει να σκεφτεί και να πεί κάτι συγκεκριμένο.



Ο Νότιοευρωπαίος. Δεν έχει πολλές διαφορές με τον Έλληνα και τις παραπάνω κατηγορίες. Ο Νοτιοευρωπαίος θα σου πεί πως γύρισε σπίτι του στις 7 το πρωί aν είναι Ισπανός, ενώ κάποιες φορές θα πετύχεις και τον Ιταλό που δεν έχει κανένα φίλο στο εξωτερικό αλλά συνεχίζει να γράφει στα Αγγλικά χρησιμοποιώντας τον μεταφραστή του google.


Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Foodporn...

Τον Απρίλιο του 2010, επτά μήνες πριν, είχα κάνει το παρακάτω ρεπορτάζ για τη lifo που αφορούσε το πόσο πολύ φαγητό έχουμε στα media και στις εκδόσεις. Ήταν πολλά τότε.Όχι όσα, όμως, είναι σήμερα...

Ένα διαχρονικό ερώτημα που δεν θα βρει ποτέ πειστική απάντηση: η τάση δημιουργείται από τα Μέσα ή μόνο τα τροφοδοτεί; Αν η απάντηση βρεθεί, να τη φωνάξουμε και στον Κολόμβο. Θα λύσει το πρόβλημα με το αυγό. Τα τελευταία χρόνια είναι γεγονός πως παρουσιάζεται πληθώρα πληροφοριών όσον αφορά τη μαγειρική και τις τροφές. Παλαιόθεν, η γιαγιά τα έγραφε σε ραβασάκια ή έβαζε την εγγονή να τ' αποστηθίσει. Δειλά δειλά στις αρχές του '80 ξεκίνησαν οι πρώτες εκδοτικές σειρές στο εξωτερικό και άνοιγαν τα πρώτα εξειδικευμένα βιβλιοπωλεία. Την επόμενη δεκαετία μπήκαν στον χορό τα έντυπα και οι εφημερίδες με στήλες που αφορούσαν το ευ ζην. Η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση εγκαθιστά τα πρωϊνάδικα και αυτά με τη σειρά τους, μαζί με τα ζώδια, θεωρούν αναπόσπαστο κομμάτι της εκπομπής τους την «ώρα του μάγειρα». Στα '00s (ειδικά τη δεύτερη πενταετία) παρατηρούμε ένα παγκόσμιο food media ξέσπασμα. Ένθετα στις εφημερίδες, δεκάδες τηλεοπτικές εκπομπές, free press, τηλεστάρ με την ποδιά, ιστοσελίδες, ριάλιτι και υπέρμετρη εκδοτική παραγωγή. Η γιαγιά πια, αντί για ραβασάκι, δίνει το τελευταίο DVD του Τζέιμι Όλιβερ.


Δείτε και φάτε μάτια ψάρια

Εβδομαδιαία στην τηλεόραση μεταδίδονται έντεκα εκπομπές μαγειρικής (εκτός από τα ένθετα σε πρωινάδικα). Τέσσερις από αυτές είναι καθημερινές (2 ριάλιτι). Απ' ό,τι μας είπαν στο Mega, που μεταδίδει τρεις εκπομπές (Μαμαλάκης, Παρλιάρος, Μπουρνταίν) και ετοιμάζει μια τέταρτη (Masterchef, ριάλιτι σχολή μαγειρικής), οι εκπομπές μαγειρικής «ωφελούν ένα κανάλι στα νούμερα. Και σε μας και στους άλλους σταθμούς. Δείτε και το παράδειγμα του Κάτι Ψήνεται στον Alpha. Τις βλέπουν κυρίως οι γυναίκες. Ο Μαμαλάκης "έβαζε" και άντρες στο παιχνίδι. Ο Παρλιάρος έχει περισσότερο γυναικείο κοινό, αλλά αυτό οφείλεται στην ώρα προβολής του (Σάββατο απόγευμα). Συνήθως, απέναντί του έχει κάποιο αθλητικό γεγονός που προσελκύει τους άντρες». Μιας και μιλήσαμε για το Κάτι Ψήνεται καλό είναι να αναφέρουμε πως ήταν ένα από τα πιο επιτυχημένα πειράματα της τελευταίας χρονιάς. Η προβολή του την ώρα των ειδήσεων (20:00) το έφερε πρώτο από πλευράς τηλεθέασης στο κοινό 15-44 (το άλας της διαφήμισης) με 25,2%. Η παραγωγή δέχτηκε 20.000 αιτήσεις συμμετοχής (170 τα κατάφεραν). Στον έντυπο Τύπο, τώρα, είναι πασίγνωστα τα τρία μηνιαία ένθετα των μεγάλων εφημερίδων. Το μόνο που προκαλεί μια αισθητή αύξηση της κυκλοφορίας της εφημερίδας είναι ο «Γαστρονόμος» της «Καθημερινής της Κυριακής», που την ανεβάζει κατά 35.000 με 40.000 φύλλα την ημέρα έκδοσής του. Κατά τ' άλλα, δεν υπάρχει περιοδικό περιπτέρου είτε ένθετο που να μην έχει στην ύλη πέντε με έξι σελίδες αφιερωμένες στην κουζίνα.



