stereotyping people by their favorite islands...

...πρόσφατα είδα αυτό και μετά αυτό ....και γέλασα πολύ...και σκέφτηκα να κάνω το ίδιο για τα στερεότυπα των ανθρώπων σύμφωνα με τα αγαπημένα τους νησιά... πριν αρχίσεις τια κατηγορίες περί "ταμπελοποίησης" σκέψου ότι "κι εμείς κλέφτες θα γίνουμε;", χαμογέλα (για διακοπές ετοιμάζεσαι) και πρόσθεσε στα σχόλια τα δικά σου (ή αυτά που διαφωνείς)...να ξέρεις πάντως ότι όσα ακολουθούν γράφτηκαν με ειλικρινή κακεντρέχεια...

Αίγινα

Στεγνοί 50ρηδες με κολυμβητικά μαγιό – σλιπ που τσακώνονται για το ποιος παίζει την καλύτερη ρακέτα στην «Αιγινήτισσα»

Αλόνησος

Η Έφη Σαρρή ψάχνοντας το παντελόνι κάποιου βουλευτή του ΛΑΟΣ

Αμοργός

30something που κόλλησαν με την Αμοργό (και τις Μικρές Κυκλάδες) μόλις ξεκόλλησαν από τη Μύκονο. Και μΠΑΟΚτσηδες.

Ανάφη

Hipsters που δεν παίρνουν ναρκωτικά στις διακοπές

Άνδρος

Εικαστικοί που δεν έχουν μεταφορικό μέσο

Αστυπάλαια

ΒΠ που πηγαίνουν στη Χάρητος 40 από τις 52 Παρασκευές του χρόνου

Εύβοια

Εξαρχειώτες με εντούρο που θεωρούν τα Κυκλαδονήσια μέρος της ύπουλης προσπάθειας του συστήματος να διαφθείρει τους κοινωνικούς αγώνες

Ζάκυνθος

16χρονοι επαρχιώτες που πηγαίνουν πρώτη φορά διακοπές μόνοι τους.

Τζια

Εκσυγχρονιστές μεγαλοδημοσιογράφοι και πολιτικοί (κατά προτίμηση του ΔΟΛ και του ΠΑΣΟΚ, αντίστοιχα)

Κρήτη

Άνθρωποι που στις διακοπές τους κάνουν περισσότερα χιλιόμετρα από ότι όλον τον υπόλοιπο χρόνο

Ιθακη

Μεικτές παρέες που θεωρούν ότι ο Χρήστος Θηβαίος είναι ροκ

Ικαρία

Εμείς

Ίος

Πιτσιρικάδες που έχουν παπί και θέλουν να τσακωθούν, 30+ γκόμενες που ακούνε Kyuss και Motorhead

Κάλυμνος

Αναρριχητές που δεν πίνουν αλκοόλ – μόνο μπάφους.

Κάρπαθος

Η επόμενη γενιά των hipsters που θεωρεί ότι τα Δωδεκάνησα είναι οι νέες Κυκλάδες

Κάσος

Όσοι κράζουν τους παραπάνω, ενώ κάθονται στο διπλανό τραπέζι στην πλ. Καρύτση (και θα πάνε προφανώς σε διπλανό νησί)

Κέρκυρα

Φοροφυγάδες

Κεφαλονιά

Η Λέσχη Φίλων Φώτη Βαλλάτου

Κίμωλος

Διαφημιστές που ψάχνουν το αλάτι της ζωής και ψήθηκαν από την πρωτιά στο I love GR

Κύθηρα

«Καλλιτέχνες» που αποφεύγουν πια τα υπερφορτωμένα Κουφονήσια

Κουφονήσια

Οι παλιοί τρέντι που ξεκοκαλίζουν τα free press και τα τελευταία χρόνια ψήθηκαν ότι τα Φεστιβάλ Αθηνών είναι τα «νέα μπουζούκια»

Κύθνος

Δημόσιοι υπάλληλοι που κάνουν κάθε χρόνο διακοπές στο νησί και είναι όλοι συγγενείς του Γονίδη

Λέσβος

Φοιτητές κοινωνικών επιστημών που δε θα έλεγαν όχι σε μια παρτούζα

Λευκάδα

Συντηρητικοί τραπεζικοί υπάλληλοι που αγαπάνε τις καλές παραλίες κι αποφεύγουν το ρίσκο του διαφορετικού.

Λήμνος

Άνθρωποι που στις διακοπές τους διαβάζουν πολλά βιβλία. Πάρα πολλά βιβλία. Πάρα πάρα πολλά βιβλία.

Μήλος

Αγαπουλίνια που τους αρέσουν τα ελληνικά.

Μύκονος

Όσοι ήξεραν για την τσόντα της Τζούλιας πριν κυκλοφορήσει. Κι όσοι θα μπορούσαν να είναι συμπρωταγωνιστές της.

Σίφνος

50ρηδες που δε θεωρούν και σκάνδαλο δα ότι συνέβη πριν 10 χρόνια με το Χρηματιστήριο. Συνήθως έρχονται από την Τζια ή πηγαίνουν μετά.

Σαμοθράκη

Άνθρωποι που έχουν πει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους την έκφραση «στα σκασε το μπίου;»

Δονούσα

Όσοι έχουν διαβάσει τουλάχιστον 3 φορές την «Παραλία» του Γκάρλαντ και μόλις την είδαν στο σινεμά έβαλαν τα κλάματα

Πάρος

Παιδιά που κάνουν πρώτη φορά διακοπές λίγες μόνο μέρες αφ’ ότου διαπίστωσαν ότι μπαίνουν με 8 σε Πανεπιστήμιο.

Νάξος

Άνθρωποι που στο νησί έχουν περισσότερους φίλους απ’ ότι στην Αθήνα

Κως

Εκείνοι που υποστήριξαν την Ολλανδία στον τελικό του Μουντιάλ

Πάτμος

Όσοι πάνε κάθε χρόνο με την ελπίδα ότι θα συναντήσουν τον David Bowie

Σαντορίνη

Κακόγουστοι οπαδοί του δελτίου του Star Channel

Τήνος

Μερικές από τις “500.000 υπογραφές για να ξανανοίξει το troktiko”

Τήλος

Και ποιος δεν έκλαψε με το ‘Brokeback Mountain’?

Παξοί

ΒΠ που καλοβλέπουν το Thission Lofts

Χίος

Πραγματικά, δεν έχω ιδέα…ΑΕΚτσήδες?

Σκόπελος

Καρντάσηδες που προτιμούν τον Μπουτάρη από τον Ψωμιάδη

Σκιάθος

Καρντάσηδες που μεγάλωνουν στις διακοπές το δημόσιο χρέος

Σέριφος

Υπάλληλοι του ευρύτερου μιντιακού τομέα που πιστεύουν ότι Best παίζει καλή μουσική

...καλές διακοπές...

τερέζος

η ζωη στο σαλονι για το μουντιαλ

Βουβουζέλα

ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ έγιναν τηλεοπτικά πλατώ. Κάμερες στημένες κατά σειρά, κατά συρροή, περιστοιχίζουν το γήπεδο σαν κλοιός. Τα ματς σε κλοιό. Κάμερες ικανές λόγω αριθμητικού πλεονεκτήματος να μην χάσουν ούτε μια εικόνα από το γήπεδο. Να μην χαθεί τίποτα, να μην ξεφύγει τίποτα∙ τώρα όλα είναι απολύτως ορατά. Ακόμα και τα αόρατα: γι αυτά υπάρχει το zoom και το σούπερ slow-motion που αποκαλύπτουν τα πάντα. Δεν θα ξεφύγει μισή φάση, δεν θα μείνει στιγμιότυπο ακάλυπτο. Εδώ, τα δείχνουμε όλα. Σκληρά μαρκαρίσματα, πουστριλίκια, τσακωμούς, ποδοπατήματα: κάθε ανθρώπινη έκφραση γίνεται πεδίο καταγραφής. Όλα θα γίνουν εικόνα. Αυτό που βλέπουμε παριστάνει ένα ματς που δεν παίζεται πουθενά.

ΓΙ ΑΥΤΟ και πλησιάζουν οι κάμερες, όλο και πιο κοντά τους συντελεστές του θεάματος, και ειδικά τους παίκτες∙ από παντού και χωρίς διακοπή –ακόμα και στο ημίχρονο αυτές τραβάνε. Αλλά το πλάνο πρέπει να είναι κιόλας, επιτακτικά, όσο το δυνατόν πιο κοντινό: η συγκίνηση δεν έρχεται από το σύνολο του παιχνιδιού, αλλά από τα κοντινά πλάνα. Κάποιοι παίκτες φάνηκαν στην αρχή να απολαμβάνουν την τηλεοπτικοποίηση τους με τη συνακόλουθη εξέλιξη τους σε ερασιτέχνες ηθοποιούς και με παραστάσεις λαϊκές κάθε εβδομάδα. Κανείς δεν θα τολμούσε να χάσει σίγουρο γκολ χωρίς την απαραίτητη γκριμάτσα σε γκρο-πλαν. Λίγοι θα κατάφερναν να σκοράρουν δίχως τηλεοπτικό πανηγυρικό. Τόσο εκφραστικοί ποδοσφαιριστές δεν πέρασαν ποτέ από τα γήπεδα. Ταυτόχρονα αυτή έκθεση σε τηλεοπτική θέα συμμόρφωσε και τις συμπεριφορές τους σε πρότυπα τηλεοπτικά∙ οι παλιοχαρακτήρες τέλειωσαν. Όπως και η ατιμωρησία: οι κάμερες δεν χάνουν τίποτα, ό,τi και να κάνεις στο γήπεδο θα φανερωθεί. Τελειώσαν τα ψέμματα και το βρώμικο παιχνίδι. Τώρα όλα θα είναι καθαρά και σωστά. Έτσι επιβάλλει η τηλεοπτική θέα. Σε αυτο μουντιάλ –ναι το ίδιο που έβαλε πίσω από τα τέρματα διαφημίσεις ώστε ακόμα τα πέναλτι να πουλάνε– οι κάμερες ξεφύγανε, αποκτηνωθήκανε και είναι έτοιμες να ακολουθήσουν τους παίκτες περνώντας τις γραμμές του out, να μπούνε μέσα, να μπουκάρουν στο γήπεδο. Με τον αθλητικό καμεραμάν να ακολουθεί τον Τσάβι μέσα στο γήπεδο, για να μας χαρίσει την ιδανική ποδοσφαιρική εμπειρία και να μας κάνει first person shooters. Γι αυτό και το fuck-off του Ρούνει on-camera, γι αυτό και η ξεγυρισμένη σφαλιάρα ενός Αργεντίνου στον καμεραμάν την ώρα που προσπαθούσε να πανηγυρίσει, αλλά γι αυτό και η χλέμπα του Ρονάλντο πάνω στον φακό –όλα αυτά ήταν τα πρώτα δείγματα εκνευρισμού μπροστά στην μετατροπή του ματς σε ολοκληρωτικό reality show.

ΤΑ ΜΑΤΣ δεν παίζονται στο γήπεδο∙ γυρίζονται για τηλεθεατές. Αυτοί που είναι στο γήπεδο, οι φίλαθλοι, οπαδοί, οι παρόντες θεατές ενός παιχνιδιού –που παίζεται εδώ και τώρα– παρακολουθούν πλέον εκνευρισμένα ένα θέαμα που δεν τους αφορά. Αν οι παίκτες γίνανε ηθοποιοί, οι φίλαθλοι γίνανε το το ντεκόρ και το σάουντρακ. Αυτοί θα κάνουν το χαλί της μετάδοσης. Γι αυτό πρέπει να είναι κι ευπρεπείς, και να μην χαλάνε την εικόνα με ό,τι τους καπνίσει. Κι αντί να πληρώνονται γι αυτή την παρουσία τους, που δίνει παλμό στην τηλεοπτική εικόνα (πόσο τηλεοπτικά βαρετό είναι ένα παιχνίδι κεκλεισμένων των θυρών;) πληρώνουν κι από πάνω, ενώ κάνουν απλώς το ζωντανό κοινό. Ναι! Το παιχνίδι είναι live!

Γι αυτό ήρθαν και οι βουβουζέλες: οι θεατές τώρα θα κάνουν φασαρία, θα ακούγονται σαν σμήνος, θα διαμαρτύρονται βουίζοντας∙ για την τηλεοπτικοποίηση τους.

04/07/10,

η ζωή στο σαλόνι

let's go fuckin' mental

κλικ του ενλαρτζ - σας περιμενουμε απο νωρις για να δουμε και το ματς

the disco urbana series vol.2

..η disco urbana είναι μια στήλη που γράφω στο Sonik από τον Σεπτέμβριο του 2006...ένα είδος μηνιαίου προσωπικού μπλογκ που ξεκίνησε ως "βόλτα στην πόλη", σημειολογεί πάντα στην απορρόφηση της ποπ κουλτούρας "εκεί έξω" και τελευταία παρεκτρέπεται σε ένα κοινωνιολογικό πολιτικό μανιφέστο (τι λε ρε μεγάλε...)...ακολουθεί το #59 με τη Μόνικα στο εξώφυλλο

THE END

CHAIN REACTION

Η προηγούμενη disco στάλθηκε την ημέρα της Marfin, αλλά δε μπορούσε αυθημερόν (και ήδη αργοπορημένη) να τακτοποιήσει τις σκέψεις της. Ούτως ή άλλως, τα όσα ακολούθησαν ξεπέρασαν πάλι και την πιο δυσοίωνη φαντασία. Ελάχιστες ώρες μετά τις δολοφονίες το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ έσπαγαν τον εθνοκομμουνιστικό τους ομφάλιο λώρο, επιρρίπτοντας εκατέρωθεν ευθύνες πρωτοφανούς ασέβειας στη μνήμη των τόσο πρόσφατα νεκρών. Οι ευαίσθητοι πολίτες τόνιζαν με νόημα ότι «οι νεκροί είναι 4», οι ακτιβιστές του facebook έξαναν join σε ένα ακόμα group διαμαρτυρίας αλλάζοντας αγανακτισμένα στάτους κάθε 5 λεπτά, ενώ ο «χώρος» ψελλίζοντας αμήχανα αδυνατούσε να πιστέψει την κατάντια του– παρολ’ αυτά απέφευγε τη λέξη «δολοφονία». Αυτή αρμόζει πάντα στους άλλους ποτέ στους «αγωνιστές». Ο Λόρδος Προστασίας του Πολίτη δεν έχανε ευκαιρία για μια λίγο πιο τσιμπημένη εβδομαδιαία έκδοση του εξαρχειώτικου πογκρόμ. Ούτως ή άλλως - με δεδομένη την περίσταση - μερικά τσακισμένα πλευρά παραπάνω νομιμοποιούνται ηθικά στις 20.00 ακριβώς από τους ρεπόρτερ που ανιχνεύουν καλαμωτές στις γιάφκες. Στα ίδια δελτία μπορούσες να παρατηρήσεις αγχωμένους σχολιαστές (κι αρθογράφους τις επόμενες μέρες σε τύπο, blogs και «πρωταγωνιστικές» ιστοσελίδες) να αγωνιούν μην τυχόν πέσει καμία ευθύνη στον Βγενόπουλο. Αυτόκλητοι γλύφτες/συνήγοροι σε μια κουβέντα που ούτως ή άλλως δε θα γίνει ποτέ. Λες και το να υπενθυμίσεις, όπως μας έκανε το βράδυ της 5^ης Μαΐου ο Αρης Χατζηστεφάνου στο Λατέρνατιβ, ότι «κρατώντας ανοικτή μια τράπεζα στη Σταδίου κατά τη διάρκεια μιας εκ των πολυπληθέστερων μεταπολιτευτικά διαδηλώσεων ισοδυναμεί με το να μπεις με κασκόλ του Παναθηναϊκού στη θύρα 7» σημαίνει πώς αθωώνεις τα ζώα που έκαψαν αθώους. Η κατάργηση όμως της λογικής και της μέσης οδού είναι οριστικά ο αυτόματος πιλότος μιας κοινωνίας που έχει χάσει ολοκληρωτικά την μπάλα. Λίγο αργότερα σε μια από τις κρισιμότερες (θεωρητικά) ψηφοφορίες στην πρόσφατη ιστορία του ελληνικού κοινοβουλίου, τα κόμματα εξουσίας εφαρμόζουν «κομματική πειθαρχία», «διαγραφές», «κομματική γραμμή» αφαιρώντας επί της ουσίας το προνόμιο στους βουλευτές (εκλεκτούς του λαού κατά τα άλλα) να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Τις μοντερνιές περί «αμεσοδημοκρατίας», “e-gov” κτλ. ας τις αφήσουμε για όταν δε θα καίγεται ο κώλος μας…

TIMELINE OVER

1974 Μεταπολίτευση – 1981 Αλλαγή - 1989 Κάθαρση – 1996-97 Εκσυγχρονισμός – 2004 Ολυμπιάδα – 2010 ΤΕΛΟΣ. Έτσι απλά. Αν κάτι δείχνουν οι τελευταίες εβδομάδες είναι ότι το restart δεν είναι απλά απαραίτητο, έχει ήδη ξεκινήσει και όποιος προλάβει. Γι’ αυτό γράφω τα παραπάνω, όχι για να σας τα ζαλίζω καλοκαιριάτικα. Ακούω διαρκώς για απολύσεις, «ρε συ άμα μάθεις τίποτα να παίζει για δουλειά, πες έτσι;», η διάθεση είναι εμφανώς πεσμένη αλλά και η αντίδραση ανορθολογική. Όλοι επιδιώκουν ανάκαμψη μέσω της πουστιάς. Από τους διαφημιστές που πλέον σε πουλάνε ολοένα και πιο πολύ για να σε αγοράσουν περισσότερο στον περιπτερά που μου ζητάει 2,5€ για το παγωτό και τον μαγαζή (sic) που κρατάει σταθερές τις τιμές (κλαπ!κλαπ!) αυξάνοντας το θάνατο στην μπόμπα. Όταν βλέπω τον 60αρη να ετοιμάζεται να μπουκάρει στη βουλή σοκάρομαι από την αγανάκτηση του (και τι περίεργο, δε φοράει κουκούλα), αλλά πόσο διαφορετικά θα ήταν αν δεν αθώωνε τα λαμόγια κατηγορώντας και τους 300 – δηλαδή κανέναν. Όταν βλέπω την «Καθημερινή» να κατηγορεί το ΚΛΙΚ και τα τσιτάτα «η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή», σκέφτομαι γιατί άραγε οι «ποιοτικοί» δεν αντιστάθηκαν προτάσσοντας ότι «η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι». Η φάση αλλάζει, η ενδεχόμενη πτώχευση απλά θα σφραγίσει ακόμα πιο μελανά το τέλος. Την αμετάκλητη αποτυχία μιας κοινωνίας που αγόρασε όνειρα με πιστωτική. Δεν ξαναγράφω άλλη τέτοια μίζερη disco, παρότι η Γάζα προηγήθηκε μόλις μερικά 24ωρα. Στα ηχεία της θα παίζει κολληματικά η χαρμολύπη του αριστουργηματικού Caribou, στις οθόνες η απογοήτευση για το τέλος του Lost, στο φιλμ της οι αναμνήσεις από την απόδραση του Primavera, τα μπαλκόνια της είναι ήδη στρωμένα για το Μουντιάλ. «Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι» που έλεγε κι ο Ρένος στα «Φθηνά Τσιγάρα»…

τερέζος

Χιψτερ (ο,η):...

Χιψτερς είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από πού προέρχεται ο όρος, έχουν iPhone, tweetαρουν ασταμάτητα, φοράνε Fred Perry, δεν σχετίζονται ιδιαίτερα με κάποιο μουσικό είδος, δεν καταλαβαίνεις τι επάγγελμα κάνουν αλλά τώρα πια είναι στα όρια της ανεργίας, πριν δύο χρόνια είχαν μουστάκι, βλέπουν Μουντιάλ γιατί είναι το «νεό μαύρο», έχουν μπλογκ, ονειρεύονται να γίνουν «επιδραστικοί», θάβουν ασύστολα τους πάντες γύρω τους, μπορεί και να κοιμούνται στο Use, ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά τις τουαλέτες της πόλης, δεν πληρώνουν ποτέ για συναυλίες, φαντασιώνονται το Williamsburg του Μπρούκλιν, έχουν φασωθεί με μέλη από τουλάχιστον δύο μπάντες της «νέας σκηνής», διατηρούν εκπομπή σε web radio, αριστεύουν στο spamming, είναι ερωτευμένοι με τον εαυτό τους, αποτελούν την τελευταία ελπίδα των περιοδικών…και φυσικά στραβώνουν όταν τους λένε hipsters.

(αυτός είναι ο ορισμός που δώσαμε στο σημερινό τεύχος του περιοδικού big fish όταν μας ζήτησαν να τοποθετηθούμε πάνω στο φλέγον ζήτημα των ημερών, σχεδόν τον δημοσίευσαν...)

λατερνατιβ

γυριζοντας τον κοσμο με μαχαιροπιρουνα...

Χθες το βράδυ είδα για πρώτη φορά (σχεδόν) ολόκληρο το σόου του Anthony Bourdain No Reservations. Άκουγα πάντού από φίλους να μου μιλάνε με τρεχάμενα σάλια για τις περιπέτειες αυτού του cool Νεουρκέζου σεφ/συγγραφέα που γυρίζει τον κόσμο κι ανακαλύπτει τις γεύσεις του. Όχι με γκουρμέ καθωσπρεπισμούς, αλλά με τον τρόπο που εσύ κι εγώ λιγουρευόμαστε τη βρωμιά που φτιάχνουν οι καντίνες στους δρόμους των πόλεων που επισκεπτόμαστε. Χωρίς να σπαταλά τηλεοπτικά λεπτά για να μας δείξει πώς μαγειρεύονται, χωρίς να μας δίνει συνταγές (γιατί φίλε τηγανητές απολίξεις παχιού εντέρου δε θα φτιάξεις σπίτι - θα τις φας, αν αντέχεις, σε κάποιον πάγκο στους δρόμους της Καρταχένα) με light κοινωνιολογική ανάλυση και ωραίες ντόπιες ιστορίες. Όταν τελειώνει το επεισόδιο, αφού σε έχει πάει εκεί που σε έχει πάει, αντιλαμβάνεσαι πόσο μάταια είναι όσα κάνουμε στα μικρά μας "μαγαζάκια" με τα deadlines, τις γελοίες συγκρούσεις της καθημερινότητας και τον μπονβιβερισμό του ιστορικού τριγώνου. Ήδη κατεβάζω αβέρτα...

τερεζος

σημερα το βραδυ στο floral...

MUNDIAL ΣΤΟ FLORAL | ΤΡΙΤΗ 22 ΙΟΥΝΙΟΥ ΣΤΙΣ 20.30

‘Από τον Μαραντόνα στον Μέσι, τα διαχρονικά κλισέ του Mundial’

Οι Laternative (Παναγιώτης Μένεγος & Σταύρος Διοσκουρίδης, ΣΚΑΙ 100.3), οι bloggers του mathebalitsa και ο Μάκης Παπασημακόπουλος συζητούν για τα κλισέ του μουντιάλ και σχολιάζουν μαζί με το κοινό τον αγώνα Ελλάδας – Αργεντινής(στις 21.30).

Ακόμη:

-Προβολή βραβευμένων ταινιών μικρού μήκους με θέμα την μπάλα στη λήξη του αγώνα (σε συνεργασία με το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Psarokokalo).

-Τουρνουά Subbuteo για τους “άρρωστους” του θρυλικού παιχνιδιού.

-Δώρα από την Panini για να ανταλλάξετε τα διπλά σας.

-Τα καλύτερα βιβλία που έχουν γραφτεί για το ποδόσφαιρο από Έλληνες και ξένους συγγραφείς.

-Ποτό από 3 ευρώ!!!

* Ανάλογα με τα αποτελέσματα, θα ακολουθήσουν συζητήσεις και στην φάση των 16 του μουντιάλ. Μείνετε συντονισμένοι!

FLORAL / BOOKS + COFFEE / Θεμιστοκλέους 80, Πλατεία Εξαρχείων / Τ: 210 3800070 / www.floralcafe.gr / info@floralcafe.gr

ο γιαννης πετριδης ετοιμαζεται για εξετασεις...

Σόρι, αλλά δεν μπορώ να πω ψέματα. Δεν "μεγάλωσα" με τον Γιάννη Πετρίδη. Φυσικά, έχω διαμορφώσει μέρος της μουσικής μου προσωπικότητας από τη δουλειά του (και τις παράπλευρες δρατηριότητές του βλ. περιοδικά, δισκογραφία) αλλά ποτέ δεν μπορώ να πω ότι ήμουν ένας συστηματικός fan που αν έχανε εκπομπή, τρύπωνε στο Ραδιομέγαρο εκλιπαρώντας για μια κασέτα. Το λέω προκαταβολικά, γιατί ήδη από την Παρασκευή που ο ίδιος ανακοίνωσε ότι σταματά το θρυλικό "Από τις 4 στις 5" το να είσαι αγανακτισμένος για τον Πετρίδη είναι "το νέο μαύρο".
Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι μια από τις σημαντικότερες στιγμές σε αυτά τα 2,5 χρόνια του laternative ήταν όταν τον είχαμε καλεσμένο τον περασμένο Σεπτέμβρη εν' όψει της προβολής του βιογραφικού ντοκιμαντέρ 'Once In A Lifetime' στις Νύχτες Πρεμιέρας (ξέρεις αυτό που οι εναλλακτικοί ενοχλήθηκαν επειδή μίλησε κι ο Κωστόπουλος φουμάροντας πούρο). Και κάναμε μια υπέροχη κουβέντα όπου μείναμε εντυπωσιασμένοι από την "όμοιος προς ομοίω" αντιμετώπιση που μας επιφύλαξε, αλλά και την αγωνία του να κυλήσουν όλα καλά στο δίωρο - σαν να ήταν αυτός παρουσιαστής. Κι επίσης ότι δεν έχω λάβει κανένα μεγαλύτερο επαγγελματικό κομπλιμέντο από την πρόσκληση που δέχτηκα να βάλω μαζί του (και με τον Δημήτρη Παπασπυρόπουλο) μουσική στο πάρτι μετά την προβολή κάτι σαν τρεις γενιές ραδιοφώνου...
Την ιστορία την ξέρετε. Αν όχι διαβάστε εδώ το περίγραμμά της. Το Δημόσιο πρέπει να αλαφρύνει. Οι συμβάσεις να μειωθούν. Σωστό. Όχι να εξαφανιστούν, όμως. 7 στους 10 θα μείνουν. Αφού περάσουν από ΑΣΕΠ. Αναρωτιέμαι δε θα μπορούσε με κάποιον τρόπο να είναι ο Πετρίδης ανάμεσα σε εκείνους τους "Δημοσιογράφους και Καλλιτέχνες που εξαιρούνται"; Ή μήπως τα 35 χρόνια κατά τα οποία. με όποιες ενστάσεις κι αν έχει ο καθένας, πρότεινε συστηματικά κάτι διαφορετικό από το μπουζουκοποπ (στο οποίο άλλωστε ειδικεύεται το Κίνημα) δεν αποτελούν "κριτήρια επιλογής που διασφαλίζουν τη διαφάνεια και την αξιοκρατία"; Μήπως τα πληρούν τα κρατικά επιχορηγούμενα μερακλώματα του δικού μας παιδιού Σπύρου Παπαδόπουλου που - κοίτα να δεις - κάτι μου λέει πώς θα συνεχιστούν;
Νομίζω ότι η ιστορία δε θα μείνει έτσι, λόγω της μεγάλης αντίδρασης που θα μεγεθυνθεί μιντιακά. Ήδη ετοιμάζονται και δράσεις. Αλλά, ακόμα κι αν 4 με 5 εξακολουθεί να εκπέμπει ο κύριος Γιάννης, το αυτονήτο για τους προσεκτικούς επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά. Η κυβέρνηση του e-gov είναι ο θρίαμβος της επικοινωνίας έναντι της ουσίας. Φαίνεται στο "συγχαρητήρια στους κυρίους Τοροσίδη-Σαλπιγγίδη" του ΓΑΠ, στις συγγνώμες του Χρυσοχοϊδη, στο θεληματικό πηγούνι του υπουργού Πολιτισμού. Μόνο που κι ο κύριος Γιάννης απεδείχθη γάτα στην επικοινωνία και με την ηρωική έξοδο της Παρασκευής τους πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα...
υγ. σιχαίνομαι τα δημοσιουπαλληλίκια κάθε είδους, αλλά συγγνώμη δεν μπορώ να συμμεριστώ το επιχείρημα "δε θα πάει χαμένος, κρα θα κάνουν τα ιδιωτικά ραδιόφωνα"...εκπομπές του ύφους, της ιστορίας και της αξίας του Πετρίδη αποτελούν δημόσιο πολιτιστικό αγαθό και θα πρέπει να προστατεύονται στο καταφύγιο της δημόσιας ραδιοφωνίας αντί να πέφτουν στο "race for rats" των ιδιωτικών Ρ/Σ...

τερέζος

swap not shop

σε λίγη ώρα εδώ...


Swap not shop goes (ακόμη πιο) ethical!
‘Swap not Shop’- Κυριακή 6/6, 15.00-22.00, Six D.O.G.S. Αβραμιώτου 6-8

Μας έχει πιάσει παράκρουση με το re-use. Ξεκινήσαμε τα ‘Swap not Shop’, τα πάρτι ανταλλαγής ρούχων, ακριβώς επειδή δεν ανεχόμασταν άλλο να πετάμε πράγματα που μπορεί εμείς να είχαμε βαρεθεί ή να μη μας έκαναν πλέον, αλλά να ήταν χρήσιμα σε κάποιον άλλο.
Τώρα που καλοκαίριασε συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο:
Φέρνεις σακουλίτσα με καθαρά και σε καλή κατάσταση ανδρικά, γυναικεία, παιδικά, εγκυμοσύνης, ρούχα, αξεσουάρ, μπλιχλιμπίδια, μπουρνούζια, παπούτσια -και ό,τι άλλο θέλεις βρε αδερφέ- και παίρνεις, εντελώς τζάμπα, ό,τι σου γυαλίσει στο μάτι!
Φέρε Gucci, πάρε μπλουζάκι πρώην μιας άγνωστης. Πάρε vintagιά τρελή, δώσε ελαφρώς σκισμένο παιδικό τζιν. Βρες φίλη από τα παλιά, κάνε καινούριο φίλο που θα γίνει συνεργάτης, φέρε το σκύλο, συνάντησε το γείτονα.
Αντάλλαξε τις πολιτικές σου απόψεις, με γιαγιαδίστικες συνταγές μαγειρικές! Το γατί σου που κλαίει με ένα χνουδωτό που κοιμάται! Το φασαριόζικο πλυντήριο του γείτονα με το δικαίωμα σου για μεσημεριανό ύπνο....
ΑΝΤΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Ωστόσο, αυτή τη φορά κάνουμε ακόμη πιο ουσιαστικό re-use.

U-Re-Use
Το τζιν, το μπλουζάκι, το σακάκι, τη μπαλαρίνα που θα βρεις στην ανταλλαγή, κάν’ τη customize και εντελώς δικιά σου. Δηλαδή: θα υπάρχει πάγκος με διάφορα υλικά, από χάντρες και λουλούδια, μέχρι κουμπιά και ρετάλια, βελόνες, κλωστές. Φέρε κι εσύ ό,τι θες!
They-Re-Use
‘Ethical’ σχεδιάστριες και μέλη της ομάδας Chic & Ethic Lab θα κάνουν μικρό workshop όπου θα φτιάχνουν ό,τι άλλο τους έρθει, ανάλογα με τα υλικά που ξεθάψουν εκεί! Κάνε κι εσύ μαζί τους!
Μικρο-Ethical-μικρο-αγορές
Η Μ.Κ.Ο Ance ξεκίνησε πριν μερικούς μήνες, ένα re-use workshop με γυναίκες πρόσφυγες κυρίως από το Αφγανιστάν και την Αλγερία. Χρησιμοποιώντας υφάσματα από τις χώρες τους, παλιά παρεό, σύρματα, κεσεδάκια γιαουρτιού, κι ό,τι πέσει στα χέρια τους, έχουν δημιουργήσει ένα σωρό, πολύχρωμα, multi-culti ρούχα, κοσμήματα και αξεσουάρ! Επειδή, λοιπόν, τις γνωρίσαμε και τις αγαπήσαμε, τις καλέσαμε να τα φέρουν εκεί μαζί μας! Οι έθνικ πλην έθικαλ δημιουργίες τους θα διατίθενται έναντι μικρού αντίτιμου κατά την διάρκεια του πάρτι, μεταξύ 16.00-20.00.

Και, εννοείται πως ό,τι ρούχο/παπούτσι/αξεσουάρ μείνει, το χαρίζουμε σε όποιον το έχει ανάγκη ή το δείχνουμε στις κυρίες πρόσφυγες, όπως κάναμε με τις Xtra large σακούλες σκουπιδιών γεμάτες ρούχα που μας έμειναν τις προηγούμενες φορές (τα χαρίσαμε στην ‘Κλίμακα’, στο Γκάζι).

Six D.O.G.S
Aβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι
Τ: 210 3210510
M: 6983063966

πριμαβερα 2010 - ολη η αληθεια...

Ήταν η πρώτη μου Πριμαβέρα. Επιτέλους. Το' κάνα κι εγώ το τάμα. Πρέπει να πήρα χαμπάρι το φεστιβάλ γύρω στο 2005. Το 2006 μάλλον δε θα είχα λεφτά. Το 2007 προτίμησα το αλήστου μνήμης Summercase στον ίδιο χώρο. Το 2008 οι σεσημασμένοι Πριμαβερίστας δάκρυζαν στους Portishead κι εγώ βρισκόμουν μερικές εκατοντάδες χλμ. μακριά στη Μαδρίτη για "επαγγελματικούς λόγους". To 2009 περιέπαιζαν την έλξη μου για την Bat For Lashes, στέλνοντάς μου MMS με τη ζεβρέ της φόρμα, ενώ εγώ έπηζα στη γαλλική επαρχία του Κλερμόν - Φεράν χαζεύοντας στο Europavox Festival. Φέτος είχα ορκιστεί, δεν το'χανα. Ακολουθεί όλη η αλήθεια η κυριλέ εκδοχή εδώ (όσο για τις lost in space κακεντρέχειες, απαντάω με μια ερώτηση "ρε συ πώς ηταν οι Wild Beasts; δε θυμάμαι τίποτα", μια έκκλιση εκ μέρους τρίτων για λιγότερο ροχαλητό και μια αποκάλυψη για τηλεφωνήματα στα Πριμαβεράτα Κεφαλονιάς με ατάκες τύπου 'Καλοκαίρι της Αγάπης')...

Η στρατηγική: η φτωχή μου φεστιβαλική εμπειρία με έχει μάθει ότι τα "5 λέπτα εδώ και 3 τραγούδια εκεί", στο τέλος της ημέρας σου αφήνουν μια απόλυτα ημιτελή εικόνα. Σε συνδυασμό και με την έλλειψη εκρηκτικότητας που εμφάνιζε στην αρχή της βραδιάς ο Ανώφελος Πυρήνας με τον οποίο παρακολούθησα τις εργασίες του Primavera 2010, η λογική ήταν "ακούμε, ως επί το πλείστον, ολόκληρα live"...

Οι headliners: Πρώτη βραδιά Pavement. Δεν είμαι μεγάλος fan, άσχετο με την αξία τους. Τότε ασχολιόμουν με άλλα πραγματα και μετά ποτέ δε με τράβηξαν έστω μουσειακά (βλ. Βετεράνους παρακάτω). Όμως δεν μπορώ να μη σημειώσω το σεισμικό anticipation λίγο πριν ξεκινήσουν. Το 'Cut Your Hair' είναι ότι πρέπει για αρχή, οι ίδιοι το διασκεδάζουν ανυπόκριτα, αλλά δεν... Όχι μόνο για μένα, αλλά και για τους hardcore fans που μετά εγείρουν ζητήματα setlist, κλιμάκωσης που δεν ήρθε ποτέ και τέτοια ανάλογα που μαρτυρούν την ομολογία ότι ίσως ήταν καλύτερο να βλέπαμε ένα reunion τους με γκρίζα μαλλιά και την παραδοχή ότι είναι απόμαχοι και όχι στα 40something που ακόμα υπάρχει το youth illusion. Λίγο μετά το 'Silence Kit' πάω γρασίδια...



Δεύτερη βραδιά Pixies. Στο πρώτο σολντ-αουτ της ιστορίας της Πριμαβέρα (35.000 κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι), παίρνουν κεφάλια επιβεβαιώνοντας αυτό. Ο Black ουρλιάζει μπλαζέ, η Kim είναι ακόμα πιο δυσκίνητη με τα επιπλέον κιλά αλλά είναι τόσο καβλωτικό αυτό το 'less is more' παίξιμό της, ξεκινούν με το surf 'Cecilia Ann' και βομβαρδίζουν με τα αστέρια του καταλόγου τους. Όλα προ 1991 (με την εξαίρεση των 'Isla De Encanta' και 'Nimrod's Son' από το ep του '97). Και τι έγινε; Μέχρι το απωθημένο 'Gouge Away' (που δεν είχαμε ακούσει το 2004) κοπανιέμαι, μετά ηρεμώ και απολαμβάνω το κλισέ ανατριχιαστικό sing-a-long φινάλε του 'Where Is My Mind?"μέχρι και 'Head On' από Jesus And Mary Chain διασκευάσαν ρε πούστη, τι άλλο θες;...



Τρίτη βραδιά Pet Shop Boys. Βλέπω όλο το live από το λόφο πίσω από τη μεγάλη σκηνή, ήδη εκστασιασμένος από Liquid, μαζέυοντας δυνάμεις για Orbital και αγνοώντας τον Λάρυγγα που ψάχνει κόσμο για Lee 'Scratch' Perry. Στην "αρένα" 20+ χιλιάδες πανηγυρίζουν. Οι Ανώφελοι πάλι όχι. Ίσως γιατί δεν έχουμε τον Τσάβαλο κοντά, ίσως γιατί εκπληρώθηκε η περιέργεια το φθινόπωρο στο αεροδρόμιο, ίσως γιατί το camp τους ταιριάζει πια περισσότερο σε σπιτικά πάρτι και όχι σε μεγάλες σκηνές...



Ο Θρίαμβος:
Fuck Buttons - εξωσωματική εμπειρία, υπέρβατικά beats, η εκδίκηση του βόμβου, λιβάδια και τσιμέντο, αγάπη και ξέσπασμα, απομόνωση κι αγκαλιές, διεσταλμένες κόρες και διευρυμένη συνειδητότητα, SMS "αυτό δεν είναι λάιβ, είναι καταστροφή", το 'Surf Solar' έναρξη - κάλεσμα στη μυσταγωγία και το 'Bright Tomorrow' μια στιγμή που θα μας ανατριχιάζει για πάντα....



Οι Βετεράνοι: πάντα μεταξύ μέθεξης και καρικατούρας...
- Είδα για πρώτη φορά τους Fall (είναι ανέκδοτο, το ξέρω) και σχεδόν απογοητεύτηκα. Παρότι το φετινό άλμπουμ είναι μια χαρά, ο σκατόψυχος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στη μεγάλη σκηνή. Θέλει κλειστό χώρο, καλύτερη επαφή με το σύνολο του κοινού, ο τύπος δεν είναι big room - είναι μινιμαλιστής κάφρος, όχι διασκεδαστής...


- Στον Marc Almond νομίζω έκατσα κάτι λιγότερο από 150 δευτερόλεπτα, άρα τι να σας πω. Μου μετέφεραν μια ευπρόσδεκτη θεατρικότητα και μια συμπαθητική ατμόσφαιρα (τι μαλακίες σας γράφω...)
- Οι Wire ήταν μια από τις προσωπικές ατραξιόν της Πριμαβέρα. Μέχρι το υπέροχο λάιβ τους δεν έιχα χρησιμοποιήσει ποτέ τη λέξη "στακάτος" σε οποιοδήποτε μουσικό κείμενο. Νομίζω ότι βλέποντας τους ιερείς του concrete punk, κατάλαβα το νόημά της. Παιχταράδες, μάγκες, δεμένοι σε επίπεδο "Μάθε Μπαλίτσα Από Τους Άρχοντες" (ελεεινό spam), ενας Graham Lewis για τον οποίο θα παραμέριζα στο δρόμο ακόμα κι αν τον έβλεπα σε αναπηρικό καροτσάκι κι ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω ποιο ήταν εκείνο το hardcore track με το οποίο έκλεισαν το ετσιθελικό encore τους. Βοήθεια κανείς;
- Δεν είχα προσέξει τις Slits στο πρόγραμμα και είχα ψιλοχαλαστεί που δεν θα της έβλεπα στο Rodeo, δυο μέρες πριν αναχωρήσουμε. Τελικά ξενέρωσα που είδα το καρτούν reggae-punk τους στη Βαρκελώνη, με την Ari Up στα όρια ηρωίδας Αννίτα Πάνια και τα καινούρια μωρά της μπάντας να είναι σαφώς πιο ενδιαφέροντα από 'typical girls' ψευδαισθήσεις...
- Ως ακραιφνής LCD Soundsystem γκρούπι είχα καλά κυκλωμένους τους Liquid Liquid. Τους φοβόμουν όμως. 27 χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, μήπως δεν είχαν τίποτα να πουν πια, παρά μόνο μπορούν να αναφέρονται ως "βασική επιρροή"; Βλέποντας το percussion kit στη σκηνή του ATP ψιλοκαταλάβαινες ότι πάμε για πανηγύρι. Και όντως ο Sal Principato και η παρέα του έστησαν ένα "Διονυσιάκουμ" άνευ προηγουμένου, προκαλώντας ντελίριο στους Ανώφελους (το βιντεάκι με το τρίγωνο είναι instant classic πια). Ο ήχος της ζούγκλας, οι συνηθισμένες παγανιστικές αναφορές, η ποστ-ντίσκο παιγμένη λάιβ, το 'Cavern', η στιγμή που σιώπησε και το μπάσο προσκυνώντας τα κρουστά, το "ΕΕΕ ΑΑΑ ΟΟΟ' του 'Optimo', η ζωντανή (και όχι εγκυκλοπαιδική πια) παραδοχή ότι ο Murphy, οι Rapture, οι !!! και οι φίλοι τους πρέπει να πληρώνουν Liquidοσημο...


- Τους Orbital τους περιμέναμε για θριαμβικό κλείσιμο. Όταν τους είχα δει το 2000 στη βάση του Ελληνικού είχαν σχεδόν αλλάξει τη ζωή μου. Πίθανότα στην Πριμάβερα να ήταν το ίδιο καλοί. Μόνο που έχουν περάσει 10 χρόνια. Και οι ανθρακωρυχικοί φακοί στο μέτωπό τους, δε με εντυπωσιάζουν πια. Άσε που και τους ίδιους μάλλον δεν τους τιμά ότι η κορυφαία στιγμή του λάιβ ήταν όταν σάμπλαραν το 'Heaven Is A Place On Earth" κι έγινε ξαφνικά "Μπερναμπέου" στη Βαρκελώνη. Ήρωες πάντως...

Do Believe The Hype:
- αν πρόκειται για τις ζωντανές εμφανίσεις των Les Savy Fav γιατί ο Tim Harrington είναι άνετα στο top-3 των ζωντανών performers τώρα που μιλάμε. Αυθεντικός καραγκιόζης, ακραία αυθόρμητος (βαψίματα με μπογιές και πασπαλίσματα με ταλκ, εμμονική καταστροφή φωτισμού, αλώνισμα στην αρένα, μονόζυγο στα διαχωριστικά της εξέδρας, κινησιολογικός αυτοσαρκασμός του σουλουπιού του), ο τύπος είναι a league on his own. Οι Νεοϋρκέζοι δεν ανακαλύπτουν καμία Αμερική με τη μουσική τους, αλλά είναι καλή μπάντα κι έχουν τεράστιο παιχταρά κιθαρίστα. Άσε που βλέποντας τον Tim να κοπανιέται στην άκρη της σκηνής των Liquid Liquid και να μπουκάρει στο φινάλε, πρόσθεσα ένα κανονάκι συμπάθειας...


το χέρι από πάνω του είναι δικό μου - στ'αλήθεια, photo by bside

- αν πρόκειται γαι τον θόρυβο των No Age. 2 (+1) άνθρωποι που σου παίρνουν το μυαλό, παίζοντας στα όρια της ωτοασπίδας, αδιαφορώντας για τα ανύπαρκτα φωνητικά, καταστρέφοντας ποπ δομές και με τον Dean Allen Spunt να μη μας αφήνει λεπτό να ξεζαβώσουμε από τον τρόπο που παίζει drums (ενώ ταυτόχρονα "τραγουδάει"). Αξέχαστο το intro με 'Teen Creeps', πλας τα καλύτερα t-shirts του φεστιβάλ που πια φοράει όλη η Αθήνα (το άσπρο για την ακρίβεια)...
- αν πρόκειται για live των Grizzly Bear. Ομολογώ ότι βαριέμαι αφόρητα τα χιλιοπαινεμένα άλμπουμ τους, αλλά το live τους ως "Radiohead των φτωχών" ήταν ευχάριστη έκπληξη. Μπάντα που στη σκηνή τα αφήνει όλα διακριτά, 'everything in its right place' και βγάζει έναν αβίαστο λυρισμό την ώρα που οι κάθε ΧΧ θα τον τσαμπουκαλεύουν αφόρητα. Επίσης, κάθε φορά που θα ξαναπεί κάποιος τον Edward Droste "Σότα Αρβελάτζε" μου χρωστάει ένα 5ευρο...


- αν πρόκειται για τη δημοφιλία των Beach House. Το μακελειό που έγινε στην σκηνή του ATP ήταν πρωτοφανές κι ένα από τα διοργανωτικά λάθη, αφού κανείς δεν περίμενε 10+ χιλάδες "πριμαβερίστας" να τους τιμήσουν. Μάλλον ήταν για την Ray-Ban. Ακούσαμε 10-15 λεπτά, απολαύσαμε το 'Norway' και πήγαμε Wire. Σιγά μη χάσουμε το γάμο για τα συναισθηματικά πουρνάρια που κάνουν secret gigs για τα κορίτσια των φίλων μας...


- για τους Titus Andronicus. Τους είδα πολύ λίγο, δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη, αλλά θέλω πολύ να τους ξαναβρω μπροστά μου. Μου έδειξαν ένεργεια και σωστή live συνείδηση...
- καταχρηστικά θα βάλω τους Cold Cave που τους θυσιάσαμε για μια καλή θέση στους Pixies. Καλές οι εντυπώσεις της μικρής μας επαφής, αμα θες να κάνεις '80s, ε καντο στην εντέλεια με κλεμμένα synth φίλτρα., post - Curtis ερμηνεία και καμπαρντίνα μες στο καταλόκαιρο...

Don't Believe The Hype:
- αν πρόκειται για τους ΧΧ. Η όλη ύπαρξή τους είναι εκβιασμένη κι αυτό με ενοχλεί αφάνταστα. Το τρίο απλά δεν το έχει να "γεμίσει" μια σκηνή σαν το αμφιθέατρο του Ray-Ban και παρά τη "σκηνοθετική βοήθεια" του ψιλόβροχου δεν πάθαμε καμία πλάκα, χωρίς αυτό να σημαίνει πώς ήταν κακοί. Μου τη χάλασαν που δεν έπαιξαν τη διασκευή του 'Teardrops' κι επίσης παρά τις low profile ποζεριές της χοντρής και του κάγκουρα, όλη η μπάντα είναι ο πληκτράς-εφετζής Jamie Smith.


- αν πρόκειται για το συνοθύλευμα αδιαφορίας που λέγεται Big Pink. Όταν έχεις στα χέρια σου το αριστούργημα που λέγεται 'Velvet' και δεν μπορείς να το απογειώσεις συναυλιακά, παράτα το. Το ακούσαμε και φύγαμε...


-...κύριε Τερέζο. Και παρασύρεσαι από την εμμονή σου με το 'I Wanna Kill', ακολουθώντας τους Crocodiles και σνομπάροντας τους Broken Social Scene. Το αυτογκόλ μου. Γιατί οι τύποι από το Σαν Ντιέγκο περνάνε ωραία, έχουν μερικές καλές συνθέσεις αλλά στο λάιβ -παρά τις καλές προθέσεις- είναι μάπα. Ενώ η καναδέζικη κολεκτίβα έσπειρε σύμφωνα με την ελληνική αντιπροσωπεία...



Η dance: δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά η χορευτική μουσική στραβά αρμενίζει...δυστυχώς ή ευτυχώς το indie κοινό, όπως αυτό της Πριμαβέρα, είναι καλό μέτρο για το στάτους της dance σκηνής με την έννοια ότι δείχνει την απήχησή της εκτός του στενότατού πια κύκλου της. Αν εξαιρέσουμε τους υπέροχους Moderat (με το εξαιρετικό dubstepish φινάλε) που θα έπρεπε να είναι η οικονομική υπέρβαση του φετινού Synch, τα υπόλοιπα διανυκτερεύοντα acts ήταν για κλάματα. Ή εγώ γίνομαι γεροξεκούτης πιουρίστας. Γιατί, ΟΚ, ρισπέκτα στον Diplo, αλλά από πότε είναι dance αυτό το πολυεθνικό πανηγύρι που βασίζεται στη M.I.A. (ποια;); Οι Bloody Beetroots Death Crew 77 καταφέραν να συντρίψουν τους Gogol Bordello στην κορυφή του δικού μου live Hall Of Shame όλων των εποχών με ένα γελοίο banging electro με thrash κιθάρες, παιγμένες όμως από σίνθια. Δε γαμιόμαστε λέω εγώ; Κι ο πολυδιαφημισμένος Fake Blood; Το ίδιο κομπρεσαρισμένο μοτίβο κάθε 5 λεπτά μεταξύ των remixes σε La Roux και Little Boots. Θα μπορούσαμε αλλιώς να το λέμε "Πώς τα blogs σκότωσαν την ηλεκτρονική χορευτική μουσική;". Μου έλειψε πάρα πολύ ένας James Holden, έστω ένας Lavelle που τον γουστάρουν και τα indie kids...



Μου είπαν: θεωρητικά ο μουσικογραφιάς πρέπει να ξημεροβραδιάζεται αγκομαχώντας μεταξύ των σκηνών και να είναι εκεί από την έναρξη, παρακολουθώντας με μια χούφτα αρρωστάκια τα άσημα συγκροτήματα ευελπιστώντας στην ανακαλυψη του next nig thing. Ομολογώ ότι απέτυχα παταγωδώς στην κάλυψη αυτού του ρόλου, φτάνοντας το νωρίτερο 7 και κάτι στο Forum και συνήθως περνώντας καμια ώρα χαζεύοντας στα δεκάδες περίπτερα του φεστιβάλ. Άκουσα όμως:
- ότι το λαιβ των Monotonix ήταν πανηγύρι με τους Ισραηλινούς να παίζουν είτε ανάμεσα στον κόσμο είτε στις πλάτες των θεατών
- ότι η μικροτσίκα ορκίζεται στην τιμή των Sleigh Bells
- ότι οι Superchunk ήταν η επιτομή του Πριμαβέρα σπίριτ
- ότι οι Wild Beasts ήταν τρομακτικά βαρετοί το ήξερα
- ότι δεν πρέπει να πήγε κανένας Έλληνας στους Tortoise
- ότι οι Beak ήταν μοτορικά επαρκείς, διασκεδαστικά ανύπαρκτοι ρότζερ δατ
- ότι οι Best Coast ενθουσίασαν τον Βside του urban tropicalia
- ότι δεν μπορείς να είσαι fan των Yo La Tengo αν δεν είδες Condo Fucks δεν είμαι
- ότι οι Japandroids ήταν καταπληκτικοί, ήθελα να τους δω αλλά έπεσα πάνω στον χοντρό των Les Savy Fav
- ότι οι Mujeres (σημαίνει γυναίκες) είναι άντρες
- ότι οι Shellac - μπάντα φετίχ του Πριμαβέρα - τίμησαν και φέτος το εναλλακτικό ψωμί τους
- ότι οι Thee Oh Sees ήταν σπουδαίοι
- ότι ο Chris Keating των Yeasayer (μπορεί να μου πει κάποιος πώς προφέρονται, στη Βαρκελώνη άκουσα τουλάχιστον 5 διαφορετικές εκδοχές) έσπασε τα αρχίδια του κοινού μιλώντας συνεχώς μεταξύ των τραγουδιών...
- ότι ο Tim Burgess ή μάλλον η φράντζα του είναι η απόλυτη χρονοκάψουλα που μας συνδέει με τις baggy εποχές, οι Charlatans δε απέδωσαν τίμια το Some Friendly, some 20 years later...
- ότι οι Wilco φάνηκαν αντάξιοι των προσδοκιών των φανατικών τους
- ότι αν είχα δει τους The Drums θα τους έβαζα στην κατηγορία 'do believe the hype'
- ότι οι Dum Dum Girls την τελευταία μέρα στο Park Miro έπαιξαν μόνο ένα τέταρτο λόγω τεχνικών προβλημάτων


οι Spoon ήταν εξαιρετικοί, απλά δεν ήξερα σε ποια κατηγορία να τους βάλω

Το φινάλε: στο λαιβάδικο Apollo, πρώην καζίνο - το καταλάβαινες από τον εξώστη και τους χαρακτηριστικούς πολυέλαιους. Φτάνουμε κατόπιν σύστασης Πυκνάδα για τον κύριο Jeffrey Lewis και τους Junkyard, τους οποίους αγνοοούμε. Ο τύπος είναι κανονικό "μπάσταρδο του Beck" και μας εκπλήσσει όταν προβάλλει τα κόμιξ που φτιάχνει ο ίδιος σε προτζέκτορα, ενώ παράλληλα τα διηγείται με τους στίχους του. Ειδικά αυτό που έφτιαξε για τον Mark E. Smith και τους Fall ήταν πανέξυπνα σαρκαστικό και κέρδισε τη συμπάθεια της σάλας (#πάνταήθελανατογραψωαυτο). Για δες εδώ ...
Και μετά έρχεται το οριστικό κλείσιμο. Οι Black Lips είναι σε μεγάλες φόρμες επιβεβαιώνουν το απαράβατο R'n'R αξίωμα ότι όσο είσαι καβλωμένος δεν λαθεύεις και στήνουν ένα ωριαίο πάρτι με τρίλεπτα (μάξιμουμ) εφηβικά άνθεμς που προκαλούν ντελίριο στην καταλανική πιτσιρικαρία. Ο King Khan είναι από πίσω και ενισχύει με ύφος pimp το όλο κλίμα και η συναυλία διακόπτεται βίαια γιατί στο 'Bad Kids' ανεβαίνουν 60-70 πάνω στη σκηνή, επιδίδονται σε διαδοχικά stage divings, κάνουν πυραμίδα σηκώνοντας ψηλά τον Jared Swiley, σπάνε πράγματα και δίνουν στο Πριμαβέρα 2010 φινάλε-καρτ ποστάλ...





Un placer, λοιπόν...
Αφιερωμένο στην Calle De Mallorca, επίσημη έδρα της Ανωφελιάδας 2010 υποθέτω ότι θα ακολουθήσει φωτογραφικό ρεπορτάζ από τον τσουλούφη

τερέζος