#8

!!!, Strange Weather, Isn't It (Warp)
Δε θυμάμαι να έχω συζητήσει με κάποιον το φετινό άλμπουμ των "Τσουκ Τσουκ Τσουκ" και να μην του άρεσε. Παρολ' αυτά δεν το βλεπω να έχει πλασαριστεί στις 20αδες της #blogovision (και δε μου προκύπτει ότι πάει για τελική αντεπίθεση). Ίσως γιατί οι !!! δε θεωρούνται έντεχνοι, δεν κλαίγονται για αδικοχαμένους έρωτες, δεν είναι επιτηδευμένα σκοτεινοί, στηρίζονται στο flow του μπάσου και όχι στην παράνοια των πεταλιών - φαίνεται τελικά αυτά έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα την ώρα της κρίσης. Αντίθετα, η παρέα του Nic Offer μυρίζει ιδρώτα, προκαλεί εκκρίσεις, πάει ζευγάρι στις κριτικές με τη λέξη "ηδονισμός". Είναι sex, party, drugs, disco 'n' roll. Δε θα λύσουν τα προβλήματα με τους ανθρώπους που ξέρεις, όμως θα σου γνωρίσουν καινούριους. Στους οποίους μπορείς να συστήνεσαι λέγοντας 'Jamie, My Intentions Are Bass"...

!!! - jamie, my intentions are bass
!!! - steady as the sidewalk cracks (tim goldsworthy remix)

(almost famous) δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το disco punk/funk των καλιφορνέζων μέτοικων της ΝΥ, αλλά μοιράζονται τη φρενίτιδα...εύφημος μνεία λοιπόν στους 65daysofstatic που άφησαν λίγο στην άκρη τις post-rock εξισώσεις κι έβγαλαν έναν πιο ηλεκτρονικό, και απόλυτα χορευτικό όταν αναφερόμαστε στο ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΙΚΟ 'tiger girl', δίσκο...

#8: πέρυσι - MARY AND THE BOY/FELIZOL, Time Machine (Inner Ear)/πρόπερσι - BLACK MOUNTAIN, In The Future (Jagjaguwar)/το 2007 - PANTHA DU PRINCE, This Bliss (Dial)/το 2006 - CONTRIVA, Separate Chambers (Morr Music)

τερεζος

τσουλούφης

Four Tet, There is Love In You, Domino

#9

ZOLA JESUS, Stridulum II (Sacred Bones)
Θα μπορούσε να είναι η ξαδέρφη της Μόνικας. Ελληνοαμερικάνα, ας πούμε. Θα ερχόταν ως teenager τα καλοκαίρια, ξερω γω σε κάποιο εξοχικο στην Ακράτα, και θα ήταν λίγο κακός μπελάς. Θα φιλιόταν με όλα τα αγόρια (τα οποία κρυφά το ένα από το άλλο θα έστελναν αναπάντητα γράμματα - όχι email - όλον τον χειμώνα στο Ουισκόνσιν), θα προκαλούσε μια εύλογη αμηχανία με τη "σκοτεινή" συμπεριφορά, το λουκ και την εφηβική ανεξαρτησία της στους έλληνες συγγενείς, οι οποίοι όμως θα διαβέβαιωναν στα τηλεφωνήματα από USA πώς "είναι όλα εντάξει". Τα υπόλοιπα κορίτσια θα τη ζήλευαν στην αρχή και μετά θα μιμούνταν την drama queen έξη της. Εκείνη θα συνειδητοποιούσε την απόλυτη επικράτησή όταν θα επαιρνε την κιθάρα μαζεύοντας όλους γύρω της, αλλά όταν γυρνούσε πίσω θα της έλειπε τόσο το φως, η παραλία και το πρώτο καλοκαίρι που ένιωσε ανεμελιά.
Θα μπορούσε να είναι, βέβαια, και η εγγονή της Siouxsie. Η γιαγιά θα γελούσε με τις dark απόπειρες, θα προσπαθούσε να τις αποτρέψει με έναν γεροντίστικο σνομπισμό, αλλά κατά βάθος θα χαιρόταν που το (καταραμένο) μήλο έπεσε κάτω από την (τρισκατάρατη) μηλιά. Θα της έλεγε δήθεν απρόθυμα ιστορίες για τη Lydia Lunch, το No Wave, τους βρετανούς πάνκηδες που την πολιορκούσαν στα νιάτα της, τη γοτθική ουτοπία, τις στημένες αλητείες στο 'Bill Grundy show'. Αλλά, τελικά προς απογοήτευσή της, η μικρή θα βαριόταν λίγο. Όλα αυτά θα της φάινονταν λίγο μπανάλ. Γιατί την ίδια στιγμή θα σκεφτόταν να το ξαναγυρίσει στην όπερα, να πειραματιστεί περισσότερο με τα synths ή μήπως να πάει για ψώνια στα American Apparel και να το σκεφτεί αργότερα;
Either ways, η 21χρονη με το επικό όνομα Nika Roza Danilova είναι το κορίτσι του 2010...

zola jesus - stridulum
zola jesus feat. dead luke - somebody to love (jefferson airplane cover)

(almost famous) θα μπορούσε αντιστικτικά να είναι η anika αλλά μπήκε στο νο.13, επομένως επιμένοντας στο θηλυκό της υπόθεσης - αλλά καμία σχέση - συμπαθητικότατο το φετινό artist album της ellen allien

#9: πέρυσι - YEAH YEAH YEAHS, It's Blitz (Interscope/Universal)/πρόπερσι - JAMIE LIDELL, Jim (Warp)/το 2007 - THE CHEMICAL BROTHERS, We Are The Night (Astralwerks/EMI)/το 2006 - BOOKA SHADE, Movements (Get Physical)

τερεζος

τσουλούφης

The Boy, Κουστουμάκι, Inner Ear

#10

BRIAN ENO, Small Craft On A Milk Sea (Warp)
Το φετινό αριστούργημα του μεγάλου είναι αντίδοτο στο hangover. Τόσο κυριολεκτικά - δοκίμασε να το ακούσεις Κυριακή μεσημέρι, ενώ έχεις σηκωθεί και αμφιβάλλεις για το ποιος είσαι, πού πας και αν χθες το βράδυ θα ήταν περήφανη η μάνα σου έτσι και σ' έβλεπε. Αλλά κυρίως μουσικά γιατί είναι ένα ολοκληρωμένο έργο με αρχή, μέση και τέλος που ακούγεται γαλήνια απνευστί (και κρίνεται έτσι) τον καιρό που πληθαίνουν οι άνθρωποι, όπως ένας φίλος σε μια συζήτηση πρόσφατα, που λένε "εγώ πια δεν ακούω ολόκληρους δίσκους, βαριέμαι". Καταλαβαίνω ότι εκεί σε ωθεί η υπερέκθεση στη μουσική(και η μετατροπή της σε πληροφορία), αλλά τέτοιοι δίσκοι αποδεικνύουν αποδεικνύουν την αλήθεια και τη μαγεία του LP. Αναλυτικό ριβιού εδώ, κρατάω για επανάληψη την υποδειγματική αφαιρετικότητα της σύνθεσης. Ακριβώς ότι (ευτυχώς) δεν κάνουμε πολυλογώντας στα ποστ της #blogovision...

shearwater - baby's on fire (brian eno cover)
toujours - i'll come running (brian eno cover)

(almost famous) όχι φυσικά ανάλογης βαρύτητας, αλλά σίγουρα συγγενείς εκπροσωπώντας την "περιβαλλοντική" πτέρυγα του post rock, οι σκοτσέζοι errors κυκλοφόρησαν έναν εξαιρετικό δεύτερο δίσκο στη rock action records των mogwai

#10: πέρυσι - BEN CLOCK, Οne (Ostgut Ton)/πρόπερσι - FLYING LOTUS, Los Angeles (Warp)/το 2007 - KLAXONS, Myths Of The Near Future (Polydor)/το 2006 - ALEX SMOKE, Paradolia (Soma)

(the list so far)
20. DUM DUM GIRLS, I Will Be (Sub Pop)
19. FOUR TET, There Is Love In You (Domino)
18. THE CHEMICAL BROTHERS, Further (Freestyle Dust/Parlophone)
17. NICE FACE, Immer Etwas (Sacred Bones)
16. SILLYBOY, Played (Just Gazing/ The Sound Of Everything)
15. GIL SCOTT-HERON, I'm New Here (XL Recordings)
14. SWANS, My Father Will Guide Me Up A Rope In The Sky (Young God)
13. ANIKA, st (Invada/Stones Throw)
12. SKREAM, Outside The Box (Tempa)
11. HOT CHIP, One Life Stand (Astralwerks/EMI)