Η εκδοτική παραγωγή

Η κυρία Βέφα Αλεξιάδου ξεκίνησε πριν από τριάντα χρόνια (πριν βγει στο γυαλί) και ήταν η πρώτη που εξέδιδε μόνο βιβλία μαγειρικής. Και συνεχίζει. Οι υπόλοιποι παραδοσιακοί εκδοτικοί οίκοι (Πατάκης, Τερζόπουλος, Λιβάνης, Σαββάλας, Κέδρος, Καστανιώτης) «γνώρισαν», όπως μας λέει η κυρία Άννα Πατάκη, «το peak τους πριν από πέντε περίπου χρόνια. Μετά, η αγορά του βιβλίου "τραυματίστηκε" από τις προσφορές των εφημερίδων ή από τα βιβλία περιπτέρου, οπότε οι εκδόσεις είναι πιο περιορισμένες. Εξάλλου, ένα βιβλίο μαγειρικής δεν έχει ημερομηνία λήξης. Μπορεί να πωλείται συνέχεια». Η Αλεξία Αλεξιάδου (κόρη της Βέφας και υπεύθυνη για τις εκδόσεις) πιστεύει πως «Η τηλεόραση και τα ένθετα δεν έχουν "κόψει" πωλήσεις από τα βιβλία γιατί απευθύνονται σε εντελώς διαφορετικό κοινό. Δεν υπάρχει μέσος όρος, γιατί η αγορά έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό λόγω των πολλών εκδόσεων. Ένα πετυχημένο βιβλίο πρέπει να πουλήσει πάνω από 20.000 αντίτυπα. Η ελληνική κουζίνα είναι πάνω από το 50% της αγοράς, αλλά έχουμε πολλά και ενδιαφέροντα segments τα τελευταία χρόνια». Πρόσφατα, μάλιστα, εκδόθηκε από τον μεγάλο ξένο οίκο Phaidon το Vefa's Kitchen με ελληνικές συνταγές της Βέφας Αλεξιάδου: «Τα σχόλια είναι πολύ θετικά και οι πωλήσεις εξαιρετικές». Η Άννα Πατάκη διαπιστώνει πως επιτέλους η αγορά στον τομέα των εκδόσεων μαγειρικής έχει ωριμάσει. «Εμείς κάνουμε πολύ προσεκτικά βήματα με συγγραφείς όπως ο Βαγγέλης Δρίσκας και η Αγλαΐα Κρεμέζη και βιβλία που πουλάνε για πολλά χρόνια. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι τα παίρνουν για τις συνταγές. Άλλοι τα αγοράζουν ως αντικείμενο, γι' αυτό πρέπει να συνδυάζεις τη μαγειρική και με άλλα πράγματα. Να είναι πιο ευφάνταστο. Όπως τις 80 Συνταγές του Χίτσκοκ,που κυκλοφορήσαμε πρόσφατα».


Καλά να τα βλέπουμε, το θέμα είναι και να τα μαγειρεύουμε...


