stereotyping people by their favorite islands...

...πρόσφατα είδα αυτό και μετά αυτό ....και γέλασα πολύ...και σκέφτηκα να κάνω το ίδιο για τα στερεότυπα των ανθρώπων σύμφωνα με τα αγαπημένα τους νησιά... πριν αρχίσεις τια κατηγορίες περί "ταμπελοποίησης" σκέψου ότι "κι εμείς κλέφτες θα γίνουμε;", χαμογέλα (για διακοπές ετοιμάζεσαι) και πρόσθεσε στα σχόλια τα δικά σου (ή αυτά που διαφωνείς)...να ξέρεις πάντως ότι όσα ακολουθούν γράφτηκαν με ειλικρινή κακεντρέχεια...

Αίγινα

Στεγνοί 50ρηδες με κολυμβητικά μαγιό – σλιπ που τσακώνονται για το ποιος παίζει την καλύτερη ρακέτα στην «Αιγινήτισσα»

Αλόνησος

Η Έφη Σαρρή ψάχνοντας το παντελόνι κάποιου βουλευτή του ΛΑΟΣ

Αμοργός

30something που κόλλησαν με την Αμοργό (και τις Μικρές Κυκλάδες) μόλις ξεκόλλησαν από τη Μύκονο. Και μΠΑΟΚτσηδες.

Ανάφη

Hipsters που δεν παίρνουν ναρκωτικά στις διακοπές

Άνδρος

Εικαστικοί που δεν έχουν μεταφορικό μέσο

Αστυπάλαια

ΒΠ που πηγαίνουν στη Χάρητος 40 από τις 52 Παρασκευές του χρόνου

Εύβοια

Εξαρχειώτες με εντούρο που θεωρούν τα Κυκλαδονήσια μέρος της ύπουλης προσπάθειας του συστήματος να διαφθείρει τους κοινωνικούς αγώνες

Ζάκυνθος

16χρονοι επαρχιώτες που πηγαίνουν πρώτη φορά διακοπές μόνοι τους.

Τζια

Εκσυγχρονιστές μεγαλοδημοσιογράφοι και πολιτικοί (κατά προτίμηση του ΔΟΛ και του ΠΑΣΟΚ, αντίστοιχα)

Κρήτη

Άνθρωποι που στις διακοπές τους κάνουν περισσότερα χιλιόμετρα από ότι όλον τον υπόλοιπο χρόνο

Ιθακη

Μεικτές παρέες που θεωρούν ότι ο Χρήστος Θηβαίος είναι ροκ

Ικαρία

Εμείς

Ίος

Πιτσιρικάδες που έχουν παπί και θέλουν να τσακωθούν, 30+ γκόμενες που ακούνε Kyuss και Motorhead

Κάλυμνος

Αναρριχητές που δεν πίνουν αλκοόλ – μόνο μπάφους.

Κάρπαθος

Η επόμενη γενιά των hipsters που θεωρεί ότι τα Δωδεκάνησα είναι οι νέες Κυκλάδες

Κάσος

Όσοι κράζουν τους παραπάνω, ενώ κάθονται στο διπλανό τραπέζι στην πλ. Καρύτση (και θα πάνε προφανώς σε διπλανό νησί)

Κέρκυρα

Φοροφυγάδες

Κεφαλονιά

Η Λέσχη Φίλων Φώτη Βαλλάτου

Κίμωλος

Διαφημιστές που ψάχνουν το αλάτι της ζωής και ψήθηκαν από την πρωτιά στο I love GR

Κύθηρα

«Καλλιτέχνες» που αποφεύγουν πια τα υπερφορτωμένα Κουφονήσια

Κουφονήσια

Οι παλιοί τρέντι που ξεκοκαλίζουν τα free press και τα τελευταία χρόνια ψήθηκαν ότι τα Φεστιβάλ Αθηνών είναι τα «νέα μπουζούκια»

Κύθνος

Δημόσιοι υπάλληλοι που κάνουν κάθε χρόνο διακοπές στο νησί και είναι όλοι συγγενείς του Γονίδη

Λέσβος

Φοιτητές κοινωνικών επιστημών που δε θα έλεγαν όχι σε μια παρτούζα

Λευκάδα

Συντηρητικοί τραπεζικοί υπάλληλοι που αγαπάνε τις καλές παραλίες κι αποφεύγουν το ρίσκο του διαφορετικού.

Λήμνος

Άνθρωποι που στις διακοπές τους διαβάζουν πολλά βιβλία. Πάρα πολλά βιβλία. Πάρα πάρα πολλά βιβλία.

Μήλος

Αγαπουλίνια που τους αρέσουν τα ελληνικά.

Μύκονος

Όσοι ήξεραν για την τσόντα της Τζούλιας πριν κυκλοφορήσει. Κι όσοι θα μπορούσαν να είναι συμπρωταγωνιστές της.

Σίφνος

50ρηδες που δε θεωρούν και σκάνδαλο δα ότι συνέβη πριν 10 χρόνια με το Χρηματιστήριο. Συνήθως έρχονται από την Τζια ή πηγαίνουν μετά.

Σαμοθράκη

Άνθρωποι που έχουν πει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους την έκφραση «στα σκασε το μπίου;»

Δονούσα

Όσοι έχουν διαβάσει τουλάχιστον 3 φορές την «Παραλία» του Γκάρλαντ και μόλις την είδαν στο σινεμά έβαλαν τα κλάματα

Πάρος

Παιδιά που κάνουν πρώτη φορά διακοπές λίγες μόνο μέρες αφ’ ότου διαπίστωσαν ότι μπαίνουν με 8 σε Πανεπιστήμιο.

Νάξος

Άνθρωποι που στο νησί έχουν περισσότερους φίλους απ’ ότι στην Αθήνα

Κως

Εκείνοι που υποστήριξαν την Ολλανδία στον τελικό του Μουντιάλ

Πάτμος

Όσοι πάνε κάθε χρόνο με την ελπίδα ότι θα συναντήσουν τον David Bowie

Σαντορίνη

Κακόγουστοι οπαδοί του δελτίου του Star Channel

Τήνος

Μερικές από τις “500.000 υπογραφές για να ξανανοίξει το troktiko”

Τήλος

Και ποιος δεν έκλαψε με το ‘Brokeback Mountain’?

Παξοί

ΒΠ που καλοβλέπουν το Thission Lofts

Χίος

Πραγματικά, δεν έχω ιδέα…ΑΕΚτσήδες?

Σκόπελος

Καρντάσηδες που προτιμούν τον Μπουτάρη από τον Ψωμιάδη

Σκιάθος

Καρντάσηδες που μεγάλωνουν στις διακοπές το δημόσιο χρέος

Σέριφος

Υπάλληλοι του ευρύτερου μιντιακού τομέα που πιστεύουν ότι Best παίζει καλή μουσική

...καλές διακοπές...

τερέζος

η ζωη στο σαλονι για το μουντιαλ

Βουβουζέλα

ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ έγιναν τηλεοπτικά πλατώ. Κάμερες στημένες κατά σειρά, κατά συρροή, περιστοιχίζουν το γήπεδο σαν κλοιός. Τα ματς σε κλοιό. Κάμερες ικανές λόγω αριθμητικού πλεονεκτήματος να μην χάσουν ούτε μια εικόνα από το γήπεδο. Να μην χαθεί τίποτα, να μην ξεφύγει τίποτα∙ τώρα όλα είναι απολύτως ορατά. Ακόμα και τα αόρατα: γι αυτά υπάρχει το zoom και το σούπερ slow-motion που αποκαλύπτουν τα πάντα. Δεν θα ξεφύγει μισή φάση, δεν θα μείνει στιγμιότυπο ακάλυπτο. Εδώ, τα δείχνουμε όλα. Σκληρά μαρκαρίσματα, πουστριλίκια, τσακωμούς, ποδοπατήματα: κάθε ανθρώπινη έκφραση γίνεται πεδίο καταγραφής. Όλα θα γίνουν εικόνα. Αυτό που βλέπουμε παριστάνει ένα ματς που δεν παίζεται πουθενά.

ΓΙ ΑΥΤΟ και πλησιάζουν οι κάμερες, όλο και πιο κοντά τους συντελεστές του θεάματος, και ειδικά τους παίκτες∙ από παντού και χωρίς διακοπή –ακόμα και στο ημίχρονο αυτές τραβάνε. Αλλά το πλάνο πρέπει να είναι κιόλας, επιτακτικά, όσο το δυνατόν πιο κοντινό: η συγκίνηση δεν έρχεται από το σύνολο του παιχνιδιού, αλλά από τα κοντινά πλάνα. Κάποιοι παίκτες φάνηκαν στην αρχή να απολαμβάνουν την τηλεοπτικοποίηση τους με τη συνακόλουθη εξέλιξη τους σε ερασιτέχνες ηθοποιούς και με παραστάσεις λαϊκές κάθε εβδομάδα. Κανείς δεν θα τολμούσε να χάσει σίγουρο γκολ χωρίς την απαραίτητη γκριμάτσα σε γκρο-πλαν. Λίγοι θα κατάφερναν να σκοράρουν δίχως τηλεοπτικό πανηγυρικό. Τόσο εκφραστικοί ποδοσφαιριστές δεν πέρασαν ποτέ από τα γήπεδα. Ταυτόχρονα αυτή έκθεση σε τηλεοπτική θέα συμμόρφωσε και τις συμπεριφορές τους σε πρότυπα τηλεοπτικά∙ οι παλιοχαρακτήρες τέλειωσαν. Όπως και η ατιμωρησία: οι κάμερες δεν χάνουν τίποτα, ό,τi και να κάνεις στο γήπεδο θα φανερωθεί. Τελειώσαν τα ψέμματα και το βρώμικο παιχνίδι. Τώρα όλα θα είναι καθαρά και σωστά. Έτσι επιβάλλει η τηλεοπτική θέα. Σε αυτο μουντιάλ –ναι το ίδιο που έβαλε πίσω από τα τέρματα διαφημίσεις ώστε ακόμα τα πέναλτι να πουλάνε– οι κάμερες ξεφύγανε, αποκτηνωθήκανε και είναι έτοιμες να ακολουθήσουν τους παίκτες περνώντας τις γραμμές του out, να μπούνε μέσα, να μπουκάρουν στο γήπεδο. Με τον αθλητικό καμεραμάν να ακολουθεί τον Τσάβι μέσα στο γήπεδο, για να μας χαρίσει την ιδανική ποδοσφαιρική εμπειρία και να μας κάνει first person shooters. Γι αυτό και το fuck-off του Ρούνει on-camera, γι αυτό και η ξεγυρισμένη σφαλιάρα ενός Αργεντίνου στον καμεραμάν την ώρα που προσπαθούσε να πανηγυρίσει, αλλά γι αυτό και η χλέμπα του Ρονάλντο πάνω στον φακό –όλα αυτά ήταν τα πρώτα δείγματα εκνευρισμού μπροστά στην μετατροπή του ματς σε ολοκληρωτικό reality show.

ΤΑ ΜΑΤΣ δεν παίζονται στο γήπεδο∙ γυρίζονται για τηλεθεατές. Αυτοί που είναι στο γήπεδο, οι φίλαθλοι, οπαδοί, οι παρόντες θεατές ενός παιχνιδιού –που παίζεται εδώ και τώρα– παρακολουθούν πλέον εκνευρισμένα ένα θέαμα που δεν τους αφορά. Αν οι παίκτες γίνανε ηθοποιοί, οι φίλαθλοι γίνανε το το ντεκόρ και το σάουντρακ. Αυτοί θα κάνουν το χαλί της μετάδοσης. Γι αυτό πρέπει να είναι κι ευπρεπείς, και να μην χαλάνε την εικόνα με ό,τι τους καπνίσει. Κι αντί να πληρώνονται γι αυτή την παρουσία τους, που δίνει παλμό στην τηλεοπτική εικόνα (πόσο τηλεοπτικά βαρετό είναι ένα παιχνίδι κεκλεισμένων των θυρών;) πληρώνουν κι από πάνω, ενώ κάνουν απλώς το ζωντανό κοινό. Ναι! Το παιχνίδι είναι live!

Γι αυτό ήρθαν και οι βουβουζέλες: οι θεατές τώρα θα κάνουν φασαρία, θα ακούγονται σαν σμήνος, θα διαμαρτύρονται βουίζοντας∙ για την τηλεοπτικοποίηση τους.

04/07/10,

η ζωή στο σαλόνι

let's go fuckin' mental

κλικ του ενλαρτζ - σας περιμενουμε απο νωρις για να δουμε και το ματς

the disco urbana series vol.2

..η disco urbana είναι μια στήλη που γράφω στο Sonik από τον Σεπτέμβριο του 2006...ένα είδος μηνιαίου προσωπικού μπλογκ που ξεκίνησε ως "βόλτα στην πόλη", σημειολογεί πάντα στην απορρόφηση της ποπ κουλτούρας "εκεί έξω" και τελευταία παρεκτρέπεται σε ένα κοινωνιολογικό πολιτικό μανιφέστο (τι λε ρε μεγάλε...)...ακολουθεί το #59 με τη Μόνικα στο εξώφυλλο

THE END

CHAIN REACTION

Η προηγούμενη disco στάλθηκε την ημέρα της Marfin, αλλά δε μπορούσε αυθημερόν (και ήδη αργοπορημένη) να τακτοποιήσει τις σκέψεις της. Ούτως ή άλλως, τα όσα ακολούθησαν ξεπέρασαν πάλι και την πιο δυσοίωνη φαντασία. Ελάχιστες ώρες μετά τις δολοφονίες το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ έσπαγαν τον εθνοκομμουνιστικό τους ομφάλιο λώρο, επιρρίπτοντας εκατέρωθεν ευθύνες πρωτοφανούς ασέβειας στη μνήμη των τόσο πρόσφατα νεκρών. Οι ευαίσθητοι πολίτες τόνιζαν με νόημα ότι «οι νεκροί είναι 4», οι ακτιβιστές του facebook έξαναν join σε ένα ακόμα group διαμαρτυρίας αλλάζοντας αγανακτισμένα στάτους κάθε 5 λεπτά, ενώ ο «χώρος» ψελλίζοντας αμήχανα αδυνατούσε να πιστέψει την κατάντια του– παρολ’ αυτά απέφευγε τη λέξη «δολοφονία». Αυτή αρμόζει πάντα στους άλλους ποτέ στους «αγωνιστές». Ο Λόρδος Προστασίας του Πολίτη δεν έχανε ευκαιρία για μια λίγο πιο τσιμπημένη εβδομαδιαία έκδοση του εξαρχειώτικου πογκρόμ. Ούτως ή άλλως - με δεδομένη την περίσταση - μερικά τσακισμένα πλευρά παραπάνω νομιμοποιούνται ηθικά στις 20.00 ακριβώς από τους ρεπόρτερ που ανιχνεύουν καλαμωτές στις γιάφκες. Στα ίδια δελτία μπορούσες να παρατηρήσεις αγχωμένους σχολιαστές (κι αρθογράφους τις επόμενες μέρες σε τύπο, blogs και «πρωταγωνιστικές» ιστοσελίδες) να αγωνιούν μην τυχόν πέσει καμία ευθύνη στον Βγενόπουλο. Αυτόκλητοι γλύφτες/συνήγοροι σε μια κουβέντα που ούτως ή άλλως δε θα γίνει ποτέ. Λες και το να υπενθυμίσεις, όπως μας έκανε το βράδυ της 5^ης Μαΐου ο Αρης Χατζηστεφάνου στο Λατέρνατιβ, ότι «κρατώντας ανοικτή μια τράπεζα στη Σταδίου κατά τη διάρκεια μιας εκ των πολυπληθέστερων μεταπολιτευτικά διαδηλώσεων ισοδυναμεί με το να μπεις με κασκόλ του Παναθηναϊκού στη θύρα 7» σημαίνει πώς αθωώνεις τα ζώα που έκαψαν αθώους. Η κατάργηση όμως της λογικής και της μέσης οδού είναι οριστικά ο αυτόματος πιλότος μιας κοινωνίας που έχει χάσει ολοκληρωτικά την μπάλα. Λίγο αργότερα σε μια από τις κρισιμότερες (θεωρητικά) ψηφοφορίες στην πρόσφατη ιστορία του ελληνικού κοινοβουλίου, τα κόμματα εξουσίας εφαρμόζουν «κομματική πειθαρχία», «διαγραφές», «κομματική γραμμή» αφαιρώντας επί της ουσίας το προνόμιο στους βουλευτές (εκλεκτούς του λαού κατά τα άλλα) να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Τις μοντερνιές περί «αμεσοδημοκρατίας», “e-gov” κτλ. ας τις αφήσουμε για όταν δε θα καίγεται ο κώλος μας…

TIMELINE OVER

1974 Μεταπολίτευση – 1981 Αλλαγή - 1989 Κάθαρση – 1996-97 Εκσυγχρονισμός – 2004 Ολυμπιάδα – 2010 ΤΕΛΟΣ. Έτσι απλά. Αν κάτι δείχνουν οι τελευταίες εβδομάδες είναι ότι το restart δεν είναι απλά απαραίτητο, έχει ήδη ξεκινήσει και όποιος προλάβει. Γι’ αυτό γράφω τα παραπάνω, όχι για να σας τα ζαλίζω καλοκαιριάτικα. Ακούω διαρκώς για απολύσεις, «ρε συ άμα μάθεις τίποτα να παίζει για δουλειά, πες έτσι;», η διάθεση είναι εμφανώς πεσμένη αλλά και η αντίδραση ανορθολογική. Όλοι επιδιώκουν ανάκαμψη μέσω της πουστιάς. Από τους διαφημιστές που πλέον σε πουλάνε ολοένα και πιο πολύ για να σε αγοράσουν περισσότερο στον περιπτερά που μου ζητάει 2,5€ για το παγωτό και τον μαγαζή (sic) που κρατάει σταθερές τις τιμές (κλαπ!κλαπ!) αυξάνοντας το θάνατο στην μπόμπα. Όταν βλέπω τον 60αρη να ετοιμάζεται να μπουκάρει στη βουλή σοκάρομαι από την αγανάκτηση του (και τι περίεργο, δε φοράει κουκούλα), αλλά πόσο διαφορετικά θα ήταν αν δεν αθώωνε τα λαμόγια κατηγορώντας και τους 300 – δηλαδή κανέναν. Όταν βλέπω την «Καθημερινή» να κατηγορεί το ΚΛΙΚ και τα τσιτάτα «η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή», σκέφτομαι γιατί άραγε οι «ποιοτικοί» δεν αντιστάθηκαν προτάσσοντας ότι «η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι». Η φάση αλλάζει, η ενδεχόμενη πτώχευση απλά θα σφραγίσει ακόμα πιο μελανά το τέλος. Την αμετάκλητη αποτυχία μιας κοινωνίας που αγόρασε όνειρα με πιστωτική. Δεν ξαναγράφω άλλη τέτοια μίζερη disco, παρότι η Γάζα προηγήθηκε μόλις μερικά 24ωρα. Στα ηχεία της θα παίζει κολληματικά η χαρμολύπη του αριστουργηματικού Caribou, στις οθόνες η απογοήτευση για το τέλος του Lost, στο φιλμ της οι αναμνήσεις από την απόδραση του Primavera, τα μπαλκόνια της είναι ήδη στρωμένα για το Μουντιάλ. «Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι» που έλεγε κι ο Ρένος στα «Φθηνά Τσιγάρα»…

τερέζος