τερεζος

τσουλούφης

Holy Fuck, Latin, Young Turks

#11

HOT CHIP, One Life Stand (Astralwerks/EMI)
Στο ριβιού του άλμπουμ για το SONIK έβαλα τρία (στα πέντε) αστεράκια παίζοντάς το λίγο μάγκας με επιχείρημα το ότι όντως είναι άνισος δίσκος (5 ποπ αριστουργήματα, 5 μέτριότατα ή εκτός συνοχής κομμάτια). Αλλά, έχοντας δει δύο φορές την μπάντα live φέτος και φτάνοντας στο τέλος της χρονιάς σκεπτόμενος απολογιστικά, πολύ δύσκολα μπορώ να βρω κάποιον άλλον δίσκο που να παρείχε τόσα πολλά μαζεμένα (να το πω; θα το πω) σουξέ. Οι Hot Chip είναι μάστορες songwriters. Κατέχουν την τέχνη ίσως καλύτερα από καθένα άλλο σύγχρονό τους στο "κλειστό επάγγελμα" της ηλεκτρονικής ποπ. Ηλιόλουστα ρεφρέν, μελωδίες σε χρώματα παστέλ, η υπόνοια της μελαγχολίας δομικό στοιχείο στο φαλσέτο του Alexis Taylor, τραγούδια που έχουν ψυχή. Στη σύγκριση μαζί τους, οι υπόλοιποι ξεκινάνε με sing-a-long χάντικαπ...

hot chip - hand me down your love
hot chip feat. bonnie prince billy - i feel bonnie (club version)

(almost famous) Όχι ακριβώς ενδεικτικά παραπληρωματικοί, αλλά κατέχοντες επίσης την τέχνη του songs for the indie masses οι Crocodiles κυκλοφόρησαν έναν όμορφο δεύτερο δίσκο...και όσα χρωστάνε οι Hot Chip στους New Order, αυτοί τα οφείλουν στους Echo & The Bunnymen-Jesus And Mary Chain...μόνο που δεν είναι τόσο σπουδαίοι για να πάρουν το χρίσμα...

#11: πέρυσι - SONIC YOUTH, The Eternal (Matador)/πρόπερσι - TRICKY, Knowle West Boy (Domino)/το 2007 - BURIAL, Untrue (Hyperdub)/το 2006 - CAT POWER, The Greatest (Matador)

τερεζος

τσουλούφης

ZOLA JESUS, Stridulum II, Sacred Bones

#12

SKREAM, Outside The Box (Tempa)
Το είχα παρατημένο και το άκουσα μόλις τον τελευταίο μήνα. Ξέρεις αυτά που ακούμε ψυχαναγκαστικά μπας και η έλλειψή τους αφαιρέσει credibility από τη συμμετοχή μας στη blogovision (...και χαλάσει ξαφνικά η συμπαντική ισορροπία πριν το 2012). Από τα late sleepers λοιπόν του 2010, ήταν το μοναδικό που μπούκαρε ετσιθελικά στην 20αδα. Γιατί αντιπροσωπεύει ακριβώς τις αναλογίες που κατέληξα ότι θέλω να έχει η σχέση μου με τον bass ήχο και τη σκηνή του dubstep. Θέλω να έχει ρετρό breaks που με κάνουν πάλι 15χρονο πιτσιρίκο που προσπαθεί να μάθει να χορέυει καγκούρικα drum 'n' bass, θέλω να έχει ενα δύο κομμάτια με ρίμες που τα χώνουν ανελέητα μέχρι να πιαστεί το σβέρκο μου από το πάνω κάτω, θέλω να εχει κι ένα δυο βαριά bass killers (αλλά δεν αντέχω να είναι όλο το άλμπουμ έτσι - βαριέμαι), θέλω ένα δυο αφαιρετικά ατμοσφαιρικά τραξ στο ύφος του Burial, τώρα αν έχει ξεμείνει και καμια χαζομελωδία που παραπεμπει σε αργόμπιτο '90s happy hardcore, ε εντάξει δε θα το βάλω και στο νο.1. Ο Skream, βετεράνος (παρότι 24χρονος) και πρωτομάστορας της UK dubstep σκηνής ενηλικιώνεται, μεγαλώνει το κοινό του πέρα σπό τους ιδρωμένους πιουρίστες hoodies, φωνάζει μέχρι και την αχώνευτη La Roux για φωνητικά και δείχνει έναν άλλο δρόμο στο genre...

skream feat. murs - 8 bit boy (removed under request)
la roux - in for the kill (skream's let's get ravey remix) (removed under request)

(almost famous) επειδή με το Cosmogramma του FlyLo πιο πολύ μπερδεύτηκα παρά γούσταρα (δικό μου το πρόβλημ, δική του η μαγκιά), παραπληρωματικό #12 το πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο της ήρεμης δύναμης Ikonika

#12: πέρυσι - ΤHE LAST DRIVE, Heavy Liquid (Happy Crasher)/πρόπερσι - ONE DAY AS A LION, st EP (-ANTI)/το 2007 - COBBLESTONE JAZZ, 23 Seconds (Wagon Repair/K7)/το 2006 - GNARLS BARKLEY, St. Elsewhere (Warner)

τερεζος

τσουλούφης

!!!, Strange Weather, Isnt' it, Warp

#13

ANIKA, st (Invada/Stones Throw)
Το θέμα με τα κορίτσια της μουσικής είναι ότι για να μας αρέσουν πρέπει να (εφε)βρίσκουμε κι έναν λόγο (συνήθως πέρα από τη φωνή τους) ή μια ιστορία για να τα ερωτευτούμε. Για όσο διαρκεί ο δίσκος ή το live τους. Στην περίπτωση της 'first lady of Invada', όπως προμοτάρεται η Γερμανίδα στο label του Geoff Barrow των Portishead, η ιδιότητά της ως 'political journalist' φτάνει και περισσεύει ως υπόβαθρο του affair. Να ακούς την διασκευή της στο 'I Go To Sleep' των Kinks, να έχεις στο μυαλό σου την ετικέτα της "νέας Nico" (κατά το Zola = νέα Siouxsie) που της φοράει ο μουσικός τύπος και να σου αναλύει παράλληλα την υπόθεση Wikileaks. Έπεσα ήδη. Μουσικά και όχι φαντασιακά, το ντεμπούτο της 23χρονης που περνάει τον καιρό της μεταξύ Βερολίνου και Μπρίστολ (δηλαδή, πόσο καλύτερα;), οφείλει πολλά στον Barrow και την παρέα των BEAK>. Όπως πέρυσι οι Horrors ένα πράμα. Φαινομενικά αταίριαστες διασκευές (Dylan, Yoko Ono, Twinkle, Kinks) αποδομούνται με κοινό reverb υφος, νέες συνθέσεις υπάγονται στην καραμέλα της αναβιώσης του 'no wave', όλα φιλτράρονται σε dub εμμονές Μπριστολιανής προέλευσης. Το κορίτσι μας δεν είναι αμέτοχο, ούτε διακοσμητικό. Βάζει μια less is more, επιτηδευμένα νωθρή, πειθαρχημένα flat και αποστασιοποιημένα ψυχρή ερμηνεία που χρειάζεται πολύ προσπάθεια, αλλά τελικά σε τρυπάει. Ειδικά, αν είσαι απ' αυτούς που κρατούν πάντα τη μισή ιστορία για τον εαυτό τους...

anika - yang yang (yoko ono cover)
anika - masters of war (bob dylan cover)

(almost famous) η robyn είναι το αντίθετο της anika, κοιτάζει προς τα έξω και όχι προς τα μέσα, μπορεί να μην έχει ιδέα ποιος είναι ο julian assange, ψιλοκωλώνεις μπροστά της γιατί δεν μπορείς να την ελέγξεις...και γι'αυτό τα τρία τεύχη του body talk είναι το καλύτερο - σχεδόν - mainstream pop που υπάρχει εκεί έξω

#13: πέρυσι - ARCTIC MONKEYS, Humbug (Domino)/πρόπερσι - THE LAST SHADOW PUPPETS, The Age Of The Understatement (Domino)/το 2007 - NINE INCH NAILS, Year Zero (Interscope)/το 2006 - THOM YORKE, Eraser (XL Recordings)

τερεζος

τσουλούφης

Crystal Castles, Crystal Castles, Fiction

#14

SWANS, My Father Will Guide Me Up A Rope In The Sky (Young God)
Στο ίδιο βετεράνικο ταλαιπωρημένο ύφος με χθες. Ο Michael Gira δεν έφτασε τόσο χαμηλά όσο ο Gil Scott-Heron. Ας πούμε δεν έκανε φυλακή (ή μάλλον έχει κάνει, αλλά λίγο - καμια 35 χρόνια πριν). Χαρτογράφησε τη δική του αβαν γκαρντ περιοχή κυκλοφορώντας αμέτρητους δίσκους στη δική του Young God, ανάμεσα σε συλλογές διηγημάτων και άλλα καλλιτεχνικά πρότζεκτ, κι ένα πρωί ξύπνησε θέλοντας να επανασυστήσει τους Swans (που δεν υφίσταντο από το 1997). Μάζεψε κάποιους από τους παλιούς συμπάικτες, βρήκε μισοτελειωμένους στίχους και μελωδίες, γέννησε καινούριους κι έβγαλε ένα σπουδαίο άλμπουμ. "Καταραμένο", δύσκολο, βαρύ (κι ασήκωτο ορισμένες φορές), τόσο μισανθρωπικό όσο καταλαβαίνεις όταν δεις το track 'You Fucking People Make Me Sick', τόσο "θρησκευτικό" ή βλάσφημο όσο υποθέτεις όταν ακούς το 'Eden Prison'. Κάτι σαν τα αφορισμένα blues ενός τύπου που τιτλοφορεί τον δίσκο του με την εικόνα του εαυτού του να αναλαμβάνεται εις τους ουρανούς. Και, μεταξύ μας, αυτός εδώ πολύ θα το ζηλεύει...

swans - no words no thoughts
swans - jim

(almost famous) στην ίδια καταραμένη λογική η - όχι σπουδαία αλλά γοητευτικά εσωστρεφής - επιστροφή (τεύχος δεύτερον) του Scott McCloud με τους Paramount Styles


#14: πέρυσι - THE BLACK HEART PROCESSION, Six (Temporary Residence Limited)/πρόπερσι - CUT COPY, In Ghost Colours (Modular)/το 2007 - RADIOHEAD, In Rainbows (on-line release τότε)/ το 2006 - VA/TIEFSCHWARZ, Fabric 29 (Fabric)

τερεζος

τσουλούφης

Beach House, Teen Dream, Sub Pop

#15

GIL SCOTT - HERON, I'm New Here (XL Recordings)
Αυτή είναι η ψήφος επικρατείας, για να σεβαστώ τον όρο που λάνσαρε πέρυσι αυτός ο κύριος. Όχι ότι δεν αξίζει το άλμπουμ και μπαίνει χαριστικά. Απλά, η - μετά από 16 χρόνια, φυλακές, ντρόγκες, ιούς (;) και αφόρητη παρακμή - επιστροφή του ήταν το πιο σπουδαίο μουσικό γεγονός της χρονιάς (ακόμα κι αν συνέβη στις αρχές της). Αν είσαι ελάχιστα συνωμοσιολόγος θα ψηθείς ότι το σύστημα τον καταδίκασε, ακριβώς επειδή το πολέμησε στα ίσια και - όσο άντεχε - αποτελεσματικά. Αν είσαι δίκαιος θα του αποδώσεις το credit των hip hop σπάργανων που καθιέρωσε με την spoken word ποίησή του. Κι αν δεν έχεις ιδέα για όλα αυτά, και είσαι απλά ευσυγκίνητος, θα λυγίσεις μπροστά στην αφοπλιστική ομολογία ενός 61χρονου ότι "είναι καινούριος εδώ". Στον κόσμο της Lady Gaga και του 10ριου στον Kanye West. Με σπασμένη φωνή διηγείται το παραμύθι της ζωής του. Ευγνωμονώντας τη γιαγιά του που τον μεγάλωσε «σε ένα διαλυμένο σπίτι χωρίς ισχυρή πατρική φιγούρα», ομολογώντας πώς «η Νέα Υόρκη τον σκοτώνει», διερωτώμενος «τι γυρεύω εδώ;». Η μουσική του δεν είναι soul. H soul είναι η φιγούρα του στο εξώφυλλο...

gil scott-heron - me and the devil
gil scott-heron - new york is killing me

(almost famous) είναι τόσο ιδιαίτερη η περίπτωση του γέροντα που δυσκολεύομαι να βρω παραπληρωματικό...τεθλασμένα, σε δύο περιπτώσεις πάει το μυαλό μου, στον τίμιο πλην αναμενόμενο οβολό των massive attack που πια είναι επίσης "βετεράνοι" και στον (συμπαθητικό αλλά) χειρότερο δίσκο της καριέρας των gorillaz λόγω του 'larger than life' βετεράνου bobby womack που ξερνάει την ψυχή του στο εκπληκτικό 'stylo'...

#15: πέρυσι - BLAKROC, st (V2)/πρόπερσι - DOES IT OFFEND YOU YEAH?, You've Got No Idea What You're Getting Yourself Into (Virgin)/ το 2007 - BJORK, Volta (One Little Indian)/ το 2006 - THE RAPTURE, Pieces Of The People We Love (Universal)

(the list so far)
20. DUM DUM GIRLS, I Will Be (Sub Pop)
19. FOUR TET, There Is Love In You (Domino)
18. THE CHEMICAL BROTHERS, Further (Freestyle Dust/Parlophone)
17. NICE FACE, Immer Etwas (Sacred Bones)
16. SILLYBOY, Played (Just Gazing/ The Sound Of Everything)

τερεζος

Gorillaz, Plastic Beach, Parlophone/Virgin

τσουλούφης

#16

SILLYBOY, Played (Just Gazing/The Sound Of Everything)
Το ντεμπούτο του Sillyboy, αγαπημένος μου εγχώριας κυκλοφορίας δίσκος για το 2010, είναι "πολύ καλός για ελληνικός". Ναι ρε συ, κι εγώ τη σιχαίνομαι την έκφραση, ασε που δεν έχει και νόημα πια (αν είχε ποτέ). Δεν τη βάζω για να σε ιντριγκάρω, αλλά γιατί ο Sillyboy έφτιαξε ένα άλμπουμ πολύ μακριά από τα χαρακτηριστικά της 'made in greece' παραγωγής των τελευταίων πέντε χρόνων. Ένα άλμπουμ ξεδιάντροπα ποπ. 10 στρογγυλά, καλοδουλεμένα, εύπεπτα αλλά όχι έυκολα, μελωδικά, σύγχρονα ποπ τραξ με σεβασμό και όχι υποτέλεια στο ρετρό. Χωρίς μελαγχολικά μινοράκια, χωρίς πανκικα ξεσπάσματα, χωρίς καμία "ελληνική" προσαρμογή ύφους-θεματολογίας-νοοτροπίας, χωρίς την απροκάλυπτα αγοραία καιροσκοπική MAD/MTV αντίληψη των υπόλοιπων συγκροτημάτων που επιχείρησαν κάτι ανάλογο. Χωρίς να δείξει τη φάτσα του, χωρίς χαζά κόλπα για το κοινό των ringtones.Το Played είναι επιτηδευμένα αφελές, φωτεινό, έχει χιούμορ (έπικ στίχος το 'I often listen to Ziggy and get undressed/ This is my humble confess'), είναι όσο glam του επιτρέπουν οι πανταχού παρούσες Bowie-κες αναφορές (δηλαδή πάρα πολύ, αρκεί να δεις ένα λάιβ του) κι όσο γκρουβάτο μπορεί να είναι ένα άλμπουμ του οποίου ο (έλληνας) δημιουργός δεν αισθάνεται υποχρεωμένος να αναφέρει σαν επιρροή τον Leonard Cohen αλλά ομολογεί αδυναμία στον Keziah Jones. Δεν είναι σοβαροφάνές, καταραμένο, "δαιμονοξορκιστικό" (sic), ντεκαβλέ. Ευτυχώς...

sillyboy-time is all mine

(almost famous) τα επόμενα δύο ντόπια: ο υπέροχος δίσκος των my wet calvin που επιτέλους μάζεψαν σε LP την DIY υπόγεια κινητικότητα τους την τελευτία πενταετία προτού ξεθυμάνει κι αρχίζουν να λοξοκοιτάνε πέρα από τα παπούτσια τους/ το ντεμπούτο των Ekos Quartet, υπερταχεία μεταξύ Μπρίστολ και Αθήνας, 1995 και 2010, λες Morcheeba και ταξιδεύεις for free...

#16: πέρυσι - BAT FOR LASHES, Two Suns (Parlophone)/πρόπερσι - BLOC PARTY, Intimacy (Wichita/Vice)/το 2007 - BEASTIE BOYS, The Mix-Up (Capitol)/το 2006 - ARCHIE BRONSON OUTFIT, Dergang Dergang (Domino)

τερεζος

τσουλούφης

Arcade Fire, The Suburbs, Merge/Mercury

#17

NICE FACE, Immer Etwas (Sacred Bones)
Είναι lo-fi με την κυριολεκτικά φθηνή και όχι ηθελημένα ελιτίστικη έννοια του όρου. Είναι ο ορισμός του άλμπουμ κρεβατοκάμαρας με τον δημιουργό να επιδίδεται σε ένα ανελέητο multitasking. Έχει να προγραμματίσει σάπια drum machines που αντάλλαξε μόλις πούλησε τις κιθάρες του, έχει να σαμπλάρει παλιά επτάιντσα - ηχητικά b-movies που πιθανότατα αγόρασε για κανα δυο δολλάρια σε κάποιο flea market, έχει να φτιάξει τον σκελετό των κομματιών του σε αρχαία αναλογικά σύνθια για τα οποία καμαρώνει στην νεοϋρκέζικη τρύπα που μάλλον αγωνιά να πληρώσει το νοίκι κάθε μήνα, έχει να εξηγήσει στους υπόλοιπους 4 που τον συνοδεύουν ως full band τι συμβάινει στο κεφάλι του, έχει να (υποκριθεί ότι θα) τραγουδήσει...και τότε καταλαβαίνεις ότι η ψυχή του είναι πουλημένη στους Sonics και τους Cramps. Είναι επίσης (σχεδόν) πρόχειρο το άλμπουμ του. Πιο βολικό να αγνοείς τις ατέλειες, το να τις εντοπίζεις θα ήταν βασανιστικό. Είναι φασαρία. Αν ο κόσμος ήταν δίκαιος και το παίζαμε στην εκπομπή, σίγουρα θα τσακωνόμαστε με τους ηχολήπτες που εκνευρίζονται με τις "σκονισμένες" ηχογραφήσεις και το μάστερινγκ που γίνεται στο τραπέζι της κουζίνας. Είναι ίσως το indie ισότοπο του Gonjasufi (αλλά χωρίς την Warp να ενορχηστρώνει terabytes επιτυχημένου μάρκετινγκ) - ένα ασύλληπτο, αταξινόμητο cut 'n' paste επιρροών, μια διαδρομή που δεν μπορείς να προβλέψεις την επόμενη στροφή. Από το '60s garage στο darkwave κι από κει στο αναιδές electropunk και τις ψυχεδέλειες όλων των δεκαετιών. Αλλά, μπορεί να είναι και το όνειρό σου. Να εμβολίσεις την καθωσπρέπει παραγωγή της μουσικής βιομηχανίας με μόνο όπλο τις επιρροές και το πάθος σου. Οι αντίχειρες ψηλά για τον Ian Magee, τον DIY ήρωα του 2010...

nice face - a minor altercation
nice face - selectron

(almost famous) στην αρχή το είχα στην εικοσάδα, μετά είπα να πειθαρχήσω στα guidelines που δεν ευνοούν τα EPs - αν κι αυτό για λίγα δευτερόλεπτα ξεπερνά το μισάωρο. O Teen Daze κάνει πολύ διαφορετική μουσική από τον Magee - θα τον έβαζες στο ασαφές βαγόνι του chillwave, θα τον έλεγες μεταβαλεαρικό, θα συμφωνούσες ίσως ότι πρόκειται για τον πιο καλοκαιρινό δίσκο της χρονιάς. Αλλά, είναι ο παραπληρωματικός του γιατί και οι δύο γίνονται filed under 'bedroom producers'. Και για μένα ήταν οι πιο ενδιαφέροντες "σπιτόγατοι" της χρονιάς...

#17: πέρυσι - FRANZ FERDINAND, Tonight: Franz Ferdinand (Domino)/πρόπερσι - FUCK BUTTONS, Street Horrrsing (ATP)/το 2007 - SEVENTEEN EVERGREEN, Life Embarrasses Me On Planet Earth (Lucky Number)/το 2006 - KASABIAN, Empire (BMG)

τερεζος

Hot Chip, One Life Stand, EMI

τσουλουφης