Η Μαρία Χαραμή, από τις πρώτες που μετέτρεψαν το ευ τρώγειν σε στήλη στην «Καθημερινή» πριν από 25 χρόνια, πιστεύει πως «οι άνθρωποι μαγείρευαν έτσι κι αλλιώς λιγότερο τα τελευταία είκοσι χρόνια. Δεν ξέρω αν μας κόπηκε η όρεξη για καλό φαγητό επειδή μπουκώνουμε πίτσες με το κιλό. Αυτό που μας κόπηκε σίγουρα είναι η όρεξη για δημιουργία. Η τηλεόραση είναι μια τοξίνη που παραλύει το δημιουργικό νεύρο του ανθρώπου. Οι άνθρωποι χαζεύουν τα φαγητά και δεν τα μαγειρεύουν. Είναι μια γαστροπορνεία». «Όσο η κοινωνία απομακρύνεται από το τραπέζι, από την ιεροτελεστία του φαγητού, τόσο πιο πολύ η μαγειρική περνάει στην κοινωνία του θεάματος», υποστηρίζει η τηλεκριτικός των «Νέων» Πόπη Διαμαντάκου. «Δεν έχει τίποτα το εκπαιδευτικό. Είναι θέαμα. Έχουμε ξεφύγει πια από τη μαγείρισσα που έφτιαχνε μια συνταγή για να τη δοκιμάσει η νοικοκυρά στο σπίτι. Είναι ένα πορνικό θέαμα γιατί απευθύνεται στα ένστικτα. Τα συγκεκριμένα είναι απενοχοποιημένα και αθώα, αφού τα φυσικά υλικά της τροφής έχουν τη δική τους υψηλή αισθητική. Αποτελούν μια νόμιμη ηδονή του ματιού. Στις εκπομπές μαγειρικής κάνεις ανάλυση θεάματος και δεν ασχολείσαι με την ουσία τους που είναι το φαγητό. Το φαγητό είναι η αφορμή που θα σε εμπλέξει συναισθηματικά. Άλλος θέλει να δει ένα σεφ να φτιάχνει το φαγητό, άλλος θέλει κάτι πιο βιτσιόζικο και βλέπει τον Μποτρίνι. Οι πιο φολκλόρ βλέπουν τον Μαμαλάκη. Οι πιο εστέτ τον Παρλιάρο».


Trend, απουσία πολιτικής, οικονομική λύση ή μια κοινωνία σε πρώιμα στάδια κατάθλιψης;

Μάλλον όλα μαζί! Ο άνθρωπος του Mega μας λέει το απλό: «Ως κανάλι ακολουθούμε τις τάσεις της κοινωνίας. Τα δείγματα ότι η μαγειρική θα γνωρίσει επιτυχία φάνηκαν παντού. Στις εκδόσεις, στα περιοδικά και στα media». Η κυρία Αλεξιάδου το βλέπει ως «σημείο των καιρών. Η μαγειρική ήταν και θα είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής μας. Οι σοβαροί επαγγελματίες αντέχουν στον χρόνο, ενώ οι υπόλοιποι είναι διάττοντες αστέρες». Η Πόπη Διαμαντάκου το βλέπει ως μια φτηνή και εντυπωσιακή λύση. «Trend δεν είναι, γιατί το φαγητό είναι ισχυρό πολιτιστικό στοιχείο. Αλίμονο αν η τηλεόραση το άφηνε απ' έξω. Όπως και το σεξ. Πριν από δεκαπέντε χρόνια δεν είχαμε ανακαλύψει πόσο φτηνές είναι αυτές εκπομπές. Και λάδι τρούφας να βάλεις μέσα σε μια συνταγή, πάλι πολύ φθηνότερα θα βγει από οποιαδήποτε άλλη παραγωγή. Δεν τις ανακάλυψε ξαφνικά η τηλεόραση, απλά είναι μια φτηνή και οικονομική λύση». Το Mega επιβεβαιώνει πως μπορεί είναι πιο φτηνές από άλλες εκπομπές, αλλά όχι ότι δεν είναι κι αυτές δαπανηρές. «Πετυχαίνουν γιατί σου δημιουργούν ένα συναισθηματικό δέσιμο. Η βασική αρχή του ριάλιτι είναι η επιτομή της μαγειρικής. Βέβαια, οτιδήποτε γίνεται σε υπερβολικό βαθμό. είτε είναι φαΐ είτε ριάλιτι είτε σάχλα, είναι λογικό να προξενεί ή να προξενείται από συμπτώματα κατάθλιψης», καταλήγει η κ. Διαμαντάκου. H Μαρία Χαραμή είναι απόλυτη: «Η απογοήτευση από την πολιτική και τη συμμετοχή στα κοινά οδηγεί στη μαγειρική. Η κοινωνία μας βρίσκεται σε μια κατάσταση εμμηνόπαυσης. Αν θέλετε, καλύτερα, μια φάση βαθιάς ανηδονίας. Οι άνθρωποι δεν ευχαριστιούνται με τίποτα. Ότι η κατάθλιψη θα είναι η μεγάλη αρρώστια του 21ου αιώνα είναι γεγονός. Η αφθονία εικόνων και το στούμπωμα της δημιουργικότητας είναι ένα από τα πρώτα συμπτώματα. «Ένας οικογενειακός φίλος, δίχως περιττά κιλά, που πλησιάζει τα εξήντα, είπε μια μέρα στο τραπέζι: "Ό,τι και να κάνω στη ζωή μου, η μόνη μου διασκέδαση είναι το φαγητό"». Μπορεί να είναι και η απάντηση στο ερώτημά μας. Το food porn είναι μια αναπόφευκτη εξέλιξη.


τσουλούφης

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

ο στεφανος ροκος σημερα στο λατερνατιβ


το παραπανω έργο ανήκει στον στέφανο ρόκο και την καινούρια του ατομική έκθεση 'horror and romance on another planet' που έχει εγκαίνια τη δευτέρα 15/11 στην αίθουσα τέχνης "Αγκάθι" (Μηθύμνης 12, πλ. Αμερικής) ... εκτός από τους ωραίους πίνακες όμως η έκθεση συνοδεύεται κι από μια συλλογή με κομμάτια που καλλιτέχνες από την ελλάδα και το εξωτερικό συνέθεσαν αποκλειστικά για το συγκεκριμένο πρότζεκτ... από τους last drive και την αρλέτα στον φοίβο δεληβοριά και τους zita swoon...
θα μας τα πει καλύτερα ο ίδιος τη δέυτερη ώρα του σημερινού λατέρνατιβ...εσείς συντονιστείτε από τις 22.00...

horror and romance

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Bicycle Film Festival


(κλικ του ενλαρτζ)

...τα παιδιά που φέρνουν το BFF στην Αθήνα μετά τις 34 πόλεις που το έχουν φιλοξενήσει σε όλον τον κόσμο σήμερα τη δέυτερη ώρα του λατέρνατιβ μαζί μας στο στούντιο...
stay tuned από τις 22.00 με την απαραίτητη εκλογολογία της επόμενης μέρας και τα αθλητικά της δευτέρας...

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

φιλοι μας ... (και κανονικοι ανθρωποι)








...και ο μακης μηλατος, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την "ανοιχτη πολη" της ελενης πορταλιου...

και για όνομα


λατερνατιβ

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Τετάρτη και ο Μαχαιροβγάλτης στο Laternative




Σήμερα στις 22:30 και για το υπόλοιπο της εκπομπής θα είναι στο στούντιο o Γιάννης Οικονομίδης (σκηνοθέτης) και οι πρωταγωνιστές του Μαχαιροβγάλτη. Θα μιλήσουμε για την ταινία που ανοίγει αύριο Πέμπτη στις αθηναϊκές αίθουσες, για τη βία και την ασχήμια της ελληνικής κοινωνίας και για τη νέα μόδα που αποκαλείται ελληνικό σινεμά.
Διαβάστε μια συνέντευξη που είχε κάνει ο ένας από τους δύο στο Γιάννη Οικονομίδη πριν από καιρό.
Στην τρίτη σου ταινία είσαι πιο ψύχραιμος;

Ναι, σίγουρα. Στο Σπιρτόκουτο ήταν όλα καινούργια. Η πρώτη συνάντηση με το κοινό. Η ταινία κουβάλαγε πολύ χτικιό στο να γίνει, στο να κατασκευαστεί, οπότε, όταν βγήκε στις αίθουσες, ήταν σαν να απελευθερώθηκε μια τρομερή ενέργεια τη στιγμή

Ο Μαχαιροβγάλτης τι κουβαλάει;

Μάλλον περισσότερη ψυχραιμία και ωριμότητα. Είναι και από ‘μένα πιο φιλοσοφημένα τα πράγματα. Καμία σχέση δεν έχει ο Μαχαιροβγάλτης με το Σπιρτόκουτο. Ήταν η πρώτη φορά που σηκωνόμουνα να πάω στο γύρισμα και δεν σκεφτόμουνα τίποτα άλλο παρά μόνο αυτό. Στις άλλες ταινίες σκεφτόμουνα ένα σωρό άλλα πράγματα....

η συνέχεια της συνέντευξης στη Lifo εδώ