Το Inception είναι μπουρδα. Σε ενα σινεμα διπλα σου...

Είμαι έξαλλος με το Inception. Τόσο όσο πολύ σπάνια έχω υπάρξει με κινηματογραφική ταινία. Ο λόγος; Προφανώς, το σεισμικό anticipation με το οποίο περίμενα το "έργο ζωής" του Κρίστοφερ Νόλαν. Ενισχυμένο με τόνους λέξεων στο διεθνή τύπο, λαχταριστά trailers, δυναμίτη - στα χαρτιά - καστ και την υπέροχα νοσηρή επίγευση του "Σκοτεινού Ιππότη" ακόμα στο μυαλό. Ελάχιστες φορές έχω πάει τόσο ευνοικά προδιατεθειμένος στο σινεμά. Και μάλλον καμία, δεν έχω "αποζημιωθεί" με τόσο εκκωφαντική μπούρδα. Ξανά. Μπούρδα. Γιατί αυτό είναι το Inception. Μια μνημειωδώς ακατάληπτη μπούρδα που καταργεί βασικούς κανόνες της τέχνης που υπηρετεί.Κι αυτό δεν το γράφω για καλό. Μερικές φορές η αγαπημένη λέξη των κριτικών "αποδόμηση", είναι απλά καταστροφή και όχι νεωτερισμός...

είναι προφανές πώς με ένα τόσο διχαστικό φιλμ πολλοί ήδη βρίζετε, δεν θέλω λοπόν να γράφω σε κάθε γραμμή πώς αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη - αντίθετα ψήνομαι για φασαρία στα σχόλια, εκεί βρίστε ελεύθερα



Αν θέλω να είμαι καλόπιστος με τον Νόλαν - που ξεκαθαρίζω ότι είναι από τους 5 αγαπημένους μου σκηνοθέτες -θα έλεγα ότι έπεσε στην παγίδα του πάση θυσία magnum opus. Διαβάζω ότι δουλεύει το πρότζεκτ από το 2001 (ίσως και νωρίτερα) και ότι τώρα που είναι household όνομα επιτέλους το έκανε (φαντάζομαι σχεδόν) με τους όρους του. Πέφτοντας όμως στην παγίδα και διαπράττοντας την ύβρη του 'unfilmable'. Αυτό που είχε στο μυαλό του ο Νόλαν (να το πούμε εικονογράφηση του υποσυνείδητου;) δεν μπορεί να γίνει με τη σαφήνεια που το επιχείρησε. Δεν μπορεί να γίνει με βεβαιότητες. Δεν μπορεί να γίνει με την "ονειρολάνδη" (που λέει και η Γιαγιά Ντακ) ως αφηγηματικό δεδομένο. Για παράδειγμα ο Λιντς - που δεν είναι μέσα στους 5 αγαπημένους μου - πάντοτε τζογάρει με το ονειρικό στοιχείο. Αφήνει ανοιχτά ενδεχόμενα, συμφωνώ καμιά φορά κουραστικά χαοτικά, παρόλα αυτά ανάβει πράσινο στην εξατομικευμένη ερμηνεία. Δε σε σνομπάρει, δε σου δίνει ταινίες σουντόκου αλλά τανίες αινίγματα θα επανέλθω στα περί εξυπνάδας του θεατή. Κάτι που έκανε κι ο Νόλαν με απολαυστικά εύληπτο τρόπο στο Memento και το Prestige. To Inception είναι αυστηρό, με το στανιό εντυπωσιακό, με το ζόρι μεγαλεπήβολο, δε χωράει στο δωμάτιο, στην αίθουσα, ούτε καν στην Αίγλη Ζαππείου. Δεν παίζεις μαζί του, γιατί σε πιάνει από το λαιμό - δε σου κλείνει το μάτι, πρέπει να τρέχεις για να προλάβεις τη λούπα του. Κι αν αυτό είναι ιντριγκαδόρικο στο πρώτο μισό της αρχιτεκτονικής προσέγγισης, μετά την ένδειξη "Διάλειμμα" καταντά ένα δυσάρεστο εικονοκλαστικό rollercoaster, σαν να βλέπεις το Bourne Subconscious: Operation Onirokritis...



Αν φανώ κακόπιστος με τον σκηνοθέτη θα πω ότι με τις ευλογίες και το πακέτο των στούντιο μας σέρβιρε ένα 100% blockbuster (κανένα πρόβλημα μέχρί εδώ) με μια δήθεν οραματική προσέγγιση (πολλά προβλήματα από εδώ). Αλλά, πραγματικά αυτό το φρενήρες καταστροφολογικό παραλήρημα του δεύτερου μέρους με τι το συγκρίνεις; Με τον καινότομο φουτουρισμό του πρώτου Matrix ή με την απεραντολογία της αρλούμπας των sequels του; Διαλέγω το β. Επίσης, κάπου πάνω στην υπερδιέγερση ο Νόλαν ξέχασε τους ηθοποιούς. Δηλαδή, σκέψου τι ερμηνεία πήρε σε ανάλογο psycho ρόλο ο Σκορσέζε από τον Ντι Κάπριο στο Shutter Island και το παίξιμο του απλανούς βλέμματος επί 148 λεπτά που είδες στο 'Inception'. Σκέψου πόσο διακοσμητική ήταν η Έλεν Πειτζ. Ποια θα ήταν η διαφορά αν έπαιζες εσύ το ρόλο του Φίσερ αντί για τον Μέρφι. Κι έρχομαι στους βετεράνους δια της τεθλασμένης οδού του ανώφελου συνοδοιπόρου ludens που εδώ αποθεώνει το φιλμ και κράζει τους αρνητές του. Θέλω να σταθώ στο επιχείρημα περί εξυπνάδας. Τα φιλμ που την απαιτούν, νομίζω πώς πρέπει παράλληλα να σου την τσιτώνουν, όχι να δικαιολογούν κάθε σεναριακή τραμπάλα με τη σοφιστεία "ταινία φαντασίας είναι, ε δε θα εξηγηθούν και όλα". Σε αυτή τη λογική το Inception δεν είναι φιλμ για έξυπνους, αλλά για εξυπνάκηδες. Πώς γίνεται μια ταινία υψηλού IQ να χαραμίζει έναν ηθοποιό όπως ο τεράστιος Πιτ Ποστλθγουειτ σε μιαμιση σκηνή βογγητού στο κρεβάτι του πόνου, να αφαιρεί τη γοητεία από τον κομπάρσο Μάικλ Κέιν και να περιφερει άσκοπα τον εντελώς άκυρο Τομ Μπέρεντζερ, δεν το καταλαβαίνω. Φυσικά, όλοι αυτοί υπήρχαν για εμπορικούς λόγους, όποτε το ανέρωτο κρασί του auteur που ανταγωνίζεται την εξυπνάδα μου είναι τόσο ανύπαρκτο όσο και το χιλιοφορεμένο cliffhanger της τελευταίας σκηνής (που στην τελική ο ίδιος μας έχει ξαναδώσει με πιο εύστοχο ανθρωποκεντρικό τρόπο στο 'Prestige').

Φυσικά, να το δείτε για να έχετε άποψη και για να καταθέσετε το δικό σας φόρο τιμής στην πιο πολυαναμενόμενη και πολυέξοδη μαλακία που τράβηξε σκηνοθέτης την τελευταία δεκαετία, πιτσιλίζοντας τη σελιλόζη όλου του πλανήτη. Κάνοντας έξαλλο τον Μίμη Κουλέλη που οριόταν στο ημίχρονο του Παναθηναϊκός - Ξάνθη "πώς τολμούν να συγκρίνουν αυτόν τον τύπο με τον Κιούμπρικ"...

Finally, A Drunken Parody of Inception

τερεζος