THE END
CHAIN REACTION
Η προηγούμενη disco στάλθηκε την ημέρα της Marfin, αλλά δε μπορούσε αυθημερόν (και ήδη αργοπορημένη) να τακτοποιήσει τις σκέψεις της. Ούτως ή άλλως, τα όσα ακολούθησαν ξεπέρασαν πάλι και την πιο δυσοίωνη φαντασία. Ελάχιστες ώρες μετά τις δολοφονίες το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ έσπαγαν τον εθνοκομμουνιστικό τους ομφάλιο λώρο, επιρρίπτοντας εκατέρωθεν ευθύνες πρωτοφανούς ασέβειας στη μνήμη των τόσο πρόσφατα νεκρών. Οι ευαίσθητοι πολίτες τόνιζαν με νόημα ότι «οι νεκροί είναι 4», οι ακτιβιστές του facebook έξαναν join σε ένα ακόμα group διαμαρτυρίας αλλάζοντας αγανακτισμένα στάτους κάθε 5 λεπτά, ενώ ο «χώρος» ψελλίζοντας αμήχανα αδυνατούσε να πιστέψει την κατάντια του– παρολ’ αυτά απέφευγε τη λέξη «δολοφονία». Αυτή αρμόζει πάντα στους άλλους ποτέ στους «αγωνιστές». Ο Λόρδος Προστασίας του Πολίτη δεν έχανε ευκαιρία για μια λίγο πιο τσιμπημένη εβδομαδιαία έκδοση του εξαρχειώτικου πογκρόμ. Ούτως ή άλλως - με δεδομένη την περίσταση - μερικά τσακισμένα πλευρά παραπάνω νομιμοποιούνται ηθικά στις 20.00 ακριβώς από τους ρεπόρτερ που ανιχνεύουν καλαμωτές στις γιάφκες. Στα ίδια δελτία μπορούσες να παρατηρήσεις αγχωμένους σχολιαστές (κι αρθογράφους τις επόμενες μέρες σε τύπο, blogs και «πρωταγωνιστικές» ιστοσελίδες) να αγωνιούν μην τυχόν πέσει καμία ευθύνη στον Βγενόπουλο. Αυτόκλητοι γλύφτες/συνήγοροι σε μια κουβέντα που ούτως ή άλλως δε θα γίνει ποτέ. Λες και το να υπενθυμίσεις, όπως μας έκανε το βράδυ της 5ης Μαΐου ο Αρης Χατζηστεφάνου στο Λατέρνατιβ, ότι «κρατώντας ανοικτή μια τράπεζα στη Σταδίου κατά τη διάρκεια μιας εκ των πολυπληθέστερων μεταπολιτευτικά διαδηλώσεων ισοδυναμεί με το να μπεις με κασκόλ του Παναθηναϊκού στη θύρα 7» σημαίνει πώς αθωώνεις τα ζώα που έκαψαν αθώους. Η κατάργηση όμως της λογικής και της μέσης οδού είναι οριστικά ο αυτόματος πιλότος μιας κοινωνίας που έχει χάσει ολοκληρωτικά την μπάλα. Λίγο αργότερα σε μια από τις κρισιμότερες (θεωρητικά) ψηφοφορίες στην πρόσφατη ιστορία του ελληνικού κοινοβουλίου, τα κόμματα εξουσίας εφαρμόζουν «κομματική πειθαρχία», «διαγραφές», «κομματική γραμμή» αφαιρώντας επί της ουσίας το προνόμιο στους βουλευτές (εκλεκτούς του λαού κατά τα άλλα) να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Τις μοντερνιές περί «αμεσοδημοκρατίας», “e-gov” κτλ. ας τις αφήσουμε για όταν δε θα καίγεται ο κώλος μας…
TIMELINE OVER
1974 Μεταπολίτευση – 1981 Αλλαγή - 1989 Κάθαρση – 1996-97 Εκσυγχρονισμός – 2004 Ολυμπιάδα – 2010 ΤΕΛΟΣ. Έτσι απλά. Αν κάτι δείχνουν οι τελευταίες εβδομάδες είναι ότι το restart δεν είναι απλά απαραίτητο, έχει ήδη ξεκινήσει και όποιος προλάβει. Γι’ αυτό γράφω τα παραπάνω, όχι για να σας τα ζαλίζω καλοκαιριάτικα. Ακούω διαρκώς για απολύσεις, «ρε συ άμα μάθεις τίποτα να παίζει για δουλειά, πες έτσι;», η διάθεση είναι εμφανώς πεσμένη αλλά και η αντίδραση ανορθολογική. Όλοι επιδιώκουν ανάκαμψη μέσω της πουστιάς. Από τους διαφημιστές που πλέον σε πουλάνε ολοένα και πιο πολύ για να σε αγοράσουν περισσότερο στον περιπτερά που μου ζητάει 2,5€ για το παγωτό και τον μαγαζή (sic) που κρατάει σταθερές τις τιμές (κλαπ!κλαπ!) αυξάνοντας το θάνατο στην μπόμπα. Όταν βλέπω τον 60αρη να ετοιμάζεται να μπουκάρει στη βουλή σοκάρομαι από την αγανάκτηση του (και τι περίεργο, δε φοράει κουκούλα), αλλά πόσο διαφορετικά θα ήταν αν δεν αθώωνε τα λαμόγια κατηγορώντας και τους 300 – δηλαδή κανέναν. Όταν βλέπω την «Καθημερινή» να κατηγορεί το ΚΛΙΚ και τα τσιτάτα «η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή», σκέφτομαι γιατί άραγε οι «ποιοτικοί» δεν αντιστάθηκαν προτάσσοντας ότι «η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι». Η φάση αλλάζει, η ενδεχόμενη πτώχευση απλά θα σφραγίσει ακόμα πιο μελανά το τέλος. Την αμετάκλητη αποτυχία μιας κοινωνίας που αγόρασε όνειρα με πιστωτική. Δεν ξαναγράφω άλλη τέτοια μίζερη disco, παρότι η Γάζα προηγήθηκε μόλις μερικά 24ωρα. Στα ηχεία της θα παίζει κολληματικά η χαρμολύπη του αριστουργηματικού Caribou, στις οθόνες η απογοήτευση για το τέλος του Lost, στο φιλμ της οι αναμνήσεις από την απόδραση του Primavera, τα μπαλκόνια της είναι ήδη στρωμένα για το Μουντιάλ. «Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι» που έλεγε κι ο Ρένος στα «Φθηνά Τσιγάρα»…
τερέζος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου