Το Inception είναι μπουρδα. Σε ενα σινεμα διπλα σου...

Είμαι έξαλλος με το Inception. Τόσο όσο πολύ σπάνια έχω υπάρξει με κινηματογραφική ταινία. Ο λόγος; Προφανώς, το σεισμικό anticipation με το οποίο περίμενα το "έργο ζωής" του Κρίστοφερ Νόλαν. Ενισχυμένο με τόνους λέξεων στο διεθνή τύπο, λαχταριστά trailers, δυναμίτη - στα χαρτιά - καστ και την υπέροχα νοσηρή επίγευση του "Σκοτεινού Ιππότη" ακόμα στο μυαλό. Ελάχιστες φορές έχω πάει τόσο ευνοικά προδιατεθειμένος στο σινεμά. Και μάλλον καμία, δεν έχω "αποζημιωθεί" με τόσο εκκωφαντική μπούρδα. Ξανά. Μπούρδα. Γιατί αυτό είναι το Inception. Μια μνημειωδώς ακατάληπτη μπούρδα που καταργεί βασικούς κανόνες της τέχνης που υπηρετεί.Κι αυτό δεν το γράφω για καλό. Μερικές φορές η αγαπημένη λέξη των κριτικών "αποδόμηση", είναι απλά καταστροφή και όχι νεωτερισμός...

είναι προφανές πώς με ένα τόσο διχαστικό φιλμ πολλοί ήδη βρίζετε, δεν θέλω λοπόν να γράφω σε κάθε γραμμή πώς αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη - αντίθετα ψήνομαι για φασαρία στα σχόλια, εκεί βρίστε ελεύθερα



Αν θέλω να είμαι καλόπιστος με τον Νόλαν - που ξεκαθαρίζω ότι είναι από τους 5 αγαπημένους μου σκηνοθέτες -θα έλεγα ότι έπεσε στην παγίδα του πάση θυσία magnum opus. Διαβάζω ότι δουλεύει το πρότζεκτ από το 2001 (ίσως και νωρίτερα) και ότι τώρα που είναι household όνομα επιτέλους το έκανε (φαντάζομαι σχεδόν) με τους όρους του. Πέφτοντας όμως στην παγίδα και διαπράττοντας την ύβρη του 'unfilmable'. Αυτό που είχε στο μυαλό του ο Νόλαν (να το πούμε εικονογράφηση του υποσυνείδητου;) δεν μπορεί να γίνει με τη σαφήνεια που το επιχείρησε. Δεν μπορεί να γίνει με βεβαιότητες. Δεν μπορεί να γίνει με την "ονειρολάνδη" (που λέει και η Γιαγιά Ντακ) ως αφηγηματικό δεδομένο. Για παράδειγμα ο Λιντς - που δεν είναι μέσα στους 5 αγαπημένους μου - πάντοτε τζογάρει με το ονειρικό στοιχείο. Αφήνει ανοιχτά ενδεχόμενα, συμφωνώ καμιά φορά κουραστικά χαοτικά, παρόλα αυτά ανάβει πράσινο στην εξατομικευμένη ερμηνεία. Δε σε σνομπάρει, δε σου δίνει ταινίες σουντόκου αλλά τανίες αινίγματα θα επανέλθω στα περί εξυπνάδας του θεατή. Κάτι που έκανε κι ο Νόλαν με απολαυστικά εύληπτο τρόπο στο Memento και το Prestige. To Inception είναι αυστηρό, με το στανιό εντυπωσιακό, με το ζόρι μεγαλεπήβολο, δε χωράει στο δωμάτιο, στην αίθουσα, ούτε καν στην Αίγλη Ζαππείου. Δεν παίζεις μαζί του, γιατί σε πιάνει από το λαιμό - δε σου κλείνει το μάτι, πρέπει να τρέχεις για να προλάβεις τη λούπα του. Κι αν αυτό είναι ιντριγκαδόρικο στο πρώτο μισό της αρχιτεκτονικής προσέγγισης, μετά την ένδειξη "Διάλειμμα" καταντά ένα δυσάρεστο εικονοκλαστικό rollercoaster, σαν να βλέπεις το Bourne Subconscious: Operation Onirokritis...



Αν φανώ κακόπιστος με τον σκηνοθέτη θα πω ότι με τις ευλογίες και το πακέτο των στούντιο μας σέρβιρε ένα 100% blockbuster (κανένα πρόβλημα μέχρί εδώ) με μια δήθεν οραματική προσέγγιση (πολλά προβλήματα από εδώ). Αλλά, πραγματικά αυτό το φρενήρες καταστροφολογικό παραλήρημα του δεύτερου μέρους με τι το συγκρίνεις; Με τον καινότομο φουτουρισμό του πρώτου Matrix ή με την απεραντολογία της αρλούμπας των sequels του; Διαλέγω το β. Επίσης, κάπου πάνω στην υπερδιέγερση ο Νόλαν ξέχασε τους ηθοποιούς. Δηλαδή, σκέψου τι ερμηνεία πήρε σε ανάλογο psycho ρόλο ο Σκορσέζε από τον Ντι Κάπριο στο Shutter Island και το παίξιμο του απλανούς βλέμματος επί 148 λεπτά που είδες στο 'Inception'. Σκέψου πόσο διακοσμητική ήταν η Έλεν Πειτζ. Ποια θα ήταν η διαφορά αν έπαιζες εσύ το ρόλο του Φίσερ αντί για τον Μέρφι. Κι έρχομαι στους βετεράνους δια της τεθλασμένης οδού του ανώφελου συνοδοιπόρου ludens που εδώ αποθεώνει το φιλμ και κράζει τους αρνητές του. Θέλω να σταθώ στο επιχείρημα περί εξυπνάδας. Τα φιλμ που την απαιτούν, νομίζω πώς πρέπει παράλληλα να σου την τσιτώνουν, όχι να δικαιολογούν κάθε σεναριακή τραμπάλα με τη σοφιστεία "ταινία φαντασίας είναι, ε δε θα εξηγηθούν και όλα". Σε αυτή τη λογική το Inception δεν είναι φιλμ για έξυπνους, αλλά για εξυπνάκηδες. Πώς γίνεται μια ταινία υψηλού IQ να χαραμίζει έναν ηθοποιό όπως ο τεράστιος Πιτ Ποστλθγουειτ σε μιαμιση σκηνή βογγητού στο κρεβάτι του πόνου, να αφαιρεί τη γοητεία από τον κομπάρσο Μάικλ Κέιν και να περιφερει άσκοπα τον εντελώς άκυρο Τομ Μπέρεντζερ, δεν το καταλαβαίνω. Φυσικά, όλοι αυτοί υπήρχαν για εμπορικούς λόγους, όποτε το ανέρωτο κρασί του auteur που ανταγωνίζεται την εξυπνάδα μου είναι τόσο ανύπαρκτο όσο και το χιλιοφορεμένο cliffhanger της τελευταίας σκηνής (που στην τελική ο ίδιος μας έχει ξαναδώσει με πιο εύστοχο ανθρωποκεντρικό τρόπο στο 'Prestige').

Φυσικά, να το δείτε για να έχετε άποψη και για να καταθέσετε το δικό σας φόρο τιμής στην πιο πολυαναμενόμενη και πολυέξοδη μαλακία που τράβηξε σκηνοθέτης την τελευταία δεκαετία, πιτσιλίζοντας τη σελιλόζη όλου του πλανήτη. Κάνοντας έξαλλο τον Μίμη Κουλέλη που οριόταν στο ημίχρονο του Παναθηναϊκός - Ξάνθη "πώς τολμούν να συγκρίνουν αυτόν τον τύπο με τον Κιούμπρικ"...

Finally, A Drunken Parody of Inception

τερεζος

τεντα τιγκα...

καποτε αυτο το μπλογκ ηταν και μουσικο...μετα βαρεθηκαμε...ας το ξαναδουμε λοιπον

τον tiga δεν τον παω, εκανε εκεινο το φοβερο ξεπεταγμα στα χασομερια (απόλυτη γηπεδικη έκφραση) του electroclash, πάντα το είχε στα remixes αλλά οι δικές του παραγωγές με αυτό το κράμα gaydisco80selectro ποτέ δεν με έψησαν...πιστεύω απευθύνεται περισσότερο σ'αυτούς που ακουνε μπρίτνει και γκαγκά πάρα σε όσους ασχολούνται πραγματικά με την ηλέκτρονική χορευτική μουσική...

τα remixes πάντως τα έχει, το' πα - δεν το'πα; και το φετινό καλοκαίρι έβγαλε δύο killers (ειδικά το πρώτο)...εντζόι...

lcd soundsystem - I can change (tiga remix)
the xx - shelter (tiga remix)

κι επειδή μόλις το άκουσα στους τίτλους τέλους του entourage 7x04 (μόνο σε μένα φαίνεται μετριότατος ο έβδομος κύκλος;), πάρε κι αυτό...

wanda jackson - funnel of love

261 και σήμερα...

τερεζος

O Θεός να μας φυλάει

stereotyping people by their favorite islands...

...πρόσφατα είδα αυτό και μετά αυτό ....και γέλασα πολύ...και σκέφτηκα να κάνω το ίδιο για τα στερεότυπα των ανθρώπων σύμφωνα με τα αγαπημένα τους νησιά... πριν αρχίσεις τια κατηγορίες περί "ταμπελοποίησης" σκέψου ότι "κι εμείς κλέφτες θα γίνουμε;", χαμογέλα (για διακοπές ετοιμάζεσαι) και πρόσθεσε στα σχόλια τα δικά σου (ή αυτά που διαφωνείς)...να ξέρεις πάντως ότι όσα ακολουθούν γράφτηκαν με ειλικρινή κακεντρέχεια...

Αίγινα

Στεγνοί 50ρηδες με κολυμβητικά μαγιό – σλιπ που τσακώνονται για το ποιος παίζει την καλύτερη ρακέτα στην «Αιγινήτισσα»

Αλόνησος

Η Έφη Σαρρή ψάχνοντας το παντελόνι κάποιου βουλευτή του ΛΑΟΣ

Αμοργός

30something που κόλλησαν με την Αμοργό (και τις Μικρές Κυκλάδες) μόλις ξεκόλλησαν από τη Μύκονο. Και μΠΑΟΚτσηδες.

Ανάφη

Hipsters που δεν παίρνουν ναρκωτικά στις διακοπές

Άνδρος

Εικαστικοί που δεν έχουν μεταφορικό μέσο

Αστυπάλαια

ΒΠ που πηγαίνουν στη Χάρητος 40 από τις 52 Παρασκευές του χρόνου

Εύβοια

Εξαρχειώτες με εντούρο που θεωρούν τα Κυκλαδονήσια μέρος της ύπουλης προσπάθειας του συστήματος να διαφθείρει τους κοινωνικούς αγώνες

Ζάκυνθος

16χρονοι επαρχιώτες που πηγαίνουν πρώτη φορά διακοπές μόνοι τους.

Τζια

Εκσυγχρονιστές μεγαλοδημοσιογράφοι και πολιτικοί (κατά προτίμηση του ΔΟΛ και του ΠΑΣΟΚ, αντίστοιχα)

Κρήτη

Άνθρωποι που στις διακοπές τους κάνουν περισσότερα χιλιόμετρα από ότι όλον τον υπόλοιπο χρόνο

Ιθακη

Μεικτές παρέες που θεωρούν ότι ο Χρήστος Θηβαίος είναι ροκ

Ικαρία

Εμείς

Ίος

Πιτσιρικάδες που έχουν παπί και θέλουν να τσακωθούν, 30+ γκόμενες που ακούνε Kyuss και Motorhead

Κάλυμνος

Αναρριχητές που δεν πίνουν αλκοόλ – μόνο μπάφους.

Κάρπαθος

Η επόμενη γενιά των hipsters που θεωρεί ότι τα Δωδεκάνησα είναι οι νέες Κυκλάδες

Κάσος

Όσοι κράζουν τους παραπάνω, ενώ κάθονται στο διπλανό τραπέζι στην πλ. Καρύτση (και θα πάνε προφανώς σε διπλανό νησί)

Κέρκυρα

Φοροφυγάδες

Κεφαλονιά

Η Λέσχη Φίλων Φώτη Βαλλάτου

Κίμωλος

Διαφημιστές που ψάχνουν το αλάτι της ζωής και ψήθηκαν από την πρωτιά στο I love GR

Κύθηρα

«Καλλιτέχνες» που αποφεύγουν πια τα υπερφορτωμένα Κουφονήσια

Κουφονήσια

Οι παλιοί τρέντι που ξεκοκαλίζουν τα free press και τα τελευταία χρόνια ψήθηκαν ότι τα Φεστιβάλ Αθηνών είναι τα «νέα μπουζούκια»

Κύθνος

Δημόσιοι υπάλληλοι που κάνουν κάθε χρόνο διακοπές στο νησί και είναι όλοι συγγενείς του Γονίδη

Λέσβος

Φοιτητές κοινωνικών επιστημών που δε θα έλεγαν όχι σε μια παρτούζα

Λευκάδα

Συντηρητικοί τραπεζικοί υπάλληλοι που αγαπάνε τις καλές παραλίες κι αποφεύγουν το ρίσκο του διαφορετικού.

Λήμνος

Άνθρωποι που στις διακοπές τους διαβάζουν πολλά βιβλία. Πάρα πολλά βιβλία. Πάρα πάρα πολλά βιβλία.

Μήλος

Αγαπουλίνια που τους αρέσουν τα ελληνικά.

Μύκονος

Όσοι ήξεραν για την τσόντα της Τζούλιας πριν κυκλοφορήσει. Κι όσοι θα μπορούσαν να είναι συμπρωταγωνιστές της.

Σίφνος

50ρηδες που δε θεωρούν και σκάνδαλο δα ότι συνέβη πριν 10 χρόνια με το Χρηματιστήριο. Συνήθως έρχονται από την Τζια ή πηγαίνουν μετά.

Σαμοθράκη

Άνθρωποι που έχουν πει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους την έκφραση «στα σκασε το μπίου;»

Δονούσα

Όσοι έχουν διαβάσει τουλάχιστον 3 φορές την «Παραλία» του Γκάρλαντ και μόλις την είδαν στο σινεμά έβαλαν τα κλάματα

Πάρος

Παιδιά που κάνουν πρώτη φορά διακοπές λίγες μόνο μέρες αφ’ ότου διαπίστωσαν ότι μπαίνουν με 8 σε Πανεπιστήμιο.

Νάξος

Άνθρωποι που στο νησί έχουν περισσότερους φίλους απ’ ότι στην Αθήνα

Κως

Εκείνοι που υποστήριξαν την Ολλανδία στον τελικό του Μουντιάλ

Πάτμος

Όσοι πάνε κάθε χρόνο με την ελπίδα ότι θα συναντήσουν τον David Bowie

Σαντορίνη

Κακόγουστοι οπαδοί του δελτίου του Star Channel

Τήνος

Μερικές από τις “500.000 υπογραφές για να ξανανοίξει το troktiko”

Τήλος

Και ποιος δεν έκλαψε με το ‘Brokeback Mountain’?

Παξοί

ΒΠ που καλοβλέπουν το Thission Lofts

Χίος

Πραγματικά, δεν έχω ιδέα…ΑΕΚτσήδες?

Σκόπελος

Καρντάσηδες που προτιμούν τον Μπουτάρη από τον Ψωμιάδη

Σκιάθος

Καρντάσηδες που μεγάλωνουν στις διακοπές το δημόσιο χρέος

Σέριφος

Υπάλληλοι του ευρύτερου μιντιακού τομέα που πιστεύουν ότι Best παίζει καλή μουσική

...καλές διακοπές...

τερέζος

η ζωη στο σαλονι για το μουντιαλ

Βουβουζέλα

ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ έγιναν τηλεοπτικά πλατώ. Κάμερες στημένες κατά σειρά, κατά συρροή, περιστοιχίζουν το γήπεδο σαν κλοιός. Τα ματς σε κλοιό. Κάμερες ικανές λόγω αριθμητικού πλεονεκτήματος να μην χάσουν ούτε μια εικόνα από το γήπεδο. Να μην χαθεί τίποτα, να μην ξεφύγει τίποτα∙ τώρα όλα είναι απολύτως ορατά. Ακόμα και τα αόρατα: γι αυτά υπάρχει το zoom και το σούπερ slow-motion που αποκαλύπτουν τα πάντα. Δεν θα ξεφύγει μισή φάση, δεν θα μείνει στιγμιότυπο ακάλυπτο. Εδώ, τα δείχνουμε όλα. Σκληρά μαρκαρίσματα, πουστριλίκια, τσακωμούς, ποδοπατήματα: κάθε ανθρώπινη έκφραση γίνεται πεδίο καταγραφής. Όλα θα γίνουν εικόνα. Αυτό που βλέπουμε παριστάνει ένα ματς που δεν παίζεται πουθενά.

ΓΙ ΑΥΤΟ και πλησιάζουν οι κάμερες, όλο και πιο κοντά τους συντελεστές του θεάματος, και ειδικά τους παίκτες∙ από παντού και χωρίς διακοπή –ακόμα και στο ημίχρονο αυτές τραβάνε. Αλλά το πλάνο πρέπει να είναι κιόλας, επιτακτικά, όσο το δυνατόν πιο κοντινό: η συγκίνηση δεν έρχεται από το σύνολο του παιχνιδιού, αλλά από τα κοντινά πλάνα. Κάποιοι παίκτες φάνηκαν στην αρχή να απολαμβάνουν την τηλεοπτικοποίηση τους με τη συνακόλουθη εξέλιξη τους σε ερασιτέχνες ηθοποιούς και με παραστάσεις λαϊκές κάθε εβδομάδα. Κανείς δεν θα τολμούσε να χάσει σίγουρο γκολ χωρίς την απαραίτητη γκριμάτσα σε γκρο-πλαν. Λίγοι θα κατάφερναν να σκοράρουν δίχως τηλεοπτικό πανηγυρικό. Τόσο εκφραστικοί ποδοσφαιριστές δεν πέρασαν ποτέ από τα γήπεδα. Ταυτόχρονα αυτή έκθεση σε τηλεοπτική θέα συμμόρφωσε και τις συμπεριφορές τους σε πρότυπα τηλεοπτικά∙ οι παλιοχαρακτήρες τέλειωσαν. Όπως και η ατιμωρησία: οι κάμερες δεν χάνουν τίποτα, ό,τi και να κάνεις στο γήπεδο θα φανερωθεί. Τελειώσαν τα ψέμματα και το βρώμικο παιχνίδι. Τώρα όλα θα είναι καθαρά και σωστά. Έτσι επιβάλλει η τηλεοπτική θέα. Σε αυτο μουντιάλ –ναι το ίδιο που έβαλε πίσω από τα τέρματα διαφημίσεις ώστε ακόμα τα πέναλτι να πουλάνε– οι κάμερες ξεφύγανε, αποκτηνωθήκανε και είναι έτοιμες να ακολουθήσουν τους παίκτες περνώντας τις γραμμές του out, να μπούνε μέσα, να μπουκάρουν στο γήπεδο. Με τον αθλητικό καμεραμάν να ακολουθεί τον Τσάβι μέσα στο γήπεδο, για να μας χαρίσει την ιδανική ποδοσφαιρική εμπειρία και να μας κάνει first person shooters. Γι αυτό και το fuck-off του Ρούνει on-camera, γι αυτό και η ξεγυρισμένη σφαλιάρα ενός Αργεντίνου στον καμεραμάν την ώρα που προσπαθούσε να πανηγυρίσει, αλλά γι αυτό και η χλέμπα του Ρονάλντο πάνω στον φακό –όλα αυτά ήταν τα πρώτα δείγματα εκνευρισμού μπροστά στην μετατροπή του ματς σε ολοκληρωτικό reality show.

ΤΑ ΜΑΤΣ δεν παίζονται στο γήπεδο∙ γυρίζονται για τηλεθεατές. Αυτοί που είναι στο γήπεδο, οι φίλαθλοι, οπαδοί, οι παρόντες θεατές ενός παιχνιδιού –που παίζεται εδώ και τώρα– παρακολουθούν πλέον εκνευρισμένα ένα θέαμα που δεν τους αφορά. Αν οι παίκτες γίνανε ηθοποιοί, οι φίλαθλοι γίνανε το το ντεκόρ και το σάουντρακ. Αυτοί θα κάνουν το χαλί της μετάδοσης. Γι αυτό πρέπει να είναι κι ευπρεπείς, και να μην χαλάνε την εικόνα με ό,τι τους καπνίσει. Κι αντί να πληρώνονται γι αυτή την παρουσία τους, που δίνει παλμό στην τηλεοπτική εικόνα (πόσο τηλεοπτικά βαρετό είναι ένα παιχνίδι κεκλεισμένων των θυρών;) πληρώνουν κι από πάνω, ενώ κάνουν απλώς το ζωντανό κοινό. Ναι! Το παιχνίδι είναι live!

Γι αυτό ήρθαν και οι βουβουζέλες: οι θεατές τώρα θα κάνουν φασαρία, θα ακούγονται σαν σμήνος, θα διαμαρτύρονται βουίζοντας∙ για την τηλεοπτικοποίηση τους.

04/07/10,

η ζωή στο σαλόνι

let's go fuckin' mental

κλικ του ενλαρτζ - σας περιμενουμε απο νωρις για να δουμε και το ματς

the disco urbana series vol.2

..η disco urbana είναι μια στήλη που γράφω στο Sonik από τον Σεπτέμβριο του 2006...ένα είδος μηνιαίου προσωπικού μπλογκ που ξεκίνησε ως "βόλτα στην πόλη", σημειολογεί πάντα στην απορρόφηση της ποπ κουλτούρας "εκεί έξω" και τελευταία παρεκτρέπεται σε ένα κοινωνιολογικό πολιτικό μανιφέστο (τι λε ρε μεγάλε...)...ακολουθεί το #59 με τη Μόνικα στο εξώφυλλο

THE END

CHAIN REACTION

Η προηγούμενη disco στάλθηκε την ημέρα της Marfin, αλλά δε μπορούσε αυθημερόν (και ήδη αργοπορημένη) να τακτοποιήσει τις σκέψεις της. Ούτως ή άλλως, τα όσα ακολούθησαν ξεπέρασαν πάλι και την πιο δυσοίωνη φαντασία. Ελάχιστες ώρες μετά τις δολοφονίες το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ έσπαγαν τον εθνοκομμουνιστικό τους ομφάλιο λώρο, επιρρίπτοντας εκατέρωθεν ευθύνες πρωτοφανούς ασέβειας στη μνήμη των τόσο πρόσφατα νεκρών. Οι ευαίσθητοι πολίτες τόνιζαν με νόημα ότι «οι νεκροί είναι 4», οι ακτιβιστές του facebook έξαναν join σε ένα ακόμα group διαμαρτυρίας αλλάζοντας αγανακτισμένα στάτους κάθε 5 λεπτά, ενώ ο «χώρος» ψελλίζοντας αμήχανα αδυνατούσε να πιστέψει την κατάντια του– παρολ’ αυτά απέφευγε τη λέξη «δολοφονία». Αυτή αρμόζει πάντα στους άλλους ποτέ στους «αγωνιστές». Ο Λόρδος Προστασίας του Πολίτη δεν έχανε ευκαιρία για μια λίγο πιο τσιμπημένη εβδομαδιαία έκδοση του εξαρχειώτικου πογκρόμ. Ούτως ή άλλως - με δεδομένη την περίσταση - μερικά τσακισμένα πλευρά παραπάνω νομιμοποιούνται ηθικά στις 20.00 ακριβώς από τους ρεπόρτερ που ανιχνεύουν καλαμωτές στις γιάφκες. Στα ίδια δελτία μπορούσες να παρατηρήσεις αγχωμένους σχολιαστές (κι αρθογράφους τις επόμενες μέρες σε τύπο, blogs και «πρωταγωνιστικές» ιστοσελίδες) να αγωνιούν μην τυχόν πέσει καμία ευθύνη στον Βγενόπουλο. Αυτόκλητοι γλύφτες/συνήγοροι σε μια κουβέντα που ούτως ή άλλως δε θα γίνει ποτέ. Λες και το να υπενθυμίσεις, όπως μας έκανε το βράδυ της 5^ης Μαΐου ο Αρης Χατζηστεφάνου στο Λατέρνατιβ, ότι «κρατώντας ανοικτή μια τράπεζα στη Σταδίου κατά τη διάρκεια μιας εκ των πολυπληθέστερων μεταπολιτευτικά διαδηλώσεων ισοδυναμεί με το να μπεις με κασκόλ του Παναθηναϊκού στη θύρα 7» σημαίνει πώς αθωώνεις τα ζώα που έκαψαν αθώους. Η κατάργηση όμως της λογικής και της μέσης οδού είναι οριστικά ο αυτόματος πιλότος μιας κοινωνίας που έχει χάσει ολοκληρωτικά την μπάλα. Λίγο αργότερα σε μια από τις κρισιμότερες (θεωρητικά) ψηφοφορίες στην πρόσφατη ιστορία του ελληνικού κοινοβουλίου, τα κόμματα εξουσίας εφαρμόζουν «κομματική πειθαρχία», «διαγραφές», «κομματική γραμμή» αφαιρώντας επί της ουσίας το προνόμιο στους βουλευτές (εκλεκτούς του λαού κατά τα άλλα) να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Τις μοντερνιές περί «αμεσοδημοκρατίας», “e-gov” κτλ. ας τις αφήσουμε για όταν δε θα καίγεται ο κώλος μας…

TIMELINE OVER

1974 Μεταπολίτευση – 1981 Αλλαγή - 1989 Κάθαρση – 1996-97 Εκσυγχρονισμός – 2004 Ολυμπιάδα – 2010 ΤΕΛΟΣ. Έτσι απλά. Αν κάτι δείχνουν οι τελευταίες εβδομάδες είναι ότι το restart δεν είναι απλά απαραίτητο, έχει ήδη ξεκινήσει και όποιος προλάβει. Γι’ αυτό γράφω τα παραπάνω, όχι για να σας τα ζαλίζω καλοκαιριάτικα. Ακούω διαρκώς για απολύσεις, «ρε συ άμα μάθεις τίποτα να παίζει για δουλειά, πες έτσι;», η διάθεση είναι εμφανώς πεσμένη αλλά και η αντίδραση ανορθολογική. Όλοι επιδιώκουν ανάκαμψη μέσω της πουστιάς. Από τους διαφημιστές που πλέον σε πουλάνε ολοένα και πιο πολύ για να σε αγοράσουν περισσότερο στον περιπτερά που μου ζητάει 2,5€ για το παγωτό και τον μαγαζή (sic) που κρατάει σταθερές τις τιμές (κλαπ!κλαπ!) αυξάνοντας το θάνατο στην μπόμπα. Όταν βλέπω τον 60αρη να ετοιμάζεται να μπουκάρει στη βουλή σοκάρομαι από την αγανάκτηση του (και τι περίεργο, δε φοράει κουκούλα), αλλά πόσο διαφορετικά θα ήταν αν δεν αθώωνε τα λαμόγια κατηγορώντας και τους 300 – δηλαδή κανέναν. Όταν βλέπω την «Καθημερινή» να κατηγορεί το ΚΛΙΚ και τα τσιτάτα «η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή», σκέφτομαι γιατί άραγε οι «ποιοτικοί» δεν αντιστάθηκαν προτάσσοντας ότι «η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι». Η φάση αλλάζει, η ενδεχόμενη πτώχευση απλά θα σφραγίσει ακόμα πιο μελανά το τέλος. Την αμετάκλητη αποτυχία μιας κοινωνίας που αγόρασε όνειρα με πιστωτική. Δεν ξαναγράφω άλλη τέτοια μίζερη disco, παρότι η Γάζα προηγήθηκε μόλις μερικά 24ωρα. Στα ηχεία της θα παίζει κολληματικά η χαρμολύπη του αριστουργηματικού Caribou, στις οθόνες η απογοήτευση για το τέλος του Lost, στο φιλμ της οι αναμνήσεις από την απόδραση του Primavera, τα μπαλκόνια της είναι ήδη στρωμένα για το Μουντιάλ. «Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι» που έλεγε κι ο Ρένος στα «Φθηνά Τσιγάρα»…

τερέζος

Χιψτερ (ο,η):...

Χιψτερς είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από πού προέρχεται ο όρος, έχουν iPhone, tweetαρουν ασταμάτητα, φοράνε Fred Perry, δεν σχετίζονται ιδιαίτερα με κάποιο μουσικό είδος, δεν καταλαβαίνεις τι επάγγελμα κάνουν αλλά τώρα πια είναι στα όρια της ανεργίας, πριν δύο χρόνια είχαν μουστάκι, βλέπουν Μουντιάλ γιατί είναι το «νεό μαύρο», έχουν μπλογκ, ονειρεύονται να γίνουν «επιδραστικοί», θάβουν ασύστολα τους πάντες γύρω τους, μπορεί και να κοιμούνται στο Use, ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά τις τουαλέτες της πόλης, δεν πληρώνουν ποτέ για συναυλίες, φαντασιώνονται το Williamsburg του Μπρούκλιν, έχουν φασωθεί με μέλη από τουλάχιστον δύο μπάντες της «νέας σκηνής», διατηρούν εκπομπή σε web radio, αριστεύουν στο spamming, είναι ερωτευμένοι με τον εαυτό τους, αποτελούν την τελευταία ελπίδα των περιοδικών…και φυσικά στραβώνουν όταν τους λένε hipsters.

(αυτός είναι ο ορισμός που δώσαμε στο σημερινό τεύχος του περιοδικού big fish όταν μας ζήτησαν να τοποθετηθούμε πάνω στο φλέγον ζήτημα των ημερών, σχεδόν τον δημοσίευσαν...)

λατερνατιβ

γυριζοντας τον κοσμο με μαχαιροπιρουνα...

Χθες το βράδυ είδα για πρώτη φορά (σχεδόν) ολόκληρο το σόου του Anthony Bourdain No Reservations. Άκουγα πάντού από φίλους να μου μιλάνε με τρεχάμενα σάλια για τις περιπέτειες αυτού του cool Νεουρκέζου σεφ/συγγραφέα που γυρίζει τον κόσμο κι ανακαλύπτει τις γεύσεις του. Όχι με γκουρμέ καθωσπρεπισμούς, αλλά με τον τρόπο που εσύ κι εγώ λιγουρευόμαστε τη βρωμιά που φτιάχνουν οι καντίνες στους δρόμους των πόλεων που επισκεπτόμαστε. Χωρίς να σπαταλά τηλεοπτικά λεπτά για να μας δείξει πώς μαγειρεύονται, χωρίς να μας δίνει συνταγές (γιατί φίλε τηγανητές απολίξεις παχιού εντέρου δε θα φτιάξεις σπίτι - θα τις φας, αν αντέχεις, σε κάποιον πάγκο στους δρόμους της Καρταχένα) με light κοινωνιολογική ανάλυση και ωραίες ντόπιες ιστορίες. Όταν τελειώνει το επεισόδιο, αφού σε έχει πάει εκεί που σε έχει πάει, αντιλαμβάνεσαι πόσο μάταια είναι όσα κάνουμε στα μικρά μας "μαγαζάκια" με τα deadlines, τις γελοίες συγκρούσεις της καθημερινότητας και τον μπονβιβερισμό του ιστορικού τριγώνου. Ήδη κατεβάζω αβέρτα...

τερεζος

σημερα το βραδυ στο floral...

MUNDIAL ΣΤΟ FLORAL | ΤΡΙΤΗ 22 ΙΟΥΝΙΟΥ ΣΤΙΣ 20.30

‘Από τον Μαραντόνα στον Μέσι, τα διαχρονικά κλισέ του Mundial’

Οι Laternative (Παναγιώτης Μένεγος & Σταύρος Διοσκουρίδης, ΣΚΑΙ 100.3), οι bloggers του mathebalitsa και ο Μάκης Παπασημακόπουλος συζητούν για τα κλισέ του μουντιάλ και σχολιάζουν μαζί με το κοινό τον αγώνα Ελλάδας – Αργεντινής(στις 21.30).

Ακόμη:

-Προβολή βραβευμένων ταινιών μικρού μήκους με θέμα την μπάλα στη λήξη του αγώνα (σε συνεργασία με το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Psarokokalo).

-Τουρνουά Subbuteo για τους “άρρωστους” του θρυλικού παιχνιδιού.

-Δώρα από την Panini για να ανταλλάξετε τα διπλά σας.

-Τα καλύτερα βιβλία που έχουν γραφτεί για το ποδόσφαιρο από Έλληνες και ξένους συγγραφείς.

-Ποτό από 3 ευρώ!!!

* Ανάλογα με τα αποτελέσματα, θα ακολουθήσουν συζητήσεις και στην φάση των 16 του μουντιάλ. Μείνετε συντονισμένοι!

FLORAL / BOOKS + COFFEE / Θεμιστοκλέους 80, Πλατεία Εξαρχείων / Τ: 210 3800070 / www.floralcafe.gr / info@floralcafe.